Πέντε δίσκοι αφιερωμένοι στις Κυριακές

Φωτο­γρα­φία: Ελπί­δα Πουρναρά

Γρά­φει η Ελπί­δα Πουρ­να­ρά //

Την ανε­ξή­γη­τη έλξη που νιώ­θω για της Κυρια­κής τα απο­γεύ­μα­τα έχω προ­σπα­θή­σει να την ανα­λύ­σω ουκ ολί­γες φορές. Μονί­μως κάπου το χάνω, ωστό­σο, κι έχω κατα­λή­ξει εν ολί­γοις στο ότι κάποια πράγ­μα­τα απλά συμ­βαί­νουν. Έτσι, απο­φά­σι­σα να υμνή­σω για ακό­μα μία φορά αυτή τη λαχτά­ρα για το τέλος της εβδο­μά­δας, όπου αφή­νεις τα πάντα στην άκρη, πατάς το play και με μία γεμά­τη κού­πα καφέ αλλά­ζεις χωρο­χρό­νο. Πέντε δίσκοι λοι­πόν που με τον έναν ή τον άλλον τρό­πο κατά­φε­ραν να τρυ­πώ­σουν στις τελευ­ταί­ες Κυρια­κές μου και να τις κάνουν λίγο πιο όμορφες.

* Τελι­κά η ενό­τη­τα «Most Played» στο mp3 player μοιά­ζει να απο­κτά νόημα!

John Frusciante – The Empyrean (2009)

Ται­ριά­ζει γάντι στα μελαγ­χο­λι­κά βρά­δια, πόσο μάλ­λον σε αυτά της Κυρια­κής. Από το «Before the Beginning» στο «Heaven» κι από ‘κει στο χαο­τι­κό «After the ending». Ο Frusciante πραγ­μα­τι­κά μετά τους Red Hot Chili Peppers, φάνη­κε να βρί­σκει τον εαυ­τό του κι εγώ μπο­ρώ να πω πλέ­ον πως ο εν λόγω δίσκος κατα­τάσ­σε­ται κι επί­ση­μα στους πιο αγα­πη­μέ­νους μου. Και πώς να μην είναι δηλα­δή, όταν έχει κατα­φέ­ρει να πει τα πιο απλά με έναν τέτοιο τρό­πο: «On the floating, shipless oceans I did all my best to smile».

Daturah – Reverie

Ξεκι­νά με έναν εκπλη­κτι­κό τρό­πο – όπως ακρι­βώς μοιά­ζει ο ουρα­νός μετά από τη μπό­ρα. Με ανα­φο­ρές αφε­νός στον T.S. Eliot και το “The Hollow Men” και αφε­τέ­ρου στον Dennis Hopper και τη ρήση του στο “Apocalypse Now”: “There is only love and hate. You either love somebody or you hate ‘em”, το εναρ­κτή­ριο κομ­μά­τι πετυ­χαί­νει το ιδιαι­τέ­ρως αγα­πη­τό μου πάντρε­μα μελω­δί­ας και λέξε­ων. Με τα ανα­γκαία του ξεσπά­σμα­τα ο δίσκος σε επα­να­φέ­ρει στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και σε αρκε­τά σημεία φέρ­νει στο μυα­λό τους Isis, καθι­στώ­ντας τον κάτι παρα­πά­νω από άξιο για μια ακρό­α­ση μετά τη βρο­χή αργά το απόγευμα.

Crippled Black Phoenix — A Love of Shared Disasters

Συντρο­φιά για μήνες. Ειδι­κά εκεί­νο το “Long Cold Summer”. Το εκτί­μη­σα και­ρό αφό­του κυκλο­φό­ρη­σε κι είναι από τους δίσκους που έρχο­νται την κατάλ­λη­λη στιγ­μή και κου­μπώ­νουν στα αυτιά σου τόσο όμορ­φα τις μελω­δί­ες και τα νοή­μα­τά τους. Εξαι­ρε­τι­κό artwork, επίσης!

Electric Wizard — Dopethrone

15 χρό­νια πίσω οι Electric Wizard μας χαρί­ζουν απλό­χε­ρα το «Dopethrone». Με αφορ­μή την άνω­θι προ­τρο­πή μου για μια γεμά­τη κού­πα καφέ και μια μικρή ανα­ζή­τη­ση στα σχό­λια του Youtube, παρα­θέ­τω το εξής: «I like my metal like I like my coffee: Black. Or Doom.»

Amenra — Mass IV

Έχει πια νυχτώ­σει από ώρα. Νυχτώ­νει νωρίς πια, εξάλ­λου. Τον ακούς κατά προ­τί­μη­ση σε βινύ­λιο. Κοι­τάς τον ουρα­νό και χάνε­σαι. «Seek truth and you will find me. Stay close and you will see. Speak silence and you will hear me.» Αυτό.