Πέθανε ο γλύπτης Θεόδωρος Παπαδημητρίου

Πέθα­νε, σε ηλι­κία 87 ετών, ο διε­θνώς κατα­ξιω­μέ­νος γλύ­πτης Θεό­δω­ρος, του οποί­ου το έργο «Ωρο­λό­γιον του μετρό» δεσπό­ζει στον κεντρι­κό σταθ­μό του μετρό στο Σύνταγ­μα. Η κηδεία του θα γίνει τη Δευ­τέ­ρα 11 Ιου­νί­ου, στις 12:00, στον Άγιο Νικό­λαο Ρηγίλ­λης. Επι­θυ­μία του ήταν αντί στε­φά­νων να γίνει δωρεά στο Διε­πι­στη­μο­νι­κό Κέντρο Μελέ­της Γλυ­πτι­κής, Αρχι­τε­κτο­νι­κής και Επι­κοι­νω­νί­ας — Αστι­κή Μη Κερ­δο­σκο­πι­κή Εται­ρεία με την επω­νυ­μία CitiesinBalance ή σε κάποιον άλλο κοι­νω­φε­λή οργα­νι­σμό μη κερ­δο­σκο­πι­κού χαρακτήρα.

Ο γλύ­πτης Θεό­δω­ρος Παπα­δη­μη­τρί­ου γεν­νή­θη­κε στο Αγρί­νιο το 1931. Σπού­δα­σε Γλυ­πτι­κή στην Ανω­τά­τη Σχο­λή Καλών Τεχνών της Αθή­νας με καθη­γη­τή το Μιχά­λη Τόμπρο. Συνέ­χι­σε τις σπου­δές του με υπο­τρο­φία του Ιδρύ­μα­τος Κρα­τι­κών Υπο­τρο­φιών (ΙΚΥ) στην Εcole des Beaux Arts στο Παρί­σι, με καθη­γη­τή στη γλυ­πτι­κή τον Μαρ­σέλ Ζιμόντ, για να περά­σει σε μία συστη­μα­τι­κή έρευ­να για ζητή­μα­τα της γλυ­πτι­κής στον δημό­σιο χώρο, δημιουρ­γώ­ντας και τις πρώ­τες ανει­κο­νι­κές συν­θέ­σεις του σε μέταλ­λο, σαν προ­τάσεις σύγ­χρο­νης γλυ­πτι­κής στον δημό­σιο χώρο. Το 1961 πραγ­μα­το­ποιεί την πρώ­τη έκθε­ση του έργου του στο Μου­σείο Μοντέρ­νας Τέχνης του Παρι­σιού. Η περί­ο­δος που ακο­λου­θεί (1962–65) είναι ιδιαί­τε­ρα σημα­ντι­κή για τον γλύ­πτη, ενώ το 1965 συμ­με­τέ­χει στη Μπιε­νά­λε Νέων στο Παρί­σι και κερ­δί­ζει το βρα­βείο Ροντέν. Τα ζητή­μα­τα επι­κοι­νω­νί­ας διά μέσου της τέχνης, η τέχνη στον δημό­σιο χώρο γίνο­νται για τον καλ­λι­τέ­χνη πιο κρί­σι­μα και άμε­σης σημα­σί­ας στην περί­ο­δο της δικτα­το­ρί­ας στην Ελλά­δα. Η γλυ­πτι­κή έκφρα­σή του παίρ­νει μορ­φές παρεμ­βα­τι­κής επι­κοι­νω­νί­ας, όπως η μεγά­λη έκθε­ση-εκδή­λω­ση στο Εργα­στή­ριο Σύγ­χρο­νης Τέχνης του Ινστι­τού­του Γκαί­τε). Από το 1971 έως το 1976 κεντρι­κό σημείο ανα­φο­ράς τού έργου του είναι οι «Χει­ρι­σμοί», όπου η γλυ­πτι­κή ως μέσο επι­κοι­νω­νί­ας δια­λέ­γε­ται, δομεί­ται και απο­δο­μεί­ται στη σχέ­ση της με τα άλλα μέσα επι­κοι­νω­νί­ας. Το 1972 διδά­σκει γλυ­πτι­κή στο California State University. Από το 1977 έως το 1983 συμ­με­τέ­χει σε ομα­δι­κές εκθέ­σεις στην Ιτα­λία, τις ΗΠΑ, το Βέλ­γιο, την Κίνα, τη Βου­δα­πέ­στη κ.ά. Το 1980 γίνε­ται καθη­γη­τής Πλα­στι­κής στο ΕΜΠ της Αθή­νας. Το 1983 η Εθνι­κή Πινα­κο­θή­κη διορ­γα­νώ­νει μεγά­λη ανα­δρο­μι­κή έκθε­ση, όπου εκτί­θε­νται έργα της περιό­δου 1953–1983. Ακο­λου­θούν εκθέ­σεις, εκδη­λώ­σεις, εγκα­τα­στά­σεις σε Τουρ­κία, Ιτα­λία, Πορ­το­γα­λία, Ελλά­δα και ολο­κλη­ρώ­νο­νται ενό­τη­τες που είχαν μεί­νει ανο­λο­κλή­ρω­τες, όπως οι «Ισορ­ρο­πί­ες “90”, «Καρυά­τι­δες “94”».

Γλυ­πτά του Θεό­δω­ρου έχουν τοπο­θε­τη­θεί στις προ­σό­ψεις πολ­λών κτι­ρί­ων της Αθή­νας, της Θεσ­σα­λο­νί­κης, του Παρι­σιού, των Βρυ­ξελ­λών κ.ά.