Ο κομμουνιστής

Στα ανθρω­πό­μορ­φα σκοτάδια,
πυγο­λα­μπί­δες σκέψεις,
χαρα­μά­δες φωτεινές,
ανοί­γει στοές,
τις ξεπορ­τί­ζει στο ήλιο,
ν ανθή­σουν οι ζωές…

βάζει φωτιά στα όνειρα,
Κι απ το κάστρο του αφέ­ντη τύραν­νου βασιλιά
Ως του εργά­τη καλό­γη­ρου την άστε­γη μοναξιά,
Σηκώ­νει σημαία για να κυμα­τί­σει η λευτεριά..

ΤΟ αίτιο εφιάλ­της, πρώ­τα να γίνει νοητό ,
Δεν είναι η Γη χαλί , για λίγους μαγικό…
Μηδέ ο Ήλιος, συνω­μό­της ληστής,
Να φέγ­γει το δρό­μο της νόμι­μης κλοπής,
Και της ένο­χης μας ανοχής…

Χώνει στη γη βαθειά ,
ότι τον άνθρω­πο ραγιά τον κρατά,
και παντρεύ­ει τις μοι­ρο­λά­τρισ­σες μοναξιές
στις απέ­ρα­ντες αλάνες,
στου Εμείς, τις ταξι­κές αγκαλιές!!!

Κοι­νω­νεί μέσα στη παγκό­σμια κυψέλη
ΔΕΝΕΙ ΑΠ ΤΟ ΑΤΣΑΛΙ… το μέλι….
Όλο το δίνει στους μελισ­σουρ­γούς λαούς’
Και λέει κηφή­νες τους «αφέ­ντες» κι εχθρούς!!!

Βλα­στά­ρι κι ανθός της γνώσης,
σαν είναι τέκνο της ανάγκης,
Μπρο­στά­ρης στις μάχες μας της τάξης,
Σαν είναι ώρι­μο φρού­το της οργής,
Και Του Και­νούρ­γιου Κόσμου Οδηγητής!!!

Σπι­θο­βο­λά η σκέ­ψη του,
θεριεύ­ει ο λογι­σμός του,
Βλέ­πει από πίσω κι από μπρός,
τα ανά­πο­δα του κόσμου…

Δεν κάνει ξόρ­κια και ευχές,
δεν λέει σε όλους, πάντα Yes …
Έχει θεούς τη φύση, και τον Κόσμο,
και για­τρι­κό του κάθε απάντηση,
Σε κάθε τι το φυσι­κό και της εξέ­λι­ξης το νόμο.

ΔΕΝ στή­νει στην υπο­τα­γή βωμούς,
Θυσία, λάδι και κερά­κι στους λαούς,
Κάνει τους χάρ­τι­νους επί­γειους κι επου­ρά­νιους θεούς.
Και σαν το Μώμο το λαό θυμόσοφο,
Λέει το δίπο­λο θεϊ­κό και σατανικό,
βαμπίρ ‚εχθρό κι αλλόκοτο.

Και στις αισθή­σεις ανοί­γει φτερά,
Παί­ζει χορεύ­ει τραγουδά….
Σκη­νο­θε­τεί στη ζωή, με ταξι­κό ρεα­λι­σμό κι απλότητα ,
Κι ως πρω­τα­γω­νι­στής στην Ανθρωπότητα,
σηκώ­νει αυλαία,
για μια Κοι­νω­νία Νέα…!!!

Στή­νει στη ΓΗ παγκό­σμιο χορό ,
Κι απ τις γρα­φές του Βάρναλη,
του Ρίτσου του Χικμέτ,
Παίρ­νει τη ταξι­κή σκυ­τά­λη τους,
και την πέννα,
κι απ τον Μπρεχτ .

Και πλά­θει στοί­χους κάτω από,
ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ,
Τραγουδά…
ΓΙΑ ΝΑ ΕΝΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Καίγεται …
ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΤΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΦΩΣ…
Και βάζει τους λαούς όλους μαζί στον,
ΚΥΚΛΟ ΑΠ ΤΗΝ ΚΙΜΩΛΙΑ ….

Κρα­τά λου­λού­δια αγκαλιές,
αλλά κι αστραπές .
Στο ανθο­φό­ρο μέλλον,
αλλά και στο απάν­θρω­πο σήμε­ρα, αλλά και χθες.
Σύντρο­φος στο πόνο, στη χαρά στη λύπη, στη γιορτή ,
για κάθε μάνα ‚αγα­πη­μέ­νη, κορά­σι, αδερ­φό και αδερφή,
και λέει στη συντρό­φισ­σα του , για τη μάχης τη ζωή,
πλά­τη σου απ τη πλά­τη μου ,
ΠΑΜΕ μαζί…!!!

Ταξι­δευ­τής στα πέρα­τα του κόσμου,
Δεν έχει βίζα στη σκλαβιά,
κάνει τη ΓΗ μια δρασκελιά,
Σε σύνο­ρα και σε κρά­τη ιδιόκτητα
Καί­ει των τυράν­νων τα χρυσόβουλα…!!

Βάζει τιμό­νι στη Γη και πλώρη
Κι από φλε­γό­με­νο τσουκάλι,
του κάθε αφέ­ντη Ηρώδη,
Για την Ειρή­νη της, βάζει πλώρη,
Τη κάνει κιβωτό,
και καπε­τά­νιο, πλή­ρω­μα κι οδηγό,
κάθε αρχο­ντο­λόι λαό…

… των παι­διών της το πλήρωμα,
μελισ­σο­λόι ένα ζυμάρι’
Αρμα­τώ­νει τις γενιές του κόσμου,
Τους δίνει πυξίδα,
για της Ειρή­νης τα ταξίδια.

Κι απ της σκλα­βιά και της ανοχής
Το ταξι­κό παιδομάζωμα
Λεύ­τε­ρη παι­δα­γω­γεί τη νιότη,
Δίνει πρόσταγμα,
στα για­τί και στα διότι.
Στρα­τευ­μέ­νος απο­δί­δει τιμή,
Στο δικαί­ω­μα μόνο κάθε δουλευτή…
Έχει του ταξι­κού εχθρού τη γνώση,
βρε­φουρ­γεί την αιωνιότητα,
με το Γλη­νό και την Ιμβριώτη.

Φωτί­ζει της Ανθρω­πό­τη­τας το μέλλον,
Σ’ ένα ζωο­γό­νο Χαμόγελο
που αντι­στά­θη­κε στους μεσαίωνες,
μ’ ένα γαρί­φα­λο στο χέρι,
Που θα στό­λι­ζε για πάντα τις κάνες των όπλων
Και θα άνθι­ζε στου Πικά­σο την στρα­τευ­μέ­νη σκέψη…
κι εσύ που είπες
ότι η πάλη για την ταξι­κή λευτεριά
είναι έμμο­νη ιδέα …
δεν θα μπορούσες
να ξεστο­μί­σεις μεγα­λύ­τε­ρη βρισιά…
σκλά­βε ραγιά….
Ένα κλω­νά­ρι που κρα­τά πάνω Του ,
το μέλ­λον της Γης ,
Είναι ο Κομμουνιστής…

Τρια­ντά­φυλ­λος Μπαλωμένος