Ο Στίβεν Χόκινγκ και ο θάνατος

Κατά­φε­ρε να τον νική­σει με το ιδιο­φυ­ές μυα­λό του. Δεν τον φοβό­ταν εξάλ­λου. Παρά την ανί­α­τη ασθέ­νειά του ο Χόκινγκ κατά­φε­ρε να γίνει ένας από τους πιο δια­κε­κρι­μέ­νους επι­στή­μο­νες της αστρο­φυ­σι­κής στον κόσμο .

Ό,τι και εάν έλε­γε μέσω μιας εφαρ­μο­γής κομπιού­τερ, τον άκου­γε προ­σε­κτι­κά όλος ο κόσμος. Λόγω μιας σπά­νιας εκφυ­λι­στι­κής ασθέ­νειας παρά­λυ­σης των κινη­τι­κών νευ­ρώ­νων, η οποία δια­γνώ­στη­κε από τους για­τρούς σε ηλι­κία μόλις 20 χρό­νων, είχε καθη­λω­θεί σε ανα­πη­ρι­κό καρο­τσά­κι και οι για­τροί δεν του έδι­ναν παρά μόνο 3 χρό­νια ζωής. Ο Στί­βεν Χόκινγκ, ο οποί­ος πέθα­νε νωρίς το πρωί σε ηλι­κία 76 χρο­νών, δεν φοβό­ταν τον θάνα­το, για­τί ήταν ο μόνι­μος συνο­δός του. Ήταν κατά μια έννοια η κινη­τή­ρια δύνα­μη που τον ώθη­σε να ξεπε­ρά­σει την σωμα­τι­κή του ακι­νη­σία και να γίνει ένας από τους πλέ­ον δια­κε­κρι­μέ­νους επι­στή­μο­νες στον κόσμο της αστρο­φυ­σι­κής, ένας δεύ­τε­ρος Αϊν­στάιν, όπως τον απο­κα­λού­σαν στο σχολείο.

Ο εγκέφαλος ως κομποιούτερ

Το ιδιο­φυ­ές πνεύ­μα του κατα­πιά­νο­νταν με πολύ­πλο­κα θέμα­τα. Υπάρ­χει Θεός; Υπάρ­χει άλλη ζωή στα βάθη του σύμπα­ντος; Είναι σε θέση η ανθρω­πό­τη­τα να μετοι­κή­σει σε άλλον πλα­νή­τη, σε περί­πτω­ση που η γη δεν μπο­ρεί να κατοι­κη­θεί πλέ­ον; «Θα ήθε­λα να ανα­κοι­νώ­σω δυνα­τά και σε όλον τον κόσμο, ότι χρειά­ζε­ται να φρο­ντί­ζου­με τον πλα­νή­τη μας» είχε πει κάποια στιγ­μή. «Εάν δεν το κάνου­με, το ανθρώ­πι­νο είδος δεν πρό­κει­ται να επι­ζή­σει τα επό­με­να χίλια χρόνια».

Στην βρε­τα­νι­κή εφη­με­ρί­δα The Guardian είχε δηλώ­σει πως αντι­με­τω­πί­ζει τον εγκέ­φα­λο ως ένα κομπιού­τερ που στα­μα­τά να εργά­ζε­ται, όταν τα επι­μέ­ρους κομ­μά­τια του δεν λει­τουρ­γούν πλέ­ον. «Δεν υπάρ­χει ζωή μετά τον θάνα­το για χαλα­σμέ­να κομπιού­τερ» είχε πει δίνο­ντας την δική του μετα­φυ­σι­κή απά­ντη­ση. «Είναι ένα μύθος για ανθρώ­πους που φοβού­νται στο σκο­τά­δι». Ο Χόκινγκ ανέ­πτυ­ξε ένα μοντέ­λο του σύμπα­ντος χωρίς αρχή και τέλος. Μια από τις πιο σημα­ντι­κές ανα­κα­λύ­ψεις του τη δεκα­ε­τία του ’70 ήταν οι λεγό­με­νες «μαύ­ρες τρύ­πες» που ακτι­νο­βο­λούν ενέρ­γεια, χάνουν μάζα και δίνουν πλη­ρο­φο­ρί­ες για το τι έπε­σε μέσα σε αυτές, έτσι μπο­ρεί η επι­στή­μη να μάθει το παρελ­θόν και να προ­βλέ­ψει το μέλλον.

«Ένιωσα ότι ήταν άδικο»

Ο Χόκινγκ συνέ­βα­λε όσο κανείς άλλος, μετά τον ιδρυ­τή της θεω­ρί­ας της σχε­τι­κό­τη­τας Αϊν­στάιν, στην κατα­νό­η­ση του φαι­νο­μέ­νου της βαρύ­τη­τας. Με το βιβλίο του «Μια σύντο­μη ιστο­ρία του χρό­νου» που έγρα­ψε το 1988 και έγι­νε μπεστ σέλερ, εξη­γεί με έναν μόνο επι­στη­μο­νι­κό τύπο, τη θεω­ρία του για την κοσμο­γο­νία, απλά, κατα­νοη­τά για τους κοι­νούς θνη­τούς αλλά και με χιού­μορ. Για­τί διέ­θε­τε και χιού­μορ. «Μου αρέ­σει ο κινε­ζι­κός πολι­τι­σμός, το κινε­ζι­κό φαγη­τό, αλλά πάνω από όλα οι κινέ­ζες γυναί­κες. Είναι πολύ όμορφες».

Η ασυ­νή­θι­στη ζωή του μετα­φέρ­θη­κε σε ται­νία που βρα­βεύ­τη­κε με Όσκαρ το 2015. Η προ­σω­πι­κή του ζωή έγι­νε αρκε­τές φορές αντι­κεί­με­νο κου­τσο­μπο­λιού στον μικρό­κο­σμο των ανθρώ­πων της πόλης που κατοι­κού­σε. Σε ένα αυτο­βιο­γρα­φι­κό βιβλίο του απέ­δι­δε τη διά­λυ­ση των δύο γάμων του στην ανί­α­τη ασθέ­νειά του. Στις σελί­δες του απο­κα­λύ­πτει πως ένιω­σε, όταν του πρω­το­εί­πε ο για­τρός για την ασθέ­νεια. «Ένιω­σα ότι ήταν άδι­κο να συμ­βεί σε μένα» έγρα­ψε. Επί 58 χρό­νια πάλε­ψε με το θάνα­το. Και με το πρω­το­πό­ρο πνεύ­μα του, τον νίκησε.

Πηγή: Deutsche Welle / Ειρή­νη Ανα­στα­σο­πού­λου (reuters, dpa,afp)

Στί­βεν Χόκινγκ: Εκεί ψηλά στ’ αστέρια