Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Πέθανε η ηθοποιός Άννα Πολυτίμου

Στις απώ­λειες του καλ­λι­τε­χνι­κού κόσμου προ­στί­θε­ται και αυτή της ηθο­ποιού Άννα Πολυτίμου.

Η Αννα Πολυ­τί­μου — Παπα­κων­στα­ντί­νου, από­φοι­τος της δρα­μα­τι­κής σχο­λής του Εθνι­κού Θεά­τρου, πρω­το­εμ­φα­νί­στη­κε στο θέα­τρο σε ηλι­κία μόλις 13 ετών, μετά από πρό­τα­ση του Ιάκω­βου Καμπα­νέλ­λη. Η πορεία της συνε­χί­στη­κε με τη συνερ­γα­σία της με κορυ­φαί­ους ηθο­ποιούς και σκη­νο­θέ­τες, όπως ο Κώστας Μου­σού­ρης, ο Δημή­τρης Χορν, η Ελλη Λαμπέ­τη, ο Κωστής Μιχαη­λί­δης κ.ά. Συνερ­γά­στη­κε με πολ­λά ΔΗΠΕΘΕ και Δημο­τι­κά Θέα­τρα, ασχο­λή­θη­κε με το ραδιό­φω­νο και παράλ­λη­λα υπήρ­ξε σπου­δαία ραψω­δός, απαγ­γέλ­λο­ντας από στή­θους ραψω­δί­ες του Ομήρου.

Μαζί με τον ηθο­ποιό, δάσκα­λο του θεά­τρου και σύζυ­γό της, Νίκο Παπα­κων­στα­ντί­νου, απο­δύ­θη­καν σε έναν δύσκο­λο αγώ­να κατα­φέρ­νο­ντας να χτί­σουν ένα θέα­τρο, αντί­γρα­φο του αρχαί­ου θεά­τρου της Επι­δαύ­ρου, στο χωριό Ανω Σέτ­τα στην Εύβοια, ενώ από το 1994, με τον γιο της, Δημή­τρη Παπα­κων­στα­ντί­νου, και την Ματί­να Παπα­γε­ωρ­γί­ου, δημιούρ­γη­σαν τον θία­σο «Καστα­λία», στον οποίο κατ’ επα­νά­λη­ψη έπαι­ξε πρω­τα­γω­νι­στι­κούς ρόλους σε παρα­στά­σεις αρχαί­ου δρά­μα­τος και ποι­η­τι­κού έργου.

Η ΚΟΒ Hθο­ποιών της Τομε­α­κής Οργά­νω­σης Καλ­λι­τε­χνών Αττι­κής του ΚΚΕ εκφρά­ζει τα θερ­μά της συλ­λυ­πη­τή­ρια για την απώ­λεια της σπου­δαί­ας ηθο­ποιού Αννας Πολυ­τί­μου, στην οικο­γέ­νειά της, Δημή­τρη, Ματί­να και Νίκο Παπα­κων­στα­ντί­νου, και στους οικεί­ους της. «Πάντα περή­φα­νη και δυνα­μι­κή, υπη­ρέ­τη­σε με σθέ­νος τον χώρο του θεά­τρου, αφή­νο­ντας το έντο­νο απο­τύ­πω­μά της, αλλά και ολό­κλη­ρο τον κλά­δο μέσα από τη συν­δι­κα­λι­στι­κή της δρά­ση στο Σωμα­τείο Ηθο­ποιών, εμπνέ­ο­ντας ποιο­τι­κά και αγω­νι­στι­κά τον κλά­δο μας και τους νεό­τε­ρους συνα­δέλ­φους», σημειώνει.

Ριζο­σπά­στης.

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο