Πέθανε ο λογοτέχνης Αλέξης Πάρνης — Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ

Έφυ­γε από τη ζωή σε ηλι­κία 99 ετών ο λογο­τέ­χνης Αλέ­ξης Πάρ­νης (καλ­λι­τε­χνι­κό ψευ­δώ­νυ­μο του Σωτή­ρη Λεωνιδάκη).

Σε ανα­κοί­νω­σή του το Γρα­φείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρει:

«Ο Αλέ­ξης Πάρ­νης γεν­νή­θη­κε στον Πει­ραιά το 1924. Η Τρι­πλή Φασι­στι­κή Κατο­χή τον βρή­κε μαθη­τή Γυμνα­σί­ου. Μαζί με τον πατέ­ρα του έκρυ­ψε μια οικο­γέ­νεια Εβραί­ων και στη συνέ­χεια εντά­χθη­κε στην ΕΑΜι­κή Αντί­στα­ση και στο ΚΚΕ.

Στη διάρ­κεια της ταξι­κής ανα­μέ­τρη­σης του Δεκέμ­βρη του 1944 πολέ­μη­σε ως καπε­τά­νιος λόχου του εφε­δρι­κού ΕΛΑΣ και τραυ­μα­τί­στη­κε σοβα­ρά. Μετά την υπο­γρα­φή της συμ­φω­νί­ας της Βάρ­κι­ζας έζη­σε ως πολι­τι­κός πρό­σφυ­γας στο Ρου­μπίκ (Αλβα­νία) και στο Μπούλ­κες (Γιου­γκο­σλα­βία), μαζί με άλλους κατα­διω­κό­με­νους του αστι­κού κρά­τους. Εκεί έγρα­ψε και τα πρώ­τα του θεα­τρι­κά έργα, πριν γυρί­σει στην Ελλά­δα το 1948 και εντα­χθεί στο Δημο­κρα­τι­κό Στρα­τό Ελλά­δας ως πολε­μι­κός αντα­πο­κρι­τής. Εκεί­νη την περί­ο­δο έγρα­ψε και το ποί­η­μα “Σ΄ έναν και­νού­ριο σύντρο­φο”, όπου σημεί­ω­νε: “Ένας και­νού­ριος πάτη­σε το κατώ­φλι του κόμματος…Εδώ που ήρθες να είσαι δίκαιος σαν τον ήλιο…να χεις τα χέρια σαν τη βαριά για να γκρε­μί­ζεις τις Βαστίλλες…να χεις τα χέρια απα­λά για να χαϊ­δεύ­εις τις πλη­γές του λαού”.

Μετά την υπο­χώ­ρη­ση του ΔΣΕ πήρε το δρό­μο της πολι­τι­κής προ­σφυ­γιάς και εγκα­τα­στά­θη­κε στην Τασκέν­δη της Σοβιε­τι­κής Σοσια­λι­στι­κής Δημο­κρα­τί­ας του Ουζ­μπε­κι­στάν. Το 1951 ξεκί­νη­σε η φοί­τη­ση του στο Λογο­τε­χνι­κό Πανε­πι­στή­μιο Μαξίμ Γκόρ­γκι της Μόσχας και το 1955 τιμή­θη­κε με το Παγκό­σμιο Βρα­βείο Ποί­η­σης στο Φεστι­βάλ της Βαρ­σο­βί­ας για το επι­κό ποί­η­μα του “Μπε­λο­γιάν­νης”.

Έπει­τα από τη δεξιά οπορ­του­νι­στι­κή στρο­φή του 20ου Συνε­δρί­ου του ΚΚΣΕ, δεν απο­δέ­χτη­κε τις απο­φά­σεις της 6ης Πλα­τιάς Ολο­μέ­λειας της ΚΕ του ΚΚΕ και την καθαί­ρε­ση του Νίκου Ζαχα­ριά­δη, με τον οποίο συν­δέ­θη­κε με πολύ­χρο­νη φιλία, που απο­τυ­πώ­θη­κε και στο έργο του “Γεια χαρά, Νίκος”. Οι εξε­λί­ξεις αυτές τον έφε­ραν σε αντί­θε­ση με το ΚΚΕ και γι’ αυτό δια­γρά­φη­κε. Το 1960 το θεα­τρι­κό έργο του “Νησί της Αφρο­δί­της”, που ήταν αφιε­ρω­μέ­νο στους αγώ­νες του κυπρια­κού λαού, παί­χτη­κε σε δεκά­δες θέα­τρα της ΕΣΣΔ και άνοι­ξε τον δρό­μο για τον επα­να­πα­τρι­σμό του στην Ελλά­δα. Έως το τέλος της ζωής του συνέ­χι­σε να συγ­γρά­φει ποι­ή­μα­τα, μυθι­στο­ρή­μα­τα και θεα­τρι­κά έργα ιδιαί­τε­ρης αισθη­τι­κής αξίας.

Το ΚΚΕ εκφρά­ζει τα θερ­μά του συλ­λυ­πη­τή­ρια στους οικεί­ους και φίλους του».

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα