Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Πέθανε σε ηλικία 103 ετών η Ιβέτ Λαντί, μορφή της γαλλικής Αντίστασης

Η Ιβέτ Λαντί, μορ­φή της γαλ­λι­κής Αντί­στα­σης ενα­ντί­ον των ναζι­στι­κών δυνά­με­ων κατο­χής που εκτο­πί­στη­κε στο στρα­τό­πε­δο συγκέ­ντρω­σης και εξό­ντω­σης Ράβεν­σμπρικ, πριν κατό­πιν κατα­θέ­σει τη μαρ­τυ­ρία της για τις φρι­κα­λε­ό­τη­τες σ’ αυτό, πέθα­νε σε ηλι­κία 103 ετών στο Επερ­νέ (βορειο­α­να­το­λι­κά), ανα­κοί­νω­σαν χθες Κυρια­κή οι τοπι­κές αρχές.

«Ακό­μα σήμε­ρα, κάποια στιγ­μή της ημέ­ρας θα σκε­φτώ το στρα­τό­πε­δο (…). Συχνά το βρά­δυ, πριν να με πάρει ο ύπνος», εκμυ­στη­ρευό­ταν το 2017 στο Γαλ­λι­κό Πρα­κτο­ρείο η Λαντί. Η Ιβέτ, η μικρό­τε­ρη σε ηλι­κία κόρη μιας οικο­γέ­νειας με επτά παι­διά, αγό­ρια και κορί­τσια, ήταν δασκά­λα στο μικρό χωριό Ζιόνζ, στην Καμπα­νία (βορειο­α­να­το­λι­κή Γαλ­λία). Εντά­χθη­κε στο δίκτυο της Αντί­στα­σης κατά τη διάρ­κεια της κατο­χής της Γαλ­λί­ας από τη ναζι­στι­κή Γερ­μα­νία. Έφτια­χνε πλα­στά έγγρα­φα για εβραί­ους και αιχ­μα­λώ­τους πολέ­μου που είχαν απο­δρά­σει. Τη 19η Ιου­νί­ου 1944, η Γκε­στά­πο πήγε να τη συλ­λά­βει ενώ παρέ­δι­δε μάθη­μα. Έπει­τα από το πέρα­σμά της από μια γαλ­λι­κή φυλα­κή και από το στρα­τό­πε­δο Νόιε Μπρεμ, κοντά στο Σάρ­μπρικ, εξο­ρί­στη­κε στο Ράβενσμπρικ.

Περ­νώ­ντας την πύλη του ναζι­στι­κού στρα­το­πέ­δου συγκέ­ντρω­σης, βόρεια του Βερο­λί­νου, αισθάν­θη­κε να πέφτει στους ώμους της τερά­στιο βάρος, πριν βρε­θεί αντι­μέ­τω­πη με τη συστη­μα­τι­κή προ­σπά­θεια των Ες-Ες να αφαι­ρέ­σουν την ανθρώ­πι­νη υπό­στα­ση των κρα­του­μέ­νων με την άφι­ξή τους — ανά­γκα­ζαν τους νεοει­σερ­χό­με­νους να γδύ­νο­νται μπρο­στά τους. Ο δυνα­τός, σκλη­ρός χαρα­κτή­ρας της τη βοή­θη­σε, αφη­γεί­το, να επι­βιώ­σει σε αυτή την «τρύ­πα», σε αυτή την «κόλα­ση», να αντέ­ξει τα κατα­να­γκα­στι­κά έργα, «τα σκυ­λιά και τα ρόπα­λα, που ήταν μέρος της καθη­με­ρι­νό­τη­τας», την εξά­ντλη­ση, την πεί­να, τον θάνα­το για τους πιο αδύ­να­μους. Αφού μετή­χθη κοντά στη Βαϊ­μά­ρη, εντέ­λει απε­λευ­θε­ρώ­θη­κε από τον ρωσι­κό στρα­τό την 21η Απρι­λί­ου 1945 και επέ­στρε­ψε στη Γαλ­λία με αεροπλάνο.

Από το 1959, άρχι­σε να κάνει ομι­λί­ες σε γαλ­λι­κά και γερ­μα­νι­κά σχο­λεία, για να μετα­φέ­ρει τις εμπει­ρί­ες της. Στα­μά­τη­σε τις ομι­λί­ες το 2017, μολα­ταύ­τα νέοι πήγαι­ναν ακό­μα να την επι­σκε­φθούν στον οίκο ευγη­ρί­ας όπου ζού­σε. Η Ιβέτ Λαντί είχε μια πολύ ιδιαί­τε­ρη ματιά, τόσο «για τον πόλε­μο», όσο και «για τη γαλ­λο­γερ­μα­νι­κή συμ­φι­λί­ω­ση, που θεω­ρού­σε εξαι­ρε­τι­κά σημα­ντι­κή», σημεί­ω­σε ο δήμαρ­χος του Επερ­νέ, ο Φρανκ Λερουά, ο οποί­ος απέ­τι­σε φόρο τιμής σε μια «προ­σω­πι­κό­τη­τα πέρα από τις συνη­θι­σμέ­νες, αλλά με μεγά­λη ταπεινότητα».

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο