Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Η συζή­τη­ση για την εκλο­γή του Προ­έ­δρου της Δημο­κρα­τί­ας έχει ξεκι­νή­σει εδώ και μήνες και σήμε­ρα βρί­σκε­ται στο από­γειο της με αφορ­μή την πρό­τα­ση της Αικα­τε­ρί­νης Σακελ­λα­ρο­πού­λου από τον πρω­θυ­πουρ­γό. Ποιός θα είναι ο νέος ένοι­κος του προ­ε­δρι­κού μεγά­ρου; Θα στη­ρί­ξει άρα­γε ο ΣΥΡΙΖΑ την πρό­τα­ση της ΝΔ; Κι’ αν δεν εκλε­γεί, τι σενά­ρια υπάρ­χουν στο τρα­πέ­ζι; Θα πάμε σε πρό­ω­ρες εκλογές;

Αυτά τα ζητή­μα­τα θέτουν τα αστι­κά ΜΜΕ από το πρωϊ μέχρι το βρά­δυ, λες και το ψωμί των εργα­ζό­με­νων, του λαού, κρί­νε­ται από το ποιος ή ποια θα είναι Πρό­ε­δρος της Δημοκρατίας…

Γνω­ρί­ζου­με καλά ότι ο θεσμός του Προ­έ­δρου απο­τε­λεί, έστω και συμ­βο­λι­κά, τον θεμα­το­φύ­λα­κα της αστι­κής εξου­σί­ας. Όποιος απο­δέ­χε­ται την θέση αυτή είναι, αναμ­φί­βο­λα, συνει­δη­τός εκφρα­στής της εξου­σί­ας του κεφα­λαί­ου. Αυτήν υπη­ρε­τεί και αυτήν καλεί­ται να εκπρο­σω­πή­σει και να δια­φυ­λά­ξει ως ανώ­τα­τος πολι­τεια­κός παρά­γο­ντας. Το ανα­φέ­ρου­με αυτό για να ξεκα­θα­ρι­στεί ότι δεν πρέ­πει να υπάρ­χουν οποιεσ­δή­πο­τε αυτα­πά­τες ανα­φο­ρι­κά με το ρόλο του ΠτΔ ανε­ξαρ­τή­τως του προ­σώ­που θα κλη­θεί να τον αναλάβει.

Το ζητού­με­νο, ωστό­σο, είναι που στο­χεύ­ει η προ­ε­δρο­λο­γία στην οποία συμ­με­τέ­χουν όλες – πλην του ΚΚΕ – οι πολι­τι­κές δυνά­μεις. Και εδώ είναι που εμφα­νί­ζο­νται δύο λέξεις-κλει­διά, εξό­χως οικεί­ες στο αστι­κό πολι­τι­κό σκη­νι­κό: Απο­προ­σα­να­το­λι­σμός και συναί­νε­ση.

Το έργο το ‘χου­με ξανα­δεί στο παρελ­θόν. Την ίδια στιγ­μή που η κυβέρ­νη­ση της ΝΔ, ακο­λου­θώ­ντας τα χνά­ρια της προη­γού­με­νης κυβέρ­νη­σης του ΣΥΡΙΖΑ, ετοι­μά­ζει ολο­μέ­τω­πη επί­θε­ση στα εργα­τι­κά-λαϊ­κά δικαιώ­μα­τα, η προ­ε­δρο­λο­γία έρχε­ται να «πετά­ξει τη μπά­λα» της πολι­τι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης στην εξέδρα.

proedroi usa

Πρό­ε­δροι της Ελλη­νι­κής Δημο­κρα­τί­ας υπο­δε­χό­με­νοι τους μακελ­λά­ρη­δες των λαών — και συμ­μά­χους της ελλη­νι­κής αστι­κής τάξης — προ­έ­δρους των ΗΠΑ. Από αρι­στε­ρά προς τα δεξιά, Τζορτζ Μπους ο πρε­σβύ­τε­ρος, Μπιλ Κλί­ντον και Μπα­ράκ Ομπάμα.

Η συζή­τη­ση για την εκλο­γή του ΠτΔ στο­χεύ­ει στον απο­προ­σα­να­το­λι­σμό του λαού, των εργα­ζό­με­νων, της νεο­λαί­ας, από μια σει­ρά ζητή­μα­τα που τους αφο­ρούν άμε­σα: Αντια­σφα­λι­στι­κό νομο­σχέ­διο, προ­σπά­θεια περιο­ρι­σμού δια­δη­λώ­σε­ων, αντια­γρο­τι­κή πολι­τι­κή, έντα­ση κρα­τι­κής κατα­στο­λής και, ασφα­λώς, η επι­κίν­δυ­νη και κατά­πτυ­στη συμ­φω­νία «αμυ­ντι­κής συνερ­γα­σί­ας» Ελλά­δας-ΗΠΑ που μετα­τρέ­πει τη χώρα σε προ­κε­χω­ρη­μέ­νο φυλά­κιο των αμε­ρι­κα­νο­να­τοϊ­κών πολε­μι­κών σχεδιασμών.

Επι­πλέ­ον, η όλη παρα­φι­λο­λο­γία που ανα­πτύσ­σε­ται περί της εκλο­γής του Προ­έ­δρου της Δημο­κρα­τί­ας αξιο­ποιεί­ται από τα αστι­κά επι­τε­λεία για την προ­ώ­θη­ση ενός ιδε­ο­λο­γή­μα­τος που τα τελευ­ταία χρό­νια χρη­σι­μο­ποιεί­ται κατά κόρον στο δημό­σιο πολι­τι­κό διά­λο­γο. Πρό­κει­ται για το ιδε­ο­λό­γη­μα της «συναί­νε­σης» που κατά και­ρούς εμφα­νί­ζε­ται με διά­φο­ρες ονο­μα­σί­ες όπως «κοι­νω­νι­κή συνο­χή», «εργα­σια­κή ειρή­νη», «κοι­νω­νι­κοί εταί­ροι», «δια­κομ­μα­τι­κή συνεν­νό­η­ση», κλπ. Πίσω απ’ αυτήν την «συναί­νε­ση» κρύ­βε­ται η πρό­θε­ση της αστι­κής τάξης να επι­βάλ­λει σιγή νεκρο­τα­φεί­ου στο εργα­τι­κό-λαϊ­κό κίνη­μα για να προ­ω­θή­σει την αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή προς όφε­λος του κεφαλαίου.

Προς αυτήν την κατεύ­θυν­ση, άλλω­στε, υπερ­το­νί­ζουν ότι ο θεσμός του ΠτΔ συμ­βο­λί­ζει την «ενό­τη­τα του Έθνους» και, ως εκ τού­του, δεν πρέ­πει να γίνε­ται αντι­κεί­με­νο πολι­τι­κών, κομ­μα­τι­κών ή άλλων αντι­πα­ρα­θέ­σε­ων! Μόνο που η περι­βό­η­τη αυτή «ενό­τη­τα του Έθνους» δεν είναι τίπο­τα περισ­σό­τε­ρο από το δού­ρειο ίππο της πολυ­πό­θη­της για το κεφά­λαιο «ταξι­κής συνεργασίας»…

Το κόλ­πο είναι στη­μέ­νο και στα μέτρα της άρχου­σας αστι­κής τάξης. Ο λαός, οι εργα­ζό­με­νοι, δεν έχουν τίπο­τα να περι­μέ­νουν από την εκλο­γή του ενός ή του άλλου προ­σώ­που στη θέση του Προ­έ­δρου. Τα λαϊ­κά συμ­φέ­ρο­ντα εξυ­πη­ρε­τού­νται μόνο μέσα από την πάλη για την ανα­τρο­πή του υπάρ­χο­ντος πολι­τι­κού πλαι­σί­ου, το γκρέ­μι­σμα της εξου­σί­ας των μονο­πω­λί­ων και την προ­ο­πτι­κή της εργα­τι­κής-λαϊ­κής εξουσίας.

____________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο