Πέθανε η αγωνίστρια της Αντίστασης και κομμουνιστρια Γιάννα Τρικαλινού.

Με αφορ­μή τα 100ά γενέ­θλια της  στην αρχή του χρό­νου οι κομ­μα­τι­κές οργα­νώ­σεις Και­σα­ρια­νής οργά­νω­σαν μια μικρή γιορ­τή στο σπί­τι της όπου παρα­βρέ­θη­κε και ο Δημή­τρης Κου­τσού­μπας, ο οποί­ος, εκ μέρους της ΚΕ, σημεί­ω­σε ότι είναι μεγά­λη χαρά και τιμή για το Κόμ­μα «να γιορ­τά­ζου­με μαζί σου τα 100 χρό­νια σου, μια ζωή στον αγώ­να για την προ­σφο­ρά, για το Κόμ­μα».
Και της πρό­σφε­ρε ένα μικρό συμ­βο­λι­κό δώρο που απει­κο­νί­ζει τα περι­στέ­ρια της ειρή­νης και μια κάρ­τα ευχών.

«Θα τα βάλω εδώ δίπλα μου. Να τα βλέ­πω κάθε μέρα», δήλω­σε συγκι­νη­μέ­νη η Γ. Τρι­κα­λι­νού δηλώ­νο­ντας απε­ρί­φρα­στα με νεα­νι­κή ορμή και σιγουριά:
«Αν είχα άλλη μια ζωή στο Κόμ­μα θα την έδι­να».

Η Γιάν­να Τρι­κα­λι­νού πάντα παρού­σα στους αγώ­νες του λαού και στις μάχες του ΚΚΕ. Από το 1943 όταν μπή­κε στην ΕΠΟΝ και το Κόμ­μα και μετά η δρά­ση της στον ΔΣΕ, ως πολι­τι­κός επί­τρο­πος με ειδι­κή δου­λειά στις γυναί­κες, οι μάχες όπου συμ­με­τεί­χε, με μεγα­λύ­τε­ρες αυτές του Καρ­πε­νη­σί­ου και της Καρ­δί­τσας, οι ανα­μνή­σεις της με τον Χαρί­λαο Φλω­ρά­κη. Και μετά η υπο­χώ­ρη­ση, η πολι­τι­κή προ­σφυ­γιά, οι δυσκο­λί­ες όταν ήρθαν για παρά­νο­μη δου­λειά στην Ελλά­δα με τον σύντρο­φό της στη ζωή και τον αγώ­να Γιώρ­γη Τρι­κα­λι­νό. Ξανά στη Μόσχα και η επι­στρο­φή της το 1974.

Η κηδεία της σ. Γιάν­νας Τρι­κα­λι­νού θα γίνει την Πέμ­πτη 17 Δεκέμ­βρη, στις 12 το μεση­μέ­ρι, στην Και­σα­ρια­νή σε στε­νό συντρο­φι­κό και οικο­γε­νεια­κό κύκλο, λόγω της παν­δη­μί­ας και θα είναι πολιτική.

Στην ανα­κοί­νω­σή της η ΚΕ του ΚΚΕ τονίζει: 

«Η Κεντρι­κή Επι­τρο­πή με μεγά­λη θλί­ψη, αλλά και περη­φά­νια, απο­χαι­ρε­τά την συντρό­φισ­σα Γιάν­να Τρι­κα­λι­νού, η οποία “έφυ­γε” από τη ζωή, πλή­ρης ημε­ρών, σε ηλι­κία 101 χρόνων.
Για περισ­σό­τε­ρες από εφτά δεκα­ε­τί­ες τίμη­σε με την αλύ­γι­στη δρά­ση της τον τίτλο του μέλους και του στε­λέ­χους του Κόμ­μα­τος.

Η σ. Γιάν­να γεν­νή­θη­κε τον Γενά­ρη του 1920 στο Μικρό Χωριό Ευρυ­τα­νί­ας, από αγρο­τι­κή οικο­γέ­νεια. Με την κήρυ­ξη του πολέ­μου και την κατο­χή, το 1941, εντά­χθη­κε αρχι­κά στην Εθνι­κή Αλλη­λεγ­γύη και στη συνέ­χεια στο ΕΑΜ.
Το 1942 ήρθε στην Αθή­να, στον μεγα­λύ­τε­ρο αδελ­φό της, μέσω του οποί­ου συν­δέ­θη­κε με το κίνη­μα νεο­λαί­ας. Στην αρχή χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε ως σύν­δε­σμος της ΕΠΟΝ Αθή­νας και στη συνέ­χεια στο ΚΣ της ΕΠΟΝ.
Εκεί γνώ­ρι­σε και τον μελ­λο­ντι­κό σύντρο­φο της ζωής της, τον σ. Γιώρ­γο Τρι­κα­λι­νό.

Το 1943 γίνε­ται μέλος του Κόμματος.
Το 1946 βρί­σκε­ται στον Βόλο, με κομ­μα­τι­κή απο­στο­λή. Δού­λε­ψε στον παρά­νο­μο μηχα­νι­σμό, στη μετα­φο­ρά παρά­νο­μου υλι­κού, στην επα­φή με συντρό­φους που έρχο­νταν από την Αθή­να, για να βγουν στο βουνό.
Τον Ιού­νη του 1948 εντάσ­σε­ται στον Δημο­κρα­τι­κό Στρα­τό Ελλά­δας, στα βου­νά του Πηλί­ου, όπου χρε­ώ­θη­κε στην απο­κρυ­πτο­γρά­φη­ση στον ασύρ­μα­το. Την ίδια χρο­νιά κατα­δι­κά­στη­κε ερή­μην σε θάνα­το, από Στρα­το­δι­κείο του Βόλου.
Το φθι­νό­πω­ρο του 1948 πήγε στον Κίσ­σα­βο, στην έδρα της 123ης Ταξιαρ­χί­ας, ως βοη­θός ΠΕ της Ταξιαρ­χί­ας, για τη δου­λειά στις γυναί­κες και στις αρχές του 1949 απο­σπά­στη­κε στην 138η Ταξιαρ­χία, με την ίδια χρέωση.
Πήρε μέρος στις μάχες της Καρ­δί­τσας, της Ματα­ρά­γκας και του Καρ­πε­νη­σί­ου. Από το Καρ­πε­νή­σι έφυ­γε για το Βίτσι, με μια ομά­δα γυναι­κών, για να συμ­με­τά­σχουν στην 1η Πανελ­λα­δι­κή Συν­διά­σκε­ψη των Γυναικών.

Τον Αύγου­στο του 1949 επι­στρέ­φει από τον Γράμ­μο, στη Νότια Ελλά­δα, ως μέλος του επί­λε­κτου τμή­μα­τος που έκα­νε τον ελιγ­μό, με διοι­κη­τή τον Χαρί­λαο Φλω­ρά­κη και πολι­τι­κό επί­τρο­πο τον Νίκο Μπε­λο­γιάν­νη. Στο πέρα­σμα προς τα Άγρα­φα τραυ­μα­τί­ζε­ται.
Μετά την υπο­χώ­ρη­ση των τμη­μά­των του ΔΣΕ πέρα­σε στην Αλβα­νία με τους υπό­λοι­πους συντρό­φους, από εκεί στην Πολω­νία και στη συνέ­χεια στην Ουγγαρία.
Το 1950 πηγαί­νει, μαζί με τον σύντρο­φό της Γιώρ­γο, στη Ρουμανία.

Το 1958 επι­στρέ­φει παρά­νο­μη στην Ελλά­δα και το 1960 ξανα­φεύ­γει στο εξω­τε­ρι­κό, στη Μόσχα, όπου παρα­κο­λου­θεί την Ανώ­τε­ρη Κομ­μα­τι­κή Σχο­λή και στη συνέ­χεια δου­λεύ­ει ως διερμηνέας.
Στη Μόσχα υπήρ­ξε Γραμ­μα­τέ­ας της Κομ­μα­τι­κής Οργά­νω­σης Πολι­τι­κών Προ­σφύ­γων και αργό­τε­ρα μέλος του Κομ­μα­τι­κού Γρα­φεί­ου Σοσια­λι­στι­κών Χωρών.
Στη διάρ­κεια της δικτα­το­ρί­ας ήταν Γραμ­μα­τέ­ας της Αντι­δι­κτα­το­ρι­κής Επι­τρο­πής και υπεύ­θυ­νη της Αντι­δι­κτα­το­ρι­κής Κίνη­σης Εκπα­τρι­σμέ­νων Γυναικών.
Πήρε μέρος σε συνέ­δρια της Παγκό­σμιας Δημο­κρα­τι­κής Οργά­νω­σης Γυναι­κών (ΠΔΟΓ) στο Βερο­λί­νο, στο Ελσίν­κι και αλλού.

Τον Νοέμ­βρη του 1974, ως μέλος μιας τρι­με­λούς επι­τρο­πής, ήρθε στην Ελλά­δα για να προ­ω­θή­σει το ζήτη­μα του επα­να­πα­τρι­σμού και από τότε έμει­νε στην Αθήνα.
Τα επό­με­να χρό­νια δού­λε­ψε στη Γραμ­μα­τεία της Κεντρι­κής Επι­τρο­πής, χρε­ώ­θη­κε τη δου­λειά στις γυναί­κες, ως μέλος της γυναι­κεί­ας Επι­τρο­πής της ΚΕ. Το 1976 χρε­ώ­θη­κε τη δου­λειά των πολι­τι­κών προ­σφύ­γων και για αρκε­τά χρό­νια ήταν Γενι­κός Γραμ­μα­τέ­ας του ΚΣ της Πανελ­λή­νιας Επι­τρο­πής Επα­να­πα­τρι­σμέ­νων Πολι­τι­κών Προσφύγων.

Στο 10ο Συνέ­δριο του ΚΚΕ, το 1978, εκλέ­χθη­κε ανα­πλη­ρω­μα­τι­κό μέλος της ΚΕ και στο 11ο Συνέ­δριο, το 1982 και στο 12ο το 1987, εκλέ­χθη­κε τακτι­κό μέλος της ΚΕ.

Η σ. Γιάν­να σε όλη της τη ζωή πάλε­ψε για τα ιδα­νι­κά και τους στό­χους του ΚΚΕ, υπε­ρα­σπί­στη­κε τις αρχές του, ανυ­πο­χώ­ρη­τα μέχρι το τέλος.
Ήταν μέλος της ΚΟΒ Σκο­πευ­τη­ρί­ου — Και­σα­ρια­νής, της ΚΟΑ του ΚΚΕ, μέχρι το τέλος της ζωής της.

Η Κεντρι­κή Επι­τρο­πή του ΚΚΕ εκφρά­ζει τα πιο θερ­μά της συλ­λυ­πη­τή­ρια στα παι­διά και τα εγγό­νια της σ. Γιάν­νας Τρικαλινού.
…»

Ν. Μπε­λο­γιάν­νης Ν. Πλου­μπί­δης – Στο σπί­τι των ηρώων