Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ο Φιντέλ, η Κούβα και η αστική προπαγάνδα

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας* //

Ο θανά­τος του Φιντέλ Κάστρο απο­τέ­λε­σε την αφορ­μή για να ξεδι­πλω­θεί, τόσο διε­θνώς όσο και στην Ελλά­δα, μια ενορ­χη­στρω­μέ­νη επί­θε­ση ενά­ντια στο ιστο­ρι­κό ηγέ­τη της Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης και την σοσια­λι­στι­κή Κού­βα. Το συνον­θύ­λευ­μα του αντι­κομ­μου­νι­σμού, από την ακρο­δε­ξιά μέχρι την σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία, δεν έχα­σε την ευκαι­ρία να συκο­φα­ντή­σει τον κου­βα­νό επα­να­στά­τη, πότε απο­δί­δο­ντας του χαρα­κτη­ρι­σμούς (δικτά­το­ρας, αμφι­λε­γό­με­νη προ­σω­πι­κό­τη­τα κλπ) και πότε ανα­πα­ρά­γο­ντας απο­δε­δειγ­μέ­να ψευ­δείς πλη­ρο­φο­ρί­ες για τη δήθεν αμύ­θη­τη περιου­σία και την προ­σω­πι­κή του ζωή.

Προ­κύ­πτει, λοι­πόν, αβί­α­στα ένα ερώ­τη­μα: Σε τι απο­σκο­πεί όλη αυτή η επί­θε­ση στον Κάστρο και για­τί χύνουν τόσο μελά­νι προ­κει­μέ­νου να συκο­φα­ντή­σουν την Κού­βα; Η απά­ντη­ση είναι απλή. Ο βιο­λο­γι­κός θάνα­τος του Φιντέλ λει­τούρ­γη­σε ως αφορ­μή για να ξεδι­πλω­θεί μια ευρύ­τε­ρη επί­θε­ση λάσπης ενά­ντια στον Σοσια­λι­σμό. Αυτό που ενο­χλεί τους υβρι­στές του Κάστρο- και γι’ αυτό επι­τί­θε­νται έτσι λυσ­σα­λέα- είναι αυτό που συμ­βο­λί­ζει η ίδια η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση της οποί­ας ο Φιντέλ υπήρ­ξε πρω­τερ­γά­της: Τη δυνα­τό­τη­τα των λαών, των εργα­ζο­μέ­νων να παλέ­ψουν για μια κοι­νω­νία απαλ­λαγ­μέ­νη από τα καπι­τα­λι­στι­κά δεσμά και την εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο. Πίσω από κάθε συκο­φα­ντία για τον «δικτά­το­ρα Κάστρο» κρύ­βε­ται η αγω­νιώ­δης προ­σπά­θεια της αστι­κής τάξης και των πραι­τω­ρια­νών της να μη βγουν συμπε­ρά­σμα­τα από τον αγώ­να του κου­βα­νι­κού λαού, να συσκο­τι­στούν και να δια­στρε­βλω­θούν πλή­ρως οι κατα­κτή­σεις του σοσια­λι­σμού στην Κούβα. 

Την απά­ντη­ση τους, βέβαια, οι λασπο­λό­γοι του Φιντέλ την έλα­βαν από τον ίδιο το λαό της Κού­βας, που μαζι­κά, κατά εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες βγή­κε στις πλα­τεί­ες και τους δρό­μους, με δάκρυα στα μάτια, να απο­τί­σει φόρο τιμής στον επα­να­στά­τη, τον κομ­μου­νι­στή ηγέ­τη.  Ωστό­σο, η πρό­σφα­τη φαιά αστι­κή προ­πα­γάν­δα ενά­ντια στην Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση μας δίνει την ευκαι­ρία να εξε­τά­σου­με ορι­σμέ­νες πτυ­χές των αντι­κομ­μου­νι­στών επι­χει­ρή­μα­των που ξεδι­πλώ­θη­καν με αφορ­μή το θάνα­το του Φιντέλ ώστε να βγούν ορι­σμέ­να χρή­σι­μα συμπεράσματα.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 1η: Περί «δικτατορίας» στην Κούβα.

Βασι­κός όρος που κυριάρ­χη­σε στις συκο­φα­ντί­ες ενά­ντια στον Φιντέλ ήταν ο όρος «δικτα­το­ρία». Ακού­σα­με και δια­βά­σα­με ότι ο Κάστρο ήταν «δικτά­το­ρας» και το καθε­στώς του «κατα­πιε­στι­κό», «αυταρ­χι­κό» κλπ. Το πρώ­το σχό­λιο που πρέ­πει να γίνει εδώ είναι ότι η λέξη «δικτα­το­ρία», όπως και η λέξη «δημο­κρα­τία» αντί­στοι­χα, έχουν πρω­τί­στως ταξι­κό περιε­χό­με­νο. Αυτό που απο­δί­δει ο όρος δικτα­το­ρία είναι η εξου­σία μιας τάξης πάνω στις άλλες- για παρά­δειγ­μα, η δικτα­το­ρία της αστι­κής τάξης σε αντι­πα­ρά­θε­ση με την δικτα­το­ρία του προλεταριάτου.

Τα παπα­γα­λά­κια του αντι­κομ­μου­νι­σμού σκό­πι­μα απο­κρύ­βουν το ταξι­κό περιε­χό­με­νο της δικτα­το­ρί­ας, βαφτί­ζο­ντας «δικτα­το­ρία» οποιο­δή­πο­τε καθε­στώς δεν συνά­δει με την αστι­κή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δημο­κρα­τία. Όμως, η αστι­κή δημο­κρα­τία, την οποία υπε­ρα­σπί­ζο­νται, είναι κι’ αυτή μια μορ­φή δικτα­το­ρί­ας- αυτής της αστι­κής τάξης, του Κεφα­λαί­ου, πάνω στην εργα­τι­κή τάξη. Η κυριαρ­χία του Κεφα­λαί­ου συγκα­λύ­πτε­ται πίσω από την τυπι­κή ισό­τη­τα, τα τυπι­κά ίσα πολι­τι­κά δικαιώ­μα­τα, τον υπο­τι­θέ­με­νο πολι­τι­κό «πλου­ρα­λι­σμό». Υπάρ­χει, ωστό­σο, ένα ολό­κλη­ρο νομι­κό οπλο­στά­σιο και ένας ολό­κλη­ρος πολυ­πλό­κα­μος μηχα­νι­σμός του αστι­κού κρά­τους που είναι έτοι­μα να κατα­λύ­σουν κάθε δικαί­ω­μα όταν κιν­δυ­νεύ­σει η αστι­κή εξουσία.

lenin-1«Δεν υπάρ­χει κανέ­να κρά­τος, έστω και το πιο δημο­κρα­τι­κό, που να μην έχει στο σύνταγ­μα του παρα­θυ­ρά­κια και επι­φυ­λά­ξεις, που εξα­σφα­λί­ζουν στην αστι­κή τάξη τη δυνα­τό­τη­τα να κινη­το­ποιεί στρα­τεύ­μα­τα ενά­ντια στους εργά­τες, να κυρήσ­σει στρα­τιω­τι­κό νόμο κλπ. σε περί­πτω­ση “δια­τά­ρα­ξης της τάξης”, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα σε περί­πτω­ση που η εκμε­ταλ­λευό­με­νη τάξη “παρα­βιά­ζει” το καθε­στώς της σκλα­βιάς της και κάνει προ­σπά­θειες να φέρε­ται όχι δουλικά»

Β.Ι.ΛΕΝΙΝ, «Η προ­λε­τα­ρια­κή επα­νά­στα­ση κι ο απο­στά­της Κάου­τσκι», Σύγ­χρο­νη Επο­χή, 2005.

Η Επα­νά­στα­ση του 1959 στην Κού­βα και η δια­δι­κα­σία της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης που ακο­λού­θη­σε- και συνε­χί­ζε­ται- απε­λευ­θέ­ρω­σε την κου­βα­νι­κή εργα­τι­κή τάξη και αγρο­τιά από τα δεσμά της καπι­τα­λι­στι­κής κυριαρ­χί­ας που είχαν επι­βάλ­λει η (αστι­κή) δικτα­το­ρι­κή κυβέρ­νη­ση του Φ.Μπατίστα και τα αμε­ρι­κα­νι­κά μονο­πώ­λια. Στο πλαί­σιο της σοσια­λι­στι­κής δημο­κρα­τί­ας, η εξου­σία στην Κού­βα δεν ασκεί­ται από πολι­τι­κούς «τοποτηρητές»-κόμματα του μεγά­λου κεφα­λαί­ου όπως συμ­βαί­νει στις καπι­τα­λι­στι­κές χώρες. Αντι­θέ­τως, η εξου­σία βρί­σκε­ται στα χέρια της εργα­τι­κής τάξης και των συμ­μά­χων της και ασκεί­ται από τους ίδιους μέσω εκλεγ­μέ­νων λαϊ­κών οργά­νων, από τη βάση ως στην κορυφή. 

Το ίδιο το Σύνταγ­μα της Κού­βας (1976) κατο­χυ­ρώ­νει την κοι­νω­νι­κή και συνε­ται­ρι­στι­κή ιδιο­κτη­σία, απα­γο­ρεύ­ο­ντας την καπι­τα­λι­στι­κή. Εύλο­γα, αυτό προ­κα­λεί απο­στρο­φή και τρό­μο στα αστι­κά επι­τε­λεία και τα φερέ­φω­να τους. Ωστό­σο, η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι ότι στη βάση αυτού του συντάγ­μα­τος κατο­χυ­ρώ­νο­νται τόσο η κοι­νω­νι­κή δικαιο­σύ­νη (άγνω­στη λέξη στις καπι­τα­λι­στι­κές κοι­νω­νί­ες) όσο και τα δικαιώ­μα­τα του εργα­ζό­με­νου λαού, απαλ­λαγ­μέ­νου από την καπι­τα­λι­στι­κή εκμε­τάλ­λευ­ση. Μιλά­με, επο­μέ­νως, για ένα σύνταγ­μα το οποίο, παρ’ ότι έχει πολ­λά περι­θώ­ρια βελ­τί­ω­σης στο πλαί­σιο της εμβά­θυν­σης της σοσια­λι­στι­κής δια­δι­κα­σί­ας, είναι πολ­λα­πλά­σια πιο δημο­κρα­τι­κό, πολ­λα­πλά­σια πιο κοντά στη λαϊ­κή βού­λη­ση, από το πλέ­ον δημο­κρα­τι­κό αστι­κό σύνταγμα.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 2η:  Γίνονται εκλογές στην Κούβα;

ekloges-1Αλλη­λέν­δε­το με τα παρα­πά­νω είναι το ψευ­δε­πί­γρα­φο επι­χεί­ρη­μα ότι στην Κού­βα- στη «δικτα­το­ρία του Κάστρο»- δεν γίνο­νται εκλο­γές. Πρό­κει­ται για ψέμα. Στην Κού­βα γίνο­νται εκλο­γές, αλλά όχι στα πρό­τυ­πα της αστι­κής κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δημοκρατίας.

Αντι­γρά­φου­με από σχε­τι­κό κατα­το­πι­στι­κό άρθρο που δημο­σιεύ­θη­κε στο Ατέ­χνως: Οι τοπι­κές εκλο­γές στην Κού­βα είναι μια σοβα­ρή δια­δι­κα­σία, καθώς τα τοπι­κά Λαϊ­κά Συμ­βού­λια θεω­ρού­νται και είναι, το κύτ­τα­ρο της Λαϊ­κής Εξου­σί­ας. Το Λαϊ­κό Συμ­βού­λιο (της Λαϊ­κής Εξου­σί­ας), είναι υπο­διαί­ρε­ση του Δήμου με βάση τον αριθ­μό των κατοί­κων. Ένας Δήμος έχει πολ­λά Λαϊ­κά Συμ­βού­λια, ένα σε κάθε γει­το­νιά, και το αντί­στοι­χο Δημο­τι­κό Συμ­βού­λιο της Λαϊ­κής Εξου­σί­ας, που εκλέ­γε­ται με την ίδια δια­δι­κα­σία.

Για την εκλο­γι­κή δια­δι­κα­σία στην Κού­βα αξί­ζει να σημειω­θούν επι­γραμ­μα­τι­κά τα εξής:

  1. Κάθε ψηφο­φό­ρος έχει το δικαί­ω­μα να προ­τεί­νει υπο­ψή­φιο στη λαϊ­κή συνέ­λευ­ση, η οποία απο­φα­σί­ζει τις υπο­ψη­φιό­τη­τες που θα συγκρο­τή­σουν το ψηφο­δέλ­τιο. Η ψηφο­φο­ρία είναι μυστι­κή, η κατα­μέ­τρη­ση των ψηφο­δελ­τί­ων γίνε­ται δημό­σια και η συμ­με­το­χή στην εκλο­γι­κή δια­δι­κα­σία είναι ισό­τι­μη και δωρεάν.
  1. Σε αντί­θε­ση με τις εκλο­γι­κές δια­δι­κα­σί­ες στις αστι­κές δημο­κρα­τί­ες, ένας υπο­ψή­φιος στις κου­βα­νι­κές τοπι­κές εκλο­γές δεν επι­τρέ­πε­ται- αλλά και δε χρειά­ζε­ται- να ξοδέ­ψει χρή­μα­τα για να εκλε­γεί, μιάς και τον επι­λέ­γουν κατ’ αρχή για υπο­ψή­φιο οι συμπο­λί­τες του μέσα από τις λαϊ­κές συνελεύσεις.
  1. Ο υπο­ψή­φιος που εκλέ­γε­ται σε δημό­σιο αξί­ω­μα δια­τη­ρεί το μισθό της δου­λειάς που έκα­νε πριν την εκλο­γή του (πλη­ρώ­νε­ται δηλα­δή κάθε μήνα από τη δου­λειά του, π.χ. εργο­στά­σιο). Αν δεν επα­νε­κλε­γεί, ή περά­σει το θεσμο­θε­τη­μέ­νο όριο των 2 θητειών, επι­τρέ­φει στη δου­λειά του.
  1. Ισχύ­ει η ανα­κλη­τό­τη­τα των εκλεγ­μέ­νων σε δημό­σια αξιώ­μα­τα υπο­ψη­φί­ων, ενώ κάθε εκλεγ­μέ­νος υπο­χρε­ού­ται από το νόμο να οργα­νώ­σει κάθε 6 μήνες δημό­σιο απο­λο­γι­σμό στο Σώμα που τον εξέ­λε­ξε (λαϊ­κή συνέλευση).

Υπο­ση­μεί­ω­ση 1: Στις κου­βα­νι­κές εκλο­γές συμ­με­τέ­χουν και άτο­μα που αυτο­χα­ρα­κτη­ρί­ζο­νται «αντι­φρο­νού­ντες» (dissidents). Στις τοπι­κές εκλο­γές τον Απρί­λη του 2015 έλα­βαν μέρος ως υπο­ψή­φιοι στην Αβά­να οι «αντι­φρο­νού­ντες» Ιλντε­μπρά­ντο Τσα­βιά­νο και Γού­νιο Λόπες. Δεν κατά­φε­ραν ωστό­σο να συγκε­ντρώ­σουν τον απα­ραί­τη­το αριθ­μό ψήφων και παρα­δέ­χθη­καν δημο­σί­ως την εκλο­γι­κή τους ήττα, χωρίς να εκφρά­σουν καμία καταγ­γε­λία για την εκλο­γι­κή διαδικασία.

Υπο­ση­μεί­ω­ση 2: Τι έχουν άρα­γε να πουν οι συκο­φά­ντες της Κού­βας για το εκλο­γι­κό σύστη­μα των ΗΠΑ, όπου άλλος κατα­κτά την πλειο­ψη­φία των ψήφων και… άλλος εκλέ­γε­ται πρό­ε­δρος (βλ. Μπους-Γκορ το 2000, πρό­σφα­τα Κλί­ντον-Τραμπ); Τι έχουν άρα­γε να πουν για την ποιό­τη­τα της δημο­κρα­τί­ας όταν στον προ­ε­κλο­γι­κό αγώ­να συμ­με­τέ­χουν, ως χρη­μα­το­δό­τες και σπόν­σο­ρες κομ­μά­των και υπο­φη­φί­ων, επι­χει­ρη­μα­τι­κοί όμι­λοι, πολυ­ε­θνι­κές, τρα­πε­ζι­κά funds, μεγα­λο­εκ­δό­τες κλπ, όπως συμ­βαί­νει στις ΗΠΑ και σε χώρες της Ε.Ε;  Τι σόι δημο­κρα­τία είναι άρα­γε αυτή στην οποία κυβερ­νά­νε κόμ­μα­τα, ή συμ­μα­χί­ες κομ­μά­των, που δεν υπερ­βαί­νουν το 25%-30% της λαϊ­κής ψήφου;

Δεν περι­μέ­νου­με ασφα­λώς κάποια απάντηση…

Acto Central por el 1ro de Mayo en la Plaza de la Revolución José Martí. (foto Jorge Luis Gonzàlez) 1-5-16 Acto03N9

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 3η: Διώκεται η διαφορετική άποψη στην Κούβα;

Στην Κού­βα, μας ενη­με­ρώ­νουν οι απο­λο­γη­τές του ιμπε­ρια­λι­σμού, διώ­κο­νται οι «αντι­φρο­νού­ντες», φυλα­κί­ζο­νται, βασα­νί­ζο­νται και άλλα τινά. Πρό­κει­ται για ψεύ­δος και κατά­φω­ρη δια­στρέ­βλω­ση της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας. Και αυτό, διό­τι στην Κού­βα, δεν διώ­κο­νται όσοι εκφρά­ζουν δια­φο­ρε­τι­κή άπο­ψη, αλλά όσοι δια­πράτ­τουν αντε­πα­να­στα­τι­κές ενέρ­γειες. Το άρθρο 1, παρ.1 του ποι­νι­κού κώδι­κα της Δημο­κρα­τί­ας της Κού­βας ορί­ζει ως σκο­πούς του νόμου «την προ­στα­σία της κοι­νω­νί­ας, των προ­σώ­πων, της κοι­νω­νι­κής, οικο­νο­μι­κής και πολι­τι­κής τάξης και του κρα­τι­κού πολι­τεύ­μα­τος».

Υπάρ­χει, λοι­πόν, η απα­ραί­τη­τη νομι­κή βάση για την προ­στα­σία της σοσια­λι­στι­κής νομι­μό­τη­τας και τη δίω­ξη αντε­πα­να­στα­τι­κών ενερ­γειών (τρο­μο­κρα­τία, σαμπο­τάζ κλπ.). Μην ξεχνά­με άλλω­στε ότι, από την Επα­νά­στα­ση του 1959 μέχρι και σήμε­ρα, η Κού­βα έχει αντι­με­τω­πί­σει πλη­θώ­ρα τέτοιου είδους αντε­πα­να­στα­τι­κών ενερ­γειών, χρη­μα­το­δο­τού­με­νων κυρί­ως από κέντρα των ΗΠΑ, με στό­χο την υπο­νό­μευ­ση και απο­στα­θε­ρο­ποί­η­ση της σοσια­λι­στι­κής δημοκρατίας.

«Εδώ πολ­λοί μιλούν ενά­ντια στην κυβέρ­νη­ση και κάνουν κρι­τι­κή στην κυβέρ­νη­ση. Εδώ κανείς δεν έχει συλ­λη­φθεί, επει­δή έκα­νε κρι­τι­κή στην κυβέρ­νη­ση… Δεν είναι το ίδιο μια κρι­τι­κή ενά­ντια στην κυβέρ­νη­ση με τις αντε­πα­να­στα­τι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες, τα σαμπο­τάζ στην οικο­νο­μία, τα σαμπο­τάζ στη γεωρ­γία… Κανείς δεν έχει συλ­λη­φθεί στην Κού­βα για τις πολι­τι­κές του ιδέ­ες» […] η δύνα­μη δε βρί­σκε­ται στα όπλα, ούτε στους νόμους, ούτε στους θεσμούς του κρά­τους. Βρί­σκε­ται στο λαό, στις μάζες, στις επα­να­στα­τι­κές πεποι­θή­σεις και στην πολι­τι­κή κουλ­τού­ρα κάθε πολί­τη. Η δύνα­μη δε βρί­σκε­ται στο ψέμα και στη δημα­γω­γία, αλλά στη σοβα­ρό­τη­τα, στην αλή­θεια και στη συνείδηση».
  ΦΙΝΤΕΛ ΚΑΣΤΡΟ.

Το επι­χεί­ρη­μα περί «πολι­τι­κών κρα­του­μέ­νων» στην Κού­βα προ­βάλ­λε­ται σκό­πι­μα δια­στρε­βλω­μέ­νο από την αστι­κή προ­πα­γάν­δα. Και αυτό διό­τι τα αστι­κά φερέ­φω­να βαφτί­ζουν ως «πολι­τι­κούς κρα­τού­με­νους» όσους έχουν κατα­δι­κα­στεί, σύμ­φω­να με το νόμο και με πλή­ρη δια­φά­νεια των νομι­κών δια­δι­κα­σιών, για αντε­πα­να­στα­τι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα, για τρο­μο­κρα­τι­κές ενέρ­γειες που στό­χευαν στην κατά­λυ­ση της σοσια­λι­στι­κής δημο­κρα­τί­ας. Να σημειω­θεί ότι μόνο στις αρχές της δεκα­ε­τί­ας του 1960 υπήρ­χαν στην Κού­βα περί τις 300 χρη­μα­το­δο­τού­με­νες από την CIA αντε­πα­να­στα­τι­κές ομά­δες–  αυτές πως έπρε­πε άρα­γε να αντιμετωπιστούν;

Υπο­ση­μεί­ω­ση 1η: Για­τί τα αστι­κά κρά­τη έχουν το δικαί­ω­μα να συλ­λαμ­βά­νουν και να δικά­ζουν αυτούς που, σύμ­φω­να με το αστι­κό τους δίκαιο, θεω­ρού­νται «τρο­μο­κρά­τες» και το σοσια­λι­στι­κό κου­βα­νι­κό κρά­τος να μην έχει τη δυνα­τό­τη­τα αυτή; Ιδιαί­τε­ρα όταν αυτό το σοσια­λι­στι­κό κου­βα­νι­κό κρά­τος βρί­σκε­ται για περισ­σό­τε­ρες από πέντε δεκα­ε­τί­ες στο στό­χα­στρο τρο­μο­κρα­τι­κών και παρα­στρα­τιω­τι­κών ομά­δων που εδρεύ­ουν στη Φλόριντα.

Υπο­ση­μεί­ω­ση 2η: Όσοι κάνουν λόγο για βασα­νι­στή­ρια κρα­του­μέ­νων στην Κού­βα δεν έχουν άδι­κο. Πράγ­μα­τι, στο νησί της Κού­βας λαμ­βά­νουν χώρα φρι­χτά βασα­νι­στή­ρια που έχουν κατα­δι­κα­στεί ποι­κι­λο­τρό­πως από τη διε­θνή κοι­νό­τη­τα. Ανα­φε­ρό­μα­στε ασφα­λώς στην περί­φη­μη ναυ­τι­κή στρα­τιω­τι­κή βάση των ΗΠΑ, στην επαρ­χία Γκουα­ντά­να­μο στα νότια της Κού­βας, όπου υπάρ­χει το ομώ­νυ­μο αμε­ρι­κα­νι­κό κολα­στή­ριο. Τα απάν­θρω­πα βασα­νι­στή­ρια που έχουν κατά και­ρούς γίνει γνω­στά δεν τα δια­πράτ­τει η «δικτα­το­ρία του Κάστρο», αλλά οι μηχα­νι­σμοί της ιμπε­ρια­λι­στι­κής υπερ­δύ­να­μης, πρό­ε­δρος της οποί­ας ήταν την τελευ­ταία οκτα­ε­τία το… «περι­στέ­ρι της ειρή­νης», ο «σύγ­χρο­νος Περι­κλής» Μπα­ράκ Ομπά­μα. Γι’ αυτά θα μας πούν τίπο­τε οι παπα­γά­λοι του αντικομμουνισμού;

fidel

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 4η: «Θέλετε να γίνουμε Κούβα;»

Είναι σαφές ότι τα σπου­δαία επι­τεύγ­μα­τα της Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης σε μια σει­ρά τομείς της κοι­νω­νι­κής ζωής ενο­χλούν τους απο­λο­γη­τές της καπι­τα­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας. Ενο­χλεί, για παρά­δειγ­μα, το γεγο­νός ότι η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση παρέ­λα­βε μια χώρα- αποι­κία των ΗΠΑ- με πολύ χαμη­λό επί­πε­δο παρα­γω­γι­κών δυνά­με­ων και τη μετέ­τρε­ψε στα­δια­κά, με την  καθο­ρι­στι­κή οικο­νο­μι­κή συμ­βο­λή της ΕΣΣΔ, σε ένα κρά­τος με υψη­λού επι­πέ­δου, προ­σβά­σι­μες σε όλο το λαό, δημό­σιες υπη­ρε­σί­ες Υγεί­ας, Παι­δεί­ας, Πρό­νοιας. Τους ενο­χλεί το γεγο­νός ότι η σοσια­λι­στι­κή οικο­δό­μη­ση κατά­φε­ρε μέσα σε πολύ σύντο­μο χρο­νι­κό διά­στη­μα να εξα­λεί­ψει σχε­δόν ορι­στι­κά τον αναλ­φα­βη­τι­σμό που επι­κρα­τού­σε στην προ-επα­να­στα­τι­κή Κού­βα. Τους ενο­χλεί, ασφα­λώς, ότι η μικρή Κού­βα των 11 εκα­τομ­μυ­ρί­ων κατοί­κων, πρω­τα­γω­νί­στη­σε στη διε­θνι­στι­κή βοή­θεια και αλλη­λεγ­γύη σε λαούς που πάλευαν και παλεύ­ουν ενά­ντια στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα- από τη νότια Αμε­ρι­κή μέχρι την Ανγκόλα.

Επει­δή ακρι­βώς το παρά­δειγ­μα της Κού­βας τους ενο­χλεί βάλ­θη­καν να κάνουν το άσπρο-μαύ­ρο, να σπι­λώ­σουν και να συκο­φα­ντή­σουν τον Φιντέλ Κάστρο και την Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση. Θέτουν, μάλι­στα, προ­βο­κα­τό­ρι­κα πολ­λές φορές το ερώ­τη­μα «Τι θέλε­τε δηλα­δή, να γίνου­με Κού­βα;». Να και η απάντηση:

  • Στην Κού­βα το ποσο­στό της ανερ­γί­ας είναι 2,4% (2015), με το χαμη­λό­τε­ρο ποσο­στό να έχει κατα­γρα­φεί το 2008 (1,6%). Τα ποσο­στά ανερ­γί­ας είναι αντί­στοι­χα: Στην Ελλά­δα 23,4% και στην Ε.Ε. 8,5% (2016). Στον «καπι­τα­λι­στι­κό παρά­δει­σο» των ΗΠΑ, περισ­σό­τε­ρα από 16 εκα­τομ­μύ­ρια αμε­ρι­κα­νοί είναι άνερ­γοι ή υπο­α­πα­σχο­λού­νται (Bureau of Labor Statistics, 2016). 
  • Στην Κού­βα το ποσο­στό των ανθρώ­πων που δεν έχουν στέ­γη είναι πρα­κτι­κά μηδε­νι­κό, καθώς δεν υπάρ­χει κου­βα­νός που να μένει στο δρό­μο. Στην Ε.Ε. ο αριθ­μός των ανθρώ­πων που ζουν στο δρό­μο υπο­λο­γί­ζε­ται σε περισ­σό­τε­ρα από 5 εκα­τομ­μύ­ρια. Στις ΗΠΑ ο αντί­στοι­χος αριθ­μός των αστέ­γων υπο­λο­γί­ζε­ται μετα­ξύ 1,6 – 3,5 εκα­τομ­μύ­ρια, στη Γερ­μα­νία 350.000, στη Βρε­τα­νία 112.000 (2013), στη Γαλ­λία 140.000 (2012). 
  • Το κου­βα­νι­κό εθνι­κό σύστη­μα Υγεί­ας- δωρε­άν και προ­σβά­σι­μο για το σύνο­λο του λαού- έχει χαρα­κτη­ρι­στεί από την UNESCO ως «παρά­δειγ­μα προς μίμη­ση» για όλες τις χώρες του κόσμου. Η Κού­βα πρω­το­πο­ρεί παγκο­σμί­ως στην αντι­με­τώ­πι­ση ασθε­νειών που σχε­τί­ζο­νται με τον καρ­κί­νο, ενώ έχει εξαι­ρε­τι­κά υψη­λούς δεί­κτες σε μια σει­ρά τομείς της Ιατρι­κής, από την καρ­διο­λο­γία μέχρι τις μετα­μο­σχεύ­σεις οργά­νων. Σε ότι αφο­ρά δε τις ανά­γκες σε φάρ­μα­κα και εμβό­λια, το 90% αυτών παρά­γε­ται στην Κού­βα. 

Το 2007, ο σκη­νο­θέ­της Μάικλ Μουρ βρέ­θη­κε στο στό­χα­στρο της κυβέρ­νη­σης των ΗΠΑ επει­δή σε σχε­τι­κό ντο­κυ­μα­ντέρ του αντι­πα­ρέ­βα­λε το σύστη­μα Υγεί­ας της Κού­βας με το αντί­στοι­χο των ΗΠΑ, προ­βά­λο­ντας τη βαρ­βα­ρό­τη­τα της εκμε­τάλ­λευ­σης που βιώ­νουν καθη­με­ρι­νά εκα­τομ­μύ­ρια αμε­ρι­κα­νοί πολί­τες. Είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κό ότι στις ΗΠΑ το 15% του πλη­θυ­σμού είναι ανα­σφά­λι­στο ενώ ένα 5% προ­σφεύ­γει στην ιδιω­τι­κή ασφά­λι­ση. Σε αντί­θε­ση με τον καπι­τα­λι­στι­κό κόσμο, όπου η υγεία έχει κατα­στεί εμπό­ρευ­μα και αντι­κεί­με­νο κερ­δο­σκο­πί­ας, στην Κού­βα παρα­μέ­νει δημό­σιο αγα­θό. 

  • Η Κού­βα δια­τη­ρεί ένα από τα χαμη­λό­τε­ρα ποσο­στά αναλ­φα­βη­τι­σμού παγκο­σμί­ως, με το 13% των δαπα­νών του ετή­σιου κρα­τι­κού προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού να πηγαί­νει στη βελ­τί­ω­ση του δημό­σιου και δωρε­άν συστή­μα­τος Παι­δεί­ας. Το αντί­στοι­χο ποσο­στό που δαπα­νούν οι ΗΠΑ- όπου υπάρ­χουν σχο­λεία, κολ­λέ­για και πανε­πι­στή­μια πολ­λών ταχυ­τή­των, ανά­λο­γα με το πορ­το­φό­λι του καθε­νός- είναι 5,62%, στη Γερ­μα­νία 5,08% ενώ ο μέσος όρος στην Ε.Ε δεν ξεπερ­νά το 4,78%. Η οργά­νω­ση του κου­βα­νι­κού συστή­μα­τος Παι­δεί­ας είναι έτσι δομη­μέ­νη ώστε, όχι μόνο δεν απαι­τεί ούτε μισό σεντ από τους γονείς, αλλά αντι­θέ­τως είναι το κρά­τος που παρέ­χει τα απα­ραί­τη­τα στους μαθη­τές: Η κατώ­τε­ρη και η μέση βαθ­μί­δα εκπαί­δευ­σης είναι ολο­ή­με­ρη, ενώ προ­βλέ­πε­ται για τα παι­διά να πάρουν το πρω­ϊ­νό γάλα, το δεκα­τια­νό και το μεση­με­ρια­νό τους. Στο πλαί­σιο του ολο­ή­με­ρου σχο­λεί­ου οι μαθη­τές έρχο­νται σε επα­φή με τον αθλη­τι­σμό, την εκμά­θη­ση ξένων γλωσ­σών, τον Πολι­τι­σμό (μου­σι­κή, χορός, τρα­γού­δι, θέα­τρο κλπ). Η δε μετα­φο­ρά τους γίνε­ται δωρε­άν με σχο­λι­κά λεωφορεία.

fidel-2

Θα μπο­ρού­σαν να γρα­φτούν πολ­λά περισ­σό­τε­ρα για τις σπου­δαί­ες κατα­κτή­σεις της Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης. Ωστό­σο, από τα παρα­πά­νω γίνε­ται σαφές το εξής: Λίγα μόλις χιλιό­με­τρα μακριά από τις ακτές της αμε­ρι­κα­νι­κής υπερ­δύ­να­μης, με ένα γενο­κτο­νι­κό, εγκλη­μα­τι­κό οικο­νο­μι­κό και εμπο­ρι­κό απο­κλει­σμό που διαρ­κεί εδώ και 55 χρό­νια, η μικρή σοσια­λι­στι­κή Κού­βα έχει κατα­φέ­ρει όχι μόνο να στα­θεί όρθια αλλά να προ­ο­δεύ­σει και να πετύ­χει μεγά­λες κατα­κτή­σεις για τις εργα­τι­κές-λαϊ­κές ανά­γκες. Κατα­κτή­σεις που στον καπι­τα­λι­σμό φαντά­ζουν- και είναι- αδια­νό­η­τες. Αυτό είναι που οι απο­λο­γη­τές της καπι­τα­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας δεν πρό­κει­ται ποτέ να συγ­χω­ρή­σουν στον Φιντέλ Κάστρο και την Κού­βα- το γεγο­νός ότι δε λύγι­σαν, δεν έκα­ναν πίσω ακό­μη και όταν οι αντε­πα­να­στα­τι­κές ανα­τρο­πές στις αρχές της δεκα­ε­τί­ας του ’90, στην ΕΣΣΔ και τις σοσια­λι­στι­κές χώρες της ανα­το­λι­κής Ευρώ­πης, έφερ­ναν τα πάνω κάτω και άλλα­ζαν τους συσχε­τι­σμούς δύνα­μης παγκοσμίως.

Αυτή είναι η «δικτα­το­ρία» που φοβού­νται και προ­σπα­θούν να ξορ­κί­σουν με συκο­φα­ντί­ες και λάσπη. Μια «δικτα­το­ρία» ενά­ντια στα μονο­πώ­λια και την εκμε­τάλ­λευ­ση που υπη­ρε­τούν. Μια «δικτα­το­ρία» όπου ο λαός, η εργα­τι­κή τάξη είναι αφέ­ντης του πλού­του που παρά­γει, βαδί­ζο­ντας τον σοσια­λι­στι­κό δρό­μο, παρά τις δυσκο­λί­ες και τα εμπόδια.

Η ιστο­ρι­κή κλη­ρο­νο­μιά του Κομα­ντά­ντε Φιντέλ Κάστρο, η δυνα­τό­τη­τα των λαών να βγουν στο προ­σκή­νιο και να διεκ­δι­κή­σουν την απε­λευ­θέ­ρω­ση τους από τα δεσμά της καπι­τα­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας, τους στοι­χειώ­νει και θα τους στοι­χειώ­νει για πάντα.

____________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο