Ο Δ. Κουτσούμπας στην Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Πρωτοβουλία: Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό, τα δικαιώματά του, το περιβάλλον και τον πλανήτη

Αγα­πη­τοί σύντροφοι,

Στη σημε­ρι­νή τηλε­διά­σκε­ψη της Ολο­μέ­λειας της Ευρω­παϊ­κής Κομ­μου­νι­στι­κής Πρω­το­βου­λί­ας, μπο­ρού­με να ανταλ­λά­ξου­με από­ψεις και πεί­ρα για την πάλη των κομ­μά­των μας ενά­ντια σε δυο βασι­κές στρα­τη­γι­κές, δύο βασι­κές λεω­φό­ρους κερ­δο­φο­ρί­ας του μεγά­λου κεφα­λαί­ου, σε ευρω­παϊ­κό και διε­θνές επί­πε­δο, τη λεγό­με­νη “πρά­σι­νη ανά­πτυ­ξη” και την ψηφια­κή μετάβαση.

Οι αντι­πα­ρα­θέ­σεις που εκφρά­στη­καν στην πρό­σφα­τη απο­κα­λού­με­νη Σύνο­δο για το Κλί­μα (COP26) στη Γλα­σκό­βη, εκτυ­λίσ­σο­νται στο έδα­φος των οξυ­νό­με­νων ιμπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών και αντι­θέ­σε­ων για το µοί­ρα­σµα και τον έλεγ­χο των αγορών.

Με τα κρο­κο­δεί­λια δάκρυά τους για το κλί­μα, η ΕΕ και οι κυβερ­νή­σεις των κρα­τών μελών, όπως και οι αντα­γω­νι­στές τους ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία, Ινδία, που έχουν μεγά­λη ευθύ­νη για την κατα­στρο­φή του περι­βάλ­λο­ντος από τα μονο­πώ­λια, επι­διώ­κουν “να ρίξουν στά­χτη στα μάτια των λαών”, να απο­προ­σα­να­το­λί­σουν από την κοι­νή κατεύ­θυν­σή τους να ρίξουν νέα οικο­νο­μι­κά βάρη στις πλά­τες των εργα­ζο­μέ­νων για να προ­ω­θή­σουν την “πρά­σι­νη” κερ­δο­φο­ρία των μονοπωλίων.

Κι όλα αυτά σε συν­θή­κες όπου δυνα­μώ­νει ο μεγά­λος επι­χει­ρη­μα­τι­κός πόλε­μος γύρω από την αξιο­ποί­η­ση παλιό­τε­ρων και νέων τεχνο­λο­γιών και την εφαρ­μο­γή των ανά­λο­γων βιο­μη­χα­νι­κών προδιαγραφών.

Η κοι­νή δήλω­ση ΗΠΑ-Κίνας για το κλί­μα απο­τε­λεί προ­σω­ρι­νό συμ­βι­βα­σμό για να περ­πα­τή­σουν οι πρά­σι­νες μπίζ­νες παρά τους μετα­ξύ τους αντα­γω­νι­σμούς που κλι­μα­κώ­νο­νται στον Ινδο-Ειρηνικό.

Επι­δί­ω­ξη, άλλω­στε, του μεγά­λου κεφα­λαί­ου, των ενώ­σε­ων και των κυβερ­νή­σε­ων που το υπη­ρε­τούν, είναι να αξιο­ποι­ή­σουν το λεγό­με­νο “Πρά­σι­νο New Deal”, για να αντι­με­τω­πί­σουν το πρό­βλη­μα του μεγά­λου μεγέ­θους υπερ­συσ­σω­ρευ­µέ­νου κεφα­λαί­ου, που έχει δημιουρ­γη­θεί από την εκμε­τάλ­λευ­ση της εργα­τι­κής τάξης.

Έχουν επί­γνω­ση ότι η ανά­καμ­ψη της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας, μετά την βαθιά καπι­τα­λι­στι­κή οικο­νο­μι­κή κρί­ση που επι­τα­χύν­θη­κε από την παν­δη­μία, είναι αστα­θής κι αβέβαιη.

Υπο­λο­γί­ζουν πολ­λά σε μια εκτε­τα­μέ­νη ελεγ­χό­με­νη απα­ξί­ω­ση στα­θε­ρού κεφα­λαί­ου, όπως με το κλεί­σι­μο λιγνι­τι­κών σταθ­μών, από­συρ­ση συμ­βα­τι­κών μέσων μετα­φο­ράς, αντι­κα­τά­στα­ση ενερ­γεια­κών δικτύ­ων κ.ά.

Στο επί­κε­ντρο του ενδια­φέ­ρο­ντος των μονο­πω­λί­ων και των κυβερ­νή­σε­ων που τα υπη­ρε­τούν, βρί­σκο­νται οι πηγές ενέρ­γειας, ο ορυ­κτός πλού­τος, οι μετα­φο­ρές, η γενι­κευ­μέ­νη αξιο­ποί­η­ση της ψηφιο­ποί­η­σης, της λεγό­με­νης “4η βιο­μη­χα­νι­κής επα­νά­στα­σης”, η επέ­κτα­ση της τηλερ­γα­σί­ας, η επι­κρά­τη­ση στον αντα­γω­νι­σμό για τα δίκτυα της 5ης αλλά και η προ­ε­τοι­μα­σία της 6ης Γενιάς, να απο­κτή­σουν πλε­ο­νέ­κτη­μα στον κυβερ­νο­πό­λε­μο καθώς και τα όπλα τεχνη­τής νοη­μο­σύ­νης έχο­ντας πάντα στο στό­χα­στρο τους λαούς.

Εργα­λείο και στή­ριγ­μα, για αυτά τα “πρά­σι­να” και ψηφια­κά σχέ­δια των μονο­πω­λί­ων, απο­τε­λεί το Υπερ­μνη­μό­νιο του Ταμεί­ου Ανά­καμ­ψης της ΕΕ, απο­κα­λύ­πτο­ντας την ανά­γκη της μεγά­λης κρα­τι­κής παρέμ­βα­σης στην καπι­τα­λι­στι­κή οικονομία.

Με ανη­συ­χία παρα­κο­λου­θούν τις εξε­λί­ξεις οι δυνά­μεις, που έχουν μεί­νει σχε­τι­κά πίσω στις λεγό­με­νες “πρά­σι­νες” τεχνο­λο­γί­ες και επεν­δύ­σεις, όπως η Ρωσία και η Ινδία, που καλούν “το πέρα­σμα στις πρά­σι­νες τεχνο­λο­γί­ες να μην γίνει εργα­λείο αθέ­μι­του αντα­γω­νι­σμού ή απο­τρε­πτι­κό ή παρά­γο­ντας συγκρά­τη­σης της ανά­πτυ­ξης των χωρών”.

Οι συνέ­πειες αυτής της εξέ­λι­ξης για τους λαούς είναι βαριές. Ήδη πλη­ρώ­νουν πολύ ακρι­βά τα επεν­δυ­τι­κά σχέδια.

Κατα­στρώ­νο­νται στα αντί­στοι­χα εθνι­κά επι­τε­λεία, που μετά εγκρί­νει, εν μέσω σφο­δρών αντι­θέ­σε­ων αυτήν την περί­ο­δο, η ΕΕ, καθώς και οι ΗΠΑ, η Κίνα, δυνά­μεις που έχουν απο­κτή­σει προ­βά­δι­σμα στις σχε­τι­κές τεχνο­λο­γί­ες. Πρό­κει­ται για πακτω­λό δισ. που θα απο­πλη­ρώ­νουν οι λαοί για δεκαετίες.

Οι στό­χοι που θέτουν οι καπι­τα­λι­στές για τον περιο­ρι­σμό των εκπο­μπών διο­ξει­δί­ου του άνθρα­κα και μεθα­νί­ου, δεν έχουν να κάνουν με την κατα­στρο­φή και υπο­βάθ­μι­ση του περι­βάλ­λο­ντος. Προ­βάλ­λο­νται σκό­πι­μα τα απο­τε­λέ­σμα­τα της κλι­μα­τι­κής αλλα­γής, η κατα­στρο­φή του περι­βάλ­λο­ντος, ως η αιτία του προ­βλή­μα­τος, για να απο­κρυ­φτεί η πραγ­μα­τι­κή αιτία, ο ένο­χος, ο καπι­τα­λι­στι­κός τρό­πος παρα­γω­γής, οι δρα­στη­ριό­τη­τες των μονο­πω­λια­κών ομί­λων και το κυνή­γι του κέρδους.

Είναι ενδει­κτι­κό, ότι ενώ μεγά­λες ευρω­παϊ­κές, αμε­ρι­κα­νι­κές, ρωσι­κές και κινε­ζι­κές εται­ρί­ες, έχουν “επεν­δύ­σει” δισ. σε απο­ψι­λώ­σεις δασών, την ίδια στιγ­μή οι ίδιες, δια­φη­μί­ζουν και “τις πολι­τι­κές για την πρό­λη­ψη της απο­ψί­λω­σης δασών”.

Οι αντι­θέ­σεις που κατα­γρά­φη­καν και στην πρό­σφα­τη “Σύνο­δο για το Κλί­μα” ανά­με­σα σε ΗΠΑ — EE και τις Κίνα – Ρωσία – Αυστρα­λία — Ινδία, αφο­ρούν τα χρο­νο­δια­γράμ­μα­τα και τους ρυθ­μούς της λεγό­με­νης πρά­σι­νης ενερ­γεια­κής μετά­βα­σης. Αφο­ρούν τα χρο­νο­δια­γράμ­μα­τα που συμ­φέ­ρουν τα ισχυ­ρά καπι­τα­λι­στι­κά κρά­τη και κάθε ιμπε­ρια­λι­στι­κό κέντρο, για να δια­σφα­λι­στεί η κερ­δο­φο­ρία των δικών του ομί­λων σε βάρος των αντα­γω­νι­στών του και διό­λου δεν αμφι­σβη­τούν την αντι­λαϊ­κή κι επι­ζή­μια για το περι­βάλ­λον κατεύ­θυν­σή τους.

Θα επι­μεί­νου­με στο εξής ζήτη­μα, για­τί έχει σήμε­ρα δεσπό­ζου­σα σημα­σία, αφού πρό­κει­ται για “σημα­δε­μέ­νο παιγνίδι”:

Οι διά­φο­ροι “κλι­μα­τι­κοί στό­χοι” που θέτουν, η ΕΕ, οι αστι­κές κυβερ­νή­σεις, όπως κι οι αντα­γω­νι­στές τους, απο­τυ­πώ­νουν συμ­βι­βα­σμούς στον μετα­ξύ τους αντα­γω­νι­σμό για τα νέα “χρυ­σο­φό­ρα” πεδία κερ­δο­φο­ρί­ας επι­τυγ­χά­νο­ντας διπλό στό­χο: Να απε­λευ­θε­ρώ­σουν συσ­σω­ρευ­μέ­να κεφά­λαια με κερ­δο­φό­ρες καπι­τα­λι­στι­κές επεν­δύ­σεις και ταυ­τό­χρο­να να απα­ξιω­θεί και να κατα­στρα­φεί ένα τμή­μα του υπάρ­χο­ντος κεφαλαίου.

Αυτή είναι η ουσία. Στη βάση αυτή προ­ω­θεί­ται η από­συρ­ση λιγνι­τι­κών σταθ­μών ηλε­κτρο­πα­ρα­γω­γής, παρα­δο­σια­κών δικτύ­ων μετα­φο­ράς ηλε­κτρι­κής ενέρ­γειας, αερο­πλά­νων και οχη­μά­των με παρα­δο­σια­κά καύ­σι­μα, δηλα­δή βεν­ζί­νη και πετρέλαιο.

Εργα­λείο για να επι­τευ­χθεί αυτή η από­συρ­ση, απο­τε­λούν οι μηχα­νι­σμοί, όπως το χρη­μα­τι­στή­ριο των ρύπων που με πρό­στι­μα και επι­βα­ρύν­σεις μετα­τρέ­πει φτη­νές μορ­φές παρα­γω­γής ενέρ­γειας, όπως ο λιγνί­της, σε πανάκριβες.

Οι “πρά­σι­νοι” νέοι φόροι για εκπο­μπές άνθρα­κα στην ηλε­κτρε­νέρ­γεια, όπως κι οι επι­δο­τή­σεις Ανα­νε­ώ­σι­μων Πηγών Ενέρ­γειας (ΑΠΕ), κατα­λή­γουν αυτού­σιοι στα τιμο­λό­για του ρεύ­μα­τος που αδυ­να­τούν να πλη­ρώ­σουν τα εργα­τι­κά λαϊ­κά νοικοκυριά.

Το ίδιο συμ­βαί­νει και με το ακρι­βό­τε­ρο εισα­γό­με­νο φυσι­κό αέριο, που πέραν από την επι­βά­ρυν­ση του περι­βάλ­λο­ντος κατά την εξό­ρυ­ξη του έχει μεγά­λες απώ­λειες κατά τη μετα­φο­ρά του.

Όσο για την πανά­κρι­βη κι αστα­θή μονο­καλ­λιέρ­γεια των ΑΠΕ στην οποία ομο­νο­ούν η ΕΕ κι όλες οι αστι­κές δυνά­μεις, όπως στην Ελλά­δα η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ, η προ­ώ­θη­σή της έχει ήδη τερά­στιες επι­πτώ­σεις σε δάση, βου­νά, περιο­χές σπά­νιας φυσι­κής ομορφιάς.

Η ευαι­σθη­σία του μεγά­λου κεφα­λαί­ου και των δια­χει­ρι­στών της καπι­τα­λι­στι­κής εκμε­τάλ­λευ­σης είναι άκρως υπο­κρι­τι­κή και θέλου­με να θέσου­με ορι­σμέ­να κρί­σι­μα ερωτήματα:

Αλή­θεια πόσο “πρά­σι­νοι” είναι οι βομ­βαρ­δι­σμοί του ΝΑΤΟ, της ΕΕ των ΗΠΑ που σκο­τώ­νουν και δηλη­τη­ριά­ζουν τους λαούς και κατα­στρέ­φουν το περι­βάλ­λον; Πόσο “πρά­σι­νες” είναι οι πυρη­νι­κές δοκι­μές για τα σύγ­χρο­να πυρη­νι­κά όπλα; Πόσο “πρά­σι­νη” είναι η μόλυν­ση ολό­κλη­ρων ποτα­μών στη Σιβη­ρία από τα ρωσι­κά μονο­πώ­λια; Πόσο “πρά­σι­νη” είναι η νέα “διώ­ρυ­γα της Κων­στα­ντι­νού­πο­λης”, που σχε­διά­ζει η τουρ­κι­κή ηγε­σία; Πόσο «πρά­σι­νη» είναι εξό­ρυ­ξη σχι­στο­λι­θι­κού φυσι­κού αερί­ου στις ΗΠΑ; Πόσο “πρά­σι­νη” είναι η κατα­σκευή δεκά­δων τεχνι­κών νησιών από την Κίνα στην Ανα­το­λι­κή Θάλασσα;

Πόσο “πρά­σι­νη” είναι η καύ­ση σκου­πι­διών ή η ανά­θε­ση σε ιδιώ­τες της ανα­δά­σω­σης, με αντάλ­λαγ­μα την απαλ­λο­τρί­ω­ση κι εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση των δασών για τα δικά τους συμφέροντα;

Πόσο “πρά­σι­νο” είναι στο όνο­μα των φαστ-τρακ επεν­δύ­σε­ων να θεω­ρού­νται “εμπό­διο και γρα­φειο­κρα­τία” οι μελέ­τες περι­βαλ­λο­ντι­κών επι­πτώ­σε­ων, με την κυβέρ­νη­ση της ΝΔ να παίρ­νει τη σκυ­τά­λη από το ΣΥΡΙΖΑ, στην εφαρ­μο­γή των ευρω­ε­νω­σια­κών πρα­κτι­κών για να θησαυ­ρί­ζουν ανε­μπό­δι­στα οι επι­χει­ρη­μα­τι­κοί όμιλοι;

Πόσο “πρά­σι­νη” είναι η πολι­τι­κή που αφή­νει αθω­ρά­κι­στο το λαό, τα δάση, το φυσι­κό περι­βάλ­λον και μετα­τρέ­πει σε προ­δια­γε­γραμ­μέ­νο έγκλη­μα του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος και των κυβερ­νή­σε­ών του τη μη λήψη προ­λη­πτι­κών μέτρων για την αντι­με­τώ­πι­ση πυρ­κα­γιών, σει­σμών και πλημ­μυ­ρών, που αφή­νουν πίσω τους δεκά­δες νεκρούς, κατε­στραμ­μέ­να σπί­τια, υπο­δο­μές, ζωές μέσα στην ανερ­γία και την αβε­βαιό­τη­τα, φυσι­κό περι­βάλ­λον με τερά­στιες κατα­στρο­φές ενώ στή­νο­νται μηχα­νι­σμοί όπως ο λεγό­με­νος RESC-EU που διαιω­νί­ζει τη γύμνια προ­σω­πι­κού, υπο­δο­μών και δια­σω­στι­κών μέσων στα κράτη-μέλη;

Η κλι­μα­τι­κή αλλα­γή χρη­σι­μο­ποιεί­ται κι εδώ ως πρό­σχη­μα για να ξεπλυ­θεί ο πραγ­μα­τι­κός ένο­χος, το καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα, για να ενο­χο­ποι­η­θεί ο λαός μέσα από την λεγό­με­νη ατο­μι­κή ευθύ­νη, η οποία αθω­ώ­νει τα μεγά­λα μονο­πώ­λια που ευθύ­νο­νται για την κατα­στρο­φή του περιβάλλοντος.

Για­τί άρα­γε αφή­νει η ΕΕ εκτός των ΑΠΕ τα υδροη­λε­κτρι­κά έργα που θα μπο­ρού­σαν να αντι­με­τω­πί­σουν το ενερ­γεια­κό πρό­βλη­μα πολύ φθη­νό­τε­ρα, ενώ παράλ­λη­λα αντι­με­τω­πί­ζουν και τις εκπο­μπές διο­ξει­δί­ου του άνθρα­κα; Για­τί δεν προ­τι­μώ­νται οι ανά­λο­γης μεί­ω­σης διο­ξει­δί­ου λιγνι­τι­κές μονά­δες συν­δυα­σμέ­νου κύκλου με σύγ­χρο­νες τεχνο­λο­γι­κές εφαρμογές;

Απά­ντη­ση σε όλα τα παρα­πά­νω ερω­τή­μα­τα είναι για­τί το κρι­τή­ριο είναι το καπι­τα­λι­στι­κό κέρ­δος κι όχι τα λαϊ­κά συμ­φέ­ρο­ντα κι η προ­στα­σία του περιβάλλοντος.

Οι λαοί υπο­φέ­ρουν από ανυ­πό­φο­ρο κύμα ακρί­βειας. Η εκτό­ξευ­ση των τιμών δεν είναι παρο­δι­κό φαι­νό­με­νο. Η λεγό­με­νη πρά­σι­νη μετά­βα­ση και η απε­λευ­θέ­ρω­ση της Ενέρ­γειας, είναι αυτές που εκτο­ξεύ­ουν την τιμή της ενέρ­γειας και απο­γειώ­νουν τις ανα­τι­μή­σεις στα είδη λαϊ­κής κατανάλωσης.

Οι “πρά­σι­νοι” φόροι, τα πρά­σι­να προ­ϊ­ό­ντα και υπη­ρε­σί­ες που έρχο­νται, είτε με το “μαστί­γιο” της υπερ­φο­ρο­λό­γη­σης των παλιών καυ­σί­μων, είτε με το “καρό­το” της επι­δό­τη­σης για την αγο­ρά π.χ. πανά­κρι­βων ηλε­κτρο­κί­νη­των αυτο­κι­νή­των και συσκευών, οδη­γούν σε νέες αβά­στα­χτες επιβαρύνσεις.

Οι εργα­λειο­θή­κες της ΕΕ, τα μέτρα ανα­πλή­ρω­σης των κυβερ­νή­σε­ων, ούτε καν προ­σεγ­γί­ζουν τις τερά­στιες απώ­λειες των εργα­τι­κών λαϊ­κών νοι­κο­κυ­ριών που μόνο στο ρεύ­μα έχουν τετραπλασιαστεί.

Δεν είναι τυχαίο μάλι­στα ότι πυκνώ­νουν οι ανη­συ­χί­ες κυβερ­νή­σε­ων και αστι­κών επι­τε­λεί­ων ότι: “Η Πρά­σι­νη Συμ­φω­νία θα μπο­ρού­σε να έχει τερά­στιο κοι­νω­νι­κό, οικο­νο­μι­κό, πολι­τι­κό και γεω­πο­λι­τι­κό κόστος. Κόστος που θα μπο­ρού­σε να δημιουρ­γή­σει τερά­στιες εντά­σεις στην κοι­νω­νία και μετα­ξύ των συμ­μά­χων, να ανοί­ξει πόρ­τες στους ριζοσπάστες”.

Αγα­πη­τοί σύντροφοι,

Ο χαρα­κτή­ρας του αστι­κού κρά­τους, ο αντι­λαϊ­κός προ­σα­να­το­λι­σμός του, η φύση του, δεν είναι απο­τέ­λε­σμα πολι­τι­κής βού­λη­σης της μιας ή της άλλης κυβέρ­νη­σης. Ρόλος και απο­στο­λή του είναι να στη­ρί­ζει το κεφά­λαιο στον αγώ­να για ακό­μα μεγα­λύ­τε­ρα κέρδη.

Η δια­σφά­λι­ση της κερ­δο­φο­ρί­ας των “πρά­σι­νων” και ψηφια­κών επεν­δύ­σε­ων γενι­κό­τε­ρα των μονο­πω­λια­κών ομί­λων, απαι­τεί αύξη­ση του βαθ­μού εκμε­τάλ­λευ­σης των εργα­ζο­μέ­νων, επέ­κτα­ση των ελα­στι­κών εργα­σια­κών σχέ­σε­ων, φθη­νή και χει­ρα­γω­γη­μέ­νη εργα­τι­κή δύναμη.

Η καπι­τα­λι­στι­κή ανά­πτυ­ξη, “πρά­σι­νη” ή μη, ψηφια­κή ή συμ­βα­τι­κή, προ­ϋ­πο­θέ­τει τη σύν­θλι­ψη των εργα­τι­κών λαϊ­κών δικαιω­μά­των κι ανα­γκών. Η “πρά­σι­νη” και ψηφια­κή εκδο­χή του καπι­τα­λι­σμού δεν συνι­στά προ­ο­δευ­τι­κή στρο­φή για τους λαούς. Δεν μπο­ρεί να αντι­με­τω­πί­σει τις εγγε­νείς αντι­φά­σεις του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος, που διογκώνονται.

Απο­τε­λεί επι­κίν­δυ­νη αυτα­πά­τη ότι με ένα δια­φο­ρε­τι­κό μίγ­μα αστι­κής δια­χεί­ρι­σης, με μια άλλη επι­λο­γή ενερ­γεια­κού μείγ­μα­τος, χωρίς ανα­τρο­πή της εξου­σί­ας του κεφα­λαί­ου, μπο­ρεί να υπάρ­ξει “δίκαιη μετά­βα­ση” ή “κλι­μα­τι­κή δικαιο­σύ­νη”, όπως ισχυ­ρί­ζο­νται σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κές και οπορ­του­νι­στι­κές δυνάμεις.

Το ΚΚΕ μπαί­νει μπρο­στά, οργα­νώ­νει την πάλη του λαού στην Ελλά­δα, απο­κα­λύ­πτο­ντας τη βαρ­βα­ρό­τη­τα του “πρα­σί­νου” καπι­τα­λι­σμού διεκδικώντας:

• -Προ­στα­σία των δασών κι από­δο­ση ελεύ­θε­ρων χώρων στο λαό, χωρίς καμία επι­χει­ρη­μα­τι­κή δράση.
• -Τη λήψη μέτρων ενα­ντί­ον των ατυ­χη­μά­των μεγά­λης βιο­μη­χα­νι­κής ρύπανσης.
• -Υπο­δο­μές και στή­ρι­ξη με προ­σω­πι­κό των αρμό­διων υπη­ρε­σιών για την προ­στα­σία του λαού και του περι­βάλ­λο­ντος από φωτιές, πλημ­μύ­ρες , σεισμούς.
• -Μέτρα για την υγεία και την ασφά­λεια των εργα­ζο­μέ­νων στους χώρους δου­λειάς που την ανά­γκη τους ανέ­δει­ξε ο πρό­σφα­τος νικη­φό­ρος ηρω­ι­κός αγώ­νας των λιμε­νερ­γα­τών του λιμα­νιού του Πει­ραιά ενά­ντια στο μονο­πώ­λιο της Cosco.

Απέ­να­ντι στην καπι­τα­λι­στι­κή ψηφια­κή μετά­βα­ση, εντεί­νου­με την πάλη ενά­ντια στη μονι­μο­ποί­η­ση της τηλερ­γα­σί­ας, για δου­λειά με δικαιώ­μα­τα, Συλ­λο­γι­κές Συμ­βά­σεις Εργα­σί­ας, κατάρ­γη­ση κάθε μορ­φής “ευέ­λι­κτης” δουλειάς.

Είναι εμβλη­μα­τι­κό το παρά­δειγ­μα της απερ­γί­ας των εργα­ζο­μέ­νων στην πολυ­ε­θνι­κή on line πλατ­φόρ­μα e‑food που στον εκβια­σμό της εργο­δο­σί­ας “ή γίνε­στε ελευ­θε­ρο­ε­παγ­γελ­μα­τί­ες συνερ­γά­τες ή απο­λύ­ε­στε”, αυτό δεν πέρα­σε και μάλι­στα με τον αγώ­να τους και την εργα­τι­κή λαϊ­κή αλλη­λεγ­γύη, απέ­σπα­σαν συμ­βά­σεις αορί­στου χρό­νου και τώρα, αφού συγκρό­τη­σαν το Σωμα­τείο τους, παλεύ­ουν για ΣΣΕ.

Αυτή η οργα­νω­μέ­νη πάλη φωτί­ζει τον δρό­μο. Ανα­δει­κνύ­ει τον πραγ­μα­τι­κό αντί­πα­λο της εργα­τι­κής τάξης, του λαού, το ίδιο το κίνη­τρο του κέρ­δους, την καπι­τα­λι­στι­κή εξου­σία, την αστι­κή πολι­τι­κή και κάθε εκφρα­στή της.

Φωτί­ζουν την ουσία που κρύ­βει το σύν­θη­μα του ΚΚΕ. Μόνο ο λαός μπο­ρεί να σώσει το λαό, τα δικαιώ­μα­τά του, το περι­βάλ­λον και τον πλανήτη!

Ο καπι­τα­λι­σμός εμπο­δί­ζει την ισόρ­ρο­πη σχέ­ση που μπο­ρεί να υπάρ­ξει ανά­με­σα στην ανθρώ­πι­νη, βιο­μη­χα­νι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα και τη φύση, προς όφε­λος των λαϊ­κών ανα­γκών. Ο ένο­χος δεν μπο­ρεί να μετα­τρα­πεί σε “σωτή­ρα”!

Μόνο ο σοσια­λι­σμός, στη βάση της κοι­νω­νι­κής ιδιο­κτη­σί­ας των συγκε­ντρω­μέ­νων μέσων παρα­γω­γής και της γης και του επι­στη­μο­νι­κού κεντρι­κού σχε­δια­σμού της οικο­νο­μί­ας, των κοι­νω­νι­κών υπη­ρε­σιών, μπο­ρεί να δια­σφα­λί­σει τη συν­δυα­σμέ­νη ικα­νο­ποί­η­ση των λαϊ­κών ανα­γκών, τη συνε­χή αύξη­ση του βιο­τι­κού επι­πέ­δου, τη βελ­τί­ω­ση των όρων εργα­σί­ας και την ελα­χι­στο­ποί­η­ση των επι­πτώ­σε­ων στο φυσι­κό περιβάλλον.

Η σοσια­λι­στι­κή παρα­γω­γή μπο­ρεί να υπο­λο­γί­σει το σύνο­λο των επι­δρά­σε­ων στο περι­βάλ­λον, για­τί οργα­νώ­νει την παρα­γω­γή σχε­δια­σμέ­να, στο σύνο­λό της. Μπο­ρεί να χωρο­θε­τή­σει κατάλ­λη­λα, στη βάση της κοι­νω­νι­κής ιδιο­κτη­σί­ας στη γη, και να απο­φα­σί­σει ποιες δρα­στη­ριό­τη­τες και σε ποιον βαθ­μό είναι χρή­σι­μες και απα­ραί­τη­τες, ή περιτ­τές και ζημιο­γό­νες για τον άνθρω­πο και την κοι­νω­νι­κή ευημερία.

Αυτός ο ριζι­κά δια­φο­ρε­τι­κός χαρα­κτή­ρας της σοσια­λι­στι­κής παρα­γω­γής είναι που της επι­τρέ­πει να απα­ντά στα προ­βλή­μα­τα του λαού και ανα­φο­ρι­κά με το περιβάλλον.

Αντί­στοι­χα, ο ψηφια­κός μετα­σχη­μα­τι­σμός της κοι­νω­νί­ας θα μπο­ρού­σε να πραγ­μα­το­ποι­η­θεί προς όφε­λος των συμ­φε­ρό­ντων του λαού, εάν εξα­λει­φθεί το πραγ­μα­τι­κό πρό­βλη­μα των προ­βλη­μά­των, το κρι­τή­ριο του κέρ­δους, η καπι­τα­λι­στι­κή εκμετάλλευση.

Με εργα­λείο τις ψηφια­κές τεχνο­λο­γί­ες, οι εργα­ζό­με­νοι θα δού­λευαν λιγό­τε­ρο, θα αμεί­βο­νταν περισ­σό­τε­ρο, θα απε­λευ­θέ­ρω­ναν ελεύ­θε­ρο χρό­νο για τη συμ­με­το­χή τους στην κοι­νω­νι­κή ζωή.

Αυτό μπο­ρεί να συμ­βεί με την ανα­τρο­πή του βάρ­βα­ρου εκμε­ταλ­λευ­τι­κού συστή­μα­τος, την κατά­κτη­ση της εργα­τι­κής εξου­σί­ας, την κοι­νω­νία του σοσια­λι­σμού, με στό­χο την ικα­νο­ποί­η­ση όλων των σύγ­χρο­νων εργα­τι­κών-λαϊ­κών αναγκών».