Πέθανε η πρώην διεθνής μπασκετμπολίστρια Βάσω Μπεσκάκη

«Έφυ­γε» απ’ τη ζωή σε ηλι­κία 46 ετών, έπει­τα από άνι­ση μάχη με τον καρ­κί­νο, η πρώ­ην διε­θνής μπα­σκε­τμπο­λί­στρια και στέ­λε­χος της Εθνι­κής Ομο­σπον­δί­ας Καλα­θο­σφαί­ρι­σης Βάσω Μπεσκάκη.

Η Μπε­σκά­κη ήταν μέλος της σπου­δαί­ας γυνα­κεί­ας ομά­δας του Σπόρ­τινγκ (1986–95, 2001-03) με την οποία κατέ­κτη­σε πολ­λούς τίτλους, ενώ όταν απο­σύρ­θη­κε έγι­νε στέ­λε­χος της Ελλη­νι­κής Ομο­σπον­δί­ας Καλα­θο­σφαί­ρι­σης (ΕΟΚ).

Η ανακοίνωση της ΕΟΚ για τη Βάσω Μπεσκάκη

«Η τελευ­ταία μάχη ήταν σύντο­μη. Ήταν και άνι­ση, ακό­μα και για μια τόσο δυνα­τή και μαχη­τι­κή παρου­σία. Η Βάσω Μπε­σκά­κη δεν είναι πια κοντά μας. Έφυ­γε από τη ζωή στα 46 της χρό­νια, νικη­μέ­νη από την ασθέ­νεια που της επι­τέ­θη­κε και την ταλαι­πώ­ρη­σε. Είναι μια ημέ­ρα μεγά­λης θλί­ψης για τον χώρου του ελλη­νι­κού μπά­σκετ και για όλους εμάς στην Ελλη­νι­κή Ομο­σπον­δία Καλα­θο­σφαί­ρι­σης. Κυρί­ως όμως είναι μια τερά­στια απώ­λεια για τους δικούς της ανθρώ­πους, τη μητέ­ρα της Φωτει­νή, την αδελ­φή της Αθη­νά και τους άλλους συγ­γε­νείς της.

Η Βάσω έγρα­ψε τη δική της σημα­ντι­κή ιστο­ρία ως αθλή­τρια. Ήταν μέλος της μεγά­λης ομά­δας του Σπόρ­τιγκ ενώ πρό­σφε­ρε τις υπη­ρε­σί­ες της και στην Εθνι­κή Ελλά­δας για χρό­νια, σε όλες τις ηλι­κια­κές βαθ­μί­δες και 35 φορές στην ομά­δα γυναι­κών. Το τέλος της αθλη­τι­κής της καριέ­ρας όμως δεν την απο­μά­κρυ­νε από το λατρε­μέ­νο της μπάσκετ.

Έγι­νε ένα πολύ σημα­ντι­κό γρα­νά­ζι της λει­τουρ­γί­ας της ΕΟΚ, στο γρα­φείο των Εθνι­κών ομά­δων και στις σχέ­σεις με τις διε­θνείς ομο­σπον­δί­ες και τη FIBA. Τα τελευ­ταία χρό­νια είχε γίνει και κομι­σά­ριος σε διε­θνείς διορ­γα­νώ­σεις, διευ­ρύ­νο­ντας συνε­χώς τους τομείς ενα­σχό­λη­σής της με το άθλη­μα. Κερ­δί­ζο­ντας και συνε­χώς ό,τι διεκ­δι­κού­σε, με την επι­θυ­μία της, τις ικα­νό­τη­τές της και το χαμό­γε­λό της.

Η Βάσω έφυ­γε πρό­ω­ρα και θα λεί­ψει από πολ­λούς. Τα συλ­λυ­πη­τή­ρια στους οικεί­ους της, δύσκο­λα μπο­ρούν να απα­λύ­νουν τον πόνο της απώ­λειας. Ας είναι ελα­φρύ το χώμα που θα την σκε­πά­σει. Θα θυμό­μα­στε πάντα το ανή­συ­χο πνεύ­μα της, την όρε­ξη για ζωή, το πλα­τύ της χαμόγελο».