Ο Δίας θα κάνει την Κυριακή την πλησιέστερη προσέγγισή του στη Γη από το 1963

Ο Δίας θα πλη­σιά­σει την Κυρια­κή 25 Σεπτεμ­βρί­ου τη Γη πιο κοντά από κάθε άλλη φορά εδώ και 59 χρό­νια (από το 1963), σε από­στα­ση σχε­δόν 591,2 εκα­τομ­μυ­ρί­ων χιλιο­μέ­τρων, σύμ­φω­να με την αμε­ρι­κα­νι­κή δια­στη­μι­κή υπη­ρε­σία NASA, οπό­τε όσοι ενδια­φέ­ρο­νται θα έχουν μια μονα­δι­κή ευκαι­ρία για παρα­τή­ρη­ση του τα επό­με­να βρά­δια, καθώς ήδη είναι το φωτει­νό­τε­ρο αντι­κεί­με­νο στον ουρα­νό μετά τον Ήλιο και τη Σελήνη.

Μάλι­στα τη Δευ­τέ­ρα ο Ήλιος, η Γη και ο Δίας θα ευθυ­γραμ­μι­στούν σχε­δόν τέλεια, σε ένα συμ­βάν που λαμ­βά­νει χώρα κάθε 13 μήνες και λέγε­ται αντί­θε­ση του Δία. Στη συνέ­χεια, ο Δίας θα απο­μα­κρυν­θεί στα­δια­κά από τον πλα­νή­τη μας και θα φαί­νε­ται ολο­έ­να πιο αχνός.

Ο Δίας έχει διά­με­τρο σχε­δόν 11 φορές μεγα­λύ­τε­ρη από της Γης, φθά­νο­ντας τα 142.984 χιλιό­με­τρα, ενώ χρειά­ζε­ται σχε­δόν 12 χρό­νια για μια πλή­ρη περι­φο­ρά πέριξ του Ήλιου (αυτή είναι η διάρ­κεια του έτους του). Από την άλλη, μια περι­φο­ρά γύρω από τον εαυ­τό του (η διάρ­κεια της μέρας του) διαρ­κεί μόνο δέκα ώρες, μια ταχύ­τη­τα εντυ­πω­σια­κή για τόσο μεγά­λο πλανήτη.

Μετα­ξύ άλλων, ο Δίας δια­θέ­τει ένα αχνό σύστη­μα δακτυ­λί­ων από μυριά­δες σωμα­τί­δια σκό­νης και — όπως η Γη — ένα μαγνη­τι­κό πεδίο, μια τερά­στια σχή­μα­τος ντό­νατ ζώνη ηλε­κτρι­κά φορ­τι­σμέ­νων σωμα­τι­δί­ων που κυκλώ­νει τον πλα­νή­τη. Από τους περί­που 80 δορυ­φό­ρους του δια­φό­ρων μεγε­θών οι τέσ­σε­ρις πιο μεγά­λοι και γνω­στοί, που ανα­κα­λύ­φθη­καν από τον Γαλι­λαίο πριν 412 χρό­νια, είναι η Ιώ, η Ευρώ­πη, ο Γανυ­μή­δης και η Καλλιστώ.

Ένα απρό­σμε­νο “κύμα καύ­σω­να” με θερ­μο­κρα­σία 700 βαθ­μών Κελ­σί­ου, το οποίο έχει μήκος 130.000 χιλιο­μέ­τρων — σχε­δόν δέκα φορές μεγα­λύ­τε­ρο από τη διά­με­τρο της Γης — ανα­κά­λυ­ψαν οι επι­στή­μο­νες στην ατμό­σφαι­ρα του Δία, του μεγα­λύ­τε­ρου πλα­νή­τη του ηλια­κού μας συστή­μα­τος. Σχε­τι­κή ανα­κοί­νω­ση στο συνέ­δριο ‘Europlanet Science Congress’ στη Γρα­νά­δα της Ισπα­νί­ας έγι­νε από τον Τζέ­ημς Ο’Ντό­να­χιου της ιαπω­νι­κής δια­στη­μι­κής υπη­ρε­σί­ας JAXA.

Η ατμό­σφαι­ρα του Δία, που είναι διά­ση­μη για τις χαρα­κτη­ρι­στι­κές πολύ­χρω­μες καται­γί­δες της, είναι επί­σης ανα­πά­ντε­χα καυ­τή, εκα­το­ντά­δες βαθ­μούς πάνω από ό,τι προ­βλέ­πουν τα θεω­ρη­τι­κά μοντέ­λα. Ο γιγά­ντιος αέριος πλα­νή­της απέ­χει εκα­το­ντά­δες εκα­τομ­μύ­ρια χιλιό­με­τρα από τον Ήλιο και δέχε­ται μόνο το 4% της ηλια­κής ακτι­νο­βο­λί­ας σε σχέ­ση με τη Γη. Έτσι, θεω­ρη­τι­κά, η ανώ­τε­ρη ατμό­σφαι­ρα του θα έπρε­πε να έχει θερ­μο­κρα­σία μεί­ον 70 βαθ­μών Κελ­σί­ου, όμως τα νέφη στην κορυ­φή της έχουν μετρη­θεί να έχουν πάνω από 400 βαθ­μούς για λόγους που δεν είναι σαφείς.

Όπως και στη Γη, στον Δία υπάρ­χει σέλας στους πόλους του λόγω του ηλια­κού ανέ­μου. Ενώ όμως στη Γη το πολι­κό σέλας είναι πρό­σκαι­ρο και συμ­βαί­νει μόνο όταν υπάρ­χει έντο­νη ηλια­κή δρα­στη­ριό­τη­τα, στον Δία το σέλας στους πόλους του είναι μόνι­μο και με μετα­βαλ­λό­με­νη έντα­ση. Οι επι­στή­μο­νες πιστεύ­ουν ότι είναι το σέλας ο πιθα­νός μηχα­νι­σμός που εξη­γεί τις υψη­λές θερ­μο­κρα­σί­ες στην ατμό­σφαι­ρα γύρω από τους πόλους του Δία.

Στη συνέ­χεια, οι ισχυ­ροί άνε­μοι ανα­λαμ­βά­νουν να δια­σπεί­ρουν αυτή την καυ­τή θερ­μο­κρα­σία γύρω από όλο τον πλα­νή­τη. Οι παρα­τη­ρή­σεις των επι­στη­μό­νων δεί­χνουν ότι το εν λόγω θεα­μα­τι­κό “κύμα καύ­σω­να” ταξι­δεύ­ει με ταχύ­τη­τα χιλιά­δων χιλιο­μέ­τρων την ώρα γύρω από τον Δία.

«Ο Μεγά­λος Ζωο­λο­γι­κός Κήπος» του Νικο­λάς Γκι­γιέν, από­δο­ση Γιάν­νη Ρίτσου