Ο Μεταξάς πλαστογράφος της ιστορίας

Ο Μετα­ξάς πολ­λές φορές μίλη­σε στην ελλη­νι­κή νεο­λαία και ιδιαί­τε­ρα στους φοι­τη­τές για τις εθνι­κές παρα­δό­σεις και την αρχαία ελλη­νι­κή ιστο­ρία. Και όχι χωρίς λόγο. Για να δικαιο­λο­γή­σει τα εγκλή­μα­τα σε βάρος του ελλη­νι­κού λαού προ­σπα­θεί να βρει στή­ριγ­μα στην ιστο­ρία με ψεύ­τι­κες «θεω­ρί­ες» να παρα­σύ­ρει τη νεο­λαία. Κι όπως συνή­θως κάνουν οι διχτά­το­ρες, πλα­στο­γρα­φεί την ιστο­ρία. Για­τί η πραγ­μα­τι­κή ιστο­ρία της αρχαί­ας Ελλά­δας είναι γεμά­τη από παρα­δείγ­μα­τα ηρω­ι­κής πάλη για τη λευ­τε­ριά. «Εκεί­νην την ημέ­ραν τη Ελλά­δι άρχει της ελευ­θε­ρί­ας» έλε­γαν οι υπό­δου­λοι ελλη­νι­κοί λαοί τη μέρα που σπά­σαν τα δεσμά τους.

Ο τύραν­νος Μετα­ξάς δήλω­σε επί­σης πολ­λές φορές ότι απ’ τα δύο αρχαία ελλη­νι­κά πολι­τεύ­μα­τα προ­τι­μά το πολί­τευ­μα της Σπάρ­της που το θεω­ρεί σαν πρό­τυ­πο του χιτλε­ρι­κού καθε­στώ­τος που εγκα­θί­δρυ­σε στην Ελλά­δα. Τι ήταν το πολί­τευ­μα της Σπάρ­της το ξέρουν πολύ καλά οι Έλλη­νες φοι­τη­τές. Ο αστός ιστο­ρι­κός Παπαρ­ρη­γό­που­λος δίνει τον σωστό χαρα­κτη­ρι­σμό του: «Η Σπαρ­τια­τι­κή κοι­νω­νία ήταν μάλ­λον στρα­τό­πε­δο παρά συνη­θι­σμέ­νη ανθρώ­πι­νη κοι­νω­νία» (Ιστο­ρία του τόμος Ι σελ. 209). Και αλλού: «Αν και θαυ­μά­ζο­με τις πολε­μι­κές και μερι­κές άλλες αρε­τές της Σπάρ­της, δεν αισθα­νό­μα­στε καμιά συμπά­θεια για το πολί­τευ­μά της» (Στον ίδιο τόμο σλ. 212).

Κι απ’ το πολί­τευ­μα της Σπάρ­της ο Μετα­ξάς ζηλεύ­ει εκεί­να που ο Παπαρ­ρη­γό­που­λος ονο­μά­ζει εθνι­κά ανο­σιουρ­γή­μα­τα. Τη μεγά­λη κατα­πί­ε­ση και τις δολο­φο­νί­ες των ειλώ­των. Μήπως για είλω­τες δεν περ­νά τον ελλη­νι­κό λαό ο9 Μετα­ξάς. Ανα­φέ­ρου­με μόνο ένα παρά­δειγ­μα σκλη­ρής συμπε­ρι­φο­ράς της Σπάρ­της απέ­να­ντι των ειλώ­των. Στον 8ο χρό­νο του Πελο­πον­νη­σια­κού Πολέ­μου, όταν οι είλω­τες δια­κρί­θη­καν στη μάχη υπέρ της Σπάρ­της οι έφο­ροι τους έστη­σαν – για αντα­μοι­βή φαί­νε­ται – την εξής ενέ­δρα: Δήλω­σαν πως όσοι απο­δεί­χτη­καν άρι­στοι στον πόλε­μο, μπο­ρούν νάρ­θουν στην Σπάρ­τη και ν’ απε­λευ­θε­ρω­θούν. Ήρθαν περί­που δύο χιλιά­δες είλω­τες που στε­φα­νώ­θη­καν και γυρ­νού­σαν λευ­τε­ρω­μέ­νοι στην πόλη. Μα τα στε­φά­νια τους τους κοσμού­σαν κεφα­λές θυμά­των για­τί σε λίγο οι άνδρες αυτοί εξα­φα­νί­στη­καν χωρίς να μάθει ποτέ κανείς πώς σκο­τώ­θη­καν. Αυτό το απαί­σιο γεγο­νός το ανα­φέ­ρει ο ιστο­ρι­κός Θου­κυ­δί­δης. Κι ο Παπαρ­ρη­γό­που­λος συμπλη­ρώ­νει: «Είναι αναμ­φι­σβή­τη­το ότι πολ­λές φορές παρα­σκευά­ζο­νταν κι εκτε­λού­νταν με κατα­χθό­νιο πράγ­μα­τι μέσα, δολο­φο­νί­ες χιλιά­δων ειλώ­των» (σελ. 204).

Να λοι­πόν τι ζηλεύ­ει ο Μετα­ξάς Και τα διδάγ­μα­τα αυτά τα εφαρ­μό­ζει δολο­φο­νώ­ντας τα καλύ­τε­ρα παι­διά του ελλη­νι­κού λαού. Ο Μαρου­κά­κης σκο­τώ­θη­κε, ο Στρίγ­γος τρε­λά­θη­κε απ’ το ξύλο. Οι εξό­ρι­στοι πεθαί­νουν της πεί­νας στα ξερο­νή­σια. Και για να τελειώ­νου­με ανα­φέ­ρου­με πάλι τα λόγια του αστού ιστο­ρι­κού Παπαρ­ρη­γό­που­λου: Ας φαντα­στού­με πόσο ήθε­λε αμαυ­ρω­θεί η μνή­μη του ελλη­νι­κού ονό­μα­τος, πόσο θα ζημί­ω­νε όλη η ανθρω­πό­της αν ελεί­παν αι Αθή­ναι. Ενώ αν έλει­πεν η Σπάρ­τη το αστέ­ρι του ελλη­νι­σμού θα έλα­μπε πιο φωτει­νό στο στε­ρέ­ω­μα της ιστο­ρί­ας μας (Τομ. Ι σελ. 214)

Από την εφη­με­ρί­δα της ΟΚΝΕ (Ομο­σπον­δία Κομ­μου­νι­στι­κών Νεο­λαιών Ελλά­δας) Νεο­λαία, 22/2/1937