Ο Δ. Κουτσούμπας στη «Real News»: Το πραγματικό ζητούμενο για τον λαό είναι πόσο δυνατό θα είναι το ΚΚΕ

Συνέ­ντευ­ξη στην εφη­με­ρί­δα Real News και τη δημο­σιο­γρά­φο Μαρι­τί­να Ζαφει­ριά­δου, έδω­σε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημή­τρης Κουτσούμπας.

Ανα­λυ­τι­κά η συνέντευξη:

«Κύριε Γραμ­μα­τέα, σε 40 μέρες περί­που έχου­με εκλο­γές, με απλή ανα­λο­γι­κή. Βλέ­πε­τε κάποια δυνα­τό­τη­τα συγκρό­τη­σης κυβέρ­νη­σης αμέ­σως μετά, ή φοβά­στε το φαι­νό­με­νο των επα­να­λαμ­βα­νό­με­νων εκλο­γι­κών αναμετρήσεων;

Βλέ­που­με κάθε δυνα­τό­τη­τα συγκρό­τη­σης της επό­με­νης αστι­κής κυβέρ­νη­σης, είτε από τις πρώ­τες εκλο­γές, είτε μετά τις δεύ­τε­ρες εκλο­γές. Υπάρ­χει το κοι­νό έδα­φος. Αυτό που κλί­νουν σε όλες τις πτώ­σεις η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ είναι η ανά­γκη να εξα­σφα­λι­στεί η “στα­θε­ρό­τη­τα”. Απλώς ο καθέ­νας τους προ­τεί­νει δια­φο­ρε­τι­κούς τρό­πους για να επι­τευ­χθεί αυτό. Η ΝΔ μιλά­ει για αυτο­δυ­να­μία στις δεύ­τε­ρες εκλο­γές, ο ΣΥΡΙΖΑ για κυβέρ­νη­ση συνερ­γα­σί­ας από τις πρώ­τες κάλ­πες, το ΠΑΣΟΚ επί­σης, βάζο­ντας τις δικές του προ­ϋ­πο­θέ­σεις. Κάτι από αυτά θα γίνει τελικά.

Αυτό που εκτι­μά­με, όμως, είναι ότι πρό­κει­ται για στα­θε­ρό­τη­τα στην υλο­ποί­η­ση μιας σκλη­ρής, αντι­λαϊ­κής πολι­τι­κής και μάλι­στα με τα “σύν­νε­φα” μιας νέας κρί­σης να πυκνώ­νουν. Άρα το πραγ­μα­τι­κό ζητού­με­νο για τον λαό δεν είναι μετά από πόσες εκλο­γι­κές δια­δι­κα­σί­ες θα σχη­μα­τι­στεί μια τέτοια κυβέρ­νη­ση, αλλά πόσο δυνα­τό θα είναι το αντί­πα­λο δέος σε αυτή, δηλα­δή το ΚΚΕ.

Βλέ­πε­τε ακό­μα και… τρι­κομ­μα­τι­κή κυβέρ­νη­ση ίσως;

Την τετρα­ε­τία που κυβερ­νά η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υπερ­ψη­φί­σει το 50% των νομο­σχε­δί­ων της και το ΠΑΣΟΚ το 70%. Όσο κυβερ­νού­σε ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ψήφι­σαν τα μισά του νομο­σχέ­δια, με πιο εμβλη­μα­τι­κό το 3ο μνη­μό­νιο. Επο­μέ­νως δεν θα πέσου­με και από τα σύν­νε­φα αν δού­με κάτι τέτοιο… Μήπως δεν έχου­με ήδη δει τόσους και τόσους κυβερ­νη­τι­κούς συν­δυα­σμούς που ορι­σμέ­νοι θεω­ρού­σαν απί­θα­νους μέχρι και λίγο πριν γίνουν; Να σας θυμί­σω, τέλος, ότι πολ­λά στε­λέ­χη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν πει ότι θα μπο­ρού­σαν να συνερ­γα­στούν με τη ΝΔ, χωρίς τον κ. Μητσο­τά­κη, ενώ σε συγκυ­βέρ­νη­ση ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ υπό “ειδι­κές συν­θή­κες” έχει ανα­φερ­θεί και ο ίδιος ο κ. Τσί­πρας . Και από τέτοιες έχου­με επί­σης δει μπό­λι­κες τα τελευ­ταία χρόνια…

Υπάρ­χει οποια­δή­πο­τε συν­θή­κη υπό την οποία το ΚΚΕ θα έμπαι­νε σε μια συγκυ­βέρ­νη­ση, όπως έκα­νε το 1989;

Έχου­με βγά­λει ως Κόμ­μα τα ιστο­ρι­κά συμπε­ρά­σμα­τά μας και από το 1989 και από το 1944. Σας θυμί­ζω, βέβαια, ότι στη συγκυ­βέρ­νη­ση του 1989 πήρε μέρος ο ενιαί­ος τότε Συνα­σπι­σμός. Έχου­με μελε­τή­σει την πεί­ρα και από άλλες χώρες όπου Κομ­μου­νι­στι­κά Κόμ­μα­τα πήραν μέρος σε τέτοιου είδους κυβερ­νή­σεις και αρκε­τά από αυτά έφτα­σαν μέχρι και τη διά­λυ­ση, ενώ κάπο­τε ήταν πολύ δυνα­τά. Ευτυ­χώς το ΚΚΕ είναι παρόν και δυνα­μώ­νει συνέχεια!

Ο λαός και η νεο­λαία δεν περι­μέ­νουν από εμάς να δώσου­με κομ­μου­νι­στι­κή “βού­λα” στους πλει­στη­ρια­σμούς πρώ­της κατοι­κί­ας, στο χρη­μα­τι­στή­ριο ενέρ­γειας, στην εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση κάθε κοι­νω­νι­κού αγα­θού και σε όλα αυτά που συνι­στούν το κοι­νό πρό­γραμ­μα των κομ­μά­των που έχουν κυβερ­νή­σει μέχρι σήμε­ρα και θα ξανακυβερνήσουν.

Ο λαός και η νεο­λαία περι­μέ­νουν να είμα­στε απέ­να­ντι σε αυτά, στη δική τους πλευ­ρά, στην πρώ­τη γραμ­μή των αγώ­νων τους, όπως κάνου­με πάντα και όπως έχου­με κερ­δί­σει ό,τι κερ­δή­θη­κε μέχρι σήμερα.

Ταυ­τό­χρο­να, η ισχυ­ρο­ποί­η­ση του ΚΚΕ θα ισχυ­ρο­ποι­ή­σει και τη μόνη ρεα­λι­στι­κά φιλο­λαϊ­κή πρό­τα­ση εξου­σί­ας-δια­κυ­βέρ­νη­σης που έχου­με και κατα­θέ­του­με από σήμε­ρα ανοι­χτά στον λαό. Φυσι­κά και είμα­στε έτοι­μοι να ανα­λά­βου­με τις ευθύ­νες μας μόλις ο λαός το απο­φα­σί­σει και βγει στο προ­σκή­νιο για τις εκ βάθρων αλλα­γές – ανα­τρο­πές που έχει ανά­γκη η κοι­νω­νία, η οικο­νο­μία και το κράτος.

Πώς κρί­νε­τε τους χει­ρι­σμούς στην υπό­θε­ση του κόμ­μα­τος Κασι­διά­ρη; Φοβά­στε την επι­στρο­φή νεο­να­ζι­στι­κού μορ­φώ­μα­τος στα έδρα­να της Βουλής;

Αν είχε ολο­κλη­ρω­θεί και τελε­σι­δι­κή­σει έγκαι­ρα η υπό­θε­ση της Χρυ­σής Αυγής, τώρα δεν θα υπήρ­χε τέτοιο ζήτη­μα. Αυτό, όμως, δεν έγι­νε με ευθύ­νη των κυβερ­νή­σε­ων της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι τελευ­ταί­ες εξε­λί­ξεις, με τον λεγό­με­νο “αχυ­ράν­θρω­πο” του κατα­δι­κα­σμέ­νου ναζί, απο­δει­κνύ­ουν ότι τέτοιες δυνά­μεις δεν αντι­με­τω­πί­ζο­νται με νομο­θε­τι­κές ρυθ­μί­σεις σαν αυτή που ψήφι­σαν πρό­σφα­τα η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, ούτε σαν αυτή που κατέ­θε­σε ο ΣΥΡΙΖΑ και κινού­ταν στην ίδια λογι­κή. Κι αυτό για­τί συν­δέ­ο­νται με χίλια νήμα­τα με το σύστη­μα και τους μηχα­νι­σμούς του, όπως είναι η δικα­στι­κή εξου­σία, αλλά και με αυτούς που έχουν την πραγ­μα­τι­κή εξου­σία, το μεγά­λο κεφά­λαιο, τους καπιταλιστές.

Τέλος, απο­δει­κνύ­ε­ται πόσο αφε­λές ‑στην καλύ­τε­ρη περί­πτω­ση- είναι το να χαρα­κτη­ρί­ζο­νται τέτοιες δυνά­μεις ως “αντι­συ­στη­μι­κές”. Οι εργα­ζό­με­νοι θα τους δώσουν την πρέ­που­σα απά­ντη­ση, θα τους “τσα­κί­σουν” ξανά, και στις κάλ­πες και παντού.

Μπο­ρεί οι εκλο­γές να μονο­πω­λούν την επι­και­ρό­τη­τα, όμως η ακρί­βεια είναι αυτή που καί­ει τους πολί­τες. Μπο­ρεί αυτή να αντι­με­τω­πι­στεί με τα πάσης φύσε­ως κυβερ­νη­τι­κά επι­δό­μα­τα, που είναι πιθα­νό και αυτά να έχουν ημε­ρο­μη­νία λήξης;

Πρό­κει­ται για κοροϊ­δία. Ούτε τα pass, ούτε τα καλά­θια “καπα­μά”, ούτε η δια­μόρ­φω­ση του κατώ­τα­του μισθού στα επί­πε­δα του 2011 μπο­ρούν να δώσουν ανά­σα στον κόσμο που βλέ­πει τον μισθό να εξα­νε­μί­ζε­ται στις 15 του μήνα. Το ίδιο ισχύ­ει και για τις προ­τά­σεις του ΣΥΡΙΖΑ να αντι­γρά­ψου­με τα μέτρα των “προ­ο­δευ­τι­κών” κυβερ­νή­σε­ων της Ισπα­νί­ας, της Πορ­το­γα­λί­ας και της Γερ­μα­νί­ας, χώρες στις οποί­ες οι εργα­ζό­με­νοι βρί­σκο­νται κατά χιλιά­δες στους δρό­μους ενά­ντια στην ακρίβεια.

Σε τελι­κή ανά­λυ­ση, για να κερ­δί­σει ο λαός πρέ­πει να χάσει το κεφά­λαιο. Αυτό εκφρά­ζουν και οι προ­τά­σεις που έχει κατα­θέ­σει το ΚΚΕ επα­νει­λημ­μέ­να στη Βου­λή και για αυτόν ακρι­βώς τον λόγο δεν υιο­θε­τού­νται από κανέ­να άλλο κόμμα.

Πώς κρί­νε­τε την αντι­με­τώ­πι­ση των κινη­το­ποι­ή­σε­ων για τα Τέμπη;

Η κυβέρ­νη­ση αντι­με­τώ­πι­σε τους εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες, κυρί­ως νέους, ανθρώ­πους που βγή­καν στους δρό­μους με άγρια κατα­στο­λή. Ταυ­τό­χρο­να, προ­σπά­θη­σε να φέρει τις κινη­το­ποι­ή­σεις στα μέτρα της με τα χιλιοει­πω­μέ­να περί “παθο­γε­νειών”, “συντε­χνιών” και “βαθέ­ως κρά­τους”. Σε συντο­νι­σμό με μηχα­νι­σμούς του ΣΥΡΙΖΑ, προ­σπά­θη­σαν να τους κολ­λή­σουν τη “ρετσι­νιά” μιας τυφλής οργής, συμπε­ρι­λαμ­βά­νο­ντας ακό­μη κι ακρο­δε­ξιές δυνά­μεις. Όλα αυτά απέ­τυ­χαν πατα­γω­δώς. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα οι κινη­το­ποι­ή­σεις αυτές ήταν ένα μαζι­κό λαϊ­κό και νεα­νι­κό ξέσπα­σμα, με έντο­να τα στοι­χεία της συλ­λο­γι­κό­τη­τας, της αλλη­λεγ­γύ­ης, της μεγα­λύ­τε­ρης εμπι­στο­σύ­νης στην αξία της οργα­νω­μέ­νης πάλης. Έγρα­ψαν ιστο­ρία και έστει­λαν πεντα­κά­θα­ρο και πολύ δυνα­τό μήνυ­μα: “ή τα κέρ­δη τους ή οι ζωές μας”.

Θεω­ρεί­τε ότι παρά τα λεγό­με­νά της, η κυβέρ­νη­ση ιδιω­τι­κο­ποιεί το νερό; Και αν ναι, υπάρ­χει τρό­πος να στα­μα­τή­σει κάτι τέτοιο;

Οι ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις ή πιο σωστά η “απε­λευ­θέ­ρω­ση” αγο­ρών και η εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση αγα­θών, δεν γίνο­νται ποτέ σε μια νύχτα. Ακο­λου­θεί­ται μια ολό­κλη­ρη πορεία, όπως είδα­με και στον σιδηρόδρομο.

Στην περί­πτω­ση του νερού, το ΠΑΣΟΚ έκα­νε την ΕΥΔΑΠ και την ΕΥΑΘ ανώ­νυ­μες εται­ρεί­ες και τις έβα­λε στο χρη­μα­τι­στή­ριο, ο ΣΥΡΙΖΑ τις έβα­λε στο Υπερ­τα­μείο και η ΝΔ σήμε­ρα κάνει το επό­με­νο βήμα δημιουρ­γώ­ντας τη “ρυθ­μι­στι­κή αρχή” που έχουν όλες οι “απε­λευ­θε­ρω­μέ­νες” αγο­ρές που αφο­ρούν φυσι­κά μονο­πώ­λια. Επο­μέ­νως έχουν ευθύ­νη όλοι τους και ας κάνουν τους ανήξερους.

Στη­ρί­ζου­με με όλες μας τις δυνά­μεις τον αγώ­να των σωμα­τεί­ων εργα­ζο­μέ­νων στις εται­ρεί­ες ύδρευ­σης για κατάρ­γη­ση κάθε επι­χει­ρη­μα­τι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας στο νερό, για φθη­νό και ποιο­τι­κό νερό για τον λαό.

Υπο­κλο­πές. Μία υπό­θε­ση, που αφο­ρά και το κόμ­μα σας, και για την οποία δεν υπάρ­χουν ακό­μα απα­ντή­σεις. Μπο­ρού­με να πάμε στις κάλ­πες με μία τέτοια εκκρεμότητα;

Εμείς εξαρ­χής είχα­με πει ότι “κρα­τά­με μικρό καλά­θι”, παρό­λο που στη­ρί­ξα­με κάθε προ­σπά­θεια να φωτι­στεί η αλή­θεια. Κι αυτό για­τί, όπως ανα­δεί­ξα­με, τα διά­φο­ρα περι­στα­τι­κά που πήραν περισ­σό­τε­ρη δημο­σιό­τη­τα ήταν μονά­χα η “κορυ­φή του παγό­βου­νου”. Το “παγό­βου­νο” είναι το σκο­τει­νό νομο­θε­τι­κό πλαί­σιο που έχουν δια­μορ­φώ­σει όλες οι κυβερ­νή­σεις δια­χρο­νι­κά και έχει οδη­γή­σει σε μια κατά­στα­ση που περι­γρά­φε­ται από το δόγ­μα “οι πάντες παρακολουθούνται”.

Η υπό­θε­ση των υπο­κλο­πών στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ είναι πολύ σοβα­ρή και θα συνε­χί­σου­με να την ανα­δει­κνύ­ου­με, όσο και αν ενο­χλεί πολ­λούς και διά­φο­ρους, αφού εκτεί­νε­ται και στις δύο τελευ­ταί­ες κυβερ­νη­τι­κές θητείες.

Πανευ­ρω­παϊ­κά πλέ­ον τίθε­ται θέμα ασφα­λι­στι­κού. Σε ποια ηλι­κία θα έπρε­πε να βγαί­νει κανείς στη σύντα­ξη και ποιες είναι οι παρο­χές που θα έπρε­πε να προ­σφέ­ρει το κρά­τος για να ζει με αξιο­πρέ­πεια ένας συνταξιούχος;

Συνή­θως από τις κυβερ­νή­σεις ακού­με το επι­χεί­ρη­μα ότι τα όρια συντα­ξιο­δό­τη­σης πρέ­πει να ακο­λου­θούν την ανο­δι­κή πορεία του προσ­δό­κι­μου ζωής. Παρα­βλέ­πουν το γεγο­νός ότι έχου­με φτά­σει σε πρω­το­φα­νή επί­πε­δα παρα­γω­γι­κό­τη­τας της εργα­σί­ας, τα οποία επι­τρέ­πουν μεί­ω­ση τόσο του ημε­ρή­σιου εργά­σι­μου χρό­νου όσο και του εργά­σι­μου βίου. Να έχει ο κάθε εργα­ζό­με­νος περισ­σό­τε­ρες ώρες και περισ­σό­τε­ρα χρό­νια ελεύ­θε­ρα για να απο­λαύ­σει τους καρ­πούς των κόπων του.

Αυτό θα συνέ­βαι­νε αν ακο­λου­θού­σα­με έναν δρό­μο ανά­πτυ­ξης με κίνη­τρο την ικα­νο­ποί­η­ση των ανα­γκών των εργα­ζο­μέ­νων που παρά­γουν τον πλού­το, όπως προ­βλέ­πει η πρό­τα­ση εξου­σί­ας του ΚΚΕ. Τώρα που κίνη­τρο της ανά­πτυ­ξης είναι το καπι­τα­λι­στι­κό κέρ­δος, βλέ­που­με να συμ­βαί­νει ακρι­βώς το αντί­θε­το στην Ελλά­δα, στη Γαλ­λία και παντού.

Τον τελευ­ταίο και­ρό δεχό­μα­στε αίφ­νης επί­θε­ση… φιλί­ας από τον Τούρ­κο πρό­ε­δρο. Φοβά­στε ότι υπάρ­χει δεύ­τε­ρη ανά­γνω­ση πίσω της;

Δεν χρειά­ζε­ται να δια­βά­σου­με βου­λω­μέ­νο γράμ­μα για να κατα­λά­βου­με ότι αυτό που “ψήνε­ται” είναι μια διευ­θέ­τη­ση με ΝΑΤΟϊ­κή “σφρα­γί­δα” στο Αιγαίο και τη νοτιο­α­να­το­λι­κή Μεσό­γειο. Δεν μιλά­με φυσι­κά για μια συμ­φω­νία και συνερ­γα­σία μετα­ξύ των δύο λαών, αλλά για την επι­δί­ω­ξη των ενερ­γεια­κών ομί­λων ‑ανά­με­σά τους και της Ελλά­δας- να “βάλουν χέρι” στον πλού­το του ελλη­νι­κού και του τουρ­κι­κού λαού, δημιουρ­γώ­ντας και την “καύ­σι­μη ύλη” των επό­με­νων εντάσεων.

Το γεγο­νός ότι αυτή η διευ­θέ­τη­ση απαι­τεί να μπουν στην “προ­κρού­στεια κλί­νη” τα κυριαρ­χι­κά δικαιώ­μα­τα του ελλη­νι­κού λαού είναι επί­σης προ­φα­νές. Γι’ αυτό και ακού­με από πολ­λές μεριές για την ανά­γκη ενός “επώ­δυ­νου συμβιβασμού”.

Τώρα που τα λόγια φιλί­ας περισ­σεύ­ουν, εμείς επα­να­λαμ­βά­νου­με αυτό που λέγα­με και το καλο­καί­ρι, που ένα θερ­μό επει­σό­διο θεω­ρού­ταν σχε­δόν βέβαιο: Καμία εμπι­στο­σύ­νη στις αστι­κές τάξεις και τις κυβερ­νή­σεις των δύο χωρών. Οι λαοί έχουν τη δύνα­μη και δεν έχουν τίπο­τα να χωρί­σουν. Η κοι­νή τους πάλη είναι η μόνη ελπίδα!»

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα