Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ο «θεός» είναι πάντα εδώ…

Από τις «γιγα­ντιαί­ες» τοι­χο­γρα­φί­ες μέχρι τα ατε­λεί­ω­τα και επα­να­λαμ­βα­νό­με­να αθλη­τι­κά αφιε­ρώ­μα­τα και από την τηλε­ο­πτι­κή σει­ρά για την ζωή του, έως τις δια­δι­κα­σί­ες προ­κει­μέ­νου να εξα­κρι­βω­θούν τα αίτια θανά­του του, ο Ντιέ­γκο Μαρα­ντό­να παρα­μέ­νει «ζωντα­νός» στην ζωή εκα­τομ­μυ­ρί­ων Αργε­ντι­νών, δύο χρό­νια μετά τον θάνα­το του.

Εκ των δια­ση­μό­τε­ρων Αργε­ντι­νών της Ιστο­ρί­ας και κορυ­φαί­ος ποδο­σφαι­ρι­στής της γενιάς του, ο «Ντιε­γκί­το» βρέ­θη­κε νεκρός στις 25 Νοεμ­βρί­ου 2020, στο σπί­τι όπου διέ­με­νε σε ένα προ­ά­στιο του Μπου­έ­νος Αϊρες. Στα 60 χρό­νια της ζωής του, ο Μαρα­ντό­να, κατά­φε­ρε να γίνει ίνδαλ­μα για τους περισ­σό­τε­ρους πιτσι­ρι­κά­δες και είδω­λο για τους περισ­σό­τε­ρους ποδο­σφαι­ρό­φι­λους. Ωστό­σο, η σημα­ντι­κό­τε­ρη προ­σφο­ρά του στην ανθρω­πό­τη­τα, είναι τα διαρ­κή μηνύ­μα­τα που εξέ­πε­μπε, σχε­τι­κά με την φθο­ρά και την κατα­στρο­φή που προ­κα­λεί η χρή­ση ναρ­κω­τι­κών ουσιών. Αυτή άλλω­στε, είναι και επί της ουσί­ας, η αιτία θανά­του του, καθώς η κατά­χρη­ση τέτοιων ουσιών και αλκο­όλ, δημιούρ­γη­σαν ανε­πα­νόρ­θω­τες βλά­βες στην υγεία του.

«Ο Ντιέ­γκο ζει», «Αιώ­νιο 10», «D1OS», «Ντιέ­γκο σ΄ευχαριστούμε», είναι οι συνη­θέ­στε­ρες φρά­σεις που συνο­δεύ­ουν τις εικό­νες του διά­ση­μου Αργε­ντι­νού, με τον Ντιέ­γκο να φιλά το Παγκό­σμιο Κύπελ­λο του 1986, αλλά και να απει­κο­νί­ζε­ται με φτε­ρά αγγέ­λου, ως προ­στά­της με φωτο­στέ­φα­νο και σκή­πτρο, σημειώ­νο­ντας το γκολ του «χέρι του Θεού» ενα­ντί­ον της Αγγλί­ας στο Μου­ντιάλ του 1986, ως παι­δί, έφη­βος, κατα­ξιω­μέ­νος ποδο­σφαι­ρι­στής, γενειο­φό­ρος στα πενή­ντα του…

Δύο χρό­νια μετά τον θάνα­το του Μαρα­ντό­να, οι εργα­τι­κές γει­το­νιές του Μπου­έ­νος Αϊρες και ιδιαί­τε­ρα η Λα Μπό­κα, παρα­μέ­νουν γεμά­τες με τοι­χο­γρα­φί­ες ‑αρκε­τές εκ των οποί­ων γιγα­ντιαί­ων δια­στά­σε­ων- που κοσμούν τους τοί­χους των κατοι­κιών. Κάποιες εξ΄αυτών κατα­σκευά­σθη­καν πριν τον θάνα­τό του και άλλες αργό­τε­ρα, όμως όλες απα­θα­να­τί­ζουν τον «Pibe de oro».

«Είναι ένα είδω­λο που έχει φύγει τώρα. Δεν μπο­ρού­σαν να του φτιά­ξουν άγαλ­μα όσο ζού­σε, οπό­τε του φτιά­χνουν τοι­χο­γρα­φί­ες, οι οποί­ες θα πολ­λα­πλα­σια­σθούν», εκτι­μά ο 57χρονος θαυ­μα­στής του Μαρα­ντό­να, Σέρ­χιο, μιλώ­ντας μπρο­στά σε μία τοι­χο­γρα­φία που δεί­χνει τον Μαρα­ντό­να σε δια­φο­ρε­τι­κές ηλι­κί­ες της ζωής του.

Ο Μαρα­ντό­να είναι παντού… Οπως στις οθό­νες, με μια σει­ρά εννέα επει­σο­δί­ων της Amazon «Sueno bendito» (σ.σ. ευλο­γη­μέ­νο όνει­ρο) που ανα­φέ­ρε­ται στην ζωή του, αλλά και στο δίω­ρο ντο­κι­μα­ντέρ «Mas alla de Diego».

Ο Μαρα­ντό­να, δεν… λεί­πει ούτε από τους δρό­μους και την καθη­με­ρι­νό­τη­τα των Αργε­ντι­νών. Μνη­μεία εγκαι­νιά­ζο­νται διαρ­κώς, όπως συνέ­βη στο Σαντιά­γο ντελ Εστέ­ρο (στα βόρεια της Αργε­ντι­νής) με ένα χάλ­κι­νο άγαλ­μα ύψους πέντε μέτρων, αλλά και στην Σάντα Κλά­ρα ντελ Μαρ (στο νότιο τμή­μα της χώρας) με μια τσι­με­ντέ­νια κατα­σκευή 13 μέτρων που ανα­πα­ρι­στά τον Μαρα­ντό­να να κάνει «κόλ­πα» με την μπά­λα στο κεφάλι.

Σε κάθε περί­πτω­ση, ο Μαρα­ντό­να θα είναι για πάντα «ένας Θεός λίγο πιο βρώ­μι­κος, ο πιο ανθρώ­πι­νος από όλους τους θεούς», όπως χαρα­κτη­ρι­στι­κά έγρα­ψε ο σπου­δαί­ος λογο­τέ­χνης της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής, Εντουάρ­ντο Γκα­λε­ά­νο, αλλά και «ένας ήρω­ας με πολ­λές ατέ­λειες», σύμ­φω­να με τον Αργε­ντι­νό ιστο­ρι­κό, Φελί­πε Πίνια.

Πηγή: ΑΠΕ / ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΙΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο