Πάλι καλά που δεν έχουμε σοσιαλισμό — Του Στέλιου Κανάκη

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κανά­κης //

Το σκέ­φτε­στε; Πώς θα ήταν η ζωή μας; Τί κι αν θα είχα­με μόρ­φω­ση, παι­δεία, υγεία δωρε­άν; Να τελειώ­νεις τις σπου­δές σου και να βρί­σκεις αμέ­σως δου­λειά. Να έχεις πρό­σβα­ση στη γνώ­ση, στις επι­στή­μες, στον πολι­τι­σμό. Να μπο­ρείς να φτιά­ξεις τα δόντια σου, να ανά­ψεις την θέρ­μαν­ση ή την ψύξη, να μην σκέ­φτε­σαι να γδυ­θείς στο κατα­χεί­μω­νο για να πλυ­θείς. Να γνω­ρί­ζεις τι θα πει βιβλίο και την ηδο­νή της ανά­γνω­σης, να πηγαί­νεις θέα­τρο, να έχεις εξοι­κειω­θεί με την ασύλ­λη­πτη ομορ­φιά της μου­σι­κής, να μπο­ρείς να εκστα­σιά­ζε­σαι και να ανα­τέ­μνεις με τα έργα των Μπε­τό­βεν, Σού­μπερτ, Σοστα­κό­βιτς και τόσων άλλων, με την ποί­η­ση και την λογο­τε­χνία, την ζωγρα­φι­κή και την γλυ­πτι­κή. Να έχεις δικαιώ­μα­τα – ακό­μη και στην αξιο­ποί­η­ση του ελεύ­θε­ρου χρό­νου σου, στις δια­κο­πές και στην ξεκού­ρα­ση. Στα γηρατειά.

Ευτυ­χώς που δεν έχου­με σοσιαλισμό!

Έχου­με, όμως, δημο­κρα­τία. Έχου­με πολι­τι­κά κόμ­μα­τα να δια­λέ­γου­με. Πολι­τι­κούς ηγέ­τες με ανά­στη­μα. Κι άλλους που κάθε τόσο κοπιά­ρει η δημο­κρα­τία μας στο ίδιο μοτί­βο, της ίδιας ποιό­τη­τας και της αυτής εξυ­πη­ρέ­τη­σης συμ­φε­ρό­ντων. Μπο­ρού­με και επι­λέ­γου­με. Ξέρου­με εμείς από δημο­κρα­τία. Στον τόπο μας γεν­νή­θη­κε. Τότε, στην αρχαία Αθή­να με τους 30.000 πολί­τες και τους 300.000 δού­λους. Λίγο πριν κατέλ­θουν οι ελλη­νι­κές μακε­δο­νι­κές φάλαγ­γες που αύξη­σαν κατά τι την ελλη­νι­κό­τη­τα των υπο­λοί­πων και τους… δού­λους. Κι απ’ τον πολι­τι­σμό εκεί­νων των Αθη­ναί­ων ξέρου­με που, ομο­λο­γου­μέ­νως ήτο θαυ­μα­στός. Όλοι γι αυτόν μιλά­με. Τα παι­διά απαγ­γέ­λουν στί­χους από την Ιλιά­δα και την Οδύσ­σεια, οι μεγά­λοι εντρυ­φούν στους Πλά­τω­να και Αρι­στο­τέ­λη, Θου­κυ­δί­δη, Δημό­κρι­το, στους τρα­γι­κούς της εποχής.

Μπο­ρού­με και μιλά­με. Λέμε ό,τι θέλου­με κι ό,τι μας κατέ­βει. Έχου­με δικαί­ω­μα στην επι­λο­γή: Σε ποια εκκλη­σία θα κατα­θέ­σου­με τα ελά­χι­στα ψήγ­μα­τα ορθο­λο­γι­σμού και αξιο­πρέ­πειας που μας απο­μέ­νουν, ποιο τηλε­ο­πτι­κό κανά­λι θα προ­σβά­λει την ενα­πο­μεί­να­σα αισθη­τι­κή μας, ποιο βιβλίο, με την ιδιω­τι­κή ζωή του κάθε σαχλα­μά­ρα, θα δια­βά­σου­με, από ποιον δημο­σιο­γρα­φί­σκο θα «μάθου­με» ιστο­ρία, σε ποιο ιδιω­τι­κό νοσο­κο­μείο θα νοση­λευ­τού­με. Με ποιον τρό­πο θα προ­σπα­θή­σου­με να βρού­με (αν) τα νοσή­λια της ιδιω­τι­κής υγεί­ας και περί­θαλ­ψης. Αν θα αγο­ρά­σου­με Mercedes, BMW ή κάποιο SUV ως επί το πλεί­στον τετρα­κί­νη­το για την ανη­φό­ρα της… Στα­δί­ου. Μην κοι­τάς που η συντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία έχει το παλιό δεκα­ε­τί­ας και βάλε. Ένε­κα συναι­σθη­μα­τι­κού δεσί­μα­τος. Υπάρ­χει και το… λαχείο. Μία πιθα­νό­τη­τα στα δέκα εκα­τομ­μύ­ρια, αλλά αν κερ­δί­σου­με… Ποιος απα­τε­ώ­νας αστρο­λό­γος, προ­φή­της, θερα­πευ­τής, ομοιο­πα­θη­τι­κός ή οποιοσ­δή­πο­τε άλλος θα μας απο­κοι­μί­σει έτι περισ­σό­τε­ρο, εξα­πα­τώ­ντας μας. Με ποιο από τα τσό­λια με το σβη­σμέ­νο βλέμ­μα, από αυτά που αφει­δώς προ­βάλ­λουν τα κανά­λια τις μετα­με­σο­νύ­κτιες ώρες, θα τον «παί­ξου­με». Σε ποιο ριά­λι­τι θα εκπορ­νεύ­σου­με εαυ­τούς ή τα παι­διά μας.

Σιγά να μη γίνου­με και… Κού­βα. Παγκό­σμια πρώ­τη στην παι­δεία, στην υγεία. Και τι εξά­γουν; Δάσκα­λους και για­τρούς. Ακό­μη και «οι που­τά­νες μας έχουν τελειώ­σει πανε­πι­στή­μιο», είχε πει ο Κάστρο. Τι να το κάνουν το πανε­πι­στή­μιο, ρε μάστο­ρα, οι που­τά­νες στην Ελλά­δα; Μήπως έχουν τελειώ­σει οι πελά­τες τους;

Χώρια που τους απα­γο­ρεύ­ουν να ταξι­δέ­ψουν. Το ίδιο γινό­ταν και στις άλλες σοσια­λι­στι­κές χώρες. Μόνο στη χώρα τους και στις άλλες σοσια­λι­στι­κές πήγαι­ναν. Άντε δηλα­δή να πήγαι­ναν σε καμιά δεκα­πε­ντα­ριά χώρες. Ενώ εμείς… Πάμε παντού. Κανείς δεν μας το απα­γο­ρεύ­ει. Κι αν δεν μπο­ρού­με να το κάνου­με σήμε­ρα, έχει ο… θεός.

Τι να τον κάνου­με τον σοσια­λι­σμό; Ξέρου­με εμείς από… δημο­κρα­τία. Την βιώ­νου­με στο πετσί μας.

_______________________________________________________________________________________________________

Στέλιος Κανάκης Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες συνθέτες».  Επίσης το «Ιερές Βλακείες» Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η και το «Η Αγρία Γραφή» Εκδόσεις ΚΨΜ.
[email protected] Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ