Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ο Δικός μας Νοέμβρης

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης //

Ο δικός μας Νοέμ­βρης είναι κόκ­κι­νος, σαν το ματω­βα­μέ­νο ηλιο­βα­σί­λε­μα, σαν ένα λιβά­δι κατά­σπαρ­το παπα­ρού­νες, σαν ένα ώρι­μο ανοιγ­μέ­νο ρόδι διε­σπαρ­μέ­νο στα πέρα­τα του κόσμου. Σαν ένας χρω­στή­ρας που έρι­ξε άπλε­το φως στην σκο­τει­νιά του ζόφου.

Ο δικός μας Νοέμ­βρης είναι το πρώ­το μεγά­λο μας βήμα.. Τι να πρω­το­θυ­μη­θώ και τι να πρω­το­γρά­ψω, θα κοκ­κί­νι­ζε το χαρ­τί και θα ζωντά­νευαν αγώ­νες. Θα ζωντά­νευε η επα­νά­στα­ση, η συγκί­νη­ση, ο ηρω­ι­σμός κι η θυσία, η πίστη και τα ιδα­νι­κά, πασπα­λι­σμέ­να με ποτά­μια αίμα­τος. Ο δικός μας Νοέμ­βρης, συν­νε­φια­σμέ­νος, βροχερός,

νατρε­πτι­κός, χαδιά­ρης και γλυ­κός, με τ’ άρω­μα του χρυ­σάν­θε­μου και της ντά­λιας, με τις μυρω­διές; Και τη γεύ­ση του κάστα­νου, του καρυ­διού, του λωτού, του κυδω­νιού. Στα χνά­ρια του πορευό­μα­στε ανα­σκα­λεύ­ο­ντας μνήμες.

Τα παι­διά που ύψω­σαν την τιμη­μέ­νη σημαία του Πολυ­τε­χνεί­ου και άφη­σαν κλη­ρο­νο­μιά αγώ­νων. Τα παι­διά που φώνα­ζαν ΄Ψωμί – Παι­δεία – Ελευ­θε­ρία ‘, έπε­σαν στε­φα­νω­μέ­να με το κλα­δί της ελιάς, φλε­γό­με­να κάτω από την Ελλη­νι­κή σημαία… Κάθε γενιά κου­βα­λά στους ώμους της το δικό της Πολυτεχνείο.

Από τα χει­με­ρι­νά ανά­κτο­ρα και το Σμόλ­νι ήρθε το μεγά­λο μήνυ­μα, με τον Βορι­νό άνε­μο του Φθινοπώρου.

Σύντρο­φε να θυμά­σαι πάντα το μεγά­λο κίνη­τρο της προ­ό­δου και της προ­κο­πής, της χει­ρα­φέ­τη­σης και του δίκιου, την μεγά­λη Σοσια­λι­στι­κή Επα­νά­στα­ση, με τα ορά­μα­τα και τις ανα­τρε­πτι­κές προσ­δο­κί­ες της. Τους αγώ­νες και τις θυσί­ες των κολα­σμέ­νων της Γης, την τερά­στια χώρα των Σοβιέτ, την χώρα του Λένιν και του Στάλιν.

Κι άλλο μαντά­το ετού­τος ο Νοέμ­βρης… 99 χρό­νια από την ίδρυ­ση και την μαρ­τυ­ρι­κή κι επί­πο­νη πορεία του Κ.Κ.Ε. Του φυλά­κι­σαν την σκέ­ψη κι εκεί­νη γέν­νη­σε χιλιά­δες όνει­ρα. Το ποδο­πά­τη­σαν χίλιες φορές και χίλιες φορές σήκω­σε το κεφά­λι. Πάντα ολόρ­θο και στη­τό, με το χαμό­γε­λο της Ελπί­δας στα χεί­λη και το κόκ­κι­νο γαρού­φα­λο στο πέτο.

Δικός μας ο Νοέμ­βρης του Γορ­γο­πό­τα­μου. Της μεγά­λης επο­ποι­ί­ας της Εθνι­κής Αντίστασης.

Τα χνά­ρια της Δόξας δεν ποδο­πα­τή­θη­καν, δεν σβή­σα­νε, γίνα­νε ολό­λα­μπροι φάροι, να φωτί­ζουν τις επό­με­νες γενιές που καταφθάνουν.

Εμείς είμα­στε περή­φα­νοι σύντρο­φοι για τον δικό μας Νοέμ­βρη… Ότι και να σοφι­στούν, ότι και να σκα­ρώ­σουν, ότι και να σχε­διά­σουν, τον Νοέμ­βρη δεν θα τον αμαυ­ρώ­σουν ποτέ!

_________________________________________________________________________________________________________

Ο Βασίλης Λιόγκαρης γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς πρόσφυγες, εργάτες, πολυφαμελίτες. Έζησε στα πρώτα παιδικά του χρόνια τη λαίλαπα της κατοχής και μεταφέρει τις τραυματικές αυτές εμπειρίες στα γραφτά του. Σπούδασε θέατρο και για ένα διάστημα δούλεψε σ’ αυτό. Αργότερα απορροφήθηκε από την παραγωγική διαδικασία όπου εργάστηκε σε διάφορες βιομηχανίες. Ο Βασίλης Λιόγκαρης είναι συγγραφέας της γενιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.

 

 

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο