Πέθανε ο παλαίμαχος άσος του ιταλικού ποδοσφαίρου Τζιανλούκα Βιάλι

Ο παλαί­μα­χος άσος του ιτα­λι­κού ποδο­σφαί­ρου Τζιαν­λού­κα Βιά­λι πέθα­νε από καρ­κί­νο σε ηλι­κία 58 ετών.

Ο Βιά­λι, ο οποί­ος είχε μια τερά­στια καριέ­ρα με τη φανέ­λα της Σαμπ­ντό­ρια, της Γιου­βέ­ντους, της Τσέλ­σι και μέτρη­σε 59 συμ­με­το­χές με την Εθνι­κή Ιτα­λί­ας, δια­γνώ­στη­κε για πρώ­τη φορά με καρ­κί­νο στο πάγκρε­ας το 2017.

«Ξέρω ότι πιθα­νό­τα­τα δεν θα πεθά­νω σε μεγά­λη ηλι­κία, ελπί­ζω να ζήσω όσο το δυνα­τόν περισ­σό­τε­ρο, αλλά νιώ­θω πιο εύθραυ­στος από ποτέ», είχε πει ο Βιά­λι σε ένα ντο­κι­μα­ντέρ του Netflix που προ­βλή­θη­κε τον Μάρ­τιο του 2022.

Είχε περι­γρά­ψει τον καρ­κί­νο ως «έναν σύντρο­φο ταξι­διού» που ήλπι­ζε ότι θα τον άφη­νε τελι­κά στην ησυ­χία του, αφού πρώ­τα δοκί­μα­ζε τις αντο­χές του. «Η ασθέ­νεια μπο­ρεί να διδά­ξει πολ­λά για το ποιος είσαι και μπο­ρεί να σε ωθή­σει να προ­χω­ρή­σεις πέρα από τον επι­φα­νεια­κό τρό­πο με τον οποίο ζούμε».

Ωστό­σο, ο παλαί­μα­χος επι­θε­τι­κός ανα­γκά­στη­κε να παραι­τη­θεί από μέλος του μη αγω­νι­στι­κού επι­τε­λεί­ου της Εθνι­κής Ιτα­λί­ας τον περα­σμέ­νο μήνα, λέγο­ντας ότι έπρε­πε να επι­κε­ντρω­θεί στη μάχη για να ξεπε­ρά­σει μια νέα φάση της ασθέ­νειάς του.

Δου­λεύ­ο­ντας με την Εθνι­κή, ο Βιά­λι είχε την ευκαι­ρία να επα­νε­νω­θεί με τον ομο­σπον­δια­κό τεχνι­κό Ρομπέρ­το Μαντί­νι, έναν «ισό­βιο» φίλο και συμπαί­κτη του στη Σαμπ­ντό­ρια, όπου ήταν γνω­στοί ως «το δίδυ­μο των γκολ».

Ο Βιά­λι και ο Μαν­τσί­νι οδή­γη­σαν τους Ιτα­λούς στο Euro 2020, σηκώ­νο­ντας το τρό­παιο στο Γου­έ­μπλεϊ, εκεί όπου, 29 χρό­νια νωρί­τε­ρα, η ομά­δα της Σαμπ­ντό­ρια είχε χάσει τον τελι­κό του Ευρω­παϊ­κού Κυπέλ­λου από τη Μπαρτσελόνα.

Γιόρ­τα­σαν πέρυ­σι δακρυ­σμέ­νοι και αγκα­λια­σμέ­νοι, στην «πιο όμορ­φη από τις αγκα­λιές που κάνα­με ο ένας στον άλλον όταν του πέρ­να­γα την μπά­λα και σκό­ρα­ρε γκολ», είχε δηλώ­σει ο Βιά­λι σε τηλε­ο­πτι­κή συνέ­ντευ­ξη στο ιτα­λι­κό RAI τον Νοέμβριο.

Η ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΑΜΠΤΟΡΙΑ

Γιος ενός πλού­σιου βιο­μή­χα­νου, ο Βιά­λι εμφα­νί­στη­κε για πρώ­τη φορά ως νεα­ρός ποδο­σφαι­ρι­στής με την τοπι­κή ομά­δα της Κρε­μο­νέ­ζε στην τρί­τη και δεύ­τε­ρη κατη­γο­ρία της Ιταλίας.

Μετα­κό­μι­σε στη Σαμπ­ντό­ρια το 1984 και βοή­θη­σε τον σύλ­λο­γο να απο­λαύ­σει την πιο επι­τυ­χη­μέ­νη περί­ο­δο στην ιστο­ρία του, κατα­κτώ­ντας τρεις φορές το Κύπελ­λο Ιτα­λί­ας. Ο Βιά­λι σκό­ρα­ρε δύο φορές καθώς η Σαμπ­ντό­ρια κέρ­δι­σε την Άντερ­λεχτ με 2–0 το 1990 για να σηκώ­σει το Κύπελ­λο Κυπελ­λού­χων Ευρώπης.

Έπαι­ξε επί­σης σημα­ντι­κό ρόλο όταν η Σαμπ­ντό­ρια κατέ­κτη­σε τον τίτλο του πρω­τα­θλή­μα­τος της Serie A το 1991 για πρώ­τη και μονα­δι­κή φορά, σημειώ­νο­ντας 19 γκολ.

Ο Βιά­λι άφη­σε τον σύλ­λο­γο με έδρα τη Γένο­βα το καλο­καί­ρι του 1992, μετα­κο­μί­ζο­ντας στη Γιου­βέ­ντους, όπου μετά από ένα νωθρό ξεκί­νη­μα ανα­κά­λυ­ψε ξανά την έφε­ση του στο σκο­ρά­ρι­σμα και βοή­θη­σε την ομά­δα του Τορί­νο να κερ­δί­σει το ιτα­λι­κό πρω­τά­θλη­μα το 1995 και το Champions League την επό­με­νη σεζόν.

Εντά­χθη­κε στην Τσέλ­σι με ελεύ­θε­ρη μετα­γρα­φή το 1996 και έγι­νε μάνα­τζερ παι­κτών δύο χρό­νια αργό­τε­ρα, όταν ο Ολλαν­δός Ρουντ Γκού­λιτ απολύθηκε.

Υπό τον Βιά­λι, η Τσέλ­σι κέρ­δι­σε το Λιγκ Καπ και το Κύπελ­λο Κυπελ­λού­χων το 1998 και το Κύπελ­λο Αγγλί­ας δύο χρό­νια αργό­τε­ρα προ­τού απο­λυ­θεί κι αυτός.

Ο τελευ­ταί­ος του προ­πο­νη­τι­κός ρόλος ήταν στην Γουότ­φορντ, στη δεύ­τε­ρη κατη­γο­ρία της Αγγλί­ας το 2001–2002.

Αφού απο­χώ­ρη­σε από τη διοί­κη­ση της ομά­δας, ο Βιά­λι συνί­δρυ­σε την εται­ρεία αθλη­τι­κών επεν­δύ­σε­ων Tifosy Capital.

Ο Βιά­λι αφή­νει πίσω τη γυναί­κα και τις δύο κόρες του.

Πηγή: ΑΠΕ

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα