Ο θρήνος της μάνας του Άρη Βελουχιώτη για τον χαμό του παλικαριού της

Επι­μέ­λεια: Οικο­δό­μος //

Ο Θανά­σης Κλά­ρας (αυτό ήταν το πραγ­μα­τι­κό του όνο­μα, προ­τού ξεχω­ρί­σει και δοξα­στεί ως Άρης Βελου­χιώ­της) γεν­νή­θη­κε στη Λαμία στις 27 Αυγού­στου του 1905 και ήταν το τρί­το στη σει­ρά από τα τέσ­σε­ρα παι­διά του Δημή­τρη και της Αγλα­ΐ­ας Κλά­ρα. Η οικο­γέ­νειά του ήταν εύπο­ρη και ο μικρός Θανά­σης Κλά­ρας είχε όλες τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις να ακο­λου­θή­σει μια ομα­λή και σίγου­ρη στα­διο­δρο­μία στα πλαί­σια της τάξης του. Όμως από νωρίς διά­λε­ξε τον δύσκο­λο δρό­μο της ενα­ντί­ω­σης στην εκμε­τάλ­λευ­ση και της υπε­ρά­σπι­σης του δίκιου των ανθρώ­πων της δου­λειάς και του μόχθου.

Ο κακο­τρά­χα­λος αυτός δρό­μος τον οδή­γη­σε, τον Ιού­νη του 1945, στο φαράγ­γι του Φάγ­γου, λίγο έξω από το χωριό Μεσού­ντα Άρτας. Εκεί, ο Πρω­το­κα­πε­τά­νιος του ΕΛΑΣ Άρης Βελου­χιώ­της, περι­κυ­κλω­μέ­νος από δυνά­μεις του κυβερ­νη­τι­κού στρα­τού δίνει τέλος στη ζωή του και περ­νά­ει στην Ιστο­ρία και τα όρια του θρύλου.

Η μάνα του πρω­το­κα­πε­τά­νιου Αγλα­ΐα Κλά­ρα έγρα­ψε τους παρα­κά­τω στί­χους λίγες μέρες μετά το τρα­γι­κό τέλος του γιου της. Το ποί­η­μα πρω­το­δη­μο­σιεύ­τη­κε στην εφη­με­ρί­δα «Ρού­με­λη» της Λαμί­ας. Εμπε­ριέ­χε­ται φωτο­τυ­πη­μέ­νο στο βιβλίο του Γιάν­νη Γ. Χατζη­πα­να­γιώ­του (καπε­τάν Θωμά) «Η πολι­τι­κή δια­θή­κη του Άρη Βελου­χιώ­τη», εκδό­σεις Δωρι­κός, Αθή­να 1982. Η φωτο­γρα­φία είναι από το ίδιο βιβλίο.

ΣΤΟΝ ΑΡΗ ΜΟΥ — ΣΤΟ ΚΑΜΑΡΙ ΜΟΥ

Άρη μου, Άρη, Άρη μου, παι­δί μου παλληκάρι
Σε ράχες ήσουν σε βου­νά, το κάλε­σε η ανάγκη
Αλοί­μο­νο: ο στό­νος μου τόσο μακριά δε φτάνει

Κι αν σε καλούν οι στε­ναγ­μοί κι αν σε καλούν οι θρήνοι
Εσύ κοι­μά­σαι αξύ­πνη­τος στο φως και στη γαλήνη

Αχ! Συ δια­βά­τη της ζωής! Πανέμ­μορ­φε διαβάτη!
να ξαναρ­θής εδώ στη γη, δε θαύ­ρης μονοπάτι

Άρη μου! Για­τί άφη­σες τη δόλια σου μανούλα
το δύστυ­χο πατέ­ρα σου να κλαίμ’ όλη μερούλα;

Λαμία — Ιού­λιος 1945
ΑΓΛΑΪΑ Δ. ΚΛΑΡΑ

Στην αντι­γρα­φή τηρή­θη­κε η ορθο­γρα­φία της αρχι­κής δημοσίευσης.