Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ο θεμελιωτής του επιστημονικού σοσιαλισμού

Ο Μπρά­ουν, ο Φίσερ και ο Κραφτ
σκε­φτή­καν και βρή­καν πως φταί­ει ο Μαρξ

Και δεν είναι μόνοι τους σε αυτό το «τίμιο έργο». Για­τί έχουν δίπλα τους μια στρα­τιά πλη­ρω­μέ­νων δια­νο­ού­με­νων, πρό­θυ­μων να επι­βε­βαιώ­σουν πως ο μαρ­ξι­σμός απέ­τυ­χε και μπή­κε στο χρο­νο­ντού­λα­πο της ιστο­ρί­ας. Πως οι ιδέ­ες του Μαρξ εφαρ­μό­στη­καν και οδη­γή­θη­καν στην κατάρ­ρευ­ση και την τρα­γω­δία (εδώ πολ­λοί συγ­χέ­ουν σκό­πι­μα τους καρ­πούς των επα­να­στά­σε­ων του εικο­στού αιώ­να με τις συνέ­πειες της ήττας τους). Ότι ο μαρ­ξι­σμός είναι μια θεω­ρία-ιδε­ο­λο­γία που βρί­σκει ισχύ και ανή­κει στον 19ο αιώ­να, αλλά ξεπε­ρά­στη­κε από την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και δεν μπο­ρεί να την ερμη­νεύ­σει πια. Και ότι ο Μαρξ είχε τελι­κά λάθος για μια σει­ρά πράγ­μα­τα: για την επα­νά­στα­ση, τις αντο­χές του καπι­τα­λι­σμού, τη σημα­σία της ταξι­κής πάλης και τη δικτα­το­ρία του προλεταριάτου.

Πλάι σε αυτούς, υπάρ­χει κι η πιο εκλε­πτυ­σμέ­νη μέθο­δος, με το βαμ­βά­κι, πχ όσων θυμή­θη­καν τώρα με την κρί­ση πως ο Μαρξ είναι ξανά της μόδας (λες κι είχε πάψει ποτέ να είναι επί­και­ρος) ή όσων ακο­λου­θούν την πλά­για τακτι­κή που σημειώ­νει ο Λένιν στο «Κρά­τος κι επα­νά­στα­ση», να περι­τυ­λί­γουν δηλ μια μεγά­λη επα­να­στα­τι­κή μορ­φή, μετά θάνα­το, με φωτο­στέ­φα­νο, για να την αφυ­δα­τώ­σουν απ’ όλους τους ριζο­σπα­στι­κούς της χυμούς, από την ουσία των λόγων και των έργων της, για να την κατα­στή­σουν ένα αδεια­νό κι ακίν­δυ­νο κου­φά­ρι, που προ­σφέ­ρε­ται μόνο για επε­τεια­κά πολι­τι­κά μνημόσυνα.

Κι αυτό συμ­βαί­νει για­τί ο μαρ­ξι­σμός παρα­μέ­νει η αξε­πέ­ρα­στη κρι­τι­κή του καπι­τα­λι­σμού και των αντι­φά­σε­ών του, των αδιε­ξό­δων του. Και για­τί οι αστοί ανα­λυ­τές-δημο­σιο­λό­γοι γνω­ρί­ζουν πολύ καλά πως ένα φάντα­σμα πλα­νά­ται ακό­μα πάνω από το γέρι­κο, αστι­κό κόσμο. Και αν ποτέ έπαιρ­νε σάρ­κα και οστά, θα είχε τη μορ­φή του Μαρξ, του θεμε­λιω­τή του επι­στη­μο­νι­κού σοσια­λι­σμού, που γεν­νή­θη­κε σα σήμε­ρα στη Γερ­μα­νία, πριν από δύο σχε­δόν αιώ­νες (Τρί­ερ, 1818).

Υστε­ρό­γρα­φο: δεν είναι χωρίς σημειο­λο­γι­κή σημα­σία πως ο Μαρξ γιορ­τά­ζει μαζί με την Ειρή­νη, στα καθ’ ημάς. Σε αντί­θε­ση με τον πόλε­μο, που οι ρίζες του είναι συνυ­φα­σμέ­νες με το καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα, τον αντα­γω­νι­σμό για το μέγι­στο κέρ­δος, την αδι­κία και την εκμετάλλευση.

Επι­μέ­λεια: Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο