Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Πέθανε ο Γουόλτερ Λάσαλι, βραβευμένος με Όσκαρ για την ταινία «Αλέξης Ζορμπάς»

Ο βρα­βευ­μέ­νος με Όσκαρ για την ται­νία του «Αλέ­ξης Ζορ­μπάς» κινη­μα­το­γρα­φι­στής Γουόλ­τερ Λάσα­λι άφη­σε την τελευ­ταία του πνοή, σε ηλι­κία 91 ετών, στο Γενι­κό Νοσο­κο­μείο Χανί­ων, όπου νοση­λευό­ταν το τελευ­ταίο διάστημα.

Γεν­νη­μέ­νος στη Γερ­μα­νία το 1926 από Βρε­τα­νούς γονείς, ο Γουόλ­τερ έδει­ξε από πολύ μικρή ηλι­κία την κλή­ση και την αγά­πη του για τη φωνο­γρα­φία. Ερω­τευ­μέ­νος με τη ζωή, όπως ο ίδιος συνε­χώς δήλω­νε, τον 1991 παντρεύ­τη­κε τη Νάντια, ινδιά­να που γνώ­ρι­σε σε ένα από τα ταξί­δια του. Για το ταξί­δι του μέλι­τος απο­φά­σι­σαν να επι­στρέ­ψουν σε όλα τα μέρη όπου ο Γουόλ­τερ είχε βρε­θεί είτε για ται­νία, είτε για φωτο­γρά­φη­ση. Έτσι βρέ­θη­καν και στον Σταυ­ρό Ακρω­τη­ρί­ου, όπου είχε γυρί­σει την Ται­νία «Αλέ­ξης Ζορ­μπάς» με τον Άντο­νυ Κουίν, και απο­φά­σι­σαν να εγκα­τα­στα­θούν εκεί. Τρία χρό­νια αργό­τε­ρα η Νάντια πέθα­νε και ο Λάσα­λι απο­μο­νώ­θη­κε σε ένα μικρό σπι­τά­κι δίπλα στη θάλασ­σα, όπου ζού­σε παρέα με τα τέσ­σε­ρα σκυ­λά­κια του και περ­νού­σε τις ώρες του προ­σπα­θώ­ντας να φτιά­ξει το προ­σω­πι­κό αρχείο του, ταξι­νο­μώ­ντας, παράλ­λη­λα, τις σκέ­ψεις του και τις μνή­μες του με τη βοή­θεια φωτο­γρα­φιών από όλα τα ταξί­δια του στον κόσμο, ιδιαί­τε­ρα από την παλιά Κρή­τη, για την οποία συνε­χώς μιλού­σε σε όποιον συναντούσε.

Ο Γουόλ­τερ είχε εκφρά­σει την επι­θυ­μία να βρε­θεί δίπλα στον Μίκη Θεο­δω­ρά­κη, ο οποί­ος πριν από δύο εικο­σι­τε­τρά­ω­ρα βρέ­θη­κε στα Χανιά για την ονο­μα­το­δο­σία θεά­τρου, στο Παλιό Λιμά­νι, που φέρει πλέ­ον το όνο­μα του μεγά­λου συν­θέ­τη, ο οποί­ος είχε υπο­γρά­ψει και τη μου­σι­κή του «Αλέ­ξη Ζορ­μπά». Όμως δεν τα κατά­φε­ρε, καθώς σήμε­ρα το πρωί πέθα­νε στο νοσο­κο­μείο. Ακό­μη, όμως, και αυτές τις ώρες ο Γουόλ­τερ έρχε­ται αντι­μέ­τω­πος με το πεί­σμα του να μην αφή­σει τη Κρή­τη. Δεν υπάρ­χει συγ­γε­νής στην Ελλά­δα για να ανα­γνω­ρί­σει και να υπο­γρά­ψει τα απα­ραί­τη­τα χαρ­τιά για την κηδεία του. Παράλ­λη­λα, πριν λίγο και­ρό είχε στεί­λει στην Αγγλία το δια­βα­τή­ριό του για ανα­νέ­ω­ση, το οποίο ακό­μη δεν έχει επι­στρέ­ψει, με απο­τέ­λε­σμα να μην υπάρ­χει ούτε η απα­ραί­τη­τη ταυ­τό­τη­τα που χρειά­ζο­νται οι υπη­ρε­σί­ες. Φίλοι του Λάσα­λι προ­σπα­θούν να ξεπε­ρά­σουν τα συγκε­κρι­μέ­να εμπό­δια επι­βε­βαιώ­νο­ντας για ακό­μη μία φορά το αστείο που έλε­γε, ενί­ο­τε, ο Γουόλ­τερ: «Και ακί­νη­τος να μεί­νω, σαν σε πόζα φωτο­γρα­φί­ας, δύσκο­λα θα με ξεφορ­τω­θεί­τε από τον Σταυρό».

Το Όσκαρ της ται­νί­ας «Αλέ­ξης Ζορ­μπάς» το είχε δια­θέ­σει σε επι­χεί­ρη­ση εστί­α­σης της παρα­λί­ας του Σταυ­ρού, όπου είχαν γίνει τα γυρί­σμα­τα της ται­νί­ας, για να μπει σε προ­θή­κη και να το θαυ­μά­ζει ο κόσμος. Όμως, το Όσκαρ χάθη­κε όταν η συγκε­κρι­μέ­νη επι­χεί­ρη­ση κατα­στρά­φη­κε ολο­σχε­ρώς από φωτιά.

Ήταν τέτοιο το πάθος τού Λάσα­λι για ζωή, που, αν και τον τελευ­ταίο χρό­νο κινεί­το με ανα­πη­ρι­κό αμα­ξί­διο, απο­δέ­χτη­κε πρό­σκλη­ση για να μιλή­σει σε ένα συνέ­δριο στο Μιλά­νο της Ιτα­λί­ας. Μάλι­στα, τα κανό­νι­σε όλα μόνος του. Έφτα­σε στο αερο­δρό­μιο, ταξί­δε­ψε, συμ­με­τεί­χε στο συνέ­δριο και επέ­στρε­ψε στον Σταυ­ρό Ακρω­τη­ρί­ου με ένα πλα­τύ χαμό­γε­λο, τονί­ζο­ντας: «Για τα ταξί­δια δεν χρειά­ζε­σαι πόδια… Από­φα­ση χρειά­ζε­σαι, όνει­ρο χρειά­ζε­σαι και εμπι­στο­σύ­νη στους συντα­ξι­διώ­τες της ζωής… ».

Πηγή: Καθη­με­ρι­νή

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο