Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Πέθανε ο καλλιτέχνης — φωτογράφος Γιώργος Πούπης

Ο φωτο­γρά­φος (με σπου­δές Αρχι­τε­κτο­νι­κής στην Ιτα­λία, Πλα­στι­κών Τεχνών και Φωτο­γρα­φί­ας στη Γαλ­λία, μετα­νά­στης στην Κεντρι­κή Ευρώ­πη, έπη­λυς Θεσ­σα­λο­νι­κιός από τις αρχές της δεκα­ε­τί­ας του ’80) Γιώρ­γος Πού­πης πέθα­νε, σήμε­ρα, από εγκε­φα­λι­κό επει­σό­διο, 69 χρό­νια μετά τη γέν­νη­σή του στην Πτολεμαΐδα.

Σπού­δα­σε Αρχι­τε­κτο­νι­κή στην Ιτα­λία, όπου και άρχι­σε να ασχο­λεί­ται με τη φωτο­γρα­φία και να δου­λεύ­ει κοντά σε μεγά­λους φωτο­γρά­φους της χώρας. Αργό­τε­ρα, σπού­δα­σε Φωτο­γρα­φία στο Παρί­σι. Από το 1980 εγκα­τα­στά­θη­κε στη Θεσ­σα­λο­νί­κη όπου εργα­ζό­ταν στο χώρο της δημιουρ­γι­κής και καλ­λι­τε­χνι­κής φωτο­γρα­φί­ας. Πραγ­μα­το­ποί­η­σε πολ­λές ατο­μι­κές εκθέ­σεις στην Ελλά­δα και το εξω­τε­ρι­κό ενώ κυκλο­φό­ρη­σε λευ­κώ­μα­τα με φωτο­γρα­φί­ες του.

Ο Γιώρ­γος Πού­πης με την καλ­λι­τε­χνι­κή ματιά και τον φωτο­γρα­φι­κό φακό του ανέ­δει­ξε πτυ­χές της ζωής των μονα­χών στο Άγιον Όρος, αλλά και τοπία της Αθω­νι­κής Πολι­τεί­ας. Ηταν γνω­στό­τε­ρος για την κατα­γρα­φή “εικό­νων” του Αγί­ου Όρους, αστι­κών τοπί­ων, νησιών, ανθρώ­πων –ακό­μα και …εννοιών, όπως η πίστη και το …αόρα­το).

poupis2

“Βυζα­ντι­νι­στή φιλό­σο­φο” τον χαρα­κτή­ρι­ζαν οι φίλοι του ίδιου και της τέχνης του, ο Γιώρ­γος Πού­πης υπήρ­ξε προ­σω­πι­κός φωτο­γρά­φος του Γιάν­νη Τσα­ρού­χη στο Παρί­σι, φωτο­γρά­φος δεκά­δων λευ­κω­μά­των για το Άγιον Όρος, τις “Παπα­ρού­νες”, τις “Θαυ­μα­τουρ­γές εικό­νες στο Περι­βό­λι της Πανα­γιάς στο Άγιον Όρος”, τα “Κοχύ­λια απ’ τις ελλη­νι­κές θάλασ­σες”, έργα της “Ρωσι­κής Πρω­το­πο­ρί­ας”, ακό­μα και το …νερό (μια σει­ρά 60 φωτο­γρα­φιών του που “τρα­βή­χτη­καν” για λογα­ρια­σμό της Εται­ρεί­ας Ύδρευ­σης και Απο­χέ­τευ­σης Θεσ­σα­λο­νί­κης είχαν κοσμή­σει ειδι­κό λεύ­κω­μα και εκτέ­θη­καν προ επτα­ε­τί­ας στο Μου­σείο Ύδρευ­σης Θεσσαλονίκης).

“Τα σηµα­ντι­κό­τε­ρα πρά­γµα­τα στην τέχνη έχουν γίνει κατά παραγ­γε­λία. Όσο πιο περιο­ρι­στι­κά είναι τα πρά­γµα­τα τόσο ανα­ζη­τάς διε­ξό­δους έκφρα­σης, στι­γµιαί­ες έστω ρωγµές στον περιο­ρι­σµό. Και η φωτο­γρα­φία είναι η κατε­ξο­χήν τέχνη που ξεκι­νά µε το πρα­γµα­τι­κό και επε­µβαί­νο­ντας σ’ αυτό µπο­ρεί να φτά­σει στο αόρα­το. Εκεί που είναι και το νόη­µα του ανθρώ­που. Όπως και το νερό. Είµα­στε νερό. Το στε­ρεό είναι απλώς µια σύµβα­ση, που κάνει το µυα­λό µας µε τη φύση. Θα δια­λυ­θού­µε και θα ξανα­γί­νου­µε νερό — το αρχέ­τυ­πο ρευ­στό” έλε­γε σε συνέ­ντευ­ξή του με αφορ­μή τα …“Πορ­τρέ­τα του νερού”.

poupis1

 

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο