Ο κύκλος «Μάνος Χατζιδάκις» της Εθνικής Λυρικής Σκηνής συνεχίζεται

Ο κύκλος «Μάνος Χατζι­δά­κις» της Εθνι­κής Λυρι­κής Σκη­νής συνε­χί­ζε­ται με την παρου­σί­α­ση των έργων «15 εσπε­ρι­νοί» και «Μυθο­λο­γία», στην Εναλ­λα­κτι­κή Σκη­νή της Εθνι­κής Λυρι­κής Σκη­νής στο Κέντρο Πολι­τι­σμού — Ιδρυ­μα «Σταύ­ρος Νιάρ­χος», στις 10, 16, 18 και 19 Μάη. Η καλ­λι­τε­χνι­κή επι­μέ­λεια ανή­κει στον Γιώρ­γο Χατζιδάκι.

Στους «15 εσπε­ρι­νούς» (1964), ο Μάνος Χατζι­δά­κις δια­σκευά­ζει ισά­ριθ­μα δημο­φι­λή τρα­γού­δια του και ορχη­στρι­κά θέμα­τα για μικρό σύνο­λο οργά­νων. Γρά­φει ο Μ. Χατζι­δά­κις στην πρώ­τη έκδο­ση του δίσκου: «Eσπε­ρι­νός σημαί­νει ευλά­βεια Ηλιου, καθώς γυρί­ζει ευαί­σθη­τος μέσα στην πόλη, γεμά­τος από τις ανα­μνή­σεις των ετών, που τέλος γέρ­νει στο πλάι ν’ απο­κοι­μη­θεί, αφή­νο­ντας τρι­γύ­ρω του ηχώ φωτός, απο­κα­λυ­πτι­κές δια­θέ­σεις και μια λεπτό­τα­τη ευω­διά αγά­πης. Με ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΕΣΠΕΡΙΝΟΥΣ συλ­λέ­γω τη σκορ­πι­σμέ­νη ευαι­σθη­σία μου και σας την παρα­δί­δω έτσι όπως γεν­νή­θη­κε, στ’ αλη­θι­νό της βάθρο, εκεί που οι έμπο­ροι δε θα μπο­ρούν να της χαλάν την όψη. Ολοι οι EΣΠΕΡΙΝΟΙ χαρί­ζο­νται στον γιο μου, που αρχί­ζει τώρα να μετρά­ει τον κόσμο».

Μου­σι­κή ανά­πλα­ση: Γιάν­νης Μπε­λώ­νης, Νέστωρ Ταί­η­λορ, Λευ­τέ­ρης Μιχαλόπουλος.

Ερμη­νεύ­ουν: Γιώρ­γος — Εμμα­νου­ήλ Λαζα­ρί­δης (πιά­νο), Χρή­στος Κομι­σό­που­λος (κοντρα­μπά­σο), Γιώρ­γος Μου­λου­δά­κης, Χάρης Κανελ­λί­δης (κιθά­ρα), Γωγώ Ξαγα­ρά (άρπα).

Η «Μυθο­λο­γία» (1966) είναι ένας από τους σημα­ντι­κό­τε­ρους κύκλους τρα­γου­διών του Μάνου Χατζι­δά­κι, καθώς φέρει τη σφρα­γί­δα μιας από τις απο­δο­τι­κό­τε­ρες και πιο δημιουρ­γι­κές συνερ­γα­σί­ες συν­θέ­τη — στι­χουρ­γού, όπως ήταν αυτή με τον ποι­η­τή Νίκο Γκά­τσο. Σημεί­ω­νε ο συν­θέ­της, ανά­με­σα στα άλλα, για τον συγκε­κρι­μέ­νο δίσκο: «Και με τον Γκά­τσο αρχί­σα­με να κατα­σκευά­ζου­με μύθους τον έναν μετά τον άλλο, με κοπέ­λες που ‘χαναν τα κλει­διά από τη Θήβα, με Ιρλαν­δούς και Ιου­δαί­ους που ‘ψαχναν στην έρη­μο για γάμους και χαρά, μ’ ευαί­σθη­τους ληστές στην τελευ­ταία τους στιγ­μή, με ένα παι­δί που σφά­ζει φίλους κι αδελ­φούς για­τί ποτέ κανείς δεν του ‘δωσε τη σημα­σία την πρέ­που­σα, με τον Ορέ­στη που έγι­νε που­λί στο δάσος για να ξεφύ­γει από τη μοί­ρα του, μ’ ένα παι­δί που ‘μοια­ζε του Χρι­στού κι άλλα πολλά».

Προ­σαρ­μο­γή — ενορ­χή­στρω­ση για οκτώ όργα­να: Λευ­τέ­ρης Μιχαλόπουλος.

Ερμη­νεύ­ουν: Δήμη­τρα Σελε­μί­δου (φωνή), Λευ­τέ­ρης Μιχα­λό­που­λος (πιά­νο), Χρή­στος Κομι­σό­που­λος (κοντρα­μπά­σο), Γιώρ­γος Μου­λου­δά­κης (κιθά­ρα), Γιώρ­γος Γου­με­νά­κης (μαντο­λί­νο), Διο­νύ­σης Βερ­βι­τσιώ­της (βιο­λί), Βαγ­γέ­λης Νίνα (βιο­λον­τσέ­λο), Αλέ­ξαν­δρος Μπο­τί­νης (βιο­λον­τσέ­λο), Μαρί­νος Γαλα­τσι­νός (κλα­ρι­νέ­το), Μαρι­λέ­να Δωρή (φλά­ου­το), Σπύ­ρος Αρκού­δης (τρο­μπέ­τα).