Ο φασισμός είναι θάνατος

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κανάκης //

Ο Άρτις Πάμπρικς είναι ο Λετο­νός υπουρ­γός άμυ­νας. Δήλω­σε: «Είναι καθή­κον μας να τιμού­με αυτούς τους Λετο­νούς πατριώ­τες από τα βάθη της ψυχής μας». Και συνέ­χι­σε: «Μπρο­στά από τους τάφους και τα μνη­μεία της Λεγε­ώ­νας μας, είμα­στε όλοι συγκλο­νι­σμέ­νοι, με την δύνα­μη και την πεποί­θη­ση ότι η χώρα μας έχει μέλ­λον και ότι είμα­στε στον σωστό δρόμο».

Ο φασί­στας υπουρ­γός ανα­φε­ρό­ταν στη Λετο­νι­κή λεγε­ώ­να, τους συνερ­γά­τες των Waffen-SS, που ευθύ­νο­νται για εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες δολο­φο­νί­ες και μαζι­κές φρικαλεότητες.

Κι αυτή η δήλω­ση έγι­νε ανή­με­ρα της επε­τεί­ου του Μπά­μπι Γιάρ όπου δολο­φο­νή­θη­καν μαζι­κά 35.000 Εβραί­οι. Έγι­νε στο έδα­φος της πρώ­ην Σοβιε­τι­κής Ένω­σης όπου εκα­τομ­μύ­ρια άνθρω­ποι – παι­διά, γυναί­κες, γέροι και νέοι βρή­καν τον θάνα­το. Εκεί όπου οι χιτλε­ρο­φα­σί­στες είχαν βαλ­θεί να εξο­ντώ­σουν κάθε Εβραίο, Σλά­βο, κομ­μου­νι­στή, τσιγ­γά­νο, μέσα στα δεκά­δες στρα­τό­πε­δα θανά­του που είχαν οργα­νώ­σει. Αυτά δήλω­σε ο φασί­στας υπουρ­γός, λίγες μέρες μετά το αντι­κομ­μου­νι­στι­κό ψήφι­σμα του Ευρω­παϊ­κού Κοι­νο­βου­λί­ου.  Την ίδια χρο­νιά που υπουρ­γί­νες του σημε­ρι­νού σιω­νι­στι­κού κρά­τους δολο­φό­νων δήλω­ναν υπε­ρη­φά­νως πως είναι φασίστριες.

Σε πλή­ρη αντί­θε­ση με τον φασι­σμό του Λετο­νού κυβερ­νη­τι­κού, ο Λεόν Ουέλς, του οποί­ου η οικο­γέ­νεια εξο­ντώ­θη­κε και ο ίδιος επι­βί­ω­σε ως εκ θαύ­μα­τος στο στρα­τό­πε­δο Για­νόφ­σκα, κατέ­θε­τε στη Δίκη της Νυρεμβέργης:

«Όταν φτά­σα­με στην άμμο είδα­με ότι δεν είχαν ετοι­μα­στεί τάφοι για εμάς. Γδυ­θή­κα­με, ανα­φέ­ρα­με ξανά όλα τα ονό­μα­τα για να είναι σίγου­ροι ότι δεν χάθη­κε κανείς στο δρό­μο. Όλοι πήραν φτυά­ρι και αρχί­σα­με να σκά­βου­με τους τάφους μας. Όταν οι τάφοι τέλειω­σαν άρχι­σαν να δια­βά­ζουν από μια λίστα, έσπρω­χναν ανά δύο στους τάφους, ξάπλω­ναν μπρού­μυ­τα ο ένας δίπλα στον άλλον και τους πυρο­βο­λού­σαν. Οι επό­με­νοι δύο έπρε­πε να πετά­ξουν λίγη άμμο πάνω στους προη­γού­με­νους και να ξαπλώ­σουν προς την άλλη κατεύ­θυν­ση οπό­τε τους πυρο­βο­λού­σαν και ούτω καθε­ξής. Το όνει­ρό μου εκεί­νη τη στιγ­μή, καθώς στε­κό­μουν εκεί ήταν να πετα­χτεί το αίμα μου για να πιώ κάτι εξ’ αιτί­ας του υψη­λού πυρε­τού από την πνευ­μο­νία και τον τύφο. Να πιω το ίδιο μου το αίμα, αυτό ήταν το όρα­μά μου, σ’ αυτό προσέβλεπα.

Εκεί κοντά μια μεγα­λύ­τε­ρη ομά­δα κατα­σκεύ­α­ζε το στρα­τό­πε­δο χτί­ζο­ντας στρα­τώ­νες και χάθη­κα ανά­με­σά τους. Φαί­νε­ται πως ο άντρας των Ες-Ες ανη­σύ­χη­σε πως με έχα­σε και φοβό­ταν τους ανω­τέ­ρους του. Επει­δή σύμ­φω­να με τους κανό­νες όσοι ήταν ήδη στην άμμο δεν μπο­ρού­σαν να επι­στρέ­ψουν στο στρα­τό­πε­δο συγκέ­ντρω­σης. Το να φύγεις από το στρα­τό­πε­δο εκεί­νη την περί­ο­δο, να δρα­πε­τεύ­σεις από εκεί, δεν ήταν πρό­βλη­μα. Μπο­ρού­σες εύκο­λα να δρα­πε­τεύ­σεις. Το πρό­βλη­μα ήταν ότι αν το έσκα­γε κάποιος δολο­φο­νού­σαν δέκα ανθρώ­πους από την ταξιαρ­χία μας και έπια­ναν όλους τους συγ­γε­νείς σου και τους κρε­μού­σαν δημό­σια. Κι εκεί­νη την επο­χή οι περισ­σό­τε­ροι από εμάς είχα­με συγ­γε­νείς στην πόλη».

Όχι, φασί­στα υπουρ­γέ κι οι όμοιοί σου! Δεν είναι στο σωστό δρό­μο η χώρα σου και δεν έχει μέλ­λον. Γενι­κά, δεν έχουν μέλ­λον οι λαοί αν παρα­μεί­νουν αδρα­νείς κι αμέ­το­χοι. Ακό­μη κι η αδια­φο­ρία τους απέ­να­ντι στο σκο­τει­νό πισω­γύ­ρι­σμα, στον φασι­στι­κό μεσαιω­νι­σμό που βαλ­θή­κα­τε να επι­βάλ­λε­τε είναι κολάσιμη.

Θυμη­θεί­τε, λαοί της ανθρω­πό­τη­τας: Το τελευ­ταίο πέρα­σμα του φασι­σμού από τη Γη στοί­χι­σε πάνω από 70 εκα­τομ­μύ­ρια νεκρούς. Κι οι Γερ­μα­νοί που έβλε­παν αδιά­φο­ρα να καί­γο­νται τα σπί­τια των Εβραί­ων δεν ήταν όλοι φασί­στες. Τα επτά εκα­τομ­μύ­ρια των Γερ­μα­νών στρα­τιω­τών που θάφτη­καν στο Σμο­λένσκ, στη Μόσχα, στο Λένιν­γκραντ, στο Στά­λιν­γκραντ, στο Κουρσκ και αλλού και στην επέ­λα­ση του Κόκ­κι­νου Στρα­τού προς τη Νίκη, δεν ήταν όλοι φασί­στες. Μπο­ρεί να πρό­λα­βαν να δουν τις σκε­πές από τα σπί­τια της Μόσχας, αλλά δεν ξανά­δαν το δικό τους σπι­τι­κό. Κι όσοι άκου­σαν την εβδό­μη συμ­φω­νία του Σοστα­κό­βιτς (του Λένιν­γκραντ) από τα μεγά­φω­να της ηρω­ι­κής πόλης, ίσως, μέσα στο δέος που τους δημιούρ­γη­σαν οι νότες της, να αντι­λή­φθη­καν πως ήταν η τελευ­ταία συμ­φω­νία που άκουγαν.

Στέλιος Κανάκης

Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται σε διάφορες επιχειρήσεις, κυρίως στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων, τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες μουσική». Επίσης τα βιβλία «Ιερές Βλακείες», Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η, το «Η Αγρία Γραφή», Εκδόσεις ΚΨΜ και το «Τ’ Άστρα στο κεφάλι μας», Εκδόσεις Εντύποις.
[email protected] Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ