Πέθανε εν ώρα εργασίας νοσηλευτής στο Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ

Νεκρός βρέ­θη­κε το βρά­δυ της Τρί­της, ημέ­ρα γενι­κής εφη­με­ρί­ας στο Νοσο­κο­μείο ΑΧΕΠΑ της Θεσ­σα­λο­νί­κης, ένας 51χρονος νοσηλευτής.

Τον νοση­λευ­τή εντό­πι­σε συνα­δέλ­φισ­σά του κατά την αλλα­γή της βάρ­διας, ενώ συνά­δελ­φοί του στο Τμή­μα Επει­γό­ντων Περι­στα­τι­κών του νοσο­κο­μεί­ου ανέ­φε­ραν πως ο ίδιος νωρί­τε­ρα στη βάρ­διά του είχε αισθαν­θεί δυσφορία.

Στο τμή­μα που εργα­ζό­ταν ο νοση­λευ­τής πραγ­μα­το­ποιού­νται αγγειο­γρα­φί­ες, άρα είναι ένα τμή­μα με ιδιαί­τε­ρες απαι­τή­σεις από την άπο­ψη της σοβα­ρό­τη­τας και κρι­σι­μό­τη­τας των περι­στα­τι­κών που αντι­με­τω­πί­ζει και σε αυτό το κρί­σι­μο πόστο εργά­ζε­ται μόνο ένας νοση­λευ­τής στη βάρδια.

Το λιγο­στό προ­σω­πι­κό βρί­σκε­ται σε κατά­στα­ση εξου­θέ­νω­σης, καθώς για να βγουν οι βάρ­διες δεν παίρ­νουν τα δεδου­λευ­μέ­να ρεπό τους, ενώ τα τελευ­ταία 2,5 χρό­νια οι ημέ­ρες θερι­νής άδειας μετριού­νται στα δάχτυ­λα πολ­λές φορές μόνο του ενός χεριού.

Τον 51χρονο νοσηλευτή αποχαιρετά η «Αγωνιστική Συσπείρωση Υγειονομικών ΑΧΕΠΑ» με το εξής κείμενο:

«Για το Γιώρ­γο… Για όλους εμάς…

Έτσι, λίγα λόγια… Λίγα λόγια για τον συνά­δελ­φό μας που πας να τον αντι­κα­τα­στή­σεις από βάρ­δια και τον βρί­σκεις νεκρό, για τον συνά­δελ­φό μας που μπο­ρεί να μην ένιω­θε καλά, αλλά δεν μπο­ρού­σε να μην πάει στη δου­λειά  για­τί δεν υπήρ­χε άλλος και δεν ήθε­λε να γυρί­σει κάποιον από άδεια. Για τον συνά­δελ­φό μας, που έτρε­χε για τη σύντα­ξη ανα­πη­ρί­ας της ΑμεΑ αδερ­φής του και ήταν χαρού­με­νος για το μεγά­λο ποσο­στό που πήρε, ώστε να μπο­ρεί ως ένα σημείο να συντη­ρη­θεί μόνη της για­τί ‑ως γνω­στόν- όσο πιο ανά­πη­ρος τόσο καλύ­τε­ρα (αλλιώς σκά­σε και δού­λευε και μη ζητάς καν ψίχου­λα για πρόνοια).

Για τον Γιώρ­γο που έτρε­χε για κάθε ασθε­νή, και έτσι πρέ­πει, που έμε­νε παρα­πά­νω από το ωρά­ριό του μέσα στην ακτι­νο­βο­λία για­τί ήταν δικό του δίλημ­μα να λύσει με τον εαυ­τό του αν θα μεί­νει ή αν επι­λέ­ξει να φύγει και να κιν­δυ­νέ­ψει ένας άνθρωπος…

Για τον Γιώρ­γο, που έπρε­πε να τρέ­χει σαν “τρε­λός”  για να προ­λά­βει να πάρει το παι­δί του από το σχο­λείο, να κάνει έξτρα μερο­κά­μα­τα για­τί ο μισθός δεν έφτα­νε. Για τον Γιώρ­γο και κάθε Γιώρ­γο που ονει­ρευό­ταν να πάει 4 μέρες δια­κο­πές και να ξεκου­ρα­στεί, για­τί ήταν όνει­ρο γι’ αυτόν και για άλλους πολ­λούς το αυτο­νό­η­το. Για τον Γιώρ­γο που έφυ­γε όπως ο Γιώρ­γος της COSCO, της “e‑food”, της ΛΑΡΚΟ, ο Γιώρ­γος που δού­λευε στο γιαπί…

Για όλους αυτούς που το σύστη­μα και το κρά­τος του ποτέ δεν έδω­σε σημα­σία, για­τί απλά ήταν ανα­λώ­σι­μος. Έτσι και αλλιώς, έχουν τόσους να ξεζου­μί­σουν, να εκμε­ταλ­λευ­τούν και στο τέλος να πού­νε “ήταν καλός άνθρω­πος, αλλά δεν φταί­με εμείς που δεν άντεξε”…

Για αυτούς και όχι για τους υπουρ­γούς που έρχο­νται απο­στει­ρω­μέ­νοι μέσα στα κοστού­μια τους, στα ται­ρια­σμέ­να τους ταγιέρ, ενώ είναι κρυμ­μέ­νοι όλοι οι άλλοι που έχουν σφουγ­γα­ρί­σει μέχρι και τα ταβά­νια των νοσοκομείων…Όχι για αυτούς που ο ένας μετά τον άλλο δια­χρο­νι­κά βάλα­νε πλά­τη στο τσά­κι­σμα των δημο­σί­ων νοσο­κο­μεί­ων, στο τσά­κι­σμα της υγεί­ας μας, στο τσά­κι­σμα των ζωών μας! Και είναι χαρού­με­νοι. Ανταλ­λάσ­σουν χει­ρα­ψί­ες, όχι, όμως, με δου­λευ­τά­ρι­κα χέρια για­τί αυτά βρί­σκο­νται κάτω από γάντια μέσα στα δωμά­τια των ασθε­νών και παλεύουν.

Για τον συνά­δελ­φό μας τον Γιώρ­γο που έφυ­γε και για όλους τους Γιώρ­γους, όλοι εμείς χρω­στά­με κάτι, χρω­στά­με στα παι­διά τους, χρω­στά­με στον ίδιο μας τον εαυτό.

Έτσι θα είναι η ζωή μας; Θα περι­μέ­νου­με να μας βρει κι εμάς κάποιος συνάδελφος;

Φτά­νει, συνά­δελ­φοι, ας το αλλά­ξου­με αυτό το σάπιο σύστη­μα που τρώ­ει τις ζωές μας… Έχου­με τη δύνα­μη, μπορούμε!

Καλό ταξί­δι, συνάδελφε.

Καλό ταξί­δι, Γιώργο».

902.gr

Αλή­θειες και ψέμα­τα για το λιμό στην Ουκρα­νία, Νίκος Μόττας