Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

“Ο ορίζοντας σκοτείνιασε” … Κι εμείς τι;

Η γερ­μα­νι­κή τρά­πε­ζα Deutsche Bank, σε ανά­λυ­ση που δημο­σιο­ποί­η­σε την περα­σμέ­νη Πέμ­πτη, προ­βλέ­πει «μια 10ετία κατα­στρο­φής πλού­του, αν δεν υπο­χω­ρή­σει ο πληθωρισμός».
Η ανά­λυ­ση μιλά για περί­ο­δο στα­σι­μο­πλη­θω­ρι­σμού και «για ομοιό­τη­τες της τρέ­χου­σας δεκα­ε­τί­ας με εκεί­νη του 1970», με τη δια­φο­ρά ότι σήμε­ρα ο έλεγ­χος του πλη­θω­ρι­σμού είναι ακό­μα δυσκο­λό­τε­ρος, εξαι­τί­ας μιας σει­ράς παρα­γό­ντων, μετα­ξύ των οποί­ων και ο πόλε­μος, που όπως όλα δεί­χνουν θα τρα­βή­ξει σε μάκρος.

Η Deutsche Bank δεν είναι όμως η μόνη που «φωτο­γρα­φί­ζει» με αυτόν τον τρό­πο τις προ­ο­πτι­κές της παγκό­σμιας οικο­νο­μί­ας, σε συν­θή­κες «τέλειας καται­γί­δας», δηλα­δή ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου, μαζί με υψη­λό πλη­θω­ρι­σμό και σύσφι­ξη της δημο­σιο­νο­μι­κής πολι­τι­κής σε μια σει­ρά χώρες, όπως οι ΗΠΑ, πριν ξεπε­ρα­στεί το σοκ από την προη­γού­με­νη οικο­νο­μι­κή κρί­ση και την πανδημία.

Στην πλειο­ψη­φία τους, παρά­γο­ντες των μεγα­λύ­τε­ρων παγκό­σμιων οικο­νο­μι­κών οργα­νι­σμών του κεφα­λαί­ου, που πήραν μέρος στο «φόρουμ του Ντα­βός», κινή­θη­καν στο ίδιο μήκος κύμα­τος, άλλοι χωρίς περι­στρο­φές και άλλοι με πολ­λά «ναι μεν αλλά»…

Χαρα­κτη­ρι­στι­κή ήταν η τοπο­θέ­τη­ση της επι­κε­φα­λής του Διε­θνούς Νομι­σμα­τι­κού Ταμεί­ου Κρι­στα­λί­να Γκε­ορ­γκί­ε­βα, η οποία δεν απέ­κλει­σε μια νέα ύφε­ση, υπεν­θυ­μί­ζο­ντας με νόη­μα ότι «τον Απρί­λη είχα­με ανα­θε­ω­ρή­σει επί τα χεί­ρω οικο­νο­μι­κές προ­βλέ­ψεις για 143 χώρες που αντι­προ­σω­πεύ­ουν το 86% της διε­θνούς οικονομίας».

Την ίδια περί­ο­δο, το ΔΝΤ μεί­ω­σε την πρό­βλε­ψη για την παγκό­σμια ανά­πτυ­ξη στο 3,6% φέτος (-0,8 της μονά­δας σε σχέ­ση με τις προη­γού­με­νες προ­βλέ­ψεις), λόγω των «σει­σμι­κών κυμά­των» του πολέ­μου στην οικονομία.

Σε άλλο σημείο ήταν πιο καθα­ρή: «Ο ορί­ζο­ντας σκο­τεί­νια­σε. Η χρο­νιά θα είναι δύσκο­λη. Βιώ­νου­με ένα σοκ στην τιμή των πρώ­των υλών και κυρί­ως στις τιμές των ειδών δια­τρο­φής που γνω­ρί­ζουν ιστο­ρι­κή αύξηση».

Αλλά και ο επι­κε­φα­λής της Παγκό­σμιας Τρά­πε­ζας Ντέι­βιντ Μάλ­πας, μιλώ­ντας σε συνέ­δριο στις ΗΠΑ, σημεί­ω­σε ότι «είναι δύσκο­λο να δού­με αυτή τη στιγ­μή πώς θα απο­φύ­γου­με μια ύφεση».

Πιο απαι­σιό­δο­ξος ήταν για την Ευρώ­πη, όπου οι υψη­λές τιμές Ενέρ­γειας φαί­νε­ται ήδη να λει­τουρ­γούν ως «μεγά­λο βαρί­δι» στη Γερ­μα­νία, τη μεγα­λύ­τε­ρη ευρω­παϊ­κή οικο­νο­μία και τέταρ­τη μεγα­λύ­τε­ρη στον κόσμο.

Πάνω σ’ αυτό το έδα­φος κλι­μα­κώ­νο­νται οι αντα­γω­νι­σμοί σε όλα τα μήκη και τα πλά­τη, αλλά και στο εσω­τε­ρι­κό της ευρω­α­τλα­ντι­κής συμ­μα­χί­ας, με την οικο­νο­μία της ΕΕ να δέχε­ται τα μεγα­λύ­τε­ρα «παλιρ­ροϊ­κά κύμα­τα» από τον πόλε­μο στην Ουκρα­νία και τις συνέ­πειες από την ανταλ­λα­γή κυρώ­σε­ων με τη Ρωσία, ειδι­κά στην Ενέργεια.

Δεν είναι τυχαίο ότι μεγά­λες ευρω­παϊ­κές οικο­νο­μί­ες, ανά­με­σά τους η Γαλ­λία και η Ιτα­λία, παρεμ­βαί­νουν υπέρ της άμε­σης εκε­χει­ρί­ας, για να τερ­μα­τι­στεί ο πόλε­μος, ακό­μα και με απώ­λειες εδα­φών για την Ουκρα­νία, πριν οι συνέ­πειες στις οικο­νο­μί­ες τους γίνουν ανεπίστρεπτες.

Την ίδια ώρα, όμως, κυρί­αρ­χη επι­λο­γή της ευρω­α­τλα­ντι­κής συμ­μα­χί­ας και κυρί­ως των Αμε­ρι­κα­νών παρα­μέ­νει ο «πόλε­μος φθο­ράς» με μακρά διάρ­κεια στο έδα­φος της Ουκρανίας.

Ενα πράγ­μα είναι βέβαιο: Οσο κλι­μα­κώ­νε­ται ο πόλε­μος — με σοβα­ρό ενδε­χό­με­νο να γενι­κευ­τεί — και βαθαί­νουν οι συνέ­πειές του στην ευρω­παϊ­κή κυρί­ως οικο­νο­μία, τόσο θα μεγα­λώ­νουν και τα αγκά­θια μετα­ξύ των κρα­τών — μελών, αλλά και στη σχέ­ση τους με τις ΗΠΑ.

Σε κάθε περί­πτω­ση, ο «μύθος» για τον «ανα­θε­ω­ρη­τι­σμό» της Ρωσί­ας, που ξύπνη­σε από τον λήθαρ­γο το ΝΑΤΟ και ανα­ζω­πύ­ρω­σε διερ­γα­σί­ες για «περισ­σό­τε­ρη Ευρώ­πη», ξεφτί­ζει ολο­έ­να και περισ­σό­τε­ρο, 90 μέρες μετά την έναρ­ξη του πολέ­μου στην Ουκρανία.

Μέσα από αυτό το πρί­σμα πρέ­πει να δει κανείς και τον άλλο «πόλε­μο» που κλι­μα­κώ­νε­ται στο εσω­τε­ρι­κό της κάθε χώρας, ενά­ντια στους εργα­ζό­με­νους και τον λαό, στη σκιά του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου και των οξυ­μέ­νων ανταγωνισμών.
Αυτό αντα­να­κλά­ται στην «έκθε­ση αξιο­λό­γη­σης» της Κομι­σιόν για την Ελλά­δα, που παρου­σιά­στη­κε από την κυβέρ­νη­ση και τα επι­τε­λεία της ως το «πρά­σι­νο φως» για την «απε­λευ­θέ­ρω­ση» της οικο­νο­μί­ας από την ενι­σχυ­μέ­νη επο­πτεία της μετα­μνη­μο­νια­κής περιόδου.

Βέβαια, καθό­λου έτσι δεν είναι.
Ο …Μανω­λιός αλλά­ζει ρού­χα και ντύ­νε­ται αλλιώς, φορώ­ντας τα «ευρω­παϊ­κά εξά­μη­να» και τα άλλα «μνη­μό­νια διαρ­κεί­ας» της ΕΕ.

Η αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή κλι­μα­κώ­νε­ται με το νέο Πρό­γραμ­μα Στα­θε­ρό­τη­τας και το Μεσο­πρό­θε­σμο Πλαί­σιο Δημο­σιο­νο­μι­κής Στρα­τη­γι­κής 2023 — 2026, στο οποίο ενσω­μα­τώ­νο­νται οι ανα­θε­ω­ρη­μέ­νοι αντι­λαϊ­κοί δημο­σιο­νο­μι­κοί στό­χοι για την επό­με­νη περί­ο­δο και η επι­στρο­φή των πρω­το­γε­νών πλεονασμάτων.

Η έκθε­ση επι­βε­βαιώ­νει επί­σης ότι όλα τα ανε­κτέ­λε­στα προ­α­παι­τού­με­να της ενι­σχυ­μέ­νης επο­πτεί­ας θα μετα­φερ­θούν στα «ευρω­παϊ­κά εξά­μη­να» και στο Ταμείο Ανά­καμ­ψης, για την εκτα­μί­ευ­ση των δόσε­ων προς τις τρά­πε­ζες και τους επι­χει­ρη­μα­τι­κούς ομίλους.

Το μαγκα­νο­πή­γα­δο «χρή­μα για το κεφά­λαιο που θα πλη­ρώ­νει με νέες θυσί­ες ο λαός» συνε­χί­ζε­ται αμεί­ω­το, με το επι­πλέ­ον «άλλο­θι» του πολέ­μου. Ενώ στην ίδια έκθε­ση εντο­πί­ζο­νται ως «τρω­τά σημεία» για την οικο­νο­μία της Ελλά­δας το υψη­λό κρα­τι­κό έλλειμ­μα και χρέ­ος, το μεγά­λο ποσο­στό μη εξυ­πη­ρε­τού­με­νων δανεί­ων, η χαμη­λή δυνη­τι­κή ανά­πτυ­ξη και η υψη­λή ανεργία.

Η «μεγά­λη εικό­να» στην Ελλά­δα, στην Ευρώ­πη και στον κόσμο δεί­χνει πως αυτό που φαντά­ζει συμπα­γές και άτρω­το, το κεφά­λαιο και οι ιμπε­ρια­λι­στι­κές συμ­μα­χί­ες του, σπα­ράσ­σε­ται από κλυ­δω­νι­σμούς και αντι­θέ­σεις, που οι πρό­σκαι­ροι συμ­βι­βα­σμοί δεν μπο­ρούν να σκεπάσουν.

Πως «κανο­νι­κό­τη­τα» είναι η βαρ­βα­ρό­τη­τα του σάπιου συστή­μα­τος που ανα­πα­ρά­γει τη φτώ­χεια, τον πόλε­μο, την κρί­ση, την ακρί­βεια, την εκμε­τάλ­λευ­ση, την προ­σφυ­γιά. Οποιο χρώ­μα κι αν έχει η καπι­τα­λι­στι­κή ανά­πτυ­ξη, «πρά­σι­νη» ή «μαύ­ρη», όποιο μείγ­μα κι αν έχει η δια­χεί­ρι­ση, επε­κτα­τι­κό ή περιο­ρι­στι­κό, όποιος κι αν είναι κυβέρ­νη­ση, σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες ή νεοφιλελεύθεροι.

Φαί­νε­ται όμως και πόσο επι­κίν­δυ­νος και αδιέ­ξο­δος είναι για τον λαό ο αντα­γω­νι­σμός και τα ψευ­το­δι­λήμ­μα­τα των αστι­κών κομ­μά­των, της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΙΝΑΛ, για το ποιος μπο­ρεί καλύ­τε­ρα σ’ αυτές τις συν­θή­κες να εγγυ­η­θεί τα συμ­φέ­ρο­ντα του κεφα­λαί­ου μπρο­στά στις νέες μεγά­λες προ­κλή­σεις και να δια­σφα­λί­σει την «κοι­νω­νι­κή συνο­χή», με μέτρα ανα­κύ­κλω­σης της φτώχειας.

Στο ερώ­τη­μα «και τι πρέ­πει να γίνει;» η απά­ντη­ση είναι πως δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει διέ­ξο­δος προς όφε­λος του λαού, αν ο ίδιος δεν σφρα­γί­σει τις εξε­λί­ξεις με τον οργα­νω­μέ­νο αγώ­να και τη συμ­μα­χία του.

Αυτόν τον δρό­μο τον καλεί να βαδί­σει το ΚΚΕ, σε αγω­νι­στι­κή συμπό­ρευ­ση μαζί του. Να απορ­ρί­ψει μέσα στη μάχη τα «δεν γίνε­ται αλλιώς», «σφίξ­τε το ζωνά­ρι να περά­σει η μπό­ρα», «περί­με­νε την κυβερ­νη­τι­κή εναλ­λα­γή», που του πλα­σά­ρουν τα αστι­κά κόμματα.

Ο μόνος ρεα­λι­στι­κός δρό­μος είναι αυτός της χει­ρα­φέ­τη­σης, της μαχη­τι­κής συσπεί­ρω­σης στα σωμα­τεία, στους συλ­λό­γους, στις επι­τρο­πές αγώ­να, της αλλα­γής των συσχε­τι­σμών παντού, της πάλης για τις σύγ­χρο­νες λαϊ­κές ανά­γκες. Ο δρό­μος που θέλει τον λαό πρω­τα­γω­νι­στή στη σύγκρου­ση για την ανα­τρο­πή της βαρ­βα­ρό­τη­τας και όχι θεα­τή στον δια­γκω­νι­σμό για το πόσα ακό­μα θα χάσει.

Πηγή Ριζο­σπά­στης

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο