Ο Τάσος Θεοφίλου, η Ηριάννα και η γενικευμένη καταστολή του αστικού κράτους

Γρά­φει ο Ειρη­ναί­ος Μαρά­κης //

Η άδι­κη και χωρίς στοι­χεία φυλά­κι­ση του αναρ­χι­κού κομ­μου­νι­στή και συγ­γρα­φέα Τάσου Θεο­φί­λου, ο οποί­ος κατα­δι­κά­στη­κε το 2014 σε εικο­σι­πέ­ντε χρό­νια κάθειρ­ξη για απλή συνέρ­γεια σε ανθρω­πο­κτο­νία και ληστεία στην τρά­πε­ζα Alpha Bank στη Νάου­σα της Πάρου και η κατα­δί­κη της Ηριάν­νας Β.Λ., υπο­ψή­φιας διδά­κτο­ρος της Φιλο­σο­φι­κής και επι­στη­μο­νι­κή συνερ­γά­της σε διά­φο­ρα πανε­πι­στη­μια­κά προ­γράμ­μα­τα, σε 13χρόνια κάθειρ­ξη και βρί­σκε­ται σήμε­ρα στις φυλα­κές της Θήβας , απο­τέ­λε­σμα μιας δίκης η οποία σε κανέ­να σημείο της δεν απέ­δει­ξε την ενο­χή της, δεν είναι μεμο­νω­μέ­να γεγο­νό­τα: είναι τα χαρα­κτη­ρι­στι­κά παρα­δείγ­μα­τα μιας γενι­κευ­μέ­νης κοι­νω­νι­κής κι εργα­σια­κής κατα­στο­λής από την κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, τα αστι­κά επι­τε­λεία και την ανε­ξάρ­τη­τη Δικαιο­σύ­νη (μόνο για τα δικά της συμ­φέ­ρο­ντα, ασφα­λώς). Δεν είναι βέβαια ένα και­νούρ­γιο φαι­νό­με­νο, ούτε καν πρω­τό­τυ­πο – ανά­λο­γη κατα­στο­λή εφάρ­μο­σαν κι οι προη­γού­με­νες κυβερ­νή­σεις, προ και μετά την εφαρ­μο­γή των ενι­σχυ­μέ­νων, αντι­λαϊ­κών πολι­τι­κών της καπι­τα­λι­στι­κής κρί­σης (π.χ. όπως στην υπό­θε­ση του Νίκου Ρωμανού).

Όπως είναι κατα­νοη­τό, στην περί­ο­δο που δια­νύ­ου­με, όπου στη μία πλευ­ρά ανα­πτύσ­σο­νται οι πολι­τι­κές της εξα­θλί­ω­σης που προ­σπα­θούν να ισορ­ρο­πή­σουν στο ταραγ­μέ­νο κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κό πέλα­γος μιας κρί­σης που οι ίδιες ανα­πα­ρά­γουν και όπου στην άλλη πλευ­ρά ξεδι­πλώ­νε­ται μια σει­ρά μαζι­κών αγώ­νων σε απερ­για­κό, συν­δι­κα­λι­στι­κό κι αντι­φα­σι­στι­κό επί­πε­δο από την εργα­τι­κή τάξη και τους συμ­μά­χους της (και το οποίο σημαί­νει την δημιουρ­γία μια έστω ατε­λούς αλλά οπωσ­δή­πο­τε  νέας συνεί­δη­σης και ριζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης μέσα στα εργα­τι­κά στρώ­μα­τα) η κατα­στο­λή να εντεί­νε­ται. Φυσι­κά, η κατα­στο­λή δεν αφο­ρά μόνο κάποιους συγκε­κρι­μέ­νους αγω­νι­στές αλλά εκδη­λώ­νε­ται  σε ολό­κλη­ρο το κοι­νω­νι­κό και πολι­τι­κό φάσμα: στο­χο­ποιεί δηλα­δή την εργα­τι­κή τάξη, τους φοι­τη­τές και την αγρο­τιά. Είναι μια σει­ρά αγω­νι­στών, συν­δι­κα­λι­στών, αντι­ρα­τσι­στών, φορέ­ων και συλ­λο­γι­κο­τή­των που διώ­κο­νται από το κρά­τος και σε συνερ­γα­σία σε αρκε­τές περι­πτώ­σεις με τη νεο­να­ζι­στι­κή συμ­μο­ρία της Χρυ­σής Αυγής. Υπάρ­χει ακό­μα η στο­χο­ποί­η­ση μιας σει­ράς κατα­λή­ψε­ων (πχ της Rosa Nera στα Χανιά ή του City Plaza), ολό­κλη­ρων περιο­χών που αντι­δρούν στα επι­χει­ρη­μα­τι­κά σχέ­δια μεγά­λων ομί­λων (Eldorado Gold), αυτορ­γα­νω­μέ­νων επι­χει­ρή­σε­ων (ΒΙΟΜΕ), μαθη­τές που τιμω­ρού­νται παρα­δειγ­μα­τι­κά για­τί διεκ­δι­κούν ένα δημο­κρα­τι­κό και πραγ­μα­τι­κά ελεύ­θε­ρο σχο­λείο και φυσι­κά, τα αγρο­το­δι­κεία. Όλα αυτά συμ­βαί­νουν με την προ­φα­νή ανο­χή και συνε­πι­κου­ρία όλων των κυβερ­νή­σε­ων, και της λεγό­με­νης αρι­στε­ρής, που στο όνο­μα της… ανε­ξαρ­τη­σί­ας της δικαιο­σύ­νης δεν επεμ­βαί­νει για να υπο­στη­ρί­ξει τα λαϊ­κά συμ­φέ­ρο­ντα (που δεν είχε και ποτέ σκο­πό να το κάνει).

Αλλά δεν υπάρ­χουν μόνο οι διώ­ξεις της κεντρι­κής εξου­σί­ας που συνε­χί­ζει μια μακρό­χρο­νη παρά­δο­ση που ξεκι­νά­ει από το περί­φη­μο Ιδιώ­νυ­μο του ΕΛ. Βενι­ζέ­λου και φτά­νει μέχρι τη δημιουρ­γία των νέων «Παρ­θε­νώ­νων», υπάρ­χει κι ένα κίνη­μα, πολύ­μορ­φο, με δυνα­μι­κή παρέμ­βα­ση, που ανα­πτύσ­σε­ται σχε­τι­κά. Αυτό το κίνη­μα δεν είναι κάτι το δια­φο­ρε­τι­κό από το κίνη­μα, που όπως πολύ πρό­χει­ρα περι­γρά­ψα­με πιο πάνω, δίνει από το 2008 αλλά και νωρί­τε­ρα τις μάχες του ενά­ντια στην κρί­ση και το χρέ­ος που του έχουν φορ­τώ­σει, που ανα­ζη­τά μια άλλη, προ­ο­δευ­τι­κή κοι­νω­νι­κή προ­ο­πτι­κή. Ας είμα­στε ξεκά­θα­ροι, όταν η ΕΡΤ μετά από κινη­το­ποί­η­ση διαρ­κεί­ας των εργα­ζό­με­νων στα­μα­τά­ει τις προ­βο­λές των τηλε­ο­πτι­κών εμφα­νί­σε­ων της Χρυ­σής Αυγής, όταν οι συμ­βα­σιού­χοι στους δήμους απερ­γούν για το δικαί­ω­μα στη δου­λειά, όταν υπάρ­χουν αντι­φα­σι­στι­κές κι αντι­ρα­τσι­στι­κές απα­ντή­σεις σε κάθε ναζι­στι­κή πρό­κλη­ση, όταν η πέρα του ΣΥΡΙΖΑ Αρι­στε­ρά απο­τε­λεί σημείο ανα­φο­ράς για μια σει­ρά αγω­νι­στών που ανα­ζη­τά­νε μια δια­φο­ρε­τι­κή, ριζο­σπα­στι­κή, κοι­νω­νι­κή προ­ο­πτι­κή, όταν ξεκι­νούν αγώ­νες για τα κοι­νω­νι­κά θέμα­τα, ενά­ντια στον σεξι­σμό και την ισλα­μο­φο­βία, όταν η δίκαια οργή του κόσμου δεν στρέ­φε­ται στην (ακρο)δεξιά στην Ελλά­δα και σε μεγά­λο μέρος της Ευρώ­πης, είναι λογι­κό να υπάρ­χουν διώ­ξεις. Δεν θα υπήρ­χαν εάν το κίνη­μα κι ο κόσμος της δου­λειάς είχαν παραι­τη­θεί, ένα είχαν ηττη­θεί! Αυτό βέβαια δεν σημαί­νει ότι πρέ­πει να δεχτού­με ως φυσι­κή νομο­τέ­λεια αυτό το κλί­μα τρο­μο­κρα­τί­ας, είναι η μόνη αλη­θι­νή τρο­μο­κρα­τία, που επι­χει­ρεί να μας φυλα­κί­σει μέσα στο υπο­θη­κευ­μέ­νο σπί­τι μας, μπρο­στά από την με δόσεις πλη­ρω­μέ­νη τηλε­ο­πτι­κή μας συσκευή.

Από αυτή τη θέση λοι­πόν κρί­νε­ται ως ιδιαί­τε­ρα χρή­σι­μο, απα­ραί­τη­το και ουσια­στι­κό το κάλε­σμα — δια­μαρ­τυ­ρία 31 νέων ποι­η­τών και ποι­η­τριών για την άδι­κη κατα­δί­κη χωρίς κανέ­να στοι­χείο της Ηριάν­νας Β. Λ. από τη δικα­στι­κή εξου­σία και τις δυνά­μεις κατα­στο­λής, η αλλη­λεγ­γύη που ανα­πτύσ­σε­ται στο πρό­σω­πο του Τάσου Θεο­φί­λου, στους μαθη­τές που κατα­δι­κά­ζο­νται και σε κάθε αντί­στα­ση που βάζει έστω κι ένα μικρό λιθα­ρά­κι στην μεγά­λη υπό­θε­ση των κοι­νω­νι­κών αγώ­νων και της πολι­τι­κο-οικο­νο­μι­κής ανα­τρο­πής που έχει ανά­γκη η επο­χή μας.