Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ο Ούσκο, το ανάπηρο αρκουδάκι, κατέληξε από νεφρική ανεπάρκεια

Ηταν η πρώ­τη αρκού­δα στον κόσμο που χρη­σι­μο­ποιού­σε για περισ­σό­τε­ρα από τέσ­σε­ρα χρό­νια ανα­πη­ρι­κό αμα­ξί­διο, επει­δή είχε σπα­σμέ­νη σπον­δυ­λι­κή στή­λη και δεν μπο­ρού­σε να περ­πα­τή­σει κανο­νι­κά. Ο Ούσκο, που είχε βρε­θεί τραυ­μα­τι­σμέ­νος σε δάσος και τον είχε περι­θάλ­ψει ο “ Αρκτού­ρος”, έχα­σε τη μάχη για τη ζωή, αφού δια­γνώ­σθη­κε με νεφρι­κή ανε­πάρ­κεια και η κατά­στα­σή του παρου­σί­α­σε ραγδαία επιδείνωση.

“ Η νεφρι­κή ανε­πάρ­κεια δεν είχε σχέ­ση με την ανα­πη­ρία του Ούσκο, που κατέ­λη­ξε στις 25 Νοεμ­βρί­ου” ξεκα­θα­ρί­ζει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο υπεύ­θυ­νος επι­κοι­νω­νί­ας του “ Αρκτού­ρου”,  Πάνος Στε­φά­νου, προ­σθέ­το­ντας ότι παρά την ανα­πη­ρία στα πίσω πόδια του, το ηλι­κί­ας περί­που πέντε χρό­νων αρκου­δά­κι, επι­δεί­κνυε τερά­στια θέλη­ση για ζωή.

Σύμ­φω­να με ανα­κοί­νω­ση της οργά­νω­σης, “ ο Ούσκο γνώ­ρι­σε από πολύ μικρός το σκλη­ρό πρό­σω­πο των ανθρώ­πων, αφού σκό­τω­σαν τη μητέ­ρα του και τον εγκα­τέ­λει­ψαν τραυ­μα­τι­σμέ­νο, μόνο του στο δάσος”. Ήρθε στην Ελλά­δα τον Ιού­λιο του 2015 για να του γίνουν οι απα­ραί­τη­τες εξε­τά­σεις στην Κτη­νια­τρι­κή Σχο­λή του Αρι­στο­τε­λεί­ου Πανε­πι­στη­μί­ου Θεσ­σα­λο­νί­κης και δια­πι­στώ­θη­κε ότι είχε σπα­σμέ­νη σπον­δυ­λι­κή στή­λη και πως δεν θα μπο­ρέ­σει ποτέ να περ­πα­τή­σει κανονικά.

Αν και οι πιθα­νό­τη­τες δεν ήταν με το μέρος του, οι φρο­ντι­στές και οι κτη­νί­α­τροι του Ούσκο διέ­κρι­ναν σε αυτόν μια απί­στευ­τη δύνα­μη και τρο­με­ρή θέλη­ση για ζωή και απο­φά­σι­σαν να δοκι­μά­σουν την εφαρ­μο­γή ενός ειδι­κού αμα­ξι­δί­ου σχε­δια­σμέ­νου για εκεί­νον, ώστε να μπο­ρεί να κινεί­ται ελεύ­θε­ρα. Πράγ­μα­τι, ο Ούσκο δέχτη­κε γρή­γο­ρα το αμα­ξί­διο και προ­σαρ­μό­στη­κε στη νέα του καθη­με­ρι­νό­τη­τα, ενώ καθώς μεγά­λω­νε, χρειά­στη­κε να αλλά­ξει τρία δια­φο­ρε­τι­κά αμα­ξί­δια συνολικά.

Προ­κει­μέ­νου μάλι­στα να κινεί­ται ελεύ­θε­ρα, ο “ Αρκτού­ρος” δια­μόρ­φω­σε τον χώρο όπου ζού­σε, ώστε να μην υπάρ­χουν εμπό­δια, κατα­σκεύ­α­σε μια μικρή πισί­να αλλά και διά­φο­ρα ειδι­κά παιχνίδια.
“ Κάθε χρό­νο, λίγο πριν τις γιορ­τές, οι φρο­ντι­στές τού έδι­ναν το χρι­στου­γεν­νιά­τι­κο δώρο, ένα κου­τί γεμά­το λιχου­διές τις οποί­ες απο­λάμ­βα­νε! Δυστυ­χώς φέτος δεν πρό­λα­βε να απο­λαύ­σει ένα ακό­μα…” κατα­λή­γει η ανα­κοί­νω­ση του “ Αρκτούρου”.

Πηγή φωτο­γρα­φί­ας :“Αρκτού­ρος”

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο