Ο βρώμικος ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας σε καιρό πολέμου

Σε καιρό πολέμου η σοσιαλδημοκρατία στην ιστορική βρωμοδουλειά της…

«Αν σηκώ­να­τε το τηλέ­φω­νο να επι­κοι­νω­νή­σε­τε με τους αρχη­γούς των κομ­μά­των, ενδε­χο­μέ­νως να σας έλε­γα την άπο­ψή μου, όχι τώρα, κατό­πιν εορ­τής, όπως και οι άλλοι πολι­τι­κοί αρχη­γοί. Θα σας έλε­γα ότι θα ήταν προ­τι­μό­τε­ρο να στεί­λου­με ανθρω­πι­στι­κή βοή­θεια, θα ήταν προ­τι­μό­τε­ρο να στεί­λου­με, όπως έκα­νε η Ισπα­νία, όπως έκα­νε η Ιτα­λία, μη θανα­τη­φό­ρο εξοπλισμό».

Αυτά είπε την περα­σμέ­νη Τρί­τη απευ­θυ­νό­με­νος στον πρω­θυ­πουρ­γό ο πρό­ε­δρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσί­πρας, στην πρε­μού­ρα του να ισχυ­ρι­στεί ότι υπάρ­χει και «καλή» εμπλο­κή στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς που ξεδι­πλώ­νο­νται με επί­κε­ντρο αυτήν τη φορά την Ουκρανία.

Την ώρα βέβαια που τα έλε­γε αυτά ήταν γνω­στό ότι η Ισπα­νία είχε στεί­λει 784 στρα­τιώ­τες στην Ανα­το­λι­κή Ευρώ­πη, ότι στη Λετο­νία είχε άρμα­τα μάχης, στρα­τιώ­τες, τεθω­ρα­κι­σμέ­να, μαχη­τι­κά αερο­σκά­φη και φρε­γά­τες στη Μαύ­ρη Θάλασ­σα. Ενώ λίγες ώρες μετά ο σοσιαλ­δη­μο­κρά­της πρω­θυ­πουρ­γός της Ισπα­νί­ας, Σάν­τσεθ, έβα­λε τα πράγ­μα­τα στη θέση τους ξεκα­θα­ρί­ζο­ντας: «Καθώς βλέ­πω ότι υπάρ­χουν πολι­τι­κές ομά­δες που αμφι­σβη­τούν τη δέσμευ­ση της κυβέρ­νη­σης» να συμ­με­τά­σχει στην παρο­χή στρα­τιω­τι­κής βοή­θειας στην Ουκρα­νία, «θέλω να σας ανα­κοι­νώ­σω ότι η Ισπα­νία θα στεί­λει επι­θε­τι­κό στρα­τιω­τι­κό υλι­κό στην ουκρα­νι­κή αντίσταση».

Σα να λέμε, δηλα­δή, η ευρω­παϊ­κή σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία και οι… «προ­ο­δευ­τι­κές κυβερ­νή­σεις» αλά ΣΥΡΙΖΑ στη γνώ­ρι­μη βρω­μο­δου­λειά τους: Της δύνα­μης που την ίδια ώρα που με το ένα χέρι σέρ­νει τους λαούς στο ιμπε­ρια­λι­στι­κό σφα­γείο, με το άλλο ντύ­νει τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά συμ­φέ­ρο­ντα με τα κάθε λογής «φιλει­ρη­νι­κά» και άλλα προσχήματα.

Το έκα­νε στη Γιου­γκο­σλα­βία, στο Αφγα­νι­στάν, στο Ιράκ, στη Συρία αλλά και στα υπό­λοι­πα μέτω­πα (για να πιά­σου­με μόνο τα τελευ­ταία 20 χρό­νια), το ξανα­κά­νει τώρα στην περί­πτω­ση της Ουκρανίας…

Η ευρω­παϊ­κή σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία όχι μόνο δεν έμει­νε στιγ­μή «αδρα­νής», αλλά «ανέ­λα­βε δρά­ση» αμέ­σως στην «εμπρο­σθο­φυ­λα­κή» του ευρω­παϊ­κού κεφα­λαί­ου και στην κατεύ­θυν­ση όξυν­σης της αντι­πα­ρά­θε­σης με τη Ρωσία, μια αντι­πα­ρά­θε­ση που την πλη­ρώ­νουν και θα συνε­χί­σουν να την πλη­ρώ­νουν ακρι­βά οι λαοί της Ρωσί­ας, της Ουκρα­νί­ας και όλης της Ευρώπης.

Με πρω­τα­γω­νι­στές, λοι­πόν, τις κυβερ­νή­σεις των ομοϊ­δε­α­τών του ΣΥΡΙΖΑ, σοσιαλ­δη­μο­κρα­τών, των πολυ­δια­φη­μι­σμέ­νων προ­ο­δευ­τι­κών κυβερ­νή­σε­ων, τα κρά­τη — μέλη της ΕΕ «χτυ­πά­νε τα ταμπούρ­λα του πολέ­μου», ανα­κοι­νώ­νουν τη μεγα­λύ­τε­ρη εμπλο­κή τους και την πολε­μι­κή κλι­μά­κω­ση, με πολε­μι­κούς προ­ϋ­πο­λο­γι­σμούς και τερά­στιες αυξή­σεις εξο­πλι­σμών, με απο­στο­λή στρα­τιω­τι­κού υλι­κού στην Ουκρα­νία και ενί­σχυ­ση των στρα­τιω­τι­κών δυνά­με­ων, με νέες κυρώ­σεις, όλα όσα ρίχνουν κι άλλο λάδι στη φωτιά, με ανυ­πο­λό­γι­στους κιν­δύ­νους για τους λαούς.

Η Γερ­μα­νία, του σοσιαλ­δη­μο­κρά­τη καγκε­λά­ριου Ο. Σολτς, προ­χω­ρά σε πρω­τό­γνω­ρους εξο­πλι­σμούς στη μετα­πο­λε­μι­κή ιστο­ρία της, ύψους 100 δισε­κα­τομ­μυ­ρί­ων ευρώ (!), ποσό που θα αντι­στοι­χεί το 2024 στο 2% του ΑΕΠ της χώρας. Ταυ­τό­χρο­να, γνω­στο­ποί­η­σε την από­φα­ση η Γερ­μα­νία να παρα­δώ­σει για πρώ­τη φορά όπλα στην Ουκρα­νία και να παρά­σχει ενι­σχυ­μέ­νη βοή­θεια στο πλαί­σιο του ΝΑΤΟ. Στέλ­νει στην Ουκρα­νία 1.000 αντιαρ­μα­τι­κά συστή­μα­τα, 500 πυραύ­λους «Στίν­γκερ», 9 αυτο­κι­νού­με­να πυρο­βό­λα «Χόβι­τσερ», 14 εξο­πλι­σμέ­να οχή­μα­τα, 10.000 τόνους καυ­σί­μων, αντια­ε­ρο­πο­ρι­κούς πυραύ­λους. Μάλι­στα, την Πέμ­πτη το γερ­μα­νι­κό πρα­κτο­ρείο DPA, επι­κα­λού­με­νο κυβερ­νη­τι­κή πηγή, ανέ­φε­ρε πως η Γερ­μα­νία εξε­τά­ζει το ενδε­χό­με­νο να προ­μη­θεύ­σει 2.700 αντια­ε­ρο­πο­ρι­κούς πυραύ­λους στην Ουκρα­νία, σοβιε­τι­κής κατα­σκευ­ής, από τα απο­θέ­μα­τα του στρα­τού της Ανα­το­λι­κής Γερ­μα­νί­ας, ώστε να μπο­ρούν να τα χει­ρι­στούν οι Ουκρανοί.

Η Ιτα­λία, όπως ανα­κοί­νω­σε ο «κεντρώ­ος» πρω­θυ­πουρ­γός, Μ. Ντρά­γκι, κηρύ­χθη­κε σε κατά­στα­ση έκτα­κτης ανά­γκης για τρεις του­λά­χι­στον μήνες, ενώ απο­φα­σί­στη­κε να δια­τε­θούν 174,4 εκα­τομ­μύ­ρια ευρώ για την αύξη­ση της στρα­τιω­τι­κής της παρου­σί­ας εντός του ΝΑΤΟ.

Η σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή κυβέρ­νη­ση της Δανί­ας άνα­ψε το «πρά­σι­νο φως» σε όσους «εθε­λο­ντές» το επι­θυ­μούν να εντα­χθούν σε στρα­τιω­τι­κά σώμα­τα που θέλει να σχη­μα­τί­σει η Ουκρα­νία προ­κει­μέ­νου να πολε­μή­σουν ενα­ντί­ον των Ρώσων. Οπως δήλω­σε η πρω­θυ­πουρ­γός Μ. Φρέ­ντρικ­σεν, «είναι μια επι­λο­γή που κάποιος μπο­ρεί να κάνει. Αυτό ισχύ­ει ασφα­λώς για όλους τους Ουκρα­νούς που κατοι­κούν εδώ, αλλά και για άλλους που σκέ­φτο­νται ότι μπο­ρούν να συνει­σφέ­ρουν άμε­σα στη σύγκρου­ση». Ταυ­τό­χρο­να θα στεί­λει «πεσκέ­σι» στην Ουκρα­νία και 2.700 αντιαρ­μα­τι­κά όπλα.

Η Σου­η­δία στέλ­νει 5.000 αντιαρ­μα­τι­κά όπλα στην Ουκρα­νία, ενώ η Φιν­λαν­δία θα στεί­λει 1.500 εκτο­ξευ­τές ρου­κε­τών, 2.500 του­φέ­κια εφό­δου και 150.000 φυσίγ­για. Και οι δύο χώρες εξέ­φρα­σαν την επι­θυ­μία τους να εγκα­τα­λεί­ψουν τη λεγό­με­νη «ουδε­τε­ρό­τη­τα» και να εντα­χθούν στο ΝΑΤΟ.

Η σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή κυβέρ­νη­ση της Πορ­το­γα­λί­ας, για την εκλο­γή της οποί­ας «δεν μπο­ρού­σε παρά να χαί­ρε­ται» ο ΣΥΡΙΖΑ προ εβδο­μά­δων, στρι­μώ­χτη­κε στις πρώ­τες θέσεις για τη στρα­τιω­τι­κή ενί­σχυ­ση της Ουκρα­νί­ας. «Υστε­ρα από αίτη­μα των ουκρα­νι­κών αρχών, η Πορ­το­γα­λία θα δια­θέ­σει στρα­τιω­τι­κό εξο­πλι­σμό, όπως αλε­ξί­σφαι­ρα μπου­φάν, κρά­νη, γυα­λιά νυχτε­ρι­νής όρα­σης, χει­ρο­βομ­βί­δες, πυρο­μα­χι­κά δια­φο­ρε­τι­κού δια­με­τρή­μα­τος, πλή­ρη φορη­τά ραδιό­φω­να, ανα­λο­γι­κοί επα­να­λή­πτες και αυτό­μα­τα του­φέ­κια G3», ανα­φέ­ρε­ται σε ανα­κοί­νω­ση του υπουρ­γεί­ου Αμυ­νας της χώρας.

Παλιά τους τέχνη κόσκι­νο… Η ευρω­παϊ­κή σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία έχει «δια­πρέ­ψει» άλλω­στε από τις κυβερ­νη­τι­κές καρέ­κλες όχι μόνο στο να πρω­το­στα­τεί στον πόλε­μο, αλλά και στο να βάζει γερή πλά­τη σε όλα τα προ­σχή­μα­τα με τα οποία πραγ­μα­το­ποιού­νται οι ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις ΗΠΑ — ΝΑΤΟ — ΕΕ, να ντύ­νει τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια και την εμπλο­κή με τάχα «φιλο­λαϊ­κό» και «προ­ο­δευ­τι­κό μαν­δύα», για να ενσω­μα­τώ­νει πιο ενερ­γά σε αυτόν λαϊ­κές δυνάμεις.

Στη Γιου­γκο­σλα­βία, όπου για την ιμπε­ρια­λι­στι­κή επέμ­βα­ση επι­στρα­τεύ­τη­καν τα περί «εθνο­κά­θαρ­σης Μιλό­σε­βιτς», της Κομι­σιόν προ­ή­δρευε τότε ο «κεντρο­α­ρι­στε­ρός» Ρ. Πρό­ντι, τον οποίο τόσο υπο­λή­πτε­ται ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι βόμ­βες που ισο­πέ­δω­σαν τη Γιου­γκο­σλα­βία είχαν απο­στο­λέα την ευρω­ε­νω­σια­κή σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία, που κυβερ­νού­σε σε ουκ ολί­γα κρά­τη — μέλη της ΕΕ: Κυβέρ­νη­ση Σρέ­ντερ στη Γερ­μα­νία, Ντ’ Αλέ­μα στην Ιτα­λία, Ζοσπέν στη Γαλ­λία, Σημί­τη στην Ελλά­δα, με ενορ­χη­στρω­τή την κυβέρ­νη­ση των ΗΠΑ, του Δημο­κρα­τι­κού Κλί­ντον, και τον επί­σης σοσιαλ­δη­μο­κρά­τη επι­κε­φα­λής του ΝΑΤΟ, Χ. Σολάνα.

Στον πόλε­μο στο Αφγα­νι­στάν πρό­βα­λε το «όχι στον πόλε­μο, όχι στην τρο­μο­κρα­τία» για να στεί­λει στο πλαί­σιο του ΝΑΤΟ χιλιά­δες στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή επέμβαση.

Στον πόλε­μο ενα­ντί­ον του Ιράκ έφτα­ναν, όπως και στην Ελλά­δα το ΠΑΣΟΚ, το πρωί να παρα­χω­ρούν γην και ύδωρ και να στέλ­νουν δυνά­μεις για τη διε­ξα­γω­γή του πολέ­μου, και το από­γευ­μα να καμώ­νο­νται …τους δια­δη­λω­τές ενά­ντια στον πόλεμο.

Για την Ιστο­ρία, να θυμί­σου­με ότι αν υπάρ­χει ένα κόμ­μα που συνέ­δε­σε την ύπαρ­ξή του και με τις τρεις επεμ­βά­σεις (Γιου­γκο­σλα­βία, Αφγα­νι­στάν, Ιράκ) ήταν οι Εργα­τι­κοί της Βρε­τα­νί­ας. Γι’ αυτό το κόμ­μα, το 2013 ο Αλ. Τσί­πρας, στο πλαί­σιο επί­σκε­ψής του στο Λον­δί­νο, δήλω­σε: «Είναι από τα λίγα κόμ­μα­τα εξου­σί­ας με τα οποία μοι­ρα­ζό­μα­στε πολ­λές κοι­νές θέσεις και είμα­στε σε διαρ­κή επικοινωνία»!

Μετά ήρθε η «Αρα­βι­κή Ανοι­ξη», που απο­δεί­χθη­κε βαρυ­χει­μω­νιά για τους λαούς, οι ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις στη Λιβύη, στη Συρία, με τις σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κές κυβερ­νή­σεις να παίρ­νουν «επ’ ώμου» τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις και τα προ­σχή­μα­τα που τις συνόδευαν.

Το 2013 εξα­πο­λύ­ε­ται ιμπε­ρια­λι­στι­κή επέμ­βα­ση στο Μάλι με επι­κε­φα­λής τη Γαλ­λία. Πρό­ε­δρός της; Ο σοσιαλ­δη­μο­κρά­της Φ. Ολάντ, που με την εκλο­γή του φύσα­γε — κατά τον ΣΥΡΙΖΑ — «νέος αέρας» στην Ευρώ­πη, και στη­ρίγ­μα­τά της το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, συγκε­κρι­μέ­να οι ΗΠΑ, η Βρε­τα­νία, η Γερ­μα­νία και η Δανία, στο όνο­μα της κατα­πο­λέ­μη­σης των εξτρε­μι­στών ισλαμιστών.

Η ευρω­παϊ­κή σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία συνε­χί­ζει «επά­ξια» τις ιστο­ρι­κές παρα­δό­σεις της στο ζήτη­μα του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου. Ηταν ο πρώ­τος ιμπε­ρια­λι­στι­κός πόλε­μος, το 1914, που σημα­το­δό­τη­σε τη χρε­ο­κο­πία της ως πολι­τι­κού εργα­τι­κού κινή­μα­τος. Η «μεγά­λη προ­δο­σία» της είναι διαρ­κεί­ας. Αυτά που ακού­γο­νται σήμε­ρα από σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κές δυνά­μεις θυμί­ζουν ίδια και απα­ράλ­λα­χτα αυτά που ακού­γο­νταν και τότε από επι­φα­νείς εκπρο­σώ­πους της. Ο πόλε­μος γίνε­ται για τη «δημο­κρα­τία», την «ελευ­θε­ρία», την «απε­λευ­θέ­ρω­ση της Σερ­βί­ας» ή την «ανε­ξαρ­τη­σία του Βελ­γί­ου», την αντι­με­τώ­πι­ση της «τσα­ρι­κής απο­λυ­ταρ­χί­ας», το «δικαί­ω­μα στην αυτο­διά­θε­ση των εθνών». Ο καθέ­νας ανά­λο­γα με το στρα­τό­πε­δο των ιμπε­ρια­λι­στών που συμ­με­τεί­χε η χώρα του, ο καθέ­νας ανά­λο­γα με το ποιες επι­διώ­ξεις είχε η δική του αστι­κή τάξη. Τότε ήταν μάλι­στα που σε πολ­λές χώρες οι σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες μπή­καν στις πολε­μι­κές κυβερ­νή­σεις ή, όπου δεν το έκα­ναν, ψήφι­σαν και με τα δύο χέρια τους πολε­μι­κούς προ­ϋ­πο­λο­γι­σμούς, έβα­λαν πλά­τη ώστε τα εργα­τι­κά συν­δι­κά­τα να στη­ρί­ξουν την συμ­με­το­χή της χώρας τους στον πόλε­μο. Οπου κυβέρ­νη­σαν και κυβερ­νούν, απο­δει­κνύ­ο­νται «γερά­κια πολέ­μου». Οπου παρα­μέ­νουν στην αντι­πο­λί­τευ­ση, συναι­νούν, στη­ρί­ζουν τα προ­σχή­μα­τα και καλ­λιερ­γούν αυτα­πά­τες ότι έναν πόλε­μο μπο­ρεί έτσι απλά να τον δια­δε­χθεί η ειρή­νη, λες και πρό­κει­ται για δύο παι­διά που μάλω­σαν και κάποιος πρέ­πει να τους φιλιώ­σει, χωρίς δηλα­δή να μπουν στο στό­χα­στρο οι αιτί­ες που γεν­νούν και προ­ε­τοι­μά­ζουν τον πόλε­μο. Αυτόν τον πόλε­μο που όπως έλε­γε ο Μπρεχτ γεν­νιέ­ται από την ειρή­νη τους όπως το παι­δί από τη μάνα. Το ιστο­ρι­κό συμπέ­ρα­σμα είναι ότι η πάλη ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο συν­δέ­ε­ται άμε­σα με την πάλη ενά­ντια στη σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία, με το ξεσκέ­πα­σμα του βρώ­μι­κου ρόλου της, το γκρέ­μι­σμα αυτα­πα­τών για «φιλει­ρη­νι­κές» προ­ο­δευ­τι­κές κυβερνήσεις.

Ανα­δη­μο­σιεύ­ε­ται από τον «Ριζο­σπά­στη του Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κου», 5–6 Μάρ­τη.

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα