Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ο γνωστός μας κ. Βαρουφάκης…

Η προ­βο­λή που πήρε το κόμ­μα του κ. Βαρου­φά­κη ΜΕΡΑ25 λίγο πριν από τις ευρω­ε­κλο­γές, αλλά ιδιαί­τε­ρα μετά, με δεδο­μέ­νη την παρ’ ολί­γο εκλο­γή ευρω­βου­λευ­τή, συνο­δεύ­ε­ται με χαρα­κτη­ρι­σμούς «αντι­συ­στη­μι­κή δύνα­μη», «αλέ­κια­στη αρι­στε­ρά», νέα εναλ­λα­κτι­κή δύνα­μη κ.λπ.

Με αφορ­μή, λοι­πόν, όλη αυτήν την παρα­φι­λο­λο­γία και τον εξω­ραϊ­σμό που επι­χει­ρεί­ται προ­φα­νώς με σκο­πό τη στή­ρι­ξή του ως υπο­δο­χέα δυσα­ρε­στη­μέ­νων ψήφων από τον ΣΥΡΙΖΑ, ξανα­θυ­μί­ζου­με τις υπη­ρε­σί­ες του κ. Βαρου­φά­κη, ο οποί­ος δεν μας είναι κάνας άγνω­στος αλλά πολύ γνω­στός ως υπουρ­γός της κυβέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ — ΑΝΕΛ την περί­ο­δο Γενά­ρης — Αύγου­στος 2015.

«Νονός»…

Ο κ. Βαρου­φά­κης ως υπουρ­γός Οικο­νο­μι­κών της κυβέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ — ΑΝΕΛ την περί­ο­δο Γενά­ρης — Αύγου­στος του 2015 είναι πρώ­τα απ’ όλα γνω­στός για τα βαφτί­σια του. Επί ημε­ρών του, η τρόι­κα (ΕΕ — ΕΚΤ — ΔΝΤ) έγι­νε «θεσμοί», τα μνη­μό­νια μετο­νο­μά­στη­καν σε «συμ­φω­νία» και η επέ­κτα­ση των μνη­μο­νί­ων «παρά­τα­ση της δανεια­κής σύμ­βα­σης» κ.ά. Εβα­λε, δηλα­δή, πλά­τη ώστε σιγά — σιγά να κατα­λα­γιά­σει η λαϊ­κή αντί­θε­ση στα μνη­μό­νια, που βεβαί­ως παρέ­με­νε σε θολό πλαί­σιο. Είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κές οι εξής τοπο­θε­τή­σεις του:

Σε συνέ­ντευ­ξή του στο «Βήμα», ο Γ. Βαρου­φά­κης σημεί­ω­νε: «Εδώ υπάρ­χει ένα, αν θέλε­τε, σημειο­λο­γι­κό ζήτη­μα. Δηλα­δή, από τη μια μεριά κατα­νοώ ότι οι εταί­ροι μας δεν μπο­ρούν εύκο­λα να δεχτούν το ότι εμείς “θα σκί­σου­με το μνη­μό­νιο”. Οτι θα κάνου­με μια συμ­βο­λι­κή κίνη­ση που θα θεω­ρη­θεί εχθρι­κή. Και είναι κάτι το οποίο εγώ δεν είμαι δια­τε­θει­μέ­νος να κάνω, έτσι κι αλλιώς. Πολύ εύκο­λα μπο­ρού­με να βρού­με μια τέτοια φρά­ση που να καλύ­πτει και τη δική τους πλευ­ρά και τη δική μας». Συμ­βο­λι­κό, λοι­πόν, το σκί­σι­μο του μνη­μο­νί­ου και όχι πραγματικό.

Ταυ­τό­χρο­να, εισή­γα­γε τις έννοιες περί «λιτού βίου» και της «ήπιας λιτό­τη­τας», προ­κει­μέ­νου να στρογ­γυ­λέ­ψει το γεγο­νός ότι, για ακό­μα μια φορά, αντί να έρθει το τέλος των μνη­μο­νί­ων με έναν νόμο και ένα άρθρο, όπως υπο­στή­ρι­ζε ο ΣΥΡΙΖΑ πριν γίνει κυβέρ­νη­ση, ο λαός καλού­νταν να υπο­μέ­νει νέες θυσί­ες σε δικαιώ­μα­τα, να συνε­χί­ζει να ζει μέσα στο αντι­λαϊ­κό μνη­μο­νια­κό πλαί­σιο των προη­γού­με­νων χρό­νων. Βέβαια, για να λέμε την αλή­θεια, την έννοια της «ήπιας λιτό­τη­τας» τη δανεί­στη­κε από την κυβέρ­νη­ση της ΝΔ του 2004.

Γι’ αυτόν το λόγο, μάλ­λον, η αστι­κή τάξη της χώρας πρέ­πει να του οφεί­λει αρκε­τά για τον ρόλο που έπαι­ξε, μαζί βέβαια με όλη την υπό­λοι­πη κυβέρ­νη­ση των ΣΥΡΙΖΑ — ΑΝΕΛ, στον ευνου­χι­σμό των όποιων ριζο­σπα­στι­κών δια­θέ­σε­ων του λαού.

Η «ρεαλιστική σύγκρουση».…

Αν και στο παρόν άρθρο δεν πρό­κει­ται να ασχο­λη­θού­με ανα­λυ­τι­κά με το πρό­γραμ­μα του κόμ­μα­τος του κ. Βαρου­φά­κη, εντού­τοις έχει σημα­σία να ασχο­λη­θού­με με το βασι­κό σύν­θη­μά του περί «ρεα­λι­στι­κής σύγκρου­σης». Δεν είναι τίπο­τα περισ­σό­τε­ρο απ’ αυτό που έκα­ναν ο κ. Βαρου­φά­κης και η κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ από τον Γενά­ρη μέχρι τον Αύγου­στο του 2015.

Επί ημε­ρών του ξεκί­νη­σε μια μακρο­χρό­νια αντι­λαϊ­κή δια­πραγ­μά­τευ­ση που προ­ε­τοί­μα­σε βήμα το βήμα και οδή­γη­σε τελι­κά στο «μνη­μό­νιο ΣΥΡΙΖΑ» τον Αύγου­στο του 2015…

Θυμί­ζου­με ότι τον Φλε­βά­ρη του 2015 στο Βερο­λί­νο δήλω­νε σε σχέ­ση με το ισχύ­ον τότε μνη­μό­νιο: «Δεν είναι ότι θα πετά­ξου­με το τρέ­χον πρό­γραμ­μα μεταρ­ρυθ­μί­σε­ων. Θα έλε­γα ότι το 60% — 70% των μέτρων θα τα θέλα­με και εμείς, το πρό­βλη­μα είναι ότι του λεί­πει πολύ μεγά­λος αριθ­μός πολύ σημα­ντι­κών μεταρ­ρυθ­μί­σε­ων». Μάλι­στα, προ­στρέ­χει στον ΟΟΣΑ και στη γνω­στή εργα­λειο­θή­κη του, πραγ­μα­το­ποιεί συνα­ντή­σεις με τους εκπρο­σώ­πους του ιμπε­ρια­λι­στι­κού θεσμού, προ­κει­μέ­νου να …συμπλη­ρώ­σει το υπό­λοι­πο 30% των ανα­διαρ­θρώ­σε­ων με νέα αντι­λαϊ­κά μέτρα.

Σημα­ντι­κός σταθ­μός αυτής της δια­πραγ­μά­τευ­σης είναι η συμ­φω­νία στις 20 Φλε­βά­ρη, που στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα σημαί­νει την κατο­χύ­ρω­ση των μέτρων όλων των προη­γού­με­νων μνη­μο­νί­ων και το άνοιγ­μα του δρό­μου για το επό­με­νο, το 3ο…

Είναι καθα­ρό σε όλη του την επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία, σε όλα τα Eurogroup, στα οποία έδι­νε τα γνω­στά γλυ­κα­νά­λα­τα σόου, ότι κρι­τή­ριο της δια­πραγ­μά­τευ­σής του δεν ήταν βεβαί­ως η απο­κα­τά­στα­ση δικαιω­μά­των και απω­λειών του λαού, αλλά η εξα­σφά­λι­ση της στή­ρι­ξης της ανά­καμ­ψης της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας, χαλα­ρώ­νο­ντας ορι­σμέ­να μέτρα που δημιουρ­γού­σαν δυσκολίες.

Σε αυτό το πλαί­σιο της προ­ε­τοι­μα­ζό­με­νης «σκλη­ρής τελι­κής δια­πραγ­μά­τευ­σης» με ΕΕ και ΔΝΤ, η κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ — ΑΝΕΛ προ­χω­ρά σε μια σει­ρά από μέτρα, όπως τη δέσμευ­ση των απο­θε­μα­τι­κών των Ασφα­λι­στι­κών Ταμεί­ων και της Τοπι­κής Διοί­κη­σης, που έχουν βεβαί­ως ραγδαί­ες επι­πτώ­σεις στη λει­τουρ­γία αυτών των οργα­νι­σμών που βέβαια πλη­ρώ­νει ο λαός… Με δικό του πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο προ­ε­τοι­μά­ζο­νται μέτρα για το ενδε­χό­με­νο χρε­ο­κο­πί­ας, δηλα­δή για το ενδε­χό­με­νο ο λαός να πλη­ρώ­σει με άλλον τρό­πο, με άλλη μορ­φή, ξανά τα σπα­σμέ­να για λογα­ρια­σμό του κεφα­λαί­ου και της δια­πραγ­μά­τευ­σής τους με την ΕΕ.

«Αλέκιαστη αριστερά»;

Ο Γ. Βαρου­φά­κης εμφα­νί­στη­κε να δια­φω­νεί με την από­φα­ση της κυβέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ — ΑΝΕΛ για την υπο­γρα­φή συμ­φω­νί­ας τον Ιού­λη του 2015, θεω­ρώ­ντας ότι η κυβέρ­νη­ση πρό­δω­σε την εντο­λή του δημο­ψη­φί­σμα­τος. Ετσι προ­βάλ­λει το προ­φίλ του συνε­πούς, που δεν τα δίπλω­σε, δεν έκα­νε πίσω…

Η αλή­θεια είναι βέβαια ότι η πρό­τα­ση της κυβέρ­νη­σης που κατέ­θε­σε ο Βαρου­φά­κης και η πρό­τα­ση των ΕΕ — ΔΝΤ — ΕΚΤ που έβα­λε η κυβέρ­νη­ση στο δημο­ψή­φι­σμα διέ­φε­ραν ελά­χι­στα. Ουσια­στι­κά, το δίλημ­μα ήταν ο λαός να δια­λέ­ξει μνημόνιο…

Για να δού­με όμως τι έλε­γε όταν, εκπρο­σω­πώ­ντας την κυβέρ­νη­ση, είχε παρα­στεί στο Eurogroup στις 22 Ιού­νη 2015, όπου επι­χει­ρη­μα­το­λο­γού­σε για την ανά­γκη να γίνει δημο­ψή­φι­σμα και διεκ­δι­κού­σε παρά­τα­ση του προ­γράμ­μα­τος χρη­μα­το­δό­τη­σης για μερι­κές βδο­μά­δες μέχρι να γίνει το δημοψήφισμα.

Ουσια­στι­κά, ο Γ. Βαρου­φά­κης περιέ­γρα­φε ότι η κυβέρ­νη­ση στή­νει στις πλά­τες του λαού μια απά­τη, με σκο­πό να περά­σει τελι­κά η συμ­φω­νία της με την τρόι­κα. Επι­κα­λού­νταν τη δυσκο­λία να περά­σει η πρό­τα­ση της τρόι­κας από το Κοι­νο­βού­λιο, ενώ παρα­δε­χό­ταν τον αντι­λαϊ­κό χαρα­κτή­ρα και των δικών τους προ­τά­σε­ων. Ελε­γε χαρα­κτη­ρι­στι­κά: «Αυτό που κάνει αδύ­να­το να περά­σει το πακέ­το των θεσμών από το Κοι­νο­βού­λιο είναι η έλλει­ψη απά­ντη­σης στο ερώ­τη­μα: Αυτά τα επώ­δυ­να μέτρα του­λά­χι­στον θα μας δώσουν μια περί­ο­δο ηρε­μί­ας κατά την οποία θα μπο­ρέ­σου­με να προ­χω­ρή­σου­με στις συμ­φω­νη­μέ­νες μεταρ­ρυθ­μί­σεις και μέτρα;». Ουσια­στι­κά, ζήτη­σε πίστω­ση χρό­νου για να περά­σει η κυβέρ­νη­ση στα πιο μαλα­κά, στα πιο ύπου­λα, τα αντι­λαϊ­κά μέτρα. Εδι­νε μάλι­στα εγγυ­ή­σεις για την προ­σή­λω­ση της κυβέρ­νη­σης στην υλο­ποί­η­ση της αντι­λαϊ­κής συμ­φω­νί­ας: «Κάποιοι ανη­συ­χούν ότι μια ψήφος στο “ναι” θα είναι μια ψήφος μη εμπι­στο­σύ­νης στην κυβέρ­νη­σή μας (μιας και θα προ­τεί­νου­με ψήφο στο “όχι”), και σε αυτήν την περί­πτω­ση δεν θα μπο­ρού­με να υπο­σχε­θού­με στο Eurogroup ότι θα είμα­στε σε θέση να υπο­γρά­ψου­με και να εφαρ­μό­σου­με μια συμ­φω­νία με τους θεσμούς. Δεν ισχύ­ει κάτι τέτοιο. Είμα­στε αφο­σιω­μέ­νοι δημο­κρά­τες. Εάν ο λαός μας δώσει καθα­ρή εντο­λή για να υπο­γρά­ψου­με τις προ­τά­σεις των θεσμών, θα κάνου­με ό,τι χρειά­ζε­ται για να το πρά­ξου­με, ακό­μη κι αν αυτό σημαί­νει μια ανα­σχη­μα­τι­σμέ­νη κυβέρ­νη­ση». Η αλή­θεια είναι ότι η κυβέρ­νη­ση ήλπι­ζε σε ένα τέτοιο απο­τέ­λε­σμα, αλλά δεν της βγή­κε… Αυτό φαί­νε­ται και από το παρα­κά­τω από­σπα­σμα: «Συνά­δελ­φοι, η άρνη­σή σας για επέ­κτα­ση του προ­γράμ­μα­τος για μερι­κές βδο­μά­δες ώστε να δώσου­με στον ελλη­νι­κό λαό τη δυνα­τό­τη­τα να μελε­τή­σει ήσυ­χα και με ηρε­μία την πρό­τα­ση των δανει­στών, ιδιαί­τε­ρα από τη στιγ­μή που υπάρ­χει μεγά­λη πιθα­νό­τη­τα να τις δεχθεί (σε αντί­θε­ση με τη δική μας πρό­τα­ση) θα πλή­ξει μόνι­μα την αξιο­πι­στία του Eurogroup ως ενός οργά­νου δημο­κρα­τι­κών απο­φά­σε­ων το οποίο απο­τε­λεί­ται από κρά­τη — μέλη που μοι­ρά­ζο­νται όχι μόνο ένα κοι­νό νόμι­σμα, αλλά και κοι­νές αξίες».

Είναι καθα­ρό, λοι­πόν, ότι ο κ. Βαρου­φά­κης υπη­ρέ­τη­σε πιστά το σχέ­διο της κυβέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ για εξα­πά­τη­ση του λαού το καλο­καί­ρι του 2015 και του εξα­να­γκα­σμού του να δεχτεί μια από τις εκδο­χές της αντι­λαϊ­κής συμ­φω­νί­ας. Το για­τί στη συνέ­χεια απο­φά­σι­σε να δια­φο­ρο­ποι­η­θεί από την κυβέρ­νη­ση των ΣΥΡΙΖΑ — ΑΝΕΛ είναι δικό του θέμα, πάντως όχι απο­τέ­λε­σμα πολι­τι­κής συνέπειας.

Ολη η ιστο­ρία φανε­ρώ­νει ότι κάθε άλλο παρά φρέ­σκια και αντι­συ­στη­μι­κή δύνα­μη μπο­ρούν να χαρα­κτη­ρι­στούν ο κ. Βαρου­φά­κης και το κόμ­μα του…

Πηγή: Ριζο­σπά­στης / Χ.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο