Ο κανιβαλισμός στον Παντελή Θαλασσινό

Στην Ελλά­δα υπάρ­χουν δύο βασι­κά είδη καλ­λι­τε­χνών. Αυτοί που είναι γνω­στοί για το έργο τους και αυτοί που γίνο­νται γνω­στοί – για οτι­δή­πο­τε άλλο εκτός από καλ­λι­τε­χνι­κό έργο – ως δημιούρ­γη­μα της περί­φη­μης showbiz των μεγά­λων μέσων μαζι­κής ενημέρωσης.

Ο Παντε­λής Θαλασ­σι­νός ανή­κει αναμ­φί­βο­λα στην πρώ­τη κατη­γο­ρία, όντας ένας καλ­λι­τέ­χνης που εκφρά­ζε­ται μέσα από την μου­σι­κή του και τις ποιο­τι­κές δου­λειές του πάνω στο έντε­χνο και παρα­δο­σια­κό τρα­γού­δι. Εκτός από σπου­δαί­ος τρα­γου­δο­ποιός και τρα­γου­δι­στής όμως ο Π. Θαλασ­σι­νός έχει απο­δεί­ξει πως έχει κοι­νω­νι­κή και πολι­τι­κή αντί­λη­ψη για όσα συμ­βαί­νουν γύρω του. Ήταν και είναι καλ­λι­τέ­χνης με άπο­ψη, την οποία εκφρά­ζει δημό­σια ακό­μη κι’ αν αυτό ενδέ­χε­ται να δυσα­ρε­στή­σει μερί­δα του κοι­νού του που τον αγα­πά και τον στηρίζει.

Η πρό­σφα­τη ανάρ­τη­ση του Π. Θαλασ­σι­νού για το εμβό­λιο, που προ­κά­λε­σε αντι­δρά­σεις, ήταν πράγ­μα­τι άστο­χη,  απα­ρά­δε­κτη και όχι αβά­σι­μα από κάποιους χαρα­κτη­ρί­στη­κε και επι­κίν­δυ­νη. Η παν­δη­μία του Κορω­νοϊ­ού και η αντι­με­τώ­πι­σή της είναι εξαι­ρε­τι­κά σοβα­ρό ζήτη­μα για να αντι­με­τω­πί­ζε­ται με καφε­νεια­κού τύπου σχο­λια­σμούς που στε­ρού­νται επι­στη­μο­νι­κής βάσης και ρίχνουν νερό στο μύλο της συνω­μο­σιο­λο­γί­ας. Είναι, επο­μέ­νως, θεμι­τή η κρι­τι­κή που μπο­ρεί κάποιος να ασκή­σει στον Παντε­λή για το ατυ­χές σχό­λιό του.

Ωστό­σο, από την κρι­τι­κή μέχρι τον κανι­βα­λι­σμό και την απα­ξί­ω­ση του έργου του η από­στα­ση είναι χαο­τι­κή. Και, δυστυ­χώς, στην επο­χή των μέσων κοι­νω­νι­κής δικτύ­ω­σης, στο πλαί­σιο της ηθι­κής απο­κτή­νω­σης και του εκφυ­λι­σμού που έχει επι­βάλ­λει ο καπι­τα­λι­σμός, ο «κανι­βα­λι­σμός» και η «ανθρω­πο­φα­γία» απο­τε­λούν συχνά φαινόμενα.

Οι άνθρω­ποι εύκο­λα υπο­πί­πτουν στο λάθος σε ημέ­ρες σύγ­χυ­σης και έντο­νης ανη­συ­χί­ας, όπως αυτές που ζού­με, αυτό όμως σε καμιά περί­πτω­ση δεν πρέ­πει να γίνε­ται αφορ­μή για κοι­νω­νι­κό κανι­βα­λι­σμό. Η αντι­πα­ρά­θε­ση, η κρι­τι­κή – ακό­μη και η πιο σκλη­ρή – πρέ­πει να γίνε­ται με όρους πολι­τι­κούς και με γνώ­μο­να ποιον έχεις απέ­να­ντί σου.

Ως «ΑΤΕΧΝΩΣ» μπο­ρού­με να υπε­ρη­φα­νευό­μα­στε ότι, στα έξι χρό­νια λει­τουρ­γί­ας του περιο­δι­κού, ουδέ­πο­τε κανι­βα­λί­σα­με, ουδέ­πο­τε σκυ­λέ­ψα­με τον οποιον­δή­πο­τε, ακό­μη και σε κραυ­γα­λέ­ες περι­πτώ­σεις που προ­σφέ­ρο­νταν ως εύκο­λη λύση (π.χ. Νότης Σφακιανάκης).

Γι’ αυτό και έχου­με την τόλ­μη και κάθε δικαί­ω­μα να στη­λι­τεύ­σου­με την απα­ρά­δε­κτη δια­δι­κτυα­κή δια­πό­μπευ­ση που υπέ­στη ο Παντ. Θαλασ­σι­νός εξαι­τί­ας του πρό­σφα­του άστο­χου σχο­λί­ου του. Σε τελι­κή ανά­λυ­ση, όλοι όσοι «βγή­καν στα κερα­μί­δια» για το σχό­λιο του Θαλασ­σι­νού θα έπρε­πε να ανα­ρω­τη­θούν πως η κυβέρ­νη­ση και η άρχου­σα τάξη αξιο­ποιεί όλους αυτούς τους μήνες τις διά­φο­ρες θεω­ρί­ες συνω­μο­σί­ας για την παν­δη­μία ως «βολι­κό αντί­πα­λο» προ­κει­μέ­νου να κρύ­ψει το κυρί­αρ­χο ζήτη­μα: την πολι­τι­κή που τζο­γά­ρει τη λαϊ­κή υγεία για τα κέρ­δη των καπι­τα­λι­στών και αξιο­ποιεί την παν­δη­μία του κορω­νοϊ­ού για να επι­τε­θεί στα εργα­τι­κά-λαϊ­κά δικαιώματα.

Ο Παντε­λής Θαλασ­σι­νός δεν έπα­ψε να είναι ένας σημα­ντι­κός καλ­λι­τέ­χνης. Ακό­μη και αν σε κάποιους προ­σω­ρι­νά μειώ­θη­κε η διά­θε­ση να ακού­σουν τα τρα­γού­δια του, αυτά δε θα πάψουν να μας συγκινούν.

Ν. Μπε­λο­γιάν­νης Ν. Πλου­μπί­δης – Στο σπί­τι των ηρώων