Ο Πρωτοχορευτής, και αγωνιστής… Στέλιος

Γρά­φει ο Νίκος Μάλ­λια­ρης* //

Ο Στέ­λιος Σερα­φεί­δης δεν υπήρ­ξε απλώς ένας σπου­δαί­ος τερ­μα­το­φύ­λα­κας. Ήταν η επι­το­μή του παί­κτη τον οποίο ο Μίκης Θεο­δω­ρά­κης χαρα­κτή­ρι­σε λαϊ­κό ήρωα. Μεγά­λω­σε στη φτω­χο­γει­το­νιά του Αιγά­λεω, έμα­θε τα μυστι­κά της μπά­λας στην αλά­να, μεγα­λούρ­γη­σε σε μία επο­χή που οι ποδο­σφαι­ρι­στές έπαι­ζαν πρώ­τα για τη δια­σκέ­δα­ση, την από­λαυ­ση, τη χαρά. Ήταν φτιαγ­μέ­νος από τα γνή­σια υλι­κά του ποδοσφαίρου.

Ο Στέ­λιος Σερα­φεί­δης ξεκί­νη­σε από χαμη­λά και έφτα­σε να απο­λαμ­βά­νει την αγά­πη και την εκτί­μη­ση των φίλων του ποδο­σφαί­ρου ανά την επι­κρά­τεια. Άρχι­σε να παί­ζει μπά­λα στο Αιγά­λεω το 1948. Είχε πάει με τον γεί­το­να και αδελ­φι­κό του φίλο Σάβ­βα Παπά­ζο­γλου να δουν την προ­πό­νη­ση της ομά­δας και έμει­νε για πάντα στην οικο­γέ­νεια του ποδο­σφαί­ρου. «Έπει­τα από ώρα όταν επι­στρέ­ψα­με σπί­τι, με ρωτά­ει η μάνα μου, “που γύρι­ζες;” Στο Αιγά­λεω της απα­ντώ, όπου θα παί­ξω μπά­λα. “Έξω από το σπί­τι” μου λέει. Βγαί­νω έξω και βλέ­πω τον Στέ­λιο επί­σης στε­νο­χω­ρη­μέ­νο. Τι έγι­νε τον ρωτάω. “Mε έδιω­ξε η μάνα μου” λέει κι αυτός. Μεί­να­με εκεί για πολ­λές ώρες, μέχρι που νύχτω­σε και οι μανά­δες ήρθαν να μας μαζέ­ψουν» θυμά­ται ο Σάβ­βας Παπάζογλου.

Τα ψυχι­κά και όχι τα σωμα­τι­κά χαρί­σμα­τα έκα­ναν τον Στέ­λιο Σερα­φεί­δη να ξεχω­ρί­ζει. Με μπόι 1.76 εκ., έπρε­πε να έχεις θάρ­ρος, δύνα­μη και πνευ­μα­τι­κό­τη­τα για να καθί­σεις επί 24 χρό­νια κάτω από τα δοκά­ρια του Αιγά­λεω, του Απόλ­λω­να και της ΑΕΚ.

Ο Στέ­λιος Σερα­φεί­δης σε πεί­σμα των δύσκο­λων και­ρών στους οποί­ους έζη­σε, υπη­ρέ­τη­σε ιδέ­ες. Δεν τον λύγι­σε η κατο­χή. Δεν τον τρό­μα­ξε το μετα­εμ­φυ­λι­κό κρά­τος. Αφιέ­ρω­σε τη ζωή του στον σύλ­λο­γο που αγά­πη­σε. Φόρε­σε την κιτρι­νό­μαυ­ρη φανέ­λα για πρώ­τη φορά το 1951, αντι­κα­θι­στώ­ντας κάτω από τα δοκά­ρια της ΑΕΚ τον θρυ­λι­κό Μιχά­λη Δελα­βί­νια και δεν την έβγα­λε ποτέ από τα στή­θη του. Τη φορού­σε στις χαρές και στις λύπες. Τη φύλα­γε μαζί με τα ιερά κει­μή­λια που ή οικο­γέ­νεια είχε φέρει από τη χαμέ­νη πατρί­δα. Συνέ­χι­σε να τη φορά­ει και μετά το 1972, όταν σε ηλι­κία 37 χρο­νών στα­μά­τη­σε την ενερ­γό δρά­ση για να υπη­ρε­τή­σει το σύλ­λο­γο από τη θέση του προ­πο­νη­τή τερ­μα­το­φυ­λά­κων, του υπεύ­θυ­νου των ανα­πτυ­ξια­κών ομά­δων και του προ­έ­δρου του συλ­λό­γου των παλαιμάχων.

Κι όταν οι περι­στα­σεις το απαι­τού­σαν , φορού­σε τα αθλη­τι­κά του παί­ζο­ντας για κοι­νω­νι­κούς ‚πολι­τι­στι­κους και πολι­τι­κους σκο­πούς, με την ομά­δα της HASTA LA VICTORIA SIEMPRE ‚εντος και εκτος Ελλαδας.

Αν το ποδό­σφαι­ρο είναι το μπα­λέ­το της εργα­τι­κής τάξης, όπως απε­φάν­θη ο βετε­ρά­νος επι­θε­τι­κός του ΠΑΟΚ Αχιλ­λέ­ας Ασλα­νί­δης, ο Στέ­λιος Σερα­φεί­δης υπήρ­ξε πρωτοχορευτής.

Αξιος.

Οι φωτο­γρα­φί­ες είναι από δρά­σεις της πολι­τι­στι­κο­κοι­νω­νι­κής ομά­δας HASTA LA VICTORIA SIEMPRE και το προ­σω­πι­κό μου αρχείο.

*O Νίκος Μάλ­λια­ρης είναι πρώ­ην γενι­κός γραμ­μα­τέ­ας του Πανελ­λή­νιου Συν­δέ­σμου Αμει­βο­μέ­νων Ποδο­σφαι­ρι­στών, μέλος του FC Barcelona.