Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ο δάσκαλος Βαγγέλης Πλιάκος (1929–2021)

Ούτε αλλά­ζουν ούτε αντι­κα­θί­στα­νται τα ιδα­νι­κά και τα ιδε­ώ­δη για τα οποία αγω­νί­στη­κε όλη του τη ζωή ο Βαγ­γέ­λης Πλιά­κος. Είθι­σται να ονο­μά­ζου­με τους «απερ­χό­με­νους» μονα­δι­κούς. Κάτι τέτοιο δεν ισχύ­ει για τους συντρό­φους που όρος και σκο­πός ζωής είναι ‑όχι ήταν- η συλ­λο­γι­κό­τη­τα. Κοι­νό το όρα­μα, κοι­νός ο σκο­πός, κοι­νή η δρά­ση. Συλ­λο­γι­κή η συνεί­δη­ση. Έτσι, όπως ακρι­βώς μάθα­με όλοι μας να λειτουργούμε.

Είμαι πολύ περή­φα­νος που εγώ και τα παι­διά μου παλέ­ψα­με μαζί του για το «όνει­ρο, το όρα­μα, το θάμα!»

Η ζωή του ολά­κε­ρη μια παρα­κα­τα­θή­κη- ένα υπό­δειγ­μα συντρο­φι­κό­τη­τας, αγω­νι­στι­κό­τη­τας και απαντοχής.

Για μια καλύ­τε­ρη μέρα, για ένα καλύ­τε­ρο αύριο, για το αύριο των παι­διών όλου του κόσμου.

«Δίπλα στα μάτια τους έχουν ένα δεντρά­κι καλο­σύ­νη, ανά­με­σα στα φρύ­δια τους ένα γερά­κι δύνα­μη, κι ένα μου­λά­ρι από θυμό μες στην καρ­διά τους πού δε σηκώ­νει τ’ άδι­κο». Γιάν­νης Ρίτσος. Αυτό πρέ­σβευε ο Βαγ­γέ­λης Πλιά­κος, αυτό δίδα­ξε, αυτό μας άφησε.

Το μεγα­λείο της συντρο­φι­κό­τη­τας και του Κομμουνιστή!

Χρή­στος Α. Τούμπουρος

Σκλη­ρός Απρί­λης του 2020μ.Χ.

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο