“Ένα παιδί από τη Μενεμένη ‑εάν δουλέψει ΣΚΛΗΡΑ- να ξέρει πως θα έχει τις ίδιες ευκαιρίες με ένα παιδί από το Πανόραμα” Κυριάκος Μητσοτάκης αναγορεύοντας τη δουλειά ως «υπέρτατη αξία» και κρύβοντας ότι στον καπιταλισμό η ανισότητα των ευκαιριών κοινωνικής ανέλιξης είναι ο κανόνας.
(Οι μόνοι που κατάφεραν να μας πείσουν για λίγο ήταν ο Νίκος Ξανθόπουλος και ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ όταν επιτυχώς υποδυόταν τα παιδιά του λαού — αν και χρειάστηκαν και έναν γάμο).
Το φτωχόπαιδο που με την αξία του, την προσπάθειά του, την «έξυπνη δραστηριότητα» ή την «πονηριά» του ανέρχεται κοινωνικά περνώντας στην τάξη των αστών (Το αμερικάνικο όνειρο προσαρμοσμένο στα ελληνικά δεδομένα).
Σε μια ταξική κοινωνία, και στην ελληνική, η κοινωνική ανέλιξη πάντα αφορούσε ελάχιστους. Πολύ περισσότερο σήμερα που τα δικαιώματα των νέων (στη μόρφωση, στην εργασία) έχουν γίνει πλέον ευκαιρίες.
Εντέχνως επιδιώκουν τη διαμόρφωση ψευδούς συνείδησης σχετικά με την κοινωνική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η μεγάλη πλειοψηφία της νεολαίας, των παιδιών των εργατικών, των λαϊκών οικογενειών, με την καλλιέργεια της ψευδαίσθηση της κοινωνικής ανέλιξης, δηλαδή το πέρασμα των νέων από τις εργατικές οικογένειες στα μεσαία και ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Όλοι μπορούν να γίνουν επιχειρηματίες ή ανώτερα στελέχη επιχειρήσεων.
(Αλήθεια πόσοι νέοι επιστήμονες με μια βαλίτσα τίτλους σπουδών είναι άνεργοι και όλοι λίγοι τυχεροί απασχολούνται …απολαμβάνουν τον υποκατώτατο ή έστω το βασικό μισθό;)
Κάτι τέτοια εφυολογήματα χρησιμοποιούνται για να ενσταλάζουν στα παιδιά τη λογική της ατομικής λύσης. Καθένας επιδιώκει να αλλάξει τη ζοφερή πραγματικότητα αλλά μόνο για τον εαυτό του και έτσι να τη βγάζει το σύστημα «καθαρή».
