Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Ο δάσκαλος πρέπει να λέει την αλήθεια» — 40 χρόνια από την απεργία πείνας του Γιάννη Βαγενά

Γρά­φει ο Οικο­δό­μος //

«Μια πρό­χει­ρη τέντα στη­μέ­νη ανά­με­σα σε δυο μου­ριές. Στη σκιά της, καθι­σμέ­νος σ’ ένα ξύλι­νο σκα­μνά­κι ένας δάσκα­λος. Το προ­αύ­λιο του 19ου δημο­τι­κού σχο­λεί­ου Νίκαιας είναι γεμά­το από κόσμο. Αρχές καλο­και­ριού, η σχο­λι­κή χρο­νιά βαδί­ζει προς το τέλος της. Γύρω από το δάσκα­λο οι μαθη­τές του, κάποιοι από τους συνα­δέλ­φους του, όλος ο συνοι­κι­σμός. Ο δάσκα­λος του σχο­λεί­ου, Γιάν­νης Βαγε­νάς, μόλις έχει ξεκι­νή­σει μια απερ­γία πεί­νας που μέλ­λει να γρα­φτεί στην ιστο­ρία των αγώ­νων του λαού μας για δημο­κρα­τία.» Έτσι ξεκι­νού­σε παλαιό­τε­ρη ανάρ­τη­σή μας (δεί­τε ΕΔΩ) ανα­φε­ρό­με­νη στο χρο­νι­κό της πολυ­ή­με­ρης απερ­γί­ας πεί­νας του δάσκα­λου Γιάν­νη Βαγενά.

Ο δάσκαλος Γιάννης Βαγενάς, απεργός πείνας έξω από τον μαντρότοιχο του σχολείου του. Πίσω του γραμμένο το σύνθημα ΕΞΩ Η ΧΟΥΝΤΑ

Ο δάσκα­λος Γιάν­νης Βαγε­νάς, απερ­γός πεί­νας έξω από τον μαντρό­τοι­χο του σχο­λεί­ου του. Πίσω του γραμ­μέ­νο το σύν­θη­μα ΕΞΩ Η ΧΟΥΝΤΑ

Μια απερ­γία που συντά­ρα­ξε την ελλη­νι­κή κοι­νω­νία που προ­ε­τοι­μα­ζό­ταν για να γιορ­τά­σει τα πρώ­τα γενέ­θλια της δημο­κρα­τί­ας, μου­δια­σμέ­νη από τον εφτά­χρο­νο «γύψο» της δικτα­το­ρί­ας. Η απερ­γία ξεκί­νη­σε με αφορ­μή την προ­σβλη­τι­κή και αντι­δη­μο­κρα­τι­κή συμπε­ρι­φο­ρά (που κατέ­λη­ξε σε δίω­ξη) του χου­ντι­κού επι­θε­ω­ρη­τή του σχο­λεί­ου απέ­να­ντι στον δάσκα­λο, πήρε τερά­στιες δια­στά­σεις, κινη­το­ποί­ώ­ντας το λαό της περιο­χής ―και ευρύ­τε­ρα― που συμ­με­τεί­χε αλλη­λέγ­γυος στον αγώ­να του Βαγε­νά, απα­σχό­λη­σε για μέρες την κεντρι­κή πολι­τι­κή σκη­νή και απλώ­θη­κε σαν κραυ­γή απ’ άκρη σ’ άκρη στην επι­κρά­τεια για να φέρει στο προ­σκή­νιο την αδή­ρι­τη ανά­γκη για απο­χου­ντο­ποί­η­ση και εκδη­μο­κρα­τι­σμό της εκπαί­δευ­σης και γενικότερα.

Πανό και πλακάτ αλληλεγγύης στον απεργό Βαγενά στην περίφραξη του σχολείου

Πανό και πλα­κάτ αλλη­λεγ­γύ­ης στον απερ­γό Βαγε­νά στην περί­φρα­ξη του σχολείου

«Υπάρ­χει μια αλυ­σί­δα από ανθρώ­πους της δικτα­το­ρί­ας που είναι ανέ­πα­φη στις θέσεις τους και έξω, στην επαρ­χία, αλλά και μέσα στο υπουρ­γείο Παι­δεί­ας», κατάγ­γελ­λε ο δάσκα­λος Βαγε­νάς, εξα­ντλη­μέ­νος από την απερ­γία πεί­νας έξω από τη μάντρα του σχο­λεί­ου του.

Ο Γ. Βαγε­νάς εκεί­νη την επο­χή είναι συν­δι­κα­λι­στι­κό στέ­λε­χος της Διδα­σκα­λι­κής Ανα­νε­ω­τι­κής Συν­δι­κα­λι­στι­κής Κίνη­σης (ΔΑΣΚ) και είχε ήδη ανα­πτύ­ξει δρά­ση στον αγώ­να για την κάθαρ­ση στη Διδα­σκα­λι­κή Ομο­σπον­δία Ελλά­δας (ΔΟΕ). Ήταν ο μόνος δάσκα­λος που έκα­νε απο­χή από το μάθη­μά του στην πρώ­τη επέ­τειο του Πολυ­τε­χνεί­ου (1974), για να τιμω­ρη­θεί από το υπουρ­γείο Παι­δεί­ας (κυβέρ­νη­ση Κων/νου Καρα­μαν­λή) με παρα­κρά­τη­ση δυο ημε­ρο­μι­σθί­ων από το μηνιά­τι­κό του. Ο Γ. Βαγε­νάς με τη συνο­λι­κή δρά­ση του είχε γίνει «κόκ­κι­νο πανί» για τους χου­ντι­κούς που στε­λέ­χω­ναν τους μηχα­νι­σμούς του εκπαι­δευ­τι­κού συστή­μα­τος και προ­σπα­θού­σαν με κάθε τρό­πο να τον εξο­ντώ­σουν ηθι­κά και επαγγελματικά.

vagenas5

«Ο δάσκα­λος πρέ­πει να λέει την αλή­θεια», λέει ο Βαγε­νάς σε έναν από τους δημο­σιο­γρά­φους που καλύ­πτουν την απερ­γία. «Όμως, ο δάσκα­λος όπως μορ­φώ­νε­ται εδώ στη χώρα τη δική μας, δεν είναι σε θέση να λέει την αλή­θεια, δεν μπο­ρεί να την λέει, δεν τον φτιά­χνουν έτσι. Εγώ που πέρα­σα από τις σχο­λές αυτές («μονα­στή­ρια» τα έλε­γα) κατα­λα­βαί­νω πόσο δύσκο­λο είναι σ’ έναν δάσκα­λο να πει την αλή­θεια. Όχι για­τί δεν το θέλει, αλλά για­τί δεν το κατα­λα­βαί­νει». Ο Γ. Βαγε­νάς «τολ­μά» να βάζει ζητή­μα­τα όπως η ανά­γκη για πανε­πι­στη­μια­κή μόρ­φω­ση των δασκά­λων, καταγ­γέλ­λο­ντας τις υφι­στά­με­νες δομές ως ανε­παρ­κείς και τέτοιες που να στο­χεύ­ουν στην δημιουρ­γία εκπαι­δευ­τι­κών άβου­λων οργά­νων της κυρί­αρ­χης τάξης, που θα μερι­μνούν ―συνει­δη­τά ή μη― για τη διαιώ­νι­σή του συστή­μα­τος. Ο αγώ­νας του δεν αφο­ρά μόνο την κάθαρ­ση στο χώρο της Παι­δεί­ας. Ο Βαγε­νάς αγω­νί­ζε­ται για την κατο­χύ­ρω­ση του κύρους και της αξιο­πρέ­πειας του δασκά­λου, αρνού­με­νος τον ρόλο που το σύστη­μα του αναθέτει.

Το 19ο Δημοτικό Σχολείο Νίκαιας

Το 19ο Δημο­τι­κό Σχο­λείο Νίκαιας

Ο τοπο­θε­τη­μέ­νος (χωρίς εξε­τά­σεις) από τη χού­ντα επι­θε­ω­ρη­τής (και πρό­ε­δρος της Ένω­σης Επι­θε­ω­ρη­τών) Ευάγ­γε­λος Τσια­τάς, πρώ­ην μέλος της φασι­στι­κής παρα­στρα­τιω­τι­κής οργά­νω­σης «Χ», με πλού­σια τρο­μο­κρα­τι­κή δρά­ση στην περιο­χή των Πετρα­λώ­νων στην Αθή­να και ανα­κρι­τής-βασα­νι­στής των αγω­νι­στών του Δημο­κρα­τι­κού Στρα­τού Ελλά­δας στην περιο­χή της ορει­νής Γορ­τυ­νί­ας, προ­σβά­λει τον Βαγε­νά μέσα στην τάξη του, μπρο­στά σους μαθη­τές του. Ο δάσκα­λος χωρίς να χρο­νο­τρι­βή­σει απο­χω­ρεί, μαζί με τα παι­διά, από την αίθου­σα. Ο επι­θε­ω­ρη­τής τότε τον παρα­πέ­μπει για πει­θαρ­χι­κό παρά­πτω­μα και ο Βαγε­νάς δεν έχει άλλο δρό­μο από το να δώσει μια μάχη που γρή­γο­ρα ξεπερ­νά τα προ­σω­πι­κά του όρια και γίνε­ται υπό­θε­ση όλου του κλά­δου και της κοινωνίας.

vagenas6

«Το Σχο­λείο δεν δίνει μόνο γνώ­σεις στα παι­διά αλλά και δια­παι­δα­γω­γεί, φτιά­χνει όσο μπο­ρεί τους αυρια­νούς ανθρώ­πους και πολί­τες», θα γρά­ψει ο Γ. Βαγε­νάς πολ­λά χρό­νια αργό­τε­ρα. Και συνε­χί­ζει: «Κι επει­δή αυτό είναι αναμ­φι­σβή­τη­το, θα πρέ­πει να γνω­ρί­ζουν οι γονείς ότι ο αυταρ­χι­σμός του επι­θε­ω­ρη­τή δεν μένει στον ίδιο, αλλά περ­νά­ει στο δάσκα­λο και από το δάσκα­λο στα παι­διά τους και στους αυρια­νούς πολί­τες. Κι είναι αυτο­νό­η­το ότι κανέ­νας γονιός δεν θέλει να γίνει το παι­δί του άτο­μο δει­λό και φοβι­σμέ­νο. Πέρα απ’ αυτό, αυταρ­χι­σμός και μάθη­ση βρί­σκο­νται σε μόνι­μη διάσταση».

Οι μαθητές δίπλα στον δάσκαλό τους

Οι μαθη­τές δίπλα στον δάσκα­λό τους

Οι μαθη­τές που τόσο και­ρό διδά­σκο­νται και εμπνέ­ο­νται από τον αγα­πη­μέ­νο τους δάσκα­λο, συσπει­ρώ­νο­νται γύρω του σαν το μελίσ­σι· του συμπα­ρα­στέ­κο­νται έμπρα­κτα με τη δύνα­μη των συναι­σθη­μά­των και τον ενθου­σια­σμό της ηλι­κί­ας τους.

vagenas12

Κύμα συμπα­ρά­στα­σης και διεκ­δί­κη­σης. Ο λαός στους δρόμους!

Ξεκι­νούν οι δια­δη­λώ­σεις στο δημαρ­χείο και στους δρό­μους της πόλης. Και άλλοι δάσκα­λοι ξεκι­νούν απερ­γία πεί­νας δίπλα στον Βαγε­νά. Έξω από το σχο­λείο της Νίκαιας φτά­νουν τηλε­γρα­φή­μα­τα απ’ όλη την Ελλά­δα, ψηφί­σμα­τα συμπα­ρά­στα­σης από ενώ­σεις δασκά­λων, σωμα­τεία εργα­ζο­μέ­νων, μαθη­τές άλλων σχο­λεί­ων, φοι­τη­τι­κούς συλ­λό­γους, αγρό­τες. Άνθρω­ποι του πνευ­μα­τι­κού κόσμου, καλ­λι­τέ­χνες, τύπος, δήμαρ­χοι, εκφρά­ζουν την υπο­στή­ρι­ξή τους στον αγω­νι­στή δάσκα­λο που δε σκύ­βει το κεφά­λι. Το ΚΚΕ φέρ­νει το θέμα στη Βου­λή. Ο Γιάν­νης Ρίτσος στέλ­νει μήνυ­μα στον Βαγε­νά και τους άλλους απερ­γούς πεί­νας: «Σας σφίγ­γω το χέρι. Έλλη­νες προχωρείτε!».

Οι αστυνομικοί σε αναμονή, παρακολουθούν…

Οι αστυ­νο­μι­κοί σε ανα­μο­νή, παρακολουθούν…

Καθώς οι μέρες κυλούν εντεί­νο­νται οι προ­κλή­σεις από φιλο­κυ­βερ­νη­τι­κούς τρα­μπού­κους και το παρα­κρά­τος. Δεκά­δες αστυ­νο­μι­κοί και οχή­μα­τα κατα­στο­λής («αύρες») δημιουρ­γούν κλοιό γύρω από το χώρο της απερ­γί­ας. Τα εργα­τι­κά σωμα­τεία ανα­λαμ­βά­νουν ενερ­γό ρόλο. Εργά­τες, οικο­δό­μοι, άντρες και γυναί­κες κάθε ηλι­κί­ας, δημιουρ­γούν «σφι­χτή» περι­φρού­ρη­ση γύρω από τον Γ. Βαγε­νά. Εκα­το­ντά­δες απλού κόσμου παρα­μέ­νουν όλες τις ώρες δίπλα στο δάσκα­λο των παι­διών του. Οι μανά­δες των μαθη­τών, στην πρώ­τη γραμ­μή περι­φρού­ρη­σης, απα­ντούν στους προ­κλη­τι­κούς χωρο­φύ­λα­κες: «Αν τολ­μά­τε χτυ­πή­στε εμάς και τα παι­διά μας!». Οι μαθη­τές φωνά­ζουν: «Δάσκα­λε κρα­τή­σου, πεθαί­νου­με μαζί σου»! Εξα­ντλη­μέ­νος από την ολο­κλη­ρω­τι­κή άρνη­ση τρο­φής ο Γ. Βαγε­νάς δηλώ­νει: «Δεν πρό­κει­ται να κάνω τον παρα­μι­κρό συμβιβασμό».

Δίπλα στον Βαγενά συνάδελφοί του συμμετέχουν στον δίκαιο αγώνα κάνοντας και αυτοί απεργία πείνας

Δίπλα στον Βαγε­νά συνά­δελ­φοί του συμ­με­τέ­χουν στον δίκαιο αγώ­να κάνο­ντας και αυτοί απερ­γία πεί­νας. Και ο λαός περιφρουρεί

«Μένω με τις ανα­μνή­σεις αγώ­νων που οδή­γη­σαν σε απρό­σμε­να για κεί­νη την επο­χή απο­τε­λέ­σμα­τα», θα γρά­ψει πολ­λά χρό­νια αργό­τε­ρα ο Γ. Βαγε­νάς. «Η κατάρ­γη­ση του επι­θε­ω­ρη­τή, η Πανε­πι­στη­μια­κή μόρ­φω­ση δασκά­λων και νηπια­γω­γών, η αύξη­ση των απο­δο­χών, η καλυ­τέ­ρευ­ση των συν­θη­κών εργα­σί­ας, ήταν καρ­ποί σκλη­ρών αγώ­νων. Έχω γι’ αυτό στέ­ρεα την πεποί­θη­ση και την αισιο­δο­ξία ότι οι εκπαι­δευ­τι­κοί, οι γονείς, όλοι εκεί­νοι που πρω­το­στά­τη­σαν σ’ εκεί­νους τους αγώ­νες κι όταν ακό­μα έχουν απο­μα­κρυν­θεί από την εκπαί­δευ­ση, έχουν τη δύνα­μη αλλά και τους τρό­πους να μην επι­τρέ­ψουν στην κυβέρ­νη­ση πισω­γυ­ρί­σμα­τα κι αναί­ρε­ση των κατα­κτή­σε­ών μας».

vagenas13

Ανά­με­σα στο πλή­θος που βρί­σκε­ται δίπλα στον απερ­γό πεί­νας η νεο­λαία, η γενιά του Πολυ­τε­χνεί­ου, έχει κυρί­αρ­χη παρου­σία. Ο δημο­σιο­γρά­φος θα ρωτή­σει τον Βαγε­νά τι έχει να πει σ’ αυτούς τους νέους. Ο δάσκα­λος δεν μασά­ει τα λόγια του:

Ο Γ. Βαγενάς ανάμεσα σε συναδέλφους του

Ο Γ. Βαγε­νάς ανά­με­σα στους ‑επί­σης απερ­γούς πεί­νας- συνα­δέλ­φους του

«Πήρα­με μαθή­μα­τα κι εμείς οι δάσκα­λοι από αυτά τα παι­διά. Πιστεύω ότι οι νέοι είναι πολύ προ­χω­ρη­μέ­νοι. Υπάρ­χει μεγά­λο χάσμα μετα­ξύ των νέων και των ηλι­κιω­μέ­νων. Εάν οι μεγά­λοι δεν συνει­δη­το­ποι­ή­σουν την απαί­τη­ση των νέων για ρεα­λι­σμό και για συμ­μόρ­φω­ση στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, στο δίκιο και στην αλή­θεια, θα βρε­θούν πάλι σε ρήξη και θα δημιουρ­γη­θούν και πολ­λά άλλα Πολυ­τε­χνεία. Μέχρι το τελευ­ταίο, που θα πετύ­χει. Για­τί εκεί­νο το Πολυ­τε­χνείο ―δυστυ­χώς, ήταν ένα ολο­καύ­τω­μα― δεν έφε­ρε άμε­σα απο­τε­λέ­σμα­τα. Είχε απο­τε­λέ­σμα­τα, αλλά έμμε­σα. Άμε­σα απο­τε­λέ­σμα­τα θα είχε αν τότε που είχα­με το Πολυ­τε­χνείο μπο­ρού­σα­με και φτιά­χνα­με εμείς μια κυβέρ­νη­ση και τη φτιά­χνα­με όπως τη θέλα­με εμείς. Διό­τι αυτό που ήρθε μετά το Πολυ­τε­χνείο δε νομί­ζω ότι είναι η θέλη­ση αυτών που αγω­νί­ζο­νταν στο Πολυτεχνείο».

Όχημα ("αύρα") των δυνάμεων καταστολής σε πλήρη ετοιμότητα

Όχη­μα (“αύρα”) των δυνά­με­ων κατα­στο­λής σε πλή­ρη ετοιμότητα

Καθώς η απερ­γία πεί­νας βρί­σκε­ται στην ένα­τη μέρα, το υπουρ­γείο Παι­δεί­ας ανα­κοι­νώ­νει την επα­να­φο­ρά «στην προη­γού­με­νη υπη­ρε­σια­κήν κατά­στα­σιν του επι­θε­ω­ρη­τή κ. Τσια­τά και του δασκά­λου κ. Βαγε­νά» και επι­φυ­λάσ­σε­ται στο να ανα­κοι­νώ­σει άμε­σο μέλ­λον τις τελι­κές απο­φά­σεις του. Η υγεία του Γιάν­νη Βαγε­νά έχει κλο­νι­στεί. Αφού συνο­μι­λή­σει με τους συνα­δέλ­φους του και το λαό της Κοκ­κι­νιάς απο­φα­σί­ζει το τέλος της απερ­γί­ας. Το συγκε­ντρω­μέ­νο πλή­θος και ο αλλη­λέγ­γυος λαός της Ελλά­δας πανη­γυ­ρί­ζουν τη μεγά­λη νίκη του Βαγε­νά και του κινή­μα­τος αλλη­λεγ­γύ­ης στον δύσκο­λο και δίκαιο αγώ­να του. Σε μια κίνη­ση που συμ­βο­λί­ζει πολ­λά οι Κοκ­κι­νιώ­τες σηκώ­νουν στα χέρια τον ―κατα­συ­γκι­νη­μέ­νο― δάσκα­λο των παι­διών τους και τον πηγαί­νουν στην αίθου­σα της τάξης του.

«ΔΑΣΚΑΛΕ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΣΕ ΒΛΕΠΟΥΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ. ΚΑΙ ΣΥ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙΣ»!

«ΔΑΣΚΑΛΕ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΣΕ ΒΛΕΠΟΥΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ. ΚΑΙ ΣΥ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙΣ»!

Ο Γιάν­νης Βαγε­νάς μετά την απερ­γία πεί­νας οργα­νώ­θη­κε στο ΚΚΕ και το υπη­ρέ­τη­σε από διά­φο­ρες στε­λε­χι­κές θέσεις. Συνέ­χι­σε να δρα­στη­ριο­ποιεί­ται συν­δι­κα­λι­στι­κά με τη ΔΑΣΚ στο χώρο της εκπαί­δευ­σης και υπήρ­ξε μέλος της διοί­κη­σης της ΔΟΕ. Ακό­μα και όταν λόγω ηλι­κί­ας στα­μά­τη­σε να ασκεί το λει­τούρ­γη­μα του εκπαι­δευ­τι­κού, δεν έπα­ψε να βρί­σκε­ται στην πρώ­τη γραμ­μή του αγώ­να (το 2006 εκλέ­χθη­κε δημο­τι­κός σύμ­βου­λος στο Δήμο της Νίκαιας και διε­τέ­λε­σε αντι­δή­μαρ­χος Παι­δεί­ας και πρό­ε­δρος Δημο­τι­κού Συμ­βου­λί­ου) για παι­δεία στη υπη­ρε­σία του λαού και για τα δικαιώ­μα­τα των συνα­δέλ­φων του, δεί­χνο­ντας ιδιαί­τε­ρη ευαι­σθη­σία για τους νέους:

Η τρομοκρατία δεν θα περάσει!

Η τρο­μο­κρα­τία δεν θα περάσει!

«Οι νέοι εκπαι­δευ­τι­κοί που δεν γνώ­ρι­σαν τον επι­θε­ω­ρη­τή ίσως οδη­γη­θούν στο συμπέ­ρα­σμα ότι αυτά δεν ξανα­γί­νο­νται», γρά­φει ο Βαγε­νάς το 2001. «Όμως η ζωή δεν δεί­χνει κάτι τέτοιο. Ποιος πίστευε π.χ. ότι είναι δυνα­τό να καταρ­γη­θεί το 8ωρο (που κατα­κτή­θη­κε με αίμα) στο όνο­μα του νέου και του σύγ­χρο­νου; Ο αυταρ­χι­σμός έχει πολ­λές μορ­φές κι οι νέες μορ­φές που παίρ­νει στις μέρες που έρχο­νται, είναι δυνα­τό να είναι ακό­μα πιο οδυ­νη­ρές, όσο εκλε­πτυ­σμέ­νες κι αν παρου­σιά­ζο­νται, όταν συντρέ­χουν μάλι­στα και παρά­γο­ντες όπως η πολι­τι­κή ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης των πάντων, ο τρο­μο­νό­μος, η ανερ­γία και στους εκπαι­δευ­τι­κούς, η σύν­δε­ση των απο­δο­χών με την παρα­γω­γι­κό­τη­τα και το κέρδος…

[…] Εκπαί­δευ­ση και σχο­λείο στην υπη­ρε­σία των πολ­λών και των φτω­χών, με την πολι­τι­κή εξου­σία και τα μέσα παρα­γω­γής στα χέρια των λίγων και ισχυ­ρών, δεν γίνε­ται. Χρειά­ζε­ται αγώ­νας για την ανα­τρο­πή αυτής της κατά­στα­σης. Όμως παράλ­λη­λα ο φωτι­σμέ­νος δάσκα­λος κι ο υπο­ψια­σμέ­νος γονιός έχουν δυνα­τό­τη­τες να δώσουν πολ­λά στη μόρ­φω­ση και δια­παι­δα­γώ­γη­ση των παιδιών».

vagenas7

Σαρά­ντα χρό­νια μετά την απερ­γία πεί­νας του Γ. Βαγε­νά, στο όνο­μα της εξό­δου από την «κρί­ση», οι εχθροί της εργα­τι­κής τάξης και των φτω­χών λαϊ­κών στρω­μά­των γκρε­μί­ζουν και ό,τι είχε απο­μεί­νει από την Παιδεία.

Σαρά­ντα ένα χρό­νια μετά την πτώ­ση της χού­ντας και με «πρώ­τη φορά αρι­στε­ρά» κυβέρ­νη­ση, ο αυταρ­χι­σμός της εξου­σί­ας εδραιώ­νε­ται μέσα από την επι­βο­λή στο λαό των εκβια­στι­κών ψευ­το­δι­λημ­μά­των του «μικρό­τε­ρου» κακού, της απο­γο­ή­τευ­σης και του φόβου.

Γιάννης Βαγενάς: «Ο Δάσκαλος πρέπει να λέει την αλήθεια!»

Γιάν­νης Βαγε­νάς: «Ο δάσκα­λος πρέ­πει να λέει την αλήθεια!»

Σήμε­ρα, που «μνη­μο­νια­κά» και «αντι­μνη­μο­νια­κά» κόμ­μα­τα και δυνά­μεις πέτα­ξαν τις μάσκες τους και δίνουν τα χέρια για την εφαρ­μο­γή των πιο αντι­λαϊ­κών πολι­τι­κών· σήμε­ρα, που πάλ­λε­ται η ανά­γκη για ανα­τρο­πή του «ρεα­λι­σμού» και της «κανο­νι­κό­τη­τας» που επι­τάσ­σουν μια χού­φτα πλού­σιοι να γίνο­νται πλου­σιό­τε­ροι και οι μυριά­δες φτω­χοί να εξα­θλιώ­νο­νται, τα λόγια του απερ­γού πεί­νας Γιάν­νη Βαγε­νά, έξω από τη μάντρα του σχο­λεί­ου της Κοκ­κι­νιάς, αντη­χούν εφιαλ­τι­κά επί­και­ρα και καλούν, σαν καμπά­νες, εκπαι­δευ­τι­κούς και όλους σε αφύ­πνι­ση και δράση:

«Ο δάσκα­λος πρέ­πει να λέει την αλή­θεια και η αλή­θεια είναι ότι η Ελλά­δα από τότε που απε­λευ­θε­ρώ­θη­κε από τους Τούρ­κους… δεν απε­λευ­θε­ρώ­θη­κε. Ανε­ξάρ­τη­τη χώρα εγώ δεν την είδα την Ελλά­δα, από την ιστο­ρία που διά­βα­σα. Εκμε­τάλ­λευ­ση σκέτη»!

***

Τα απο­σπά­σμα­τα λόγου του απερ­γού πεί­νας Γ. Βαγε­νά και οι εικό­νες προ­έρ­χο­νται από την ται­νία του Νίκου Καβου­κί­δη ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ (μπο­ρεί­τε να τη δεί­τε ΕΔΩ), που ανα­φέ­ρε­ται στα γεγο­νό­τα του Πολυ­τε­χνεί­ου τον Νοέμ­βρη του 1973 και στις σημα­ντι­κό­τε­ρες στιγ­μές που ακο­λού­θη­σαν μετά την πτώ­ση της χούντας.

Τα απο­σπά­σμα­τα κει­μέ­νου του Γιάν­νη Βαγε­νά είναι από άρθρο του στο Περιο­δι­κό Θέμα­τα Παι­δεί­ας (αρ. τ. 7/2001). Δια­βά­στε το ΕΔΩ.

Μπο­ρεί­τε να δεί­τε ΕΔΩ το χρο­νι­κό-ρεπορ­τάζ της απερ­γί­ας πεί­νας του Γιάν­νη Βαγε­νά, στην ανάρ­τη­σή μας με τίτλο «Ο δάσκα­λος που δίδα­ξε δημο­κρα­τία. Η απερ­γία πεί­νας του Γιάν­νη Βαγε­νά το 1975», από το blog Οικοδόμος.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο