Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Πέθανε ο σκηνοθέτης Βιτόριο Ταβιάνι

Σε ηλι­κία 88 ετών απε­βί­ω­σε στη Ρώμη, ο μεγά­λος σκη­νο­θέ­της Βιτό­ριο Ταβιά­νι, ο οποί­ος μαζί με τον αδελ­φό του, Πάο­λο υπέ­γρα­ψαν μερι­κά αρι­στουρ­γή­μα­τα του ιτα­λι­κού κινη­μα­το­γρά­φου όπως τα «Πατέ­ρας Αφέ­ντη» (Χρυ­σός Φοί­νι­κας στις Κάν­νες το ΄77), «Ο Καί­σα­ρας πρέ­πει να πεθά­νει» (Χρυ­σή Άρκτος στο Βερο­λί­νο) , «Η Νύχτα του Σαν Λορέν­τσο», «Το Χάος», Αλον­ζα­φάν κ.ά.

Τον θάνα­το του Βιτό­ριο Ταβιά­νι ανα­κοί­νω­σε η κόρη του, Τζιο­βάν­να, μετέ­δω­σε το πρα­κτο­ρείο Ansa. Με από­φα­ση της οικο­γέ­νειας του η σορός του μεγά­λου σκη­νο­θέ­τη θα απο­τε­φρω­θεί σε μια αυστη­ρά ιδιω­τι­κή τελετή.

Ο Βιτό­ριο Ταβιά­νι γεν­νή­θη­κε στο Σαν Μινιά­το, στην επαρ­χία της Πίζας, στις 20 Σεπτεμ­βρί­ου 1929. Με τον αδελ­φό του Πάο­λο, δύο χρό­νια νεό­τε­ρος του, είχε γρά­ψει μερι­κές από τις σημα­ντι­κό­τε­ρες σελί­δες του ιτα­λι­κού κινη­μα­το­γρά­φου. Δύο δάσκα­λοι του σινε­μά που από τη δεκα­ε­τία του ΄60 κατέ­γρα­ψαν με την τέχνη τους, την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, την ιστο­ρία, τις αντι­φά­σεις, τις πτυ­χές της χώρας τους. Το έργο τους συχνά έχει την αφε­τη­ρία του στη λογο­τε­χνία, αφού περι­λαμ­βά­νει πλή­θος δια­σκευών έργων κλα­σι­κών συγ­γρα­φέ­ων όπως οι Τολ­στόι, Γκαί­τε, Πιρα­ντέ­λο, Αλέ­ξαν­δρος Δου­μάς κ.ά.

Οι αδελ­φοί Ταβιά­νι ανα­γο­ρεύ­τη­καν πριν από τρία χρό­νια επί­τι­μοι διδά­κτο­ρες του τμή­μα­τος Ιτα­λι­κής Γλώσ­σας και Φιλο­λο­γί­ας του Αρι­στο­τε­λεί­ου Πανε­πι­στη­μί­ου Θεσ­σα­λο­νί­κης (ΑΠΘ).

Κατά την ανα­γό­ρευ­σή τους, εκφώ­νη­σαν τον δικό τους από­λυ­τα κινη­μα­το­γρα­φι­κό λόγο, με τίτλο «Εκ του σύνεγ­γυς στην ελλη­νι­κή γη», ο οποί­ος ήταν μια μαρ­τυ­ρία απευ­θεί­ας μέσα από το εργα­στή­ρι τους, με ό,τι πιο προ­σω­πι­κό μπο­ρού­σαν να προσφέρουν.

«Κοι­τά­ζο­ντας μέσα στο πηγά­δι του παρελ­θό­ντος, αισθα­νό­μα­σταν ανέ­κα­θεν εγγύ­τε­ρα στον ελλη­νι­κό πολι­τι­σμό παρά στο ρωμαϊ­κό», ανέ­φε­ραν τότε οι δυο Ιτα­λοί δημιουρ­γοί, και ταξί­δε­ψαν σε σκη­νές και τοπία και λόγους απ΄ το σύνο­λο των ται­νιών τους που έχουν ιδε­ο­λο­γι­κές αλλά και ιστο­ρι­κές ανα­φο­ρές στην ελλη­νι­κή γραμ­μα­τεία, τα ελλη­νι­κά τοπία, τους μύθους και τις έννοιες που «πλήτ­τουν» και «τρέ­φουν» την ανθρώ­πι­νη περιπέτεια.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο