Πέθανε το «ιερό τέρας» του γαλλικού κινηματογράφου Ζαν-Πολ Μπελμοντό

Ο ηθο­ποιός Jean-Paul Belmondo (Ζαν-Πολ Μπελ­μο­ντό), ιερό τέρας του γαλ­λι­κού κινη­μα­το­γρά­φου, απε­βί­ω­σε σήμε­ρα στην κατοι­κία του στο Παρί­σι σε ηλι­κία 88 ετών, δήλω­σε ο δικη­γό­ρος του στο AFP.

“Ήταν πολύ κου­ρα­σμέ­νος εδώ και κάποιο και­ρό. Πέθα­νε ήσυ­χα”, διευ­κρί­νι­σε ο δικη­γό­ρος του Μισέλ Γκο­ντέστ. Ο Ζαν Πολ Μπελ­μο­ντό είχε λάβει μέρος σε 80 ται­νί­ες υπο­δυό­με­νος αξέ­χα­στους ρόλους: εκεί­νον του ζεν πρε­μιέ στο “Με κομ­μέ­νη την ανά­σα” ή ακό­μη εκεί­νου που κρε­μό­ταν από ένα ελι­κό­πτε­ρο πάνω από τη Βενε­τία στον “ ‘Τυχο­διώ­κτη του Ρίο”.

Γεν­νή­θη­κε 9 Απρι­λί­ου 1933  και συν­δέ­θη­κε αρχι­κά με το Γαλ­λι­κό Νέο Κύμα (Νου­βέλ Βαγκ) της δεκα­ε­τί­ας του 1960. Ο πατέ­ρας του, Πολ Μπελ­μο­ντό, ήταν γλύ­πτης με ιτα­λι­κές ρίζες και η μητέ­ρα ζωγρά­φος. Ωστό­σο, ο μικρός Μπελ­μο­ντό δεν είχε φανε­ρώ­σει καμία καλ­λι­τε­χνι­κή κλί­ση στα εφη­βι­κά του χρό­νια. Αντι­θέ­τως, έδει­ξε από την αρχή κλί­ση στα αθλη­τι­κά. Δεν τα πήγαι­νε καλά στο σχο­λείο και το πάθος του σε αυτή την ηλι­κία ήταν το μποξ και το ποδό­σφαι­ρο, ενώ μάλι­στα έκα­νε και προ­πο­νή­σεις μποξ.

Απο­φά­σι­σε έτσι να γίνει πυγ­μά­χος και στη σύντο­μη καριέ­ρα του στα ρινγκ ήταν μάλι­στα αήτ­τη­τος. Το ντε­μπού­το του το έκα­νε το 1949 ρίχνο­ντας νοκά­ουτ τον αντί­πα­λό του από τον πρώ­το γύρο, αν και την επό­με­νη κιό­λας χρο­νιά, συνει­δη­το­ποιώ­ντας τις θυσί­ες που έπρε­πε να κάνει για να γίνει επαγ­γελ­μα­τί­ας, τα παρά­τη­σε και στρά­φη­κε στην υπο­κρι­τι­κή (έγι­νε δεκτός στην Εθνι­κή Σχο­λή Δρα­μα­τι­κής Τέχνης του Παρι­σιού και απο­φοι­τώ­ντας το 1956 βρή­κε αμέ­σως δου­λειά στο σινεμά).

Με ένα τσι­γά­ρο μόνι­μα στο στό­μα του, ο Ζαν Πολ Μπελ­μο­ντό ξεκί­νη­σε την καριέ­ρα του το 1957 παί­ζο­ντας μερι­κά μικρο­ρο­λά­κια σε γαλ­λι­κές ται­νί­ες με τους κρι­τι­κούς να τον χαρα­κτη­ρί­ζουν «γοη­τευ­τι­κά άσχημο».

Ο πρώ­τος του πρω­τα­γω­νι­στι­κός ρόλος ήρθε το 1958 με το Les copains du Dimanche και μετά από διά­φο­ρες συνερ­γα­σί­ες, όπως με τον σκη­νο­θέ­τη Μαρκ Αλε­γκρέ στο Έγκλη­μα στην Πλας Πιγκάλ (Sois belle et tais-toi, 1958) και το Τελευ­ταίο ραντε­βού (Un drôle de Dimanche, 1958), τον Μαρ­σέλ Καρ­νέ στους Ζαβο­λιά­ρη­δες (Les tricheurs, 1958), αλλά και τον ρόλο του ως Ντ’ Αρτα­νιάν στην τηλε­ο­πτι­κή ται­νία Οι 3 σωμα­το­φύ­λα­κες, ήρθε ο ρόλος που θα έκα­νε το όνο­μά του γνω­στό σε μία ται­νία που εκπρο­σω­πού­σε το «Νέο κύμα».

Το ανα­ντίρ­ρη­το ταλέ­ντο και η χαλα­ρή κινη­μα­το­γρα­φι­κή παρου­σία του έτυ­χαν της προ­σο­χής του Ζαν-Λυκ Γκο­ντάρ, σε μια ευτυ­χή συγκυ­ρία που θα απέ­δι­δε σύντο­μα αρι­στουρ­γή­μα­τα. Ο Ζαν-Λυκ Γκο­ντάρ, που μέχρι τότε είχε σκη­νο­θε­τή­σει τρεις μικρού μήκους ται­νί­ες, σκη­νο­θέ­τη­σε το 1960 το πασί­γνω­στο Με κομ­μέ­νη την ανά­σα (À bout de soufflé), όπου ο Μπελ­μο­ντό πρω­τα­γω­νι­στεί ως κακο­ποιός που προ­σπα­θεί να ξεφύ­γει από την αστυ­νο­μία και βρί­σκει κατα­φύ­γιο σε μία εφή­με­ρη ερω­τι­κή σχέ­ση με μία Αμε­ρι­κα­νί­δα και ενσάρ­κω­σε τον χαρα­κτή­ρα του με μία ποι­η­τι­κή ελα­φρό­τη­τα που κανείς Γάλ­λος ηθο­ποιός δεν είχε επι­δεί­ξει μέχρι τότε. Ο ρόλος του ως Μισέλ τον καθιέ­ρω­σε ως style-icon και παρ’ όλο που οι ρόλοι που προη­γή­θη­καν ήταν λιγο­στοί και ο Μπελ­μο­ντό βρι­σκό­ταν μόλις στην αρχή της καριέ­ρας του, η ται­νία αυτή τον καθιέ­ρω­σε ως «κλα­σι­κό». Το Με κομ­μέ­νη την ανά­σα εκτό­ξευ­σε τη φήμη του Γκο­ντάρ και του Μπελ­μο­ντό στα ύψη και εγκαι­νί­α­σε με αρι­στουρ­γη­μα­τι­κό τρό­πο τη νέα σχο­λή κινη­μα­το­γρα­φι­κής σκέ­ψης που θα έμε­νε γνω­στή ως Nouvelle Vague (Νέο Κύμα). Το γαλ­λι­κό σινε­μά είχε βρει την απά­ντη­σή του σε έναν _ας το πού­με έτσι, Αμε­ρι­κα­νό Τζέιμς Ντιν. Δεν είναι τυχαίο πως κάθε κεί­με­νο που έχει γρα­φτεί για τον Ζαν Πολ Μπελ­μο­ντό ξεκι­νά­ει και τελειώ­νει με μία ανα­φο­ρά στο Με κομ­μέ­νη την ανά­σα. Το ντε­μπού­το του Γκο­ντάρ δεν ήταν o καλύ­τε­ρος ρόλος που έπαι­ξε, αλλά ήταν με δια­φο­ρά η ται­νία που απο­φά­σι­σε πως στο πρό­σω­πο του 27χρονου τότε ηθο­ποιού το νέο γαλ­λι­κό σινε­μά είχε μόλις ανα­κα­λύ­ψει τον πρώ­το του μεγά­λο ήρωα. Την ίδια χρο­νιά, ο Μπελ­μο­ντό έπαι­ξε στο φιλμ του Βιτ­τό­ριο ντε Σίκα Η ατι­μα­σμέ­νη (La ciociara, 1960), η οποία επέ­κτει­νε τη φήμη του σε παγκό­σμιο βεληνεκές.

Το 1961 ο Γκο­ντάρ τον επι­στρά­τευ­σε και πάλι για το Η κυρία θέλει έρω­τα (Une femme est une femme) και την ίδια χρο­νιά έγι­νε ο Εφη­μέ­ριος (Léon Morin, Prêtre) του Ζαν-Πιέρ Μελ­βίλ, απο­σπώ­ντας την πρώ­τη του υπο­ψη­φιό­τη­τα για βρα­βείο BAFTA καλύ­τε­ρου ξένου ηθο­ποιού. Την επό­με­νη χρο­νιά ξανα­συ­νερ­γά­στη­κε με τον Μελ­βίλ όταν υπο­δύ­θη­κε τον Σιλιάν, έναν πλη­ρο­φο­ριο­δό­τη της αστυ­νο­μί­ας, στην ται­νία Ο χαφιές (Le Doulos), ένα δια­μά­ντι του σινε­μά που κατα­τά­χθη­κε από το περιο­δι­κό Empire στις 500 καλύ­τε­ρες όλων των επο­χών. Την ίδια χρο­νιά βρέ­θη­κε στο πλευ­ρό της Κλα­ού­ντια Καρ­ντι­νά­λε στη θρυ­λι­κή κομε­ντί του Φιλίπ Ντε Μπρο­κά Καρ­τούς (Cartouche).Το 1963 έπαι­ξε στο Καυ­τό πεζο­δρό­μιο (Peau de banane) με τη Ζαν Μορό και λίγο αργό­τε­ρα βρέ­θη­κε και πάλι στα χέρια του Μελ­βίλ για την ται­νία Ο μεγά­λος τυχο­διώ­κτης (L’ aîné des Ferchaux, 1963), όπου υπο­δύ­θη­κε έναν νεα­ρό μπο­ξέρ σε ρόλο σωματοφύλακα.

Προ­σπα­θώ­ντας να μην τυπο­ποι­η­θεί, ο Μπελ­μο­ντό έπαι­ξε στον Άνθρω­πο από το Ρίο (L’Homme de Rio, 1964) του Φιλίπ ντε Μπρο­κά, μία κομε­ντί περι­πέ­τεια υπο­ψή­φια για Όσκαρ, που απο­τέ­λε­σε μεγά­λη εμπο­ρι­κή επι­τυ­χία στη Γαλ­λία και όπου ο Μπελ­μο­ντό πρω­τα­γω­νι­στεί με την αδερ­φή της Κατρίν Ντε­νέβ, Φραν­σουάζ Ντορ­λε­άκ. Εκεί ο Μπελ­μο­ντό δεί­χνει μία στρο­φή από τη «Νου­βέλ βαγκ» σε μία πιο εμπο­ρι­κή τάση, με τις κωμωδίες.

Τα τελευ­ταία χρό­νια: Μακριά πια από τις σκη­νο­θε­τι­κές οδη­γί­ες των σκη­νο­θε­τών του Νέου Κύμα­τος, ο Μπελ­μο­ντό γύρι­ζε με καται­γι­στι­κούς ρυθ­μούς τη μία ται­νία πίσω από την άλλη και στη φιλ­μο­γρα­φία του προ­στέ­θη­καν γκαν­γκ­στε­ρι­κές ται­νί­ες, μαύ­ρες κωμω­δί­ες, ανά­λα­φρες κομε­ντί, θρί­λερ (όπως οι ται­νί­ες του Μπρο­κά της επο­χής), έχο­ντας κάνει πλέ­ον σαφή στρο­φή προς το εμπο­ρι­κό σινε­μά. Το 1970 ήταν και πάλι συμπρω­τα­γω­νι­στής με τον Αλέν Ντε­λόν στο γκαν­γκ­στε­ρι­κό Μπορ­σα­λί­νο (Borsalino) του Ζακ Ντε­ρέ. Το 1971 βρέ­θη­κε στην Ελλά­δα μαζί με τον Ομάρ Σαρίφ για τα γυρί­σμα­τα της ται­νί­ας Οι διαρ­ρή­κτες (Le casse, 1971) του Ανρί Βερνέιγ.

Το 1972 έπαι­ξε στη μαύ­ρη κωμω­δία Απί­θα­νος, σατα­νι­κός και… ωραί­ος (Docteur Popaul) του Κλοντ Σαμπρόλ, έχο­ντας στο πλευ­ρό του τη Μία Φάρο­ου και τη Λάου­ρα Αντο­νέ­λι, και ερμή­νευ­σε τον Πολ, ο οποί­ος ως πρώ­ην γυναι­κάς, προ­σπα­θεί να ανα­θε­ω­ρή­σει τις από­ψεις του, πιστεύ­ο­ντας ότι δεν πρέ­πει να εμπι­στεύ­ε­ται πλέ­ον όμορ­φες γυναί­κες. Το 1974 έπαι­ξε στη δρα­μα­τι­κή ται­νία Στρα­βίν­σκι… του Αλέν Ρενέ ‑ο οποί­ος αν και δεν ήταν ποτέ επί­ση­μο μέλος του «Νέου Κύμα­τος» η δου­λειά του το υπο­στη­ρί­ζει- όπου ο Μπελ­μο­ντό βρέ­θη­κε σε μία από τις πιο αντιε­μπο­ρι­κές δου­λειές της καριέ­ρας του υπο­δυό­με­νος τον μεγα­λο­α­πα­τε­ώ­να επι­χει­ρη­μα­τία Αλε­ξά­ντρ Σταβίσκι.

Η εμπο­ρι­κή απο­τυ­χία της τελευ­ταί­ας του ται­νί­ας, έκα­νε τον Μπελ­μο­ντό να δεί­χνει απρό­θυ­μος πλέ­ον να συνερ­γα­στεί με σκη­νο­θέ­τες του «Νέου Κύμα­τος» και να ανα­ζη­τά περισ­σό­τε­ρο τις εμπο­ρι­κές ται­νί­ες, ξανά. Επό­με­νο βήμα η ται­νία Ένας αξιο­λά­τρευ­τος παλιάν­θρω­πος (L’ incorrigible, 1975) του Μπρο­κά, όπου ερμή­νευ­σε και πάλι τον μικρο­α­πα­τε­ώ­να, και τα θρί­λερ Τρό­μος πάνω απ’ την πόλη (Peur sur la ville, 1975) και Εν ονό­μα­τι της βίας (L’ Alpagueur, 1976). Συνέ­χι­σε στο ίδιο μοτί­βο και το 1979 πρω­τα­γω­νί­στη­σε στην κομε­ντί Μπά­τσος ή αλή­της (Flic ou Voyou), που σημεί­ω­σε μεγά­λη επι­τυ­χία, ξεκι­νώ­ντας μία επι­τυ­χη­μέ­νη συνερ­γα­σία με τον σκη­νο­θέ­τη Ζορζ Λοτ­νέρ, την οποία συνέ­χι­σαν αργό­τε­ρα με τις ται­νί­ες Ο μάγκας με τα 1000 πρό­σω­πα (Le Guignolo, 1979), Ο επαγ­γελ­μα­τί­ας (Le Professionnel, 1981), Ο πολυ­γα­μι­κός (Joyeuses Pâques, 1984) και την ται­νία μυστη­ρί­ου L’inconnu dans la maison (1992).

Από τα τέλη της δεκα­ε­τί­ας του 1980 ο Ζαν Πολ Μπελ­μο­ντό ήταν πια ένας σπου­δαί­ος δρα­μα­τι­κός και πολύ­πει­ρος ηθο­ποιός, ανε­βαί­νο­ντας ολο­έ­να και πιο συχνά στο θεα­τρι­κό σανί­δι. Το 1987 κέρ­δι­σε βρα­βείο Σεζάρ καλύ­τε­ρου ηθο­ποιού για την ται­νία Ο κυνη­γός της περι­πέ­τειας (Itinéraire d’un enfant gâté), έχο­ντας βρα­βευ­τεί λίγες φορές στη ζωή του, παρά το εύρος της καριέ­ρας του.

Τη δεκα­ε­τία του 1990 οι κομε­ντί όπως το Désiré (1996) και το Ανά­με­σα σε δυο μπα­μπά­δες (1 chance sur 2, 1998) όπου συνά­ντη­σε ξανά τον Αλέν Ντε­λόν, συνε­χί­στη­καν, αλλά ταυ­τό­χρο­να έκα­νε και πιο δημιουρ­γι­κές δου­λειές, όπως το Εκα­τό και μια νύχτες (Les cent et une nuits de Simon Cinéma, 1995) της Ανιές Βαρ­ντά και τους Άθλιους (Les Misérables) πάνω στο έργο του Βικτόρ Ουγκώ, την ίδια χρονιά.

Τώρα ήταν αρκε­τά επι­λε­κτι­κός στους ρόλους του, αν και την καριέ­ρα του ανέ­κο­ψε το εγκε­φα­λι­κό επει­σό­διο που υπέ­στη το 2001 και του στέ­ρη­σε την ικα­νό­τη­τα της απρό­σκο­πτης ομι­λί­ας. Στο σινε­μά επέ­στρε­ψε ως ζωντα­νός θρύ­λος έπει­τα από διά­στη­μα εφτά ετών με τον Άνθρω­πο και τον σκύ­λο του (Un homme et son chien, 2008), ερμη­νεύ­ο­ντας έναν άνθρω­πο άστε­γο και ηλι­κιω­μέ­νο που περι­πλα­νιέ­ται στο Παρί­σι με τον σκύ­λο του.

Το 2011, ο «άσχη­μος γόης» του γαλ­λι­κού κινη­μα­το­γρά­φου τιμή­θη­κε στις Κάν­νες με ειδι­κό Χρυ­σό Φοί­νι­κα για τη συνο­λι­κή προ­σφο­ρά του στην έβδο­μη τέχνη, ενώ με αφορ­μή την εμφά­νι­ση και τη βρά­βευ­σή του, προ­βλή­θη­κε το ντο­κι­μα­ντέρ Belmondo…Itineraire των Βεν­σάν Περό και Τζεφ Ντό­με­νεχ, το Ένας υπέ­ρο­χος κατά­σκο­πος (Magnifique, 1973) του Φιλίπ ντε Μπρο­κά και το 100.000 δολά­ρια στον ήλιο (Cent mille dollars au soleil, 1964) του Ανρί Βερ­νέιγ. Ο «Μπελ Μπελ», όπως τον απο­κα­λούν οι φίλοι του, χαρα­κτή­ρι­σε τον ειδι­κό Χρυ­σό Φοί­νι­κα «δώρο θεού», καθώς στα 53 χρό­νια που δού­λε­ψε στον κινη­μα­το­γρά­φο (1956–2008) δεν τιμή­θη­κε ποτέ με κάποιο σημα­ντι­κό βρα­βείο (εκτός από ένα Σεζάρ).

Ο «αέρας» και το αρρε­νω­πό στυλ του Μπελ­μο­ντό απο­δεί­χθη­καν ακα­τα­μά­χη­τα για τις γυναί­κες της επο­χής του. Στην προ­σω­πι­κή του ζωή, έχει δύο γάμους στο ενερ­γη­τι­κό του: με την Ελο­ντί Κον­στα­ντάν (1953–1965), με την οποία χώρι­σε όταν απο­κα­λύ­φθη­κε ο δεσμός του με την Ούρ­σου­λα Άντρες, και τη Νατα­λί Ταρ­ντι­βέλ, την οποία γνώ­ρι­σε το 1989 ως 24χρονη κοπέ­λα και έμει­νε στο πλευ­ρό της επι­σή­μως από το 2002 έως το 2008. Έχει απο­κτή­σει επί­σης τέσ­σε­ρα παι­διά, αν και η μεγα­λύ­τε­ρή του κόρη έχα­σε τη ζωή της σε πυρ­κα­γιά το 1994.

Σύντρο­φος του υπήρ­ξε για οκτώ χρό­νια (1972–1980) η Ιτα­λί­δα ηθο­ποιός Λάου­ρα Αντο­νέ­λι. Στο φεστι­βάλ των Καν­νών, το 2011, εμφα­νί­στη­κε με τη νέα του σύντρο­φο, την κατά 45 χρό­νια νεό­τε­ρή του και πρώ­ην Playmate, Μπάρ­μπα­ρα Γκα­ντόλ­φι από το Βέλγιο.

Φιλ­μο­γρα­φία

• 1957 À pied, à cheval et en voiture
• 1958 Les copains du Dimanche Sois belle et tais-toi 
  • Έγκλη­μα στην Πλας Πιγκάλ Πιερό
  • Charlotte et son Jules Η Σαρ­λότ και το αγό­ρι της
  • Un drôle de Dimanche Το τελευ­ταίο ραντεβού
  • Les tricheurs Οι ζαβο­λιά­ρη­δες Λου
• 1959 Ein Engel auf Erden    Ένας άγγε­λος στη Γη 
  • À double tour Το τρί­γω­νο της αμαρτίας
  • Les trois mousquetaires _Οι τρεις σωμα­το­φύ­λα­κες _Νταρτανιάν
• 1960 À bout de soufflé _Με κομ­μέ­νη την ανάσα 
  • Classe tous risques Προ­σο­χή! Δημό­σιος κίνδυνος!
  • Moderato cantabile Μοντε­ρά­το καντάμπιλε
  • Les distractions Μυστη­ριώ­δης επισκέπτης
  • La Française et l’amour Η Γαλ­λί­δα και ο έρωτας
  • Lettere di una novizia Το γράμ­μα μιας δόκι­μης μοναχής
  • La ciociara Η ατι­μα­σμέ­νη   Μικέ­λε Ντι Λίμπερο
• 1961 La viaccia        Ο δρό­μος των κακό­φη­μων σπιτιών 
  • Une femme est une femme Η κυρία θέλει έρωτα
  • Léon Morin, Prêtre Ο εφημέριος
  • Amours célèbres Διά­ση­μοι εραστές
  • Un nommé La Rocca Προ­θε­σμία ως την αυγή
  • Riviera-Story _άντρας που κάνει καρτ
• 1962 Cartouche  _Καρτούς 
  • Un singe en hiver _ Οι δύο αλήτες
  • Le Doulos _Ο χαφιές
  • I Don Giovanni della Costa Azzurra
• 1963 Il giorno più cortο _Η πιο αστεία μέρα του πολέμου 
  • Mare matto Οι ερα­στές της παν­σιόν Μαρίνα
  • Peau de banane Καυ­τό πεζοδρόμιο
  • L’aîné des Ferchaux Ο μεγά­λος τυχοδιώκτης
  • Dragées au poivre Το αλα­το­πί­πε­ρο της ζωής
• 1964 L’Homme de Rio         Ο τυχο­διώ­κτης του Ρίο 
  • Cent mille dollars au soleil 100.000$ στον Ήλιο
  • Échappement libre Το μυστι­κό της χρυ­σής λιμουζίνας
  • La chasse à l’homme Επι­χεί­ρη­ση: Το κυνή­γι του άνδρα
  • Week-end à Zuydcoote Δουν­κέρ­κη — 2 Ιουνίου
• 1965 Par un beau matin d’été          Βια­σμός στον ήλιο 
  • Pierrot le fou Ο τρε­λός Πιερό
  • Les tribulations d’un Chinois en Chine Ο τυχο­διώ­κτης των δύο ηπείρων
• 1966 Τendre voyou Ο τρυ­φε­ρός αλήτης 
  • Paris brûle-t-il? Το Παρί­σι φλέγεται
  • Le voleur Ο κλέφτης
• 1967 James Bond 007 — Casino Royale      Τζέιμς Μποντ 007: Καζί­νο Ρουαγιάλ
• 1968 Ho!      Ο εκτε­λε­στής   Φραν­σουά Ολάν
• 1969 Le cerveau      Ο εγκέ­φα­λος   Αρτούρ Λεσπινάς 
  • La sirène du Mississipi Η σει­ρή­να του Μισισιπή
  • Un homme qui me plait Ο άνδρας που μ’ αρέσει
  • Dieu a choisi Paris φωτο­γρά­φος / παρουσιαστής
• 1970 Borsalino         Μπορ­σα­λί­νο    Φραν­σουά Καπελά
• 1971 Les mariés de l’an II    Παντρε­μέ­νοι αλά γαλλικά 
  • Le casse Οι διαρ­ρή­κτες Αζάντ
• 1972 Docteur Popaul           Απί­θα­νος, σατα­νι­κός και ωραίος 
  • La scoumoune Ο σημαδεμένος
• 1973 L’héritier          Ο κληρονόμος 
  • Le magnifique Αχτύ­πη­τος ερα­στής, τρε­λός καταδιώκτης
• 1974 Stavisky           Σταβίνσκι
• 1975 Peur sur la ville           Τρό­μος πάνω απ’ την πόλη 
  • L’incorrigible Ένας αξιο­λά­τρευ­τος παλιάνθρωπος
• 1976 L’alpagueur     Εν ονό­μα­τι της βίας 
  • Le corps de mon ennemi Το αφε­ντι­κό του Club Number 1
• 1977 L’animal           Το θεριό
• 1979 Flic ou voyou   Μπά­τσος ή αλήτης
• 1980 Le guignolo     Ο μάγκας με τα 1000 πρόσωπα
• 1981 Le professionnel          Ο επαγγελματίας
• 1982 L’as des as      Ο άσος των άσων       Τζο Καβαλιέ
• 1983 Le marginal           Ο περιθωριακός
• 1984 Les morfalous Το αρπα­χτι­κό   Πιέρ Ογκανιέ 
  • Joyeuses Pâques Ο πολυγαμικός
• 1985 Hold-up           Επι­κίν­δυ­νος διαρρήκτης
• 1986 Les pros          σταρ του σινεμά
• 1987 Le solitaire       Ο κυρίαρχος
• 1988 Kean    Κιν       Κιν 
  • Itinéraire d’un enfant gate Ο κυνη­γός της περιπέτειας
• 1990 Cyrano de Bergerac    Σιρα­νό ντε Μπερζεράκ
• 1992 L’inconnu dans la maison
• 1993 Tailleur pour dames
• 1995 Les cent et une nuits de Simon Cinéma Εκα­τό και μία νύχτες 
  • Les misérables _Οι άθλιοι _Ανρί Φορ­τάν / Γιάν­νης Αγιάννης
• 1996 Désiré     Ντεζιρέ
• 1997 La puce à l’oreille        Ψύλ­λοι στ’ αφτιά
• 1998 1 chance sur 2 Ανά­με­σα σε δυο μπαμπάδες
• 1999 Peut-être
  • Frédérick ou le Boulevard du Crime
• 2000 Amazone                     Εντουάρ
• 2008 Un homme et son chien          Ένας άνθρω­πος και ο σκύ­λος του