Ο άγιος Σάββας και η καρπερή… φοινικιά

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κανά­κης //

Ο άγιος Σάβ­βας ήταν βλαμ­μέ­νος από τα μικρά­τα του. Πιτσι­ρι­κάς ακό­μη, μπή­κε σ’ έναν κλί­βα­νο, αλλά με τη βοή­θεια του θεού βγή­κε αβλα­βής. Δεν γνω­ρί­ζου­με κάτι για την τύχη της φωτιάς. Θα συνι­στού­σα, όχι πάντως πρό­θυ­μα, στους απα­ντα­χού χρι­στια­νούς, να μην δοκι­μά­σουν κάτι τέτοιο, όσο κι αν έχουν τον θεό τους. Να είναι σίγου­ροι πως η φλό­γα και η φυσι­κο­χη­μεία, εν γένει, δεν τον έχουν.

Πάντως, μετά τη φωτιά από­γι­νε κι όταν τον ρώτα­γαν τι θα γίνεις παι­δά­κι μου σαν θα μεγα­λώ­σεις, αυτό απα­ντού­σε… «ογκο­λό­γος και θα ‘χω στην Αθή­να δικό μου νοσοκομείο».

Μέχρι όμως να περά­σουν οι αιώ­νες και να στοι­χειο­θε­τη­θεί η ειδι­κό­τη­τα του ογκο­λό­γου, έχτι­σε ένα μονα­στή­ρι και φύτε­ψε μια φοι­νι­κιά απ’ έξω, θαυ­μα­τουρ­γή. Με τα φύλ­λα της έμε­ναν έγκυ­ες οι γυναί­κες (μόνο οι πολύ πιστές), αλλά δυστυ­χώς, δεν καθο­ρί­ζε­ται ο τρό­πος βέλ­τι­στης χρή­ση τους κι ο κόσμος αυτο­σχε­δί­α­ζε. Μια γυναί­κα που πήγε να πάρει φύλ­λα για την κόρη της και τα έβρα­σε για να τα πιεί, έπα­θε διάρ­ροια και κόντε­ψαν να τη χάσουν. Τελι­κά έμει­νε έγκυος η μάνα της. Μια άλλη που χρη­σι­μο­ποί­η­σε το υγρό για πλύ­σεις, έπα­θε εγκαύ­μα­τα το που­λί του άντρα της και αφού της εξέ­φρα­σε την διό­λου κολα­κευ­τι­κή γνώ­μη του για τον άγιό της, λεκτι­κώς και κιναι­σθη­τι­κώς, την παρά­τη­σε. Τελι­κά αυτή, έμει­νε έγκυος με τον επό­με­νο, πίνο­ντας… μαν­τζου­ρά­να. Μια τρί­τη που φόρε­σε τα φύλ­λα στο κεφά­λι σαν ινδιά­να, που να την ζυγώ­σει άντρας σ’ αυτά τα χάλια. Έγκυος δεν κατέ­στη επ’ ουδενί.

Μάλι­στα, το υπουρ­γείο Υγεί­ας σκέ­φτη­κε… πολ­λά­κις να προ­χω­ρή­σει σε εισα­γω­γές φύλ­λων της φοι­νι­κιάς για την αντι­με­τώ­πι­ση του δημο­γρα­φι­κού προ­βλή­μα­τος της χώρας, αλλά φοβού­με­νο πλη­θυ­σμια­κή έκρη­ξη διστάζει.

Στα δέκα οχτώ του ο Σάβ­βας, συνά­ντη­σε τον Μέγα Ευθύ­μιο (θα μας απα­σχο­λή­σει στις 20 Ιανουα­ρί­ου), ο οποί­ος τον έχω­σε στο κοι­νό­βιο του όσιου Θεό­κτι­στου (αργού­με ακό­μη – 3 Σεπτεμβρίου).

Στο κοι­νό­βιο ο Σάβ­βας τα είδε και ενδε­χο­μέ­νως τα ένιω­σε όλα. Άρχι­σε να λάμπει και από χαρα­κτή­ρος. Λόγω και των αρε­τών του, προ­σα­γο­ρεύ­τη­κε και… παι­δα­ριο­γέ­ρο­ντας (κάπου πάει το μυα­λό μου, αλλά μην το κάνου­με και ζήτημα).

Μεγα­λώ­νο­ντας κι άλλο, έμα­θε την τέχνη του θαυ­μα­το­ποιού ή θαυ­μα­τουρ­γού που την άσκη­σε στην πλά­τη δια­φό­ρων φτω­χών κι ανή­μπο­ρων (να αντι­δρά­σουν). Άρχι­σε και τα πάρε δώσε με τον βασι­λιά Ανα­στά­σιο (;) και τον Ιου­στι­νια­νό που είχε την εξώ­λης Θεο­δώ­ρα, που αργό­τε­ρα την κάνα­με «μεγά­λη».

Αργό­τε­ρα πήγε να βρει τον θεό του. Πενή­ντα χρό­νια στον τάφο δεν έλε­γε να λιώ­σει με τίπο­τα ο σκα­τό­γε­ρος και τον έβγα­λαν «αδιά­φθο­ρο». Με το που τον ξέθα­ψαν (για να ταφεί ο ηγού­με­νος Κασ­σια­νός), τον άρχι­σαν στις βόλ­τες. Στην αρχή τον πήγαν στην Κων­στα­ντι­νού­πο­λη, μετά στην Βενε­τία και στη συνέ­χεια στο πατριαρ­χείο Ιερο­σο­λύ­μων. Ό,τι από­μει­νε βέβαια από αυτόν, για­τί κόψε ο ένας, πάρε ο άλλος ένα σου­βε­νίρ – δεν ήταν και πρώ­το μπόι ο Σάβ­βας, δεν φτού­ρη­σε. Ένα δαχτυ­λά­κι έχουν στο Κιλ­κίς κι ένα από­τμη­μα στα Καλά­βρυ­τα. Χώρια τι θα ‘χουν τσε­πώ­σει οι διά­φο­ροι μεγα­λο­πα­πά­δες. Φημο­λο­γεί­ται πως γνω­στός μητρο­πο­λί­της έχει κάνει αμπα­ζούρ με το δέρ­μα του.

Στον 21ο αιώ­να, για όσους το αγνο­ούν πως βρι­σκό­μα­στε σ’ αυτόν, του έχου­με αφιε­ρώ­σει το αντι­καρ­κι­νι­κό νοσο­κο­μείο της χώρας και καλά που έχου­με τον Σάβ­βα αλλιώς…

_______________________________________________________________________________________________________

Στέλιος Κανάκης Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες συνθέτες».  Επίσης το «Ιερές Βλακείες» Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η και το «Η Αγρία Γραφή» Εκδόσεις ΚΨΜ.
[email protected] Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ