Γράφει ο Βασίλης Λιόγκαρης //
Ο Νοέμβρης της μεγάλης γένεσης Των γενεθλίων, της επανάστασης και της δημιουργίας. Από τις αετοφωλιές του Γοργοπόταμου στα κάγκελα του Πολυτεχνείου.
Εχει το δικό του χρώμα. Τη δική σου κόκκινη ακτινοβολία. Είναι ο δικός σου Νοέμβρης. Μη φοβάσαι!
Μη φοβάσαι σύντροφε, όπως δε φοβήθηκαν αυτοί που έζησαν στο σκοτάδι των μπουντρουμιών. Μη φοβάσαι… όπως δε φοβήθηκαν αυτοί που μ’ ένα πινέλο και μια μπογιά ξενυχτούσαν γράφοντας στους τοίχους συνθήματα για τη λευτεριά, την ειρήνη και την ανεξαρτησία, κάτω από τους ήχους ενός ακορντεόν.
Μη φοβάσαι σύντροφε, όπως δε φοβήθηκαν αυτοί που βάδισαν το δρόμο του θανάτου μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα με το κεφάλι ψηλά για ένα ιδανικό, για μια πίστη.
Μη φοβάσαι σύντροφε, όπως δε φοβήθηκαν αυτοί που έδωσαν τον οβολό από το στέρημα κάνοντας δικό τους το μέλλον του κόσμου.
Συμπόνεσε τους θρήνους και τους αναστεναγμούς των μαυροφορεμένων γυναικών έξω από τις φυλακές, τα στρατόπεδα, τα νεκροτομεία.
***
Μη φοβάσαι σύντροφε, στοχάσου τη δύναμη της ανυψωμένης γροθιάς, της ανοιχτής σου αγκάλης, των σφιγμένων σου χεριών, της δυνατής φωνής σου. Στοχάσου τη δύναμή σου!
Μη φοβάσαι τα φουσκωμένα μπράτσα και τις άγριες μουτσούνες των σπιούνων.
Μη φοβάσαι… αυτούς που σε φοβούνται!!!
101 χρόνια και η σπορά είναι γερή στη θέση του ζευγά άλλος ζευγάς, στου θεριστή άλλος θεριστής, και στου τρυγητή άλλος τρυγητής!
Στη θέση της καρδιάς μας όλοι αυτοί. Επώνυμοι και ανώνυμοι αγωνιστές και πρωτοπανηγυριώτες των μεγάλων καταστάσεων που έφυγαν προσφέροντας τα πάντα.
***
Στάσου προσοχή στη μνήμη και τη θυσία τους. Μη φοβάσαι σύντροφε, παρότι ο δρόμος μακρινός, στρωμένος μ’ αγκάθια, που όμως είναι ο δικός σου δρόμος. Δικό σου το δίκιο, όπως δικό σου είναι κι ο πλούτος που παράγεις.
Μη φοβάσαι τα ξόανα και τα αργυρώνητα τσιράκια, του εσταυρωμένου χαμαιλέοντα, τα ερπετά και τα τρωκτικά της Γης.
Μη φοβάσαι τη βροχή και το χαλάζι, Μη φοβάσαι να πάρεις στα χέρια σου τα ηνία της ζωής και του αγώνα.
Το αλάτι της Γης, το ψωμί, το κρασί, το γάλα και το μέλι… Εμείς της Γης οι κολασμένοι…!!!
Γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς πρόσφυγες, εργάτες, πολυφαμελίτες. Έζησε στα πρώτα παιδικά του χρόνια τη λαίλαπα της κατοχής και μεταφέρει τις τραυματικές αυτές εμπειρίες στα γραφτά του. Σπούδασε θέατρο και για ένα διάστημα δούλεψε σ’ αυτό. Αργότερα απορροφήθηκε από την παραγωγική διαδικασία όπου εργάστηκε σε διάφορες βιομηχανίες. Ο Βασίλης Λιόγκαρης είναι συγγραφέας της γενιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.