Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Ο ευρωκομμουνισμός ήταν οπορτουνιστικός εκφυλισμός»: Ο ΓΓ του ΚΚ Ιταλίας Μάρκο Ρίτσο αποκαθηλώνει τον Μπερλινγκουέρ

Ιδιαί­τε­ρο ενδια­φέ­ρον παρου­σί­α­σε η ομι­λία του Γενι­κού Γραμ­μα­τέα της ΚΕ του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος Ιτα­λί­ας (Partito Comunista) Μάρ­κο Ρίτσο κατά τη διάρ­κεια των εργα­σιών της 20ης Διε­θνούς Συνά­ντη­σης Κομ­μου­νι­στι­κών και Εργα­τι­κών Κομ­μά­των που λαμ­βά­νει χώρα αυτές τις μέρες στην Αθήνα. 

Στην τοπο­θέ­τη­ση του ο Ρίτσο, αφού ανα­φέρ­θη­κε στην κατά­στα­ση που επι­κρα­τεί στο ιτα­λι­κό εργα­τι­κό κίνη­μα και ευρύ­τε­ρα στην πολι­τι­κή σκη­νή της χώρας, εξα­πέ­λυ­σε σκλη­ρή κρι­τι­κή στην οπορ­του­νι­στι­κή πολι­τι­κή του — άλλο­τε κρα­ταιού τις δεκα­ε­τί­ες 1970 και 1980- Ιτα­λι­κού Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος. Πιο συγκε­κρι­μέ­να, ανα­φε­ρό­με­νος στο πολι­τι­κό «φλερτ» του παλαιού Ιτα­λι­κού ΚΚ με την σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία, ο Ρίτσο σημεί­ω­σε: «Απορ­ρί­πτου­με με από­λυ­τη επι­μο­νή τις πολι­τι­κές συμ­μα­χί­ες μετα­ξύ κομ­μά­των για εκλο­γι­κούς λόγους και, ακό­μη περισ­σό­τε­ρο, προς υπο­στή­ρι­ξη των απο­κα­λού­με­νων “αρι­στε­ρών κυβερ­νή­σε­ων”. Το ιτα­λι­κό εργα­τι­κό κίνη­μα έχει πλη­ρώ­σει βαριά την πολι­τι­κή της συνερ­γα­σί­ας και του συμ­βι­βα­σμού με τα ρεφορ­μι­στι­κά κόμ­μα­τα».

Στο στό­χα­στρο του ΓΓ του ΚΚ Ιτα­λί­ας βρέ­θη­κε η ρεφορ­μι­στι­κή πολι­τι­κή του λεγό­με­νου ευρω­κομ­μου­νι­σμού, που στην Ιτα­λία εκφρά­στη­κε μέσω της ηγε­σί­ας του Ενρί­κο Μπερ­λιν­γκου­έρ, ΓΓ του Ιτα­λι­κού ΚΚ από το 1972 έως το 1984. 

«Ο ευρω­κομ­μου­νι­σμός, που στην Ιτα­λία θα μπο­ρού­σε να ορι­στεί ως “Μπερ­λιν­κου­ε­ρι­σμός”, ήταν ένας ρεφορ­μι­στι­κός και οπορ­του­νι­στι­κός εκφυ­λι­σμός, βασι­σμέ­νος στην δια­στρέ­βλω­ση της σκέ­ψης του Γκράμ­σι» σημεί­ω­σε ο Μ.Ρίτσο και πρό­σθε­σε πως το ευρω­κομ­μου­νι­στι­κό ρεύ­μα «αρνού­με­νο το μαρ­ξι­σμό-λενι­νι­σμό επι­κύ­ρω­σε την αλλοί­ω­ση του Ιτα­λι­κού ΚΚ, οδη­γώ­ντας το στην στή­ρι­ξη της αστι­κής κυβέρ­νη­σης με την εθνι­κή ενό­τη­τα (ιστο­ρι­κό συμ­βι­βα­σμό, όπως έγι­νε γνω­στός) της δεκα­ε­τί­ας του ’70, αργό­τε­ρα την απο­δο­χή του ΝΑΤΟ και της ΕΟΚ, την παύ­ση των σχέ­σε­ων του με το διε­θνές κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα και τελι­κά την αυτο­κα­τα­στρο­φή του».

Σημειώ­νε­ται ότι είναι ουσια­στι­κά η πρώ­τη φορά που ηγέ­της ιτα­λι­κού κομ­μου­νι­στι­κού κόμ­μα­τος ασκεί, σε διε­θνή σύσκε­ψη, τέτοιου είδους ανοι­χτή και σκλη­ρή κρι­τι­κή στην πολι­τι­κή γραμ­μή του άλλο­τε κρα­ταιού Ιτα­λι­κού ΚΚ, απο­κα­θη­λώ­νο­ντας ιδε­ο­λο­γι­κά την οπορ­του­νι­στι­κή γραμ­μή του Μπερ­λιν­γκου­έρ που οδή­γη­σε το ισχυ­ρό­τε­ρο κομ­μου­νι­στι­κό κόμ­μα της Δύσης στην απα­ξί­ω­ση και τον αφανισμό.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο