Ο Πελετίδης ως αντι-Παράδειγμα

 Γρά­φει ο Θανά­σης Αλε­ξί­ου* //

Κάπου στο μεσου­ρά­νη­μα του φιλε­λευ­θε­ρι­σμού (δεκα­ε­τία του ΄80) αρχί­ζει το ξήλω­μα των κεντρι­κών προ­νοια­κών δομών. Το όλο εγχεί­ρη­μα (του «λιγό­τε­ρου κρά­τους») νομι­μο­ποιεί­ται μέσα από την ρητο­ρι­κή της απο­κέ­ντρω­σης, της “απο­συ­λο­ποί­η­σης” κ.ο.κ. Λίγο πιο πριν αρχί­ζει η απο­κέ­ντρω­ση της παρα­γω­γής (μετα­φορ­ντι­σμός, υπερ­γο­λα­βι­κή εργα­σία κ.λπ.) για να χτυ­πη­θεί ένα δυνα­μι­κό εργα­τι­κό κίνη­μα. Η διά­λυ­ση των ξενο­δο­χεια­κών υπο­δο­μών των νοσο­κο­μεί­ων στη Μ. Βρε­τα­νία, όπου οι «τρό­φι­μοι» πετά­γο­νται στους δρό­μους, διο­γκώ­νει το πρό­βλη­μα των αστέ­γων (Homelets). Αυτοί απο­τε­λούν το 1/4 των αστέ­γων του Λον­δί­νου. Στη χώρα μας το εγχεί­ρη­μα, έρχε­ται με κάποια καθυ­στέ­ρη­ση (κυρί­ως την περί­ο­δο του εκσυγ­χρο­νι­σμού, δεκα­ε­τία του ΄90). Κάπου εκεί δομεί­ται η «τοπι­κή κοι­νω­νία», ένα σύστη­μα με πολι­τευ­τές, εργο­λά­βους, τοπι­κούς κανα­λάρ­χες, βοη­θούν λίγο και οι “συν­δι­κα­λι­στές”, βοη­θά­ει και ο τοπι­κός δεσπό­της, και το πρά­μα κουμπώνει.

Εκεί λοι­πόν που η «τοπι­κή κοι­νω­νία» γίνε­ται συνώ­νυ­μο της παρέ­ας, όπου οι συγ­γε­νι­κές, φιλι­κές και κομ­μα­τι­κές σχέ­σεις εμπλέ­κο­νται με συμ­φέ­ρο­ντα εργο­λά­βων και τοπι­κών TV (τώρα με το ΣΥΡΙΖΑ ανα­δια­τάσ­σο­νται ενσω­μα­τώ­νο­ντας το βαθύ ΠΑΣΟΚ) έρχε­ται ο δήμαρ­χος Πατρέ­ων και χαλά­ει τη πιά­τσα. Εκεί που χρειά­ζο­νταν επι­στη­μο­νι­κές έρευ­νες και μελέ­τες (οι περισ­σό­τε­ρες χρη­μα­το­δο­τού­με­νες από το ΕΣΠΑ) για να απο­δει­χτεί το αυτο­νό­η­το, ‑το ψωμί τους βγά­ζουν και οι επι­στή­μο­νες, όπως οι ταξι­τζή­δες κ.ά.-, αν οι άνερ­γοι, οι άπο­ροι και οι υπο­σι­τι­ζό­με­νοι μαθη­τές χρειά­ζε­ται να φάνε, όπως και να ανα­δει­χτεί το βίω­μα της πεί­νας («οι χορ­τά­τοι μιλά­νε για τους πει­να­σμέ­νους» έγρα­φε ο Μπρεχτ), και οι εργο­λά­βοι να ανα­λά­βουν «εθνι­κό έργο» για την απορ­ρό­φη­ση κοι­νο­τι­κών αλλά και εθνι­κών κον­δυ­λί­ων έρχε­ται ο Πελε­τί­δης, συνε­χί­ζο­ντας την παρά­δο­ση των κομ­μου­νι­στών δημάρ­χων του μεσο­πο­λέ­μου (Καβά­λα, Σέρ­ρες κ.ά.), και τους χαλά­ει τη δου­λειά. Αντί να πάρει εργο­λά­βους, για να υπάρ­ξει, μετα­ξύ άλλων, και  ανα­τρο­φο­δό­τη­ση των κυκλω­μά­των, βάζει τις τεχνι­κές υπη­ρε­σί­ες του Δήμου να κάνουν τη δου­λειά τους.

Αν του­λά­χι­στον η υπό­θε­ση έμε­νε στην Πάτρα κάτι θα μπο­ρού­σε να γίνει (καμιά ΕΔΕ από το Υπουρ­γείο Εσω­τε­ρι­κών, καμιά μήνυ­ση από το Λιμε­νι­κό Ταμείο κ.ά.). Το κακό είναι ότι μπο­ρεί να επε­κτα­θεί και να λει­τουρ­γή­σει ως παρά­δειγ­μα και για άλλους Δήμους. Επο­μέ­νως κάτι πρέ­πει να γίνει. Εξάλ­λου αυτός ανα­κα­τεύ­ε­ται και με άλλα πράγ­μα­τα (βλ. πορεία για την ανερ­γία στην Αθή­να) και στε­νο­χω­ρεί τις «εξου­σί­ες μας» καθώς «θυμί­ζει οικεία κακά».

* Καθη­γη­τής Κοινωνιολογίας/Πανεπιστήμιο Αιγαίου