Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ο Σταύρος και ο Φιντέλ Κάστρο. Μια αληθινή ιστορία

Γρά­φει ο Πάνος Αλε­πλιώ­της // 

Πού­ρο μισό μέτρο. Πλα­στι­κή καρέ­κλα στην σκιά στο αθλη­τι­κό στά­διο της Αβάνα.

-Θα τον ανα­γνω­ρί­σε­τε! Καβου­ρά­κι στο κεφά­λι, πού­ρο, γύρω στα 70 ή και  80 χρο­νών.. Ο Σταύ­ρος ο Έλλη­νας. Όλοι τον ξέρουν στην Αβάνα..Όλες οι μπρι­γά­δες τον επισκέπτονται. 

-Να πάμε, είπα­με ομό­φω­να οι 13 Έλλη­νες μπρι­γα­δί­στες μια Τετάρ­τη από­γευ­μα που είχα­με ρεπό από το μάζε­μα φρούτων. 

-Καλώς τα παι­διά, μας είπε το 1989 τον Οκτώ­βριο, μόλις είχε φύγει ο Γκορ­μπα­τσόφ από την Κού­βα  μέσα στα νεύ­ρα που ο Κάστρο τον δια­ο­λό­στει­λε κιαυ­τόν και την περεστρόικα. 

-Είστε με τον Στά­λιν, μας ρώτησε. 

-Εεε­εε μπο­ρεί, ξέρου­με και μεις, είπα­με μαζεμένα. 

-Ακούω πως στο ΚΚΕ κάνει πάρ­τι ο οπορ­του­νι­σμός και ακο­λου­θεί τον Γκόρμπι!

Κοι­τα­χτή­κα­με χωρίς να κατα­λα­βαί­νου­με. Μας είχαν ξεπε­ρά­σει τα γεγο­νό­τα και τα μαθαί­να­με στην Αβάνα. 

-Όταν έχε­τε ζόρια να σκέ­φτε­στε τον Στά­λιν, μας είπε ο Σταύ­ρος ο Έλλη­νας ο συντα­ξιού­χος διευ­θυ­ντής του λιμα­νιού της Αβά­να, σηκώ­θη­κε και έφυγε. 

Στο Σαντιά­γο της Χιλής το 1973, τις μέρες του φασι­στι­κού πρα­ξι­κο­πή­μα­τος, απέ­να­ντι από το ξενο­δο­χείο που έμε­νε ο Σταύ­ρος, ναυ­τερ­γά­της στο Γκντανσκ της Πολω­νί­ας, επι­σκέ­πτης από την Βρα­ζι­λία που έμε­νε μόνι­μα, στρα­τιώ­τες απει­λούν πως θα πετά­ξουν το μωρό μιας γυναί­κας από το μπαλκόνι. 

Κλά­μα­τα, κραυ­γές, απει­λές από τους στρα­τιω­τι­κούς, ο Σταύ­ρος τα βλέ­πει από το παρά­θυ­ρο, κατε­βαί­νει στο δρό­μο και φωνά­ζει να την αφή­σουν ήσυ­χη την μάνα και το μωρό. Τον πυρο­βο­λούν και πέφτει αιμόφυρτος. 

Γεμά­τα τα Νοσο­κο­μεία με τραυ­μα­τί­ες, ετοι­μο­θά­να­τους. Ήταν τόσοι πολ­λοί που τους στοί­βια­ζαν στις αίθου­σες κάτω στο πάτωμα. 

Δεν προ­λα­βαί­νουν οι για­τροί και οι νοσο­κό­μες. Ο Σταύ­ρος ψυχορ­ρα­γεί. Κανείς δεν τον ξέρει, κανείς δεν νοιά­ζε­ται γιαυ­τόν. Μια νοσο­κό­μα τον ακού­ει να βογκά­ει στα ελλη­νι­κά, να ζητά­ει την μάνα του. Ξέρει λίγα ελλη­νι­κά, λίγες λέξεις. 

Τότε κατα­λα­βαί­νει πως είναι Έλληνας. 

-Αφή­στε τον να ψοφή­σει, της λένε, όταν το ανα­φέ­ρει. Κανείς δεν θα τον ψάξει.

Πηγαί­νει στην Ελλη­νι­κή Πρεσβεία,βρίσκει τον γνω­στό της Έλληνα. 

-Θα τον αφή­σουν να πεθά­νει, του λέει. Κάνε κάτι. Είναι πατριώ­της σου.

Τι να κάνει; Μέρες χού­ντας και στην Ελλά­δα. Όλοι οι τραυ­μα­τι­σμέ­νοι και σκο­τω­μέ­νοι της Χιλια­νής Χού­ντας απο­κα­λού­νταν “επι­κίν­δυ­νοι κομμουνιστές”. 

Πως ακρι­βώς κινή­θη­κε ο υπάλ­λη­λος της Πρε­σβεί­ας, αν τόκα­νε μόνος, αν συμ­με­τεί­χαν και άλλοι κανείς δεν το ξέρει.

Εντο­πί­στη­κε ο Σταύ­ρος με την βοή­θεια της νοσο­κό­μας από το προ­σω­πι­κό της Πρε­σβεί­ας και μετα­φέρ­θη­κε στην Πρε­σβεία για να στα­λεί για περί­θαλ­ψη στην Ελλά­δα. Έτσι είπαν στους στρα­τιω­τι­κούς της Χιλια­νής Χούντας. 

Στην Ελλά­δα θα τον περί­με­νε η Ελλη­νι­κή Χούντα….

Ήρθαν κρυ­φά σε επα­φή με την Πρε­σβεία της Κούβας. 

Έτσι αντί να μπει στο αερο­πλά­νο για Ελλά­δα ο Σταύ­ρος μπή­κε στο πρώ­το αερο­πλά­νο για Κού­βα, σαν Κου­βα­νός, με ψεύ­τι­κα στοι­χεία που έφτια­ξε η Κου­βα­νέ­ζι­κη Πρε­σβεία και οι Κου­βα­νοί για­τροί του έσω­σαν την ζωή.

Η νοσο­κό­μα και το τότε προ­σω­πι­κό της Ελλη­νι­κής Πρε­σβεί­ας στην Χιλή τον γλί­τω­σαν από τα χέρια του Πινο­σέτ και η Κού­βα του έδω­σε πίσω την ζωή του.

Όταν συνήλ­θε τον έψα­ξε ο ίδιος ο Φιντέλ. 

-Έχεις κάπου αλλού να πας, τον ρώτη­σε. Αν δεν έχεις θέλου­με βοή­θεια για την διεύ­θυν­ση του λιμα­νιού στην Αβά­να. Όσοι έχουν οποια­δή­πο­τε εμπει­ρία από λιμά­νια μας είναι πολύ­τι­μοι. Βλέ­πεις οι Αμε­ρι­κά­νοι πήραν όλους τους μηχα­νι­κούς και τους ειδι­κούς του λιμα­νιού. Οι Ρώσοι έχουν δια­φο­ρε­τι­κά συστή­μα­τα και πρέ­πει να τα προ­σαρ­μό­σου­με. Ξέρεις ρώσι­κα, βρα­ζι­λιά­νι­κα, γρή­γο­ρα θα μάθεις τέλεια τα ισπα­νι­κά, ξέρεις και από λιμά­νια. Θέλου­με βοήθεια. 

Αν και απλός λιμε­νερ­γά­της στην Πολω­νία, ο Σταύ­ρος ένα από τα παι­διά που βρέ­θη­καν στην Πολω­νία μετά τον εμφύ­λιο έδω­σε όλες τις δυνά­μεις του και σε λίγα χρό­νια έγι­νε υπεύ­θυ­νος της λει­τουρ­γί­ας του λιμα­νιού της Αβάνα. 

ΑΘΑΝΑΤΟΣ

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο