Ο Κούλης και ο Αλεξούλης

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης //

Οι ανώριμοι

Πριν από αμέ­τρη­τα χρό­νια κυβερ­νού­σαν — εν αλλά­ξει — έναν ευλο­γη­μέ­νο πανέ­μορ­φο τόπο δυο νέα παλ­λη­κά­ρια, ο Γιο­φί­κας και ο Κωστί­κας και πέτυ­χαν το εξής «δύσκο­λο» να οδη­γή­σουν αυτόν τον όμορ­φο τόπο στην απα­ξί­ω­ση, στην από­γνω­ση, και την χρε­ω­κο­πία και την κατα­στρο­φή. Να τον οδη­γή­σουν δηλα­δή, στο χεί­λος του γκρε­μού, στο άντρο της Ε.Ε, του ΝΑΤΟ, των Αμε­ρι­κα­νών, και του ΔΝΤ, να την αλυ­σο­δέ­σουν με μνη­μό­νια και να την βαθυταπεινώσουν.

Ανέ­βα­σαν την ανερ­γία στα ύψη και κάνα­νε τον Λαό ζήτου­λα με το κεφά­λι σκυ­μέ­νο πάνω από τους κάδους των σκου­πι­διών. Με δυο λόγια είναι η αιτία που φτά­σα­με ως εδώ.
…

Και μετά από και­ρό εμφα­νί­στη­καν δυο άλλοι λεβέ­ντες, να μας σώσου­νε από την καταστροφή…!

Δυο παι­διά ερω­τευ­μέ­να με την εξου­σία, ο Αλε­ξού­λης από την Άρτα και ο Κού­λης από την Κρήτη.

Και η κατη­φό­ρα δεν έχει πάτο, δεν έχει τελειωμό.

Δεν μπο­ρεί να τους κατη­γο­ρή­σει κανείς για ανί­κα­νους, δια­ο­λό­σπαρ­τους και «λίγους». Εντε­λώς ανώ­ρι­μοι όμως για τα συμ­φέ­ρο­ντα που υπη­ρε­τούν, υπο­βαθ­μί­ζο­ντας γενι­κά το πολι­τι­κό μας επίπεδο.

-Ο ένας με το γλυ­κό ακό­μα χαμό­γε­λο στα χεί­λη, υπό­σχε­ται πως ακό­μα μπο­ρεί να πεί­σει, μπο­ρεί να σηκώ­σει τον μαγι­κό του ράβδο και να επι­βλη­θεί νομί­ζο­ντας ότι τα καταφέρνει.

Όσο για τον άλλο­νε, τον Κού­λη… Τι να πω! Μα είναι αντι­πο­λι­τευ­τι­κός λόγος αυτός; Γεμά­τος ειρω­νία και χλευα­σμό, ύβρεις και απο­προ­σα­να­το­λι­σμό, αλλή­θω­ρο πέταγ­μα ματιού και χαμό­γε­λο μίσους και κακίας.

…

Παι­διά του ίδιου «πατε­ρού­λη» και οι δυο (Ε.Ε- ΝΑΤΟ- Αμε­ρι­κά­νοι) παί­ζου­νε και οι δυο σε δια­φο­ρε­τι­κή σκα­κιέ­ρα. Κατα­φέρ­νει πάντα και λέει τα εντε­λώς αντί­θε­τα από ότι λέει ο Αλε­ξού­λης για τα μάτια του κόσμου, πάντα όμως στο ίδιο μοτί­βο για ανι­κα­νό­τη­τα και εκλο­γές που πρέ­πει να γίνουν το συντο­μό­τε­ρο για­τί επεί­γει να σώσει τον τόπο!!!

Μας περ­νά­νε για κουτορνίθια.

…

Και η χώρα ρημά­ζει, η σήψη και η σαπί­λα του συστή­μα­τος κατα­ρέ­ει σε στα­γό­νες μίσους και παρακμής.

Φτά­σα­με στο σημείο για κάτι που δεν έχει ξανα­γί­νει ποτέ!

Να μπαί­νει μέσα στο γήπε­δο, αστα­μά­τη­το άτι, ο πιστο­λέ­ρο καου­μπόι πρό­ε­δρος συνο­δευό­με­νος από μπρά­βους, να απει­λεί τους πάντες και τα πάντα, επι­δει­κνύ­ο­ντας (προ­βά­λο­ντας) το όπλο του. Και ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Αυτή όμως «η εξυ­γί­αν­ση» πρέ­πει κάπο­τε να τελειώσει.

-Ποιος φταί­ει λοι­πόν; Ο Αλε­ξού­λης ή ο Κού­λης; Μα φυσι­κά κανέ­νας τους.

«Εκεί­νο έτσι είναι μαθές από τον Θεό…!», όπως θα έλε­γε κι η αλη­σμό­νη­τη Λωξάντρα…!

_________________________________________________________________________________________________________

Ο Βασίλης Λιόγκαρης γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς πρόσφυγες, εργάτες, πολυφαμελίτες. Έζησε στα πρώτα παιδικά του χρόνια τη λαίλαπα της κατοχής και μεταφέρει τις τραυματικές αυτές εμπειρίες στα γραφτά του. Σπούδασε θέατρο και για ένα διάστημα δούλεψε σ’ αυτό. Αργότερα απορροφήθηκε από την παραγωγική διαδικασία όπου εργάστηκε σε διάφορες βιομηχανίες. Ο Βασίλης Λιόγκαρης είναι συγγραφέας της γενιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.