Ούτε αλλάζουν ούτε αντικαθίστανται τα ιδανικά και τα ιδεώδη για τα οποία αγωνίστηκε όλη του τη ζωή ο Βαγγέλης Πλιάκος. Είθισται να ονομάζουμε τους «απερχόμενους» μοναδικούς. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει για τους συντρόφους που όρος και σκοπός ζωής είναι ‑όχι ήταν- η συλλογικότητα. Κοινό το όραμα, κοινός ο σκοπός, κοινή η δράση. Συλλογική η συνείδηση. Έτσι, όπως ακριβώς μάθαμε όλοι μας να λειτουργούμε.
Είμαι πολύ περήφανος που εγώ και τα παιδιά μου παλέψαμε μαζί του για το «όνειρο, το όραμα, το θάμα!»
Η ζωή του ολάκερη μια παρακαταθήκη- ένα υπόδειγμα συντροφικότητας, αγωνιστικότητας και απαντοχής.
Για μια καλύτερη μέρα, για ένα καλύτερο αύριο, για το αύριο των παιδιών όλου του κόσμου.
«Δίπλα στα μάτια τους έχουν ένα δεντράκι καλοσύνη, ανάμεσα στα φρύδια τους ένα γεράκι δύναμη, κι ένα μουλάρι από θυμό μες στην καρδιά τους πού δε σηκώνει τ’ άδικο». Γιάννης Ρίτσος. Αυτό πρέσβευε ο Βαγγέλης Πλιάκος, αυτό δίδαξε, αυτό μας άφησε.
Το μεγαλείο της συντροφικότητας και του Κομμουνιστή!