Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Πέθανε ο Αντώνης Καλογιάννης

Πέθα­νε σε ηλι­κία 81 χρό­νων ο σπου­δαί­ος τραυ­γου­δι­στής Αντώ­νης Καλο­γιάν­νης. O Αντώ­νης Καλο­γιάν­νης τρα­γού­δη­σε τον αγώ­να αλλά και τον έρω­τα μέσα από τις μελω­δί­ες του Μίκη Θεο­δω­ρά­κη και άλλων σπου­δαί­ων Ελλή­νων συν­θε­τών όπως των Μάριου Τόκα, Τάκη Μου­σα­φί­ρη, του Αργύ­ρη Κου­νά­δη κ.ά.

Ο Αντώ­νης Καλο­γιάν­νης, ανέ­βη­κε για πρώ­τη φορά στο πάλ­κο το 1966. Την ίδια χρο­νιά τον ανα­κά­λυ­ψε ο Μίκης Θεο­δω­ρά­κης και έδω­σε τις πρώ­τες του συναυ­λί­ας στην τότε Σοβιε­τι­κή Ένω­ση και κατό­πιν στην Ελλά­δα. Κατά τη δικτα­το­ρία των συνταγ­μα­ταρ­χών του 1967 φεύ­γει στο εξω­τε­ρι­κό με την Μαρία Φαραντούρη.

Το 1970 απο­φυ­λα­κί­ζε­ται ο Μίκης Θεο­δω­ρά­κης και μαζί του θα δώσουν περισ­σό­τε­ρες από 500 συναυ­λί­ες σε Ευρώ­πη, Αμε­ρι­κή και Αυστρα­λία, κάνο­ντας γνω­στή την πολι­τι­κή κατά­στα­ση που επι­κρα­τού­σε τότε στη χώρα μας. Το 1972 ο Αντώ­νης Καλο­γιάν­νης επι­στρέ­φει στην Ελλά­δα και τρα­γου­δά σε αρκε­τές μπουάτ στην Πλά­κα. Έχει συνερ­γα­στεί με τους κορυ­φαί­ους Έλλη­νες συν­θέ­τες (Μίκη Θεο­δω­ρά­κη, Σταύ­ρο Ξαρ­χά­κο, Δήμο Μού­τση, Μίμη Πλέσ­σα, Σταύ­ρο Κου­γιουμ­τζή, Ηλία Ανδριό­που­λο, Μάριο Τόκα κ.α.) και ποι­η­τές στι­χουρ­γούς (Γιάν­νης Ρίτσο, Γιώρ­γο Σεφέ­ρη, Μανώ­λη Ανα­γνω­στά­κη, Τ. Λει­βα­δί­τη, Δ. Χρι­στο­δού­λου, Λευ­τέ­ρη Παπα­δό­που­λο κ.α.), ενώ έχει βρε­θεί είτε σε συναυ­λί­ες, είτε σε κέντρα με τα μεγα­λύ­τε­ρα ονό­μα­τα του τρα­γου­διού. Ξεχω­ρι­στές στιγ­μές στην καριέ­ρα του είναι η ηχο­γρά­φη­ση του «Πνευ­μα­τι­κού Εμβα­τη­ρί­ου» του Άγγε­λου Σικε­λια­νού και το «Κατά­στα­ση Πολιορ­κί­ας» το 1970, μαζί με την Μαρία Φαρα­ντού­ρη, καθώς και του «Ήλιος και Χρό­νος / Επι­φά­νεια Αβέ­ρωφ» το 1975.

Η δεκα­ε­τία του ’80, ξεκί­νη­σε με έναν δίσκο (Μίμη Πλέσ­σα – Δημή­τρη Χρι­στο­δού­λου «Τρα­γού­δια της γειτονιάς»/1980), που, μάλ­λον, έκλει­σε την προη­γού­με­νη δεκα­ε­τία, για­τί, ουσια­στι­κά, με τον επό­με­νο δίσκο του («Τα σημερινά»/1981), ο Αντώ­νης Καλο­γιάν­νης, έκα­νε την στρο­φή του στο ερω­τι­κό τρα­γού­δι, όπου και καθιε­ρώ­θη­κε ως ένας, ερω­τι­κός πλέ­ον, τρα­γου­δι­στής, καθ’ όλη τη διάρ­κειά της, αλλά και την επό­με­νη του ’90. Με τα χρυ­σά (50.000 πωλή­σεις) «Σημε­ρι­νά», του Σπύ­ρου Παπα­βα­σι­λεί­ου και του Λάκη Τεά­ζη, ο Καλο­γιάν­νης άνοι­ξε την πιο εμπο­ρι­κή δεκα­ε­τία της καριέ­ρας του και με ένα τρα­γού­δι – μεγά­λη επι­τυ­χία, το «Όμορ­φή μου Κατε­ρί­να», που το ακο­λού­θη­σαν, τα επό­με­να χρό­νια, κι άλλες μεγά­λες επι­τυ­χί­ες, όπου ο τίτλος τους παρέ­πε­μπε σε γυναι­κεία ονόματα.

Μετά τη μεγά­λη επι­τυ­χία του «Όμορ­φή μου Κατε­ρί­να», την επό­με­νη τριε­τία ακο­λού­θη­σαν τρεις, δια­φο­ρε­τι­κού μετα­ξύ τους ύφους, δου­λειές του, η συμ­με­το­χή του στον δίσκο του Σταύ­ρου Κου­γιουμ­τζή («Μικραί­νει ο κόσμος»/1982), όπου ερμή­νευ­σε το, εξαι­ρε­τι­κό, ομό­τι­τλο, τα τρα­γού­δια του Δημή­τρη Λάγιου και του Φώντα Λάδη, που ερμή­νευ­σε στον κοι­νό τους δίσκο «Εδώ που γεν­νη­θή­κα­με» (1983) κι η συμ­με­το­χή του(μαζί με τον Δημή­τρη Μητρο­πά­νο, τον Δημή­τρη Κοντο­λά­ζο, την Κατε­ρί­να Στα­νί­ση, την Ελπί­δα κ.ά.) στον δίσκο του Τάκη Μου­σα­φί­ρη («Ακό­μα μια μέρα»/1984). Θα έλε­γα ότι, αυτή η τριε­τία απο­τέ­λε­σε το, απα­ραί­τη­το μερι­κές φορές, “διά­λειμ­μα”, πριν ακο­λου­θή­σουν τα «Μικρά ερω­τι­κά», ο δίσκος, δηλα­δή, της συνερ­γα­σί­ας του με τον Μάριο Τόκα.

Η συνερ­γα­σία, λοι­πόν, του Αντώ­νη Καλο­γιάν­νη με τον Μάριο Τόκα, και μάλι­στα, με έναν χρυ­σό (50.000 πωλή­σεις) δίσκο(«Μικρά ερω­τι­κά»), δυο πολύ μεγά­λες επι­τυ­χί­ες, σε στί­χους του Σαρά­ντη Αλι­βι­ζά­του, κι ένα συγκι­νη­τι­κό ερω­τι­κό τρα­γού­δι σε ποί­η­ση του Γιάν­νη Ρίτσου. Ο Αντώ­νης Καλο­γιάν­νης, με τη δου­λειά του αυτή, εκτι­νά­χθη­κε, πλέ­ον, ως ερω­τι­κός τρα­γου­δι­στής με τα πασί­γνω­στα κι αγα­πη­μέ­να «Αννού­λα του χιο­νιά» & «Σ’ αγα­πώ σαν το γέλιο του Μάη» (σε ντου­έ­το με τη Μαρι­νέλ­λα), αλλά, ερμή­νευ­σε και το συγκλο­νι­στι­κό «Δεν κλαίω» του Γιάν­νη Ρίτσου.

Το απο­κο­ρύ­φω­μα αυτής της ερω­τι­κής ερμη­νευ­τι­κής πλευ­ράς του Καλο­γιάν­νη βρί­σκε­ται στα μέσα στης δεκαετίας(1985), με το δίσκο «Και που λες Ευτυ­χία», σε μου­σι­κή του Αλέ­ξη Παπα­δη­μη­τρί­ου και του Τάκη Μου­σα­φί­ρη, όπου με το ομό­τι­τλο τρα­γού­δι (σε μου­σι­κή του Αλέ­ξη Παπα­δη­μη­τρί­ου και στί­χους Ρόνη Σοφού) έκα­νε και τον τελευ­ταίο χρυσό(50.000 πωλή­σεις) προ­σω­πι­κό δίσκο της καριέ­ρας του. Μαζί με τη μεγά­λη επι­τυ­χία της «Ευτυ­χί­ας», ακού­στη­κε και το πανέ­μορ­φο «Μου ‘χες τάξει Άννα», σε μου­σι­κή του Κώστα Χατζή, όπου το ερμή­νευ­σε σε ντου­έ­το με τη Μαρινέλλα.

Ν. Μπε­λο­γιάν­νης Ν. Πλου­μπί­δης – Στο σπί­τι των ηρώων

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο