Ο Τσιάρτας… ξαναχτυπά!

Φιλο­ξε­νού­με­νος ο Πανα­γιώ­της Μελάς //
Συντα­ξιού­χος ναυ­τερ­γά­της (Α’ μηχανικός)

Ο Βασί­λης Τσάρ­τας ξανα­χτυ­πά! Με ξεδιά­ντρο­πο ως και εμε­τι­κό τρό­πο επα­νεμ­φα­νί­ζε­ται μέσα από το γνω­στό μέσο κοι­νω­νι­κής δικτύ­ω­σης, το Facebook. Το οποίο πάντως με ευχα­ρί­στη­ση τον φιλο­ξε­νεί, προ­κει­μέ­νου να χύνει το αντι­κομ­μου­νι­στι­κό και φασι­στι­κό του δηλη­τή­ριο. Και τι μας λέει με ύφος σύγ­χρο­νου Ζαγοριανάκου:

Να μαζέ­ψει, λέει, η κυβέρ­νη­ση τους δια­δη­λω­τές της Πρω­το­μα­γιάς, που τόλ­μη­σαν, άκου­σον — άκου­σον, εν μέσω απα­γο­ρευ­τι­κών μέτρων, να εκφρά­σουν την αγω­νία τους για το μέλ­λον της τάξης τους και συνο­λι­κά των συναν­θρώ­πων μας και ανε­μί­σουν ψηλά τις σημαί­ες του ταξι­κού αγώ­να. Κατα­κε­ραυ­νώ­νει μάλι­στα τα ΜΜΕ που τόλ­μη­σαν να δεί­ξουν και τις εικό­νες της συγκέ­ντρω­σης. Και την άλλη στιγ­μή, με νεό­τε­ρη ανάρ­τη­σή του, φρο­ντί­ζει να τα ευχα­ρι­στή­σει (αλί­μο­νο, θα το ξέχνα­γε; ) που ανα­δη­μο­σί­ευ­σαν τον φασι­στι­κό του οχετό.

Τρία σχό­λια μόνο για τον εν λόγω “κύριο”:

1. Εκ μέρους του δεν περι­μέ­να­με και δια­φο­ρε­τι­κή συμπε­ρι­φο­ρά. Άλλω­στε, είχαν πριν λίγες μέρες φρο­ντί­σει οι ίδιοι οι οπα­δοί της πρώ­ην ομά­δας του, αυτοί που τον χει­ρο­κρο­τού­σαν για τα ποδο­σφαι­ρι­κά του επι­τεύγ­μα­τα, να τον βάλουν στη θέση του. Ο πρώ­ην ποδο­σφαι­ρι­στής φαντά­ζε­ται ότι η εικό­να που έχτι­σε όταν κλώ­τσα­γε τη μπά­λα, του δίνει το δικαί­ω­μα να έχει άπο­ψη — και μάλι­στα την πιο αντι­δρα­στι­κή — για όλα τα κοι­νω­νι­κά ζητή­μα­τα, περί­που ως γνώ­στης των πάντων. Και είναι βέβαια σαφές πως θεω­ρεί ότι η άπο­ψή του έχει μεγα­λύ­τε­ρη βαρύ­τη­τα από αυτήν που εκφρά­ζουν συλ­λο­γι­κά οι συν­δι­κα­λι­στι­κοί φορείς των εργαζομένων.

2. Δια­χρο­νι­κά, σε ολό­κλη­ρη την πορεία ανά­πτυ­ξης και ενη­λι­κί­ω­σης του εργα­τι­κού κινή­μα­τος στην Ελλά­δα (και αλλού στον κόσμο), υπήρ­χαν πάντα κάποιοι “Τσιάρ­τες” να παί­ξουν το ρόλο του σιχα­με­ρού ερπε­τού των μεγι­στά­νων της άρχου­σας τάξης. Ρόλο υβρι­στού, εχθρού και ενί­ο­τε και βασα­νι­στή της εργα­τι­κής τάξης και των πιο πρω­το­πό­ρων παι­διών της. Για τον συγκε­κρι­μέ­νο μόνο μια κου­βέ­ντα: Άξιος ο μισθός του!

3. Ωστό­σο, δε μπο­ρώ να μη σκε­φτώ και μιαν άλλη εκδο­χή. Αυτή που η λαϊ­κή σοφία έχει συμπυ­κνώ­σει σε μια παροι­μία-λαϊ­κή ρήση: Θέλει η poyt@n@ να κρυ­φτεί κι η χαρά δεν την αφή­νει! Και το τελευ­ταίο το γρά­φω μετά λόγου γνώ­σε­ως ότι πρό­κει­ται για αθυ­ρο­στο­μία (γι’ αυτό και η παρά­θε­ση περί­ερ­γων χαρα­κτή­ρων στην επί­μα­χη λέξη), αλλά σίγου­ρα κομ­μά­τι της αλάν­θα­στης λαϊ­κής σοφίας.

Τελειώ­νο­ντας θα του συστή­σω κάτι επί­σης λαϊκό:
Ξυδά­κι!