Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Πέντε από τα τραγούδια του λαού ενάντια στη Χούντα

Επι­μέ­λεια Ηρα­κλής Κακα­βά­νης //

Η Τέχνη παρά τις συμπλη­γά­δες της λογο­κρι­σί­ας, έγι­νε όπλο αντί­στα­σης του λαού, στα χρό­νια της δικτα­τρί­ας. Εβρι­σκε τρό­πους να ξεγε­λά τη λογο­κρι­σία και να εκπέ­μπει μηνύ­μα­τα εξε­γερ­τι­κά. Στα μου­σι­κά δρώ­με­να, το έντε­χνο λαϊ­κό τρα­γού­δι ανα­βιώ­νει με στί­χους κατα­ξιω­μέ­νων ποι­η­τών. Μικροί και μεγά­λοι, σιγα­νο­τρα­γου­δού­σαν «Πότε θα κάμει ξαστε­ριά…», «Ενα το χελι­δό­νι κι η άνοι­ξη ακρι­βή», «Της δικαιο­σύ­νης ήλιε νοη­τέ…», «Ο δρό­μος είχε τη δική του ιστο­ρία…», «Τη Ρωμιο­σύ­νη μην την κλαις…» και πολ­λά άλλα.

 

 

 

Η Τέχνη «πρέ­πει να συνε­νώ­νει το αίσθη­μα, τη σκέ­ψη και τη θέλη­ση… των μαζών και να τις εξυ­ψώ­νει. Πρέ­πει να αφυ­πνί­ζει τους καλ­λι­τέ­χνες, που βρί­σκο­νται ανά­με­σά τους, και να τους καλ­λιερ­γεί» (Ι.Β. Λένιν)

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο