Πάβελ Μπλάνκο: «Η επιχειρηματολογία Πούτιν βασίζεται στη συκοφάντηση της σοβιετικής εξουσίας και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης»

Η ειση­γη­τι­κή τοπο­θέ­τη­ση του Πάβελ Μπλάν­κο, Α’ Γραμ­μα­τέα της ΚΕ του ΚΚ Μεξι­κού, στην τετρα­με­ρή συνά­ντη­ση ΚΚΕ, ΚΚ Εργα­ζο­μέ­νων Ισπα­νί­ας, ΚΚ Μεξι­κού και ΚΚ Τουρ­κί­ας στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ.

Σύντρο­φε Δημή­τρη Κου­τσού­μπα, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ,

Σύντρο­φε Κεμάλ Οκου­γιάν, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚ Τουρκίας,

Σύντρο­φε Άστορ Γκαρ­σία, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚ Εργα­ζο­μέ­νων Ισπανίας,

Δεχθεί­τε τους αδελ­φι­κούς χαι­ρε­τι­σμούς της Κεντρι­κής Επι­τρο­πής του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος του Μεξι­κού, οι οποί­οι απευ­θύ­νο­νται φυσι­κά και στις αντι­προ­σω­πεί­ες που σας συνο­δεύ­ουν και σας ζητού­με να τους μετα­φέ­ρε­τε στις Κεντρι­κές Επι­τρο­πές των κομ­μά­των σας.

Ευχα­ρι­στού­με το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Ελλά­δας για την πρω­το­βου­λία, είναι ένα σημα­ντι­κό βήμα προς μια κοι­νή κατεύ­θυν­ση: τον αγώ­να για μια ενιαία επα­να­στα­τι­κή στρα­τη­γι­κή που θα επι­τρέ­ψει στο διε­θνές κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα να βγει από την κρί­ση στην οποία βρί­σκε­ται, που γίνε­ται πιο εμφα­νής σε περιό­δους όπως η σημε­ρι­νή, όπου οι αντα­γω­νι­σμοί στο ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύστη­μα οξύ­νο­νται και η γενί­κευ­ση του πολέ­μου είναι απτή.

Ας μπού­με κατευ­θεί­αν στο θέμα.

Τα γεγο­νό­τα στο Καζακ­στάν στις αρχές του έτους, καθώς και η ρωσι­κή στρα­τιω­τι­κή επέμ­βα­ση στην Ουκρα­νία έδει­ξαν τις δια­φο­ρε­τι­κές θέσεις στο διε­θνές κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα, τα βαθιά προ­βλή­μα­τα, την κρί­ση που δεν έχει μπο­ρέ­σει να ξεπεραστεί.

Στο Καζακ­στάν, όπου υπήρ­ξε εργα­τι­κή εξέ­γερ­ση, που προ­κλή­θη­κε από την επι­δεί­νω­ση των συν­θη­κών δια­βί­ω­σης λόγω των αντερ­γα­τι­κών και αντι­λαϊ­κών μέτρων μιας κυβέρ­νη­σης που γεν­νή­θη­κε από την αντε­πα­νά­στα­ση της δεκα­ε­τί­ας του 1990, τα ρωσι­κά στρα­τεύ­μα­τα και τα στρα­τεύ­μα­τα του Οργα­νι­σμού του Συμ­φώ­νου Συλ­λο­γι­κής Ασφά­λειας επε­νέ­βη­σαν για να κατα­στεί­λουν την εξέ­γερ­ση και να απο­κα­τα­στή­σουν την τάξη. Με το επι­χεί­ρη­μα ότι επρό­κει­το για μια «έγχρω­μη επα­νά­στα­ση», μια προ­σπά­θεια απο­στα­θε­ρο­ποί­η­σης που ενορ­χή­στρω­σαν οι ΗΠΑ, αρκε­τά κομ­μου­νι­στι­κά κόμ­μα­τα τάχθη­καν υπέρ της ρωσι­κής στρα­τιω­τι­κής επέμ­βα­σης και της κατα­στο­λής του εργα­τι­κού κινή­μα­τος και της εξέ­γερ­σης των εργα­τών και του λαού, χωρίς να λάβουν υπό­ψη ότι μετα­ξύ των συμ­με­τε­χό­ντων ήταν και το Σοσια­λι­στι­κό Κίνη­μα του Καζακ­στάν, αδελ­φό κόμ­μα που συμ­με­τέ­χει στη Διε­θνή Συνά­ντη­ση Κομ­μου­νι­στι­κών και Εργα­τι­κών Κομ­μά­των. Ο αντί­λο­γος ήταν ότι, επί­σης, αρκε­τά ΚΚ, μετα­ξύ των οποί­ων και τα παρό­ντα, που αλλη­λέγ­γυα με το προ­λε­τα­ριά­το ενά­ντια στην κυβέρ­νη­ση, προσ­διο­ρί­ζο­ντας την ταξι­κή φύση του κρά­τους του Καζακ­στάν, θέσα­με τους εαυ­τούς μας στο πλευ­ρό που αρμό­ζει στη σύγκρου­ση κεφαλαίου-εργασίας.

Λίγες εβδο­μά­δες αργό­τε­ρα, στις 24 Φεβρουα­ρί­ου, με τον ευφη­μι­σμό της Ειδι­κής Στρα­τιω­τι­κής Επι­χεί­ρη­σης, πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε η απα­ρά­δε­κτη ρωσι­κή στρα­τιω­τι­κή επέμ­βα­ση στην Ουκρα­νία. Η επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία του προ­έ­δρου Πού­τιν βασί­ζε­ται στη συκο­φά­ντη­ση της σοβιε­τι­κής εξου­σί­ας και της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης και στη δικαί­ω­ση του σοβι­νι­σμού της Μεγά­λης Ρωσί­ας. Ένα ιδε­ο­λο­γι­κό πλαί­σιο που αντι­στοι­χεί στην οικο­νο­μι­κή βάση της σύγκρου­σης. Πρό­κει­ται για ένα βήμα προς την ανοι­χτή αντι­πα­ρά­θε­ση με τις ΗΠΑ και την Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση και όχι μόνο της Ρωσί­ας, αλλά και με της βασι­κού συμ­μά­χου της, της καπι­τα­λι­στι­κής Κίνας. Είναι ένα βήμα μπρο­στά στις εντά­σεις και τις συγκρού­σεις που συσ­σω­ρεύ­ο­νται, στους αντα­γω­νι­σμούς που ανα­δύ­ο­νται ανα­πό­φευ­κτα στον ιμπε­ρια­λι­σμό. Ο νεο­κα­ου­τσκι­σμός του υπερ-ιμπε­ρια­λι­σμού που παρου­σιά­ζε­ται σαν παγκο­σμιο­ποί­η­ση ή σαν μια αέναη φάση ειρη­νι­κής ανά­πτυ­ξης των καπι­τα­λι­στι­κών σχέ­σε­ων, ανή­κει σίγου­ρα στο παρελ­θόν. Ο σκλη­ρός αντα­γω­νι­σμός των μονο­πω­λί­ων, όπως στην περί­ο­δο της δεύ­τε­ρης και της τέταρ­της δεκα­ε­τί­ας του 20ού αιώ­να, οδή­γη­σε στο ξέσπα­σμα ενός πολέ­μου, ιμπε­ρια­λι­στι­κού όπως ο πρώ­τος και ο δεύ­τε­ρος Παγκό­σμιος Πόλε­μος. Στο διε­θνές κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα, εκφρά­ζο­νται διά­φο­ρες από­ψεις για ένα ζήτη­μα που είναι ξεκά­θα­ρο, και αυτό είναι ο ταξι­κός χαρα­κτή­ρας αυτής της σύγκρου­σης, αυτού του πολέμου.

Η δια­μά­χη για τις αγο­ρές, τα εργα­τι­κά χέρια, τους εμπο­ρι­κούς δρό­μους και τους φυσι­κούς πόρους δια­τάσ­σε­ται και ανα­δια­τάσ­σε­ται μέχρι τη δια­μόρ­φω­ση δύο μπλοκ καπι­τα­λι­στι­κών χωρών που αντα­γω­νί­ζο­νται για την καλύ­τε­ρη θέση στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή αλυ­σί­δα. Προη­γή­θη­καν χρό­νια εμπο­ρι­κών και διπλω­μα­τι­κών συγκρού­σε­ων, κυρώ­σε­ων και ελιγ­μών, ενώ σήμε­ρα αυτές εντεί­νο­νται. Οι ΗΠΑ, η Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση και το ΝΑΤΟ, ως η στρα­τιω­τι­κή τους συμ­μα­χία, επι­τί­θε­νται αδιά­κο­πα ενα­ντί­ον των λαών. Τα εγκλή­μα­τα στη Γιου­γκο­σλα­βία, το Ιράκ, το Αφγα­νι­στάν, τη Λιβύη, καθι­στούν εμφα­νή τον χαρα­κτή­ρα τους. Από την άλλη, η Κίνα και η Ρωσία προ­σπα­θούν να μεταμ­φιε­στούν σαν “αντι­ι­μπε­ρια­λι­στές”, σηκώ­νο­ντας τη σημαία της πολυ­πο­λι­κό­τη­τας, και μάλι­στα στην περί­πτω­ση της Κίνας σαν χώρα όπου οικο­δο­μεί­ται ο σοσια­λι­σμός με ειδι­κά χαρα­κτη­ρι­στι­κά. Αλλά εξε­τά­ζο­ντας την οικο­νο­μία τους, το συμπέ­ρα­σμα είναι αδιαμ­φι­σβή­τη­το: και στις δύο χώρες κυριαρ­χούν οι καπι­τα­λι­στι­κές σχέ­σεις, η εκμε­τάλ­λευ­ση της μισθω­τής εργα­σί­ας, το απο­τέ­λε­σμα της οποί­ας ιδιο­ποιεί­ται από την αστι­κή τάξη και τα μονο­πώ­λια, και ιδιαί­τε­ρα στην Κίνα με υψη­λά ποσο­στά από­σπα­σης υπε­ρα­ξί­ας. Αν μελε­τή­σου­με τη δια­δι­κα­σία εξα­γω­γής κεφα­λαί­ου, το συμπέ­ρα­σμα γίνε­ται ακό­μα πιο προ­φα­νές. Στην Αφρι­κή και τη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή, το κινε­ζι­κό κεφά­λαιο ανα­πτύσ­σε­ται εις βάρος της εργα­τι­κής τάξης και των λαών, και αυτό απο­τε­λεί επί­σης εστία έντα­σης με την ΕΕ και τις ΗΠΑ. Αντί­στοι­χα, στην περί­πτω­ση της Ρωσί­ας με τη στρα­τιω­τι­κή βιο­μη­χα­νία και την Gazprom, που είναι κυρί­αρ­χα μονο­πώ­λια στον κλά­δο της ενέρ­γειας και της στρα­τιω­τι­κής βιο­μη­χα­νί­ας στην παγκό­σμια οικο­νο­μία. Αυτή η βια­στι­κή περι­γρα­φή οδη­γεί στο συμπέ­ρα­σμα ότι και οι δύο πλευ­ρές στη σύγκρου­ση είναι δύο ομά­δες ιμπε­ρια­λι­στών-καρ­χα­ριών που βρί­σκο­νται σε άγρια διαμάχη.

Αυτός ο πόλε­μος, στον οποίο οι πρώ­τοι που θυσιά­ζο­νται είναι οι λαοί και η εργα­τι­κή τάξη της Ουκρα­νί­ας και της Ρωσί­ας και ο οποί­ος, ενό­ψει της πιθα­νής γενί­κευ­σής του, μπο­ρεί να παρα­σύ­ρει τους εργά­τες και τους λαούς του κόσμου, κυρί­ως τη νέα γενιά, στο σφα­γείο, στο θάνα­το. Υπάρ­χουν εύφλε­κτα υλι­κά συσ­σω­ρευ­μέ­να σε διά­φο­ρες περιο­χές και υπάρ­χει ένας αξε­πέ­ρα­στος ανταγωνισμός.

Σε αυτή τη βάση υπάρ­χουν και πολι­τι­κές ανα­προ­σαρ­μο­γές. Κρά­τη που στοι­χί­ζο­νται με το ένα ή το άλλο στρα­τό­πε­δο, κυρώ­σεις, στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση, αύξη­ση στρα­τιω­τι­κών προ­ϋ­πο­λο­γι­σμών, εμπλο­κή στον πόλε­μο. Εκτός όμως από τη βαρ­βα­ρό­τη­τα του πολέ­μου, υπάρ­χουν και άμε­σες παρά­πλευ­ρες συνέ­πειες για τους λαούς, όπως η αύξη­ση του κόστους ζωής, η πεί­να και η δυστυ­χία. Οι εργα­ζό­με­νοι στο Μεξι­κό αισθά­νο­νται την κλι­μά­κω­ση των τιμών των τρο­φί­μων και των βασι­κών προ­ϊ­ό­ντων γενι­κό­τε­ρα. Το ποσο­στό πλη­θω­ρι­σμού αυτών των μηνών είναι 7%, και για να το θέσου­με παρα­στα­τι­κά, το κόστος ενός σακιού αλεύ­ρι αυξή­θη­κε από 440,00 δολά­ρια πριν από την έναρ­ξη του πολέ­μου σε 850,00 δολά­ρια αυτή τη στιγ­μή, με απο­τέ­λε­σμα την αύξη­ση σχε­δόν στο διπλά­σιο της τιμής του ψωμιού και των ζυμα­ρι­κών, με ξαφ­νι­κή υπο­τί­μη­ση των μισθών και αυξα­νό­με­νη φτω­χο­ποί­η­ση. Είμα­στε βέβαιοι ότι η εργα­τι­κή τάξη σε όλες τις χώρες έχει πλη­γεί σκληρά.

Σύντρο­φοι:

Η ανα­κοί­νω­ση που προ­ω­θή­σα­με από κοι­νού ενώ­πιον του διε­θνούς κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος δεί­χνει τα αντα­να­κλα­στι­κά των κομ­μου­νι­στι­κών κομ­μά­των που βασί­ζο­νται στις επα­να­στα­τι­κές θέσεις του μαρ­ξι­σμού-λενι­νι­σμού. Πρό­κει­ται για μια στα­θε­ρή θέση αρχών που βοή­θη­σε να στα­μα­τή­σει γρή­γο­ρα η στοί­χι­ση πίσω από τη λαν­θα­σμέ­νη επι­λο­γή, με τον ένα ή τον άλλο πόλο του ιμπε­ρια­λι­σμού. Διό­τι, συν τις άλλοις υπάρ­χουν περι­πτώ­σεις, όπως ο ισπα­νι­κός ευρω­κομ­μου­νι­σμός, που παρά το γεγο­νός ότι δηλώ­νει το αντί­θε­το, συμ­με­τέ­χει με υπουρ­γούς σε μια κυβέρ­νη­ση που πρω­τα­γω­νι­στεί σε πρω­το­βου­λί­ες του ΝΑΤΟ, ή στη Χιλή, όπου το ΚΚ συμ­με­τέ­χει σε μια κυβέρ­νη­ση που τοπο­θε­τεί­τε υπέρ του Ζελέν­σκι. Υπάρ­χουν αντί­στοι­χα άλλοι που διεκ­δι­κούν το ρόλο του ΟΗΕ και ένα σημα­ντι­κό ποσο­στό που στο όνο­μα του “αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κού” και του “αντι­φα­σι­στι­κού” αγώ­να υπο­στη­ρί­ζουν ενερ­γά τη Ρωσία. Και στις δύο περι­πτώ­σεις, υψώ­νε­ται αυτό που ο Λένιν απο­κα­λού­σε ξένη σημαία, μια οπορ­του­νι­στι­κή στά­ση πολύ παρό­μοια με την ξεπε­σμέ­νη σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία κατά την περί­ο­δο του Πρώ­του Παγκο­σμί­ου Πολέμου.

Ακό­μα, πρό­κει­ται για μια δια­δι­κα­σία ιδε­ο­λο­γι­κής υπο­χώ­ρη­σης ορι­σμέ­νων κομ­μά­των, τα οποία στο παρελ­θόν φαι­νό­ταν να έχουν επα­να­στα­τι­κές θέσεις, αν και οι συγ­χύ­σεις, όπως απο­δει­κνύ­ε­ται σήμε­ρα, δεν ήταν ασή­μα­ντες. Το υπό­βα­θρο είναι η ιδε­ο­λο­γι­κή δια­στρέ­βλω­ση μιας από τις σημα­ντι­κό­τε­ρες θεω­ρη­τι­κές κατα­κτή­σεις, που είναι το ζήτη­μα του ιμπε­ρια­λι­σμού. Η λενι­νι­στι­κή θεω­ρία για το σημα­ντι­κό αυτό ζήτη­μα δεν μπο­ρεί να περιο­ρι­στεί μόνο στο έργο “Ιμπε­ρια­λι­σμός, το ανώ­τα­το στά­διο του καπι­τα­λι­σμού”, όταν ο ίδιος ο Λένιν ανα­φε­ρό­ταν σε ολό­κλη­ρο το έργο του που γρά­φτη­κε την περί­ο­δο μετα­ξύ 1914–1917- ούτε μπο­ρεί να περιο­ρι­στεί σε ένα από τα χαρα­κτη­ρι­στι­κά που δια­τυ­πώ­θη­καν, αλλά πρέ­πει να ξεκι­νή­σει από το ουσια­στι­κό, που είναι η ποιο­τι­κή αλλα­γή από τον καπι­τα­λι­σμό του ελεύ­θε­ρου αντα­γω­νι­σμού στον μονο­πω­λια­κό καπι­τα­λι­σμό, όχι ως χαρα­κτη­ρι­στι­κό μιας ομά­δας χωρών, αλλά ως γενι­κό χαρα­κτη­ρι­στι­κό του τρό­που παρα­γω­γής. Με άλλα λόγια, ολό­κλη­ρος ο καπι­τα­λι­στι­κός κόσμος βρί­σκε­ται στη φάση του ιμπε­ρια­λι­σμού, η θέση κάθε χώρας στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή αλυ­σί­δα είναι ένα δια­φο­ρε­τι­κό ζήτη­μα, αλλά απο­λυ­το­ποιώ­ντας ορι­σμέ­να από τα χαρα­κτη­ρι­στι­κά, κάποιοι υπο­στη­ρί­ζουν ότι ο ιμπε­ρια­λι­σμός είναι μόνο μία ομά­δα καπι­τα­λι­στι­κών χωρών, οι μεγά­λες δυνά­μεις, σαν η κατη­γο­ρία “ιμπε­ρια­λι­σμός” να ήταν μόνο μια μετο­νο­μα­σία των “αυτο­κρα­το­ριών”, απο­φεύ­γο­ντας έτσι τη θέση του Λένιν για την ανι­σό­με­τρη ανά­πτυ­ξη ‑που είναι αδια­χώ­ρι­στη από τη θεω­ρία του για τον ιμπε­ρια­λι­σμό. Πρό­κει­ται για μια δογ­μα­τι­κή ερμη­νεία της θεω­ρί­ας του ιμπε­ρια­λι­σμού που παρα­γνω­ρί­ζει ότι οι πρώ­ην εξαρ­τη­μέ­νες χώρες κατα­λαμ­βά­νουν σήμε­ρα θέσεις μετα­ξύ των 20 κορυ­φαί­ων χωρών του ιμπε­ρια­λι­σμού, όπως η Κίνα, η Ινδία, το Μεξι­κό ή η Βραζιλία.

Το να πιστεύ­ει κανείς ότι ο ιμπε­ρια­λι­σμός είναι μια ομά­δα υπερ­δυ­νά­με­ων σημαί­νει ότι τοπο­θε­τεί­ται στο πεδίο της γεω­πο­λι­τι­κής και όχι στο πεδίο του μαρ­ξι­σμού-λενι­νι­σμού και της κρι­τι­κής της πολι­τι­κής οικο­νο­μί­ας που επι­κε­ντρώ­νε­ται στην επι­σή­μαν­ση του υψη­λό­τε­ρου και τελευ­ταί­ου στα­δί­ου του καπι­τα­λι­σμού… Αλλά επι­τρέψ­τε μας να εκφρά­σου­με την αγα­νά­κτη­σή μας όταν ακού­με από ορι­σμέ­να ΚΚ το εξής επι­χεί­ρη­μα για να στη­ρί­ξουν τη Ρωσία: «είναι μόνο καπι­τα­λι­στι­κή και όχι ιμπε­ρια­λι­στι­κή!» το οποίο απο­τε­λεί σαφή άρνη­ση του λόγου ύπαρ­ξης των κομ­μου­νι­στών που καθιε­ρώ­θη­κε από το 1848, ή ακό­μη χει­ρό­τε­ρα, «Ναι, η Ρωσία είναι μια ιμπε­ρια­λι­στι­κή χώρα, αλλά πολε­μά­με τον φασι­σμό». Και τα δύο επι­χει­ρή­μα­τα έχουν οπορ­του­νι­στι­κό υπό­βα­θρο και απο­τε­λούν εκδή­λω­ση του βαθ­μού ιδε­ο­λο­γι­κής και πολι­τι­κής υπο­χώ­ρη­σης που υπάρ­χει σε διά­φο­ρα κομ­μου­νι­στι­κά και εργα­τι­κά κόμ­μα­τα. Μια τέτοια εκδή­λω­ση έχει διά­φο­ρες ρίζες, αλλά το σημείο σύγκλι­σης είναι η στρα­τη­γι­κή των στα­δί­ων, από την οποία απορ­ρέ­ει η συμ­μα­χία με τη σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία και την αστι­κή τάξη, η συμ­με­το­χή σε αστι­κές κυβερ­νή­σεις και ο κοι­νο­βου­λευ­τι­σμός. Επο­μέ­νως, επα­να­λαμ­βά­νου­με την εκτί­μη­σή μας ότι η Κοι­νή μας Ανα­κοί­νω­ση για την έναρ­ξη του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου ορθά χαρά­ζει τον δρό­μο για τους κομ­μου­νι­στές και την εργα­τι­κή τάξη στην παρού­σα φάση, δηλα­δή τον αγώ­να ανε­ξάρ­τη­τα από τους δύο πόλους του ιμπεριαλισμού.

Τα κόμ­μα­τα που συνα­ντιό­μα­στε εδώ έχου­με συμ­φω­νή­σει στα­θε­ρά στον στό­χο της συμ­βο­λής στην επε­ξερ­γα­σία μιας ενιαί­ας επα­να­στα­τι­κής στρα­τη­γι­κής για την ανα­τρο­πή του καπι­τα­λι­σμού και την οικο­δό­μη­ση του σοσια­λι­σμού-κομ­μου­νι­σμού, η οποία θεω­ρού­με επί­σης ότι είναι ο δρό­μος για την ανα­σύ­ντα­ξη του κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος. Σε αυτόν τον στό­χο δεσμευόμαστε.

Μας φαί­νε­ται ότι συλ­λο­γι­κά μπο­ρού­με να φτά­σου­με στο βάθος ορι­σμέ­νων συζη­τή­σε­ων που έχουν ήδη διαρ­κέ­σει πολύ και­ρό, μία από αυτές είναι ο φασι­σμός και το ζήτη­μα του λαϊ­κού μετώ­που, επει­δή μια τέτοια στρο­φή στο 7ο Συνέ­δριο της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς, πριν από σχε­δόν 90 χρό­νια, εισή­γα­γε εκεί­νη τη στρα­τη­γι­κή που άνοι­ξε την πόρ­τα στην οπορ­του­νι­στι­κή παρέκ­κλι­ση. Και παρα­κα­λού­με να μας επι­ση­μά­νε­τε αν πιστεύ­ε­τε ότι κάνου­με λάθος ή υπερ­βάλ­λου­με. Πιστεύ­ου­με ότι είναι η μήτρα της στρα­τη­γι­κής των στα­δί­ων, του Μπρά­ου­ντερ, του ευρω­κομ­μου­νι­σμού και του σύγ­χρο­νου ρεφορ­μι­σμού. Η επι­στη­μο­νι­κή και ταξι­κή μελέ­τη αυτών των ζητη­μά­των είναι απαραίτητη.

Ο συντο­νι­σμός μας θα απο­δώ­σει πολύ­τι­μους καρ­πούς προς όφε­λος του προ­λε­τα­ρια­κού διε­θνι­σμού, στο εργα­τι­κό και συν­δι­κα­λι­στι­κό κίνη­μα, στη δου­λειά της κομ­μου­νι­στι­κής νεο­λαί­ας, στον αγώ­να για τη χει­ρα­φέ­τη­ση των γυναι­κών, στη θεω­ρη­τι­κή επε­ξερ­γα­σία, στον αγώ­να ενά­ντια στον οπορτουνισμό.

902.gr

Δ. Κου­τσού­μπας: Εισα­γω­γι­κή ομι­λία στην τετρα­με­ρή συνά­ντη­ση των ΚΚ Ελλά­δας, Ισπα­νί­ας, Μεξι­κού και Τουρκίας

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα