«Η βασι­κή μου ύλη υπήρ­ξε ο ήχος, η μελω­δία, η μου­σι­κή… Δεν μ’ άρε­σε ποτέ να δημιουρ­γώ έναν μικρό πλα­νή­τη και μετά να τον εγκα­τα­λεί­πω στη μονα­ξιά του Διαστήματος. (…)
Ευτύ­χη­σα να γνω­ρί­σω εν ζωή τη μέθη της μέθε­ξης ανά­με­σα στο έργο μου και τους άλλους. Είδα τα έργα μου να ριζώ­νουν σε ξένες ψυχές, να απλώ­νουν κλα­διά και να ανθί­ζουν…
Τι άλλο, αλή­θεια, είναι μια πλα­τεία, ένα στά­διο, ένας δρό­μος γεμά­τους ανθρώ­πους, που ομα­δι­κά τρα­γου­δούν ένα τρα­γού­δι σου, παρά ένας ολάν­θι­στος κάμπος; Αυτό το πέτυ­χα, το έζη­σα και ακό­μα και τώρα εξα­κο­λου­θώ να το ζω και να το θεω­ρώ σαν τη μέγι­στη ευλο­γία των ουρανών…».

Αυτά είχε ανα­φέ­ρει ο Μίκης Θεο­δω­ρά­κης πριν από 20 χρό­νια στο Ριζο­σπά­στη, όταν είχε κλη­θεί να κάνει τον απο­λο­γι­σμό της πολυ­κύ­μα­ντης ζωής του.
Και πράγ­μα­τι, τι παρα­πά­νω να ζητή­σει ένας δημιουργός;
Η τέχνη που έπλα­σε, ζυμω­μέ­νη με τους καη­μούς, τις αγω­νί­ες, την πάλη και τα ορά­μα­τα των ταπει­νών και κατα­φρο­νε­μέ­νων, είναι δια­χρο­νι­κή και τέτοια θα μεί­νει. Σε αυτά τα 70 χρό­νια δημιουρ­γί­ας, ευτύ­χη­σε να δει τα έργα του να ριζώ­νουν σε ψυχές, να πυρ­πο­λούν τα όνει­ρα, για να «λάβουν εκδί­κη­ση».
«Θεω­ρώ όλη αυτήν τη δια­δρο­μή μου μέσα στη μου­σι­κή ένα συνε­χές ταξί­δι. Ένα ταξί­δι στο άγνω­στο, χωρίς τέλος…»