Ο Λάκης και η αισθητική που μας αξίζει

Γρά­φει ο 2310 //

Κάθε κρί­ση έχει την αισθη­τι­κή που την εκφρά­ζει. Το κραχ του ’29 γέν­νη­σε έναν Μπρεχτ. Το δικό μας έναν Λάκη. Ίσως όμως το ’29 να μην εκτι­μού­σαν, οι σύγ­χρο­νοί του, τον Μπρεχτ όπως εμείς σήμε­ρα, που το πέρα­σμα του χρό­νου απέ­δει­ξε ότι η λάμ­ψη του χρυ­σού είναι αιώ­νια. Ίσως κάποια στιγ­μή, μετά από δεκα­ε­τί­ες, ο Λάκης να ανα­γνω­ρι­στεί για το ταλέ­ντο και την προ­σφο­ρά του.

Είχα και­ρό να παρα­κο­λου­θή­σω εκπο­μπή του. Μπο­ρεί και πάνω από ένα χρό­νο. Ποτέ δεν μου άρε­σε το «Τσα­ντί­ρι». Βλέ­πεις, έχω πάψει από και­ρό να γελάω με αστεία με για­γιά­δες ή κλα­νιές ή ακό­μα με για­γιά­δες που κλά­νουν, έχω βαρε­θεί να αισθά­νο­μαι υπο­χρε­ω­μέ­νος να μπω στο παι­χνί­δι των διά­φο­ρων προ­σω­πι­κο­τή­των της trash tv, (έστω και από το ρόλο του υπε­ρά­νω, του κρι­τή, του γαμά­του και ψαγ­μέ­νου τηλε­θε­α­τή) που ο Λάκης φρο­ντί­ζει να βάζει στο σπί­τι μας κάθε βδο­μά­δα, με έχουν κου­ρά­σει τα γεμά­τα κενό οργι­σμέ­να λογύ­δρια του, έχω σιχα­θεί αυτό το deja-vu που μου προ­κα­λούν ορι­σμέ­νες ατά­κες που έχω ακού­σει ή δια­βά­σει αλλού και τις αντι­γρά­φει στυ­γνά. Με λίγα λόγια, ο Λάκης δεν βγά­ζει πια γέλιο. Δόξα τω… δια­δί­κτυω μπο­ρείς σήμε­ρα να βρεις τρο­με­ρά πράγ­μα­τα, αυθε­ντι­κά αστεία ή σατι­ρι­κά με τα οποία θα γελά­σεις ή θα προ­βλη­μα­τι­στείς, χωρίς αυτός που τα μετα­φέ­ρει να μιλά­ει για τον εαυ­τό του σε τρί­το ενι­κό: «Η ΣΑΤΙΡΑ».

Έβλε­πα σήμε­ρα στο Τσα­ντί­ρι ένα παρά­ξε­νο σκετς. Ο Καλυ­βά­τσης gay (ας στα­μα­τή­σει πια αυτό το στε­ρε­ό­τυ­πο, έπα­ψε να είναι αστείο από και­ρό) ντυ­μέ­νος με την ναζι­στι­κή σημαία, ο Λαζό­που­λος φυλα­κι­σμέ­νος ντυ­μέ­νος με στο­λή της Βέρ­μαχτ και ο Ζου­γα­νέ­λης σε ρόλο Ότο Ρεχά­γκελ, επί­σης ντυ­μέ­νος ναζι­στι­κά. Οι διά­λο­γοι που ακο­λού­θη­σαν ήταν ένα κρά­μα στε­ρε­ό­τυ­πης και κου­ρα­στι­κά επα­να­λαμ­βα­νό­με­νης μανιέ­ρας, με ολί­γη από σάτι­ρα καφε­νεί­ου, και μπό­λι­κο ντα­νταϊ­σμό. Το πράγ­μα δεν τρα­βού­σε. Πόσο να γελά­σεις με μια «αδερ­φή» που εκφρά­ζει την σύγ­χρο­νη Ελλά­δα που υπο­φέ­ρει από την νέα ναζι­στι­κή Γερ­μα­νία; (τίπο­τα πιο πρω­τό­τυ­πο δεν μπο­ρού­σες να σκε­φτείς ρε Λάκη;)

Όμως ας αφή­σου­με το «καλ­λι­τε­χνι­κό» μέρος του σκετς και ας πιά­σου­με λίγο το πολιτικό:

Οι Γερ­μα­νοί θέλουν να μας πηδή­ξουν, να μας στή­σουν στα τέσ­σε­ρα. Εμείς είμα­στε αδερ­φές, κραγ­μέ­νες, αλλά παρό­λα αυτά δεν θέλου­με να μας πηδά­νε οι Γερ­μα­νοί. Ταυ­τό­χρο­να απο­θε­ώ­νου­με τους Κύπριους που είπαν «νάιν» και που για αυτό τους πήδη­ξαν οι Γερ­μα­νοί, οι οποί­οι πήδη­ξαν και εμάς για­τί τους είπα­με «για­α­αα». Μέχρι στιγ­μής το συμπέ­ρα­σμα είναι πως ό,τι και να πεις στους Γερ­μα­νούς θα σε πηδήξουν.

Άρα πρέ­πει κι εμείς να ξυπνή­σου­με και να τους πού­με «νάιν», για να μας πηδή­ξουν όπως τους Κύπριους μάλ­λον, για­τί πιθα­νόν στο πολι­τι­κό υπο­συ­νεί­δη­το του Λάκη οι Γερ­μα­νοί να είναι σαν τους βια­στές που αφού δεν μπο­ρείς να τους απο­φύ­γεις πρέ­πει να τους απολαύσεις.

Αυτό το κενό νοή­μα­τος παρα­λή­ρη­μα ομο­φο­βι­κής σάχλας, δεν ήρθε από το που­θε­νά. Πηγά­ζει απευ­θεί­ας από την πολι­τι­κή σκέ­ψη του Λάκη, η οποία όσο διαρ­κεί η κρί­ση απο­δει­κνύ­ε­ται και πιο νηπια­κή. Μέχρι τώρα είχα­με μπό­λι­κη αντι-Μέρ­κελ, η οποία διαν­θι­ζό­ταν με πολύ από «χαζό Γιωρ­γά­κη», λίγο «κλέ­φτες πολι­τι­κούς», αρκε­τές δόσεις «κακής Αρι­στε­ράς που δεν τα βρί­σκει», λίγο «πλα­τεία» και γαρ­νί­ρι­σμα με συνο­μω­σιο­λο­γί­ες. Τώρα ξαφ­νι­κά, λίγες ημέ­ρες μετά τα πανη­γύ­ρια για την…κυπριακή αντί­στα­ση και αφού τελι­κά οι αντι­στα­σια­κοί δεν μας βγή­καν και πολύ αντι­στα­σια­κοί, ο Λάκης ξανα­βά­ζει απέ­να­ντί του την Άνγκε­λα Μέρ­κελ και την ξεσκί­ζει. Τρία χρό­νια κρί­σης και ο Λάκης δεν έμα­θε τίπο­τα. Ούτε όταν τον πρό­δω­σε ο Ολάντ, οι Ρώσοι, οι Αγα­να­κτι­σμέ­νοι, το καλό ΠΑΣΟΚ που θα μας έσω­ζε από το κακό ΠΑΣΟΚ, ο Κου­βέ­λης, και όποιος άλλος κατά και­ρούς έγι­νε το ποι­η­τι­κό αίτιο μιας από μηχα­νής λύσης που θα ερχό­ταν από ένα απροσ­διό­ρι­στο μέλ­λον να μας λυτρώ­σει από μια απροσ­διό­ρι­στη κρίση.

Το επί­πε­δο της αισθη­τι­κής, της τέχνης και του πολι­τι­σμού είναι δεμέ­νο με το επί­πε­δο της ταξι­κής πάλης. Όσο «ξύλι­νο», «παλαιο­λι­θι­κό» και ξεπε­ρα­σμέ­νο κι αν ακού­γε­ται. Οι Μπρεχτ, οι Λόρ­κες, οι Θεο­δω­ρά­κη­δες, οι Ξυλού­ρη­δες και οι Ρίτσοι δεν βγή­καν από μόνοι τους, δεν έπε­σαν από τον ουρα­νό. Γεν­νή­θη­καν καλ­λι­τε­χνι­κά σε επο­χές ταραγ­μέ­νες άρα και έντο­νες. Η έντα­ση τρά­βη­ξε στα άκρα το ταλέ­ντο τους και έγι­νε το καλού­πι για να σμι­λευ­τούν τρα­γού­δια, ποι­ή­μα­τα, θεα­τρι­κά με την πραγ­μα­τι­κή ζωή των πραγ­μα­τι­κών ανθρώ­πων. Η σημε­ρι­νή επο­χή έχει φορέ­σει έναν κιτς τηλε-μαν­δύα πάνω στα πάντα. Ο Λάκης είναι το απο­τέ­λε­σμα μιας χρό­νιας καλ­λιέρ­γειας ηλι­θιό­τη­τας από την οποία αν δεν απαλ­λα­γού­με θα μας κάνει ένα με αυτήν πιο γρή­γο­ρα κι από την κλα­νιά της γριάς.

Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από το Blog 2310